Αναζήτηση αναρτήσεων

"Μπουγάτσα με μελάνι": η 11η Έκθεση Comics της ομάδας Inkorrekt

>> 2/11/12

Έχω να γράψω εδώ για πάνω από ένα εξάμηνο... και τώρα επιστρέφω καθαρά για λόγους κατάπτυστης και επαίσχυντης αυτοπροβολής. Ε λοιπόν ναι. Για αυτό το κάνω. Γιατί όχι;


Η έκθεση στην οποία, καλά το καταλάβατε, θα λάβει μέρος και ο υποφαινόμενος, θα στηθεί στο Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης (Λεωφόρος Στρατού 2Α) από τις 22 μέχρι τις 25 Νοεμβρίου, σχεδόν ολημερίς (αλλά δυστυχώς όχι και σχεδόν οληνυχτίς), πλην της ημέρας των εγκαινίων. Το όλο event θα είναι φισκαρισμένο και με λοιπές εκδηλώσεις, οι οποίες σε συνδυασμό με την επέτειο της 100ετίας από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης (1912 - 2012), θα της προσδώσουν ένα ιδιαίτερο άρωμα.

Ακολουθεί το επίσημο δελτίο Τύπου:

Στις 22 - 25 Νοεμβρίου 2012, στο Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης, θα πραγματοποιηθεί η 11η Έκθεση Comics της «Inkorrekt» σε συνδυασμό με την 9η Έκθεση Παιχνιδιών Στρατηγικής του Ε.Σ.Φ.Ι.Π.Σ. Πρόκειται για μία από κοινού εκδήλωση που πραγματοποιείται και φέτος υπό την αιγίδα του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης και του Γαλλικού Ινστιτούτου, στα πλαίσια των δραστηριοτήτων υπό τον γενικό τίτλο «Art + θεάματα» του Α.Π.Θ.

Η έκθεση comics συνδιοργανώνεται από την ομάδα «Inkorrekt», μία πολύ ενεργή ομάδα δημιουρ
γών comics, με παρουσία στη Θεσσαλονίκη ήδη από το 2001 και την εκδοτική «Ένατη Διάσταση», μία αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία, που από το 2006 δραστηριοποιείται στον χώρο της προώθησης και ανάδειξης των comics, με πολυάριθμες εκδόσεις, διοργανώσεις και συμμετοχές σε εκδηλώσεις στο ενεργητικό της στον αυτό χώρο.

Η Έκθεση Παιχνιδιών Στρατηγικής διοργανώνεται από τον Ελληνικό Σύλλογο Φίλων Ιστορίας και Παιχνιδιών Στρατηγικής (Ε.Σ.Φ.Ι.Π.Σ.). Ο Σύλλογος ιδρύθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1992 και δραστηριοποιείται από τότε με σκοπό τη διάδοση του hobby των παιχνιδιών στρατηγικής και της μελέτης της ιστορίας μέσα από αυτά.

Έτσι και φέτος, στο χώρο της έκθεσης θα λειτουργήσει παζάρι νέων αλλά και παλαιών εκδόσεων, για μικρούς και μεγάλους φίλους των comics, με τη συμμετοχή των εκδοτικών εταιρειών Jemma Press, Helm, Ένατη Διάσταση και της Λέσχης Φίλων Comics. Θα συμμετέχει επίσης και το κατάστημα Hobby Games, διαθέτοντας ποικιλία επιτραπέζιων παιχνιδιών και καρτοπαίχνιδων!

Παράλληλα, η εκδήλωση θα εμπλουτιστεί με ομιλίες σχετικά με τα  comics και με ιστορικά θέματα, οι οποίες θα είναι ανοικτές σε όποιον ενδιαφέρεται να τις παρακολουθήσει, καθώς και με πληθώρα επιτραπέζιων παιχνιδιών, με την συμμετοχή της Ομάδας Παιχνιδιών και Φαντασίας Θέρμης, με πλούσια δώρα για τους συμμετέχοντες!

Τέλος, στην έκθεση θα λειτουργήσει και εργαστήριο comics, απευθυνόμενο σε νέους και με ελεύθερη συμμετοχή, υπό την διεύθυνση του εργαστηρίου Comink (http://www.comink.gr/), ενώ την διοργάνωση θα υποστηρίξει με δροσιστικά ποτά κατά τα εγκαίνια και ένα αποχαιρετιστήριο party στον χώρο τους, στην πλ. Αριστοτέλους, η εταιρεία Τ.G.I.'s Friday’s (http://www.fridays.gr/home/)!

Για άλλη μία φορά επίσημος χορηγός επικοινωνίας είναι ο ραδιοφωνικός σταθμός 1055 ROCK (FM 105,5 - http://www.1055rock.gr/) της Θεσσαλονίκης!

Η έκθεση θα λειτουργήσει στην γκαλερί του Γαλλικού Ινστιτούτου  Θεσσαλονίκης (Λεωφ. Στρατού 2Α), ενώ τα εγκαίνια αυτής θα γίνουν το βράδυ της Πέμπτης, 22 Νοεμβρίου στις 20:00.

Ώρες λειτουργίας: 10:00 π.μ. με 22:00 μ.μ.

Η είσοδος για το κοινό είναι φυσικά ελεύθερη!

Και ακολουθεί, επιτέλους, το δίπτυχο με το ακριβές πρόγραμμα!



Κάντε ένα click πάνω στις εικόνες για να δείτε καλύτερα...
Σας περιμένω όλες και όλους εκεί!

Read more...

Εσωτερισμοί

>> 13/4/12


"Η κούνια μου ακουμπούσε στην βιβλιοθήκη, Βαβήλ σκοτεινόν, όπου μυθιστόρημα, επιστήμη, μυθολογία, τα πάντα, η λατινική τέφρα και η ελληνική σκόνη, ανακατευόσαντε. Δεν ήμουν μεγαλύτερος από ένα βιβλίο.
Δύο φωνές μου μιλούσαν. Η πρώτη, ύπουλη και σταθερή, έλεγε Η Γη είναι ένα γλύκισμα ωραίο! Μπορώ (και η ευχαρίστησή σου θα'ναι τότε χωρίς τέλος) να σου δώσω μία όρεξη παρόμοια μεγάλη! Και η δεύτερη Έλα! Ω, έλα στο ταξίδι των ονείρων, πέρα από το δυνατό, πέρα από το γνωρισμένο! Και η φωνή αυτή ετραγουδούσε ως άνεμος στις ακρογιαλιές, φάντασμα που κλαυθμηρίζει και κανείς δεν ξέρει πούθε ήρθε, που χαϊδεύει το αυτί κι όμως τρομάζει. Σου απάντησα Ναι, γλυκιά φωνή!
Από τότε κρατάει αυτό που μπορεί (αλίμονο!) να ειπωθεί πληγή μου και πεπρωμένο μου. Πίσω από τις σκηνοθεσίες της απεράντου υπάρξεως, στο μελανότερο της αβύσσου, βλέπω εκστατικά κόσμους παράξενους, και, θύμα εκστατικό ο ίδιος της οξυδέρκειάς μου, σέρνω φίδια που μου δαγκάνουν τα πόδια. Και από εκείνον τον καιρό αγαπώ τόσο τρυφερά, καθώς οι προφήτες, την έρημο και την θάλασσα, γελώ στα πένθη, κλαίω στις γιορτές, βρίσκω μια γεύση γλυκιά στο πικρό κρασί, νομίζω πολλές φορές για ψέματα τις αλήθειες, και, με τα μάτια στον ουρανό, πέφτω σε γκρεμούς.
Αλλά η Φωνή με παρηγορεί και λέει Κράτησε τα όνειρά σου! Οι συνετοί δεν έχουν έτσι ωραία σαν τους τρελούς!"

- Charles Baudelaire, όπως αποδόθηκε από τον Κώστα Καρυωτάκη στον πρόλογο της συλλογής ποιημάτων του "Νηπενθή"


"Τέλος, κάποια νύχτα, ρίχτηκε μια γέφυρα πάνω από το βάραθρο που χωρίζει τους δύο κόσμους... Οι βίαιες ιώδεις λάμψεις της βαθιάς νύχτας, αστράφτοντας την χρυσή τους σκόνη, μπήκαν στο δωμάτιο. Μετά ακολούθησαν ανεμοστρόβιλοι φωτιάς και άμμου φερμένοι από τα άπειρα διαστήματα και φορτισμένοι με τα πιο βαριά αρώματα του υπερπέραν. Ωκεανοί οπίου ξεχύθηκαν, φωτισμένοι, φέρνοντας στα κύματά τους νεράιδες και παράξενα δελφίνια από τα απύθμενα βάθη. Το άπειρο στροβίλισε γύρω από τον άνθρωπο που ονειρευόταν και τον πήρε αθόρυβα, χωρίς καν να ακουμπήσει το σώμα του που έμεινε γερμένο στο παράθυρο. Και επί μέρες πολλές, μέρες άγνωστες για τα ανθρώπινα ημερολόγια, τα κύματα και τα ρεύματα των πιο μακρινών κόσμων τον έφερναν γλυκά προς το βασίλειο των ονείρων που τόσο επιζητούσε. Προς τα όνειρα που είχαν χάσει οι άνθρωποι. Τέλος, όταν συμπληρώθηκαν πολυάριθμοι κύκλοι, τον άφησαν τρυφερά, πάντα αποκοιμισμένο, στην πράσινη όχθη κάποιας ανατολής. Σε μια πράσινη όχθη που μοσχοβολούσε από τα άνθη του λωτού και τις κόκκινες καμέλιες."

- H. P. Lovecraft, "Αζαθόθ"


"Τρελαινόταν και το ήξερε, και κάπου βαθιά μέσα του λίγη λογική φώναζε, παλεύοντας να αποδιώξει το απελπιστικό κύμα του μαύρου τρόμου. Ήταν πολύ φριχτό να τρελαίνεσαι και να ξέρεις πως τρελαίνεσαι - να ξέρεις πως σε ένα λεπτό θα ήσουν σωματικά εδώ αλλά όλη η πραγματική ουσία σου θα ήταν νεκρή και πνιγμένη στην μαύρη τρέλα. Γιατί αυτό ήταν το Σκοτάδι - το Σκοτάδι και το Κρύο και η Καταστροφή. Οι φωτεινοί τοίχοι του Σύμπαντος είχαν σπάσει και τα φριχτά μαύρα κομμάτια τους έπεφταν για να τον συντρίψουν και να τον ζουλήξουν και να τον σβήσουν."

- A. E. van Vogt, "Ο ερχομός των άστρων"


"... όντα και πράγματα που ονόματα δεν έχουν, και τ'άσαρκα ποδάρια των στην κάμαρή μου τρέχουν, και κάνουν στο κρεββάτι μου κύκλο για να με διούνε - και με κυττάζουν σαν να με γνωρίζουν, σαν να καγχάζουν άφοβα που τώρα με φοβίζουν. Το ξέρω, ναι, με καρτερούνε, σαν βδελυρούς καιρούς να μελετούνε, οπόταν ίσως σερνόμουν μαζί των - μες στο σκότος με τα όντα και τα πράγματα αυτά ανακατευμένος. [...] Και σαν μιλούν ή τρίζουνε, μην αφήσεις ως τ'αυτιά μου κανένα από τα λόγια των να'ρθή τ'αφορεσμένα, μην τύχει και μες στην ψυχή μου φέρουν καμμιά φρικώδη ανάμνησι απ'τα κρυφά που ξέρουν."

- Κωνσταντίνος Καβάφης, "Τρόμος"


"... η αίσθησή μας για την πραγματικότητα έχει ασυνείδητες πλευρές. Πρώτα πρώτα, ακόμα και όταν οι αισθήσεις μας αντιδρούν σε πραγματικά φαινόμενα, σε οπτικά ή ακουστικά ερεθίσματα, μετατοπίζονται από τον πραγματικό στον πνευματικό χώρο. Και μέσα στο πνεύμα μας, μεταβάλλονται σε ψυχικές πραγματικότητες, που η τελικά τους φύση δεν είναι γνωστή (επειδή η ψυχή δεν μπορεί να γνωρίσει την πραγματική τους ουσία). Γι'αυτό, σε κάθε εμπειρία υπάρχει πλήθος από άγνωστους συντελεστές, δίχως να αναφέρουμε το γεγονός πως κάθε συγκεκριμένη πραγματικότητα παραμένει άγνωστη από μερικές απόψεις, επειδή αγνοούμε την τελική φύση της ύλης."

- Carl G. Young, "Ο άνθρωπος και τα σύμβολά του"


"Η γνήσια χαρά είναι μια βαθιά θύμηση... και η βαθιά θλίψη το ίδιο. Έτσι, όταν τελικά κόπασε η θύελλα [...] είδε την Φούγκα ν'απλώνεται γύρω του κι αισθάνθηκε πως οι λίγες εύθραυστες στιγμές θεϊκής ευτυχίας που [...] είχε γευτεί για να τις χάσει αμέσως μετά, έβρισκαν εδώ την δικαίωσή τους. Είχε βιώσει και στο παρελθόν κάποια ίχνη αυτής της αγαλλίασης. Είχε ακούσει φήμες της μέσα στα όνειρα της μήτρας και τα όνειρα της αγάπης, την είχε νιώσει σε νανουρίσματα. Αλλά ποτέ μέχρι τώρα δεν την είχε ζήσει έτσι, πλήρη και ολοκληρωμένη.
Θα ήταν μία όμορφη στιγμή για να πεθάνει κανείς, σκέφτηκε. Και ακόμα πιο όμορφη για να ζήσεις, με τόσα θαύματα να απλώνονται μπροστά σου."

- Clive Burker, "Υφαντόκοσμος"


"Της νύχτα το σιδερένιο γλωσσίδι δώδεκα χτυπά... οι εραστές στα κρεβάτια τους... έρχεται η ώρα των νεράιδων."

- William Shakespeare, "Όνειρο καλοκαιρινής νυχτός"


"Και περιπλανιούνται ανάμεσα σε δύο κόσμους, τον έναν νεκρό, τον άλλον ανήμπορο να γεννηθεί."

- Matthew Arnold, "Η μεγάλη Σαρτρέζ"


"Για να ξεφύγεις, τρέξε μέσα σε κάποια ξεχασμένη νυχτιά και γίνε, για όσο βασιλεύει το σκοτάδι, η συντροφιά μου η σεληνόφωτη. Πέρα ακόμη και από τις φήμες ενός επερχόμενου παραδείσου, εκεί, πέρα κι από κάθε ανάμνηση, φτιάξε το σπιτικό μας."

- Walter de la Mare, "Το ραντεβού"


"Αν κάποιος μπορούσε να περάσει από τον παράδεισο σ'ένα του όνειρο, κι εκεί του'διναν ένα λουλούδι, σαν απόδειξη ότι η ψυχή του είχε πράγματι πάει εκεί,  κι αν έβρισκε το λουλούδι στο χέρι του όταν ξυπνούσε... Α, τι θα γινόταν τότε;"

- Samuel T. Coleridge, "Anima Poetae"

Για κάμποσο καιρό δεν ονειρευόμουν. Ή μάλλον, ονειρευόμουν, αλλά δεν θυμόμουν τίποτα όταν ξυπνούσα. Λόγω κούρασης, λόγω του stress, λόγω στενοχώριας σε κάποιες περιπτώσεις... ακόμα και λόγω χαράς. Αλλά τώρα, εδώ και λίγες νύχτες, η άμμος του ασυνείδητου παραμένει γεμάτη αποτυπώματα όταν ανοίγω τα μάτια μου - τα μελτέμια πλέον δεν φυσούν τόσο ώστε να χαλάσουν ό,τι σχήματα υπήρχαν και ίσως συνεχίσουν να υπάρχουν. Άρχισα ακόμα και να υιοθετώ και πάλι την παλιά μου συνήθεια, να έχω δηλαδή δίπλα από το κρεβάτι μου κόλλες Α4 και ένα μολυβάκι και να σκιτσάρω όταν ξυπνάω, σχεδόν αυτόματα, αυτά που έχω δει, τότε που είναι ακόμα φρέσκα - όσες φορές κοιμάμαι μόνος μου, τέλος πάντων.
Τα όνειρά μου ήταν πάντα αλλοπρόσαλλα, αλλά και ποιανού δεν είναι, σε τελική ανάλυση; Αλλά τώρα τελευταία μερικά μου έκαναν πραγματική εντύπωση. Ήταν, θα έλεγα, συμβολιστικά, σαν πίνακες του Moreau.


Πολλές φορές προσπάθησα να αναζητήσω την αποκρυπτογράφησή αυτών των ονείρων πριν ακόμα επανέλθω στον συνειδητό κόσμο. Αλλά αυτό δεν το κατάφερα ποτέ - πώς μπορείς να παραβιάσεις μια κλειδαριά όταν αποτελείς μέρος του μηχανισμού της; Αλλά και όταν ήμουν ξύπνιος, πάλι αποτύχαινα, γιατί δεν θυμόμουν στο σύνολό τους το πλαίσιο και τις λεπτομέρειες της φαντασίας - και της φαντασιογονίας. Μήπως αυτή είναι και επιβάλλεται να είναι η φυσική τάξη των νοητών και των ανόων πραγμάτων; Μπορεί... Τελικά, ίσως μερικά πράγματα να πρέπει να αφήνονται έτσι όπως είναι, παράξενα, μυστηριώδη, άγνωστα, γεμάτα έναν όχι οξύ αλλά εν τούτοις παρόντα τρόμο όταν κανείς τα ανακαλύπτει, αλλά και προκαλώντα μια γλυκόπικρη νοσταλγία όταν τα χάνει.
Εσωτερισμοί... μέσα από λόγια και αποσπάσματα έργων ιδιοφυίας ποιητών, συγγραφέων, ανθρώπων του πνεύματος, αλλά και μέσα και από μια στεγνή, άχαρη μα και πολύτιμη μέσα στην αδεξιότητά της δική μου κατάθεση.
Κλείνω αυτήν την γεμάτη αναφορές και παραπομπές ανάρτηση με μια ακόμα φράση κάποιου άλλου, του Saint Exupery συγκεκριμένα: "... το πνεύμα έχει την δική του πατρίδα, που είναι ο χώρος έννοιας των πραγμάτων." (από το έργο "Η σοφία των άμμων"). Και μέσα μόνο από αυτήν μικρή πρόταση αντιλαμβάνεται κανείς τον διάχυτο πλατωνισμό που, λανθασμένα ίσως, εκφράζει και αναλύει σαν σε καλειδοσκόπιο τις απανταχού προσπάθειες εσωτερικής ενατένισης. Αλλά για μια φορά μπορούμε να μην το δούμε τόσο δογματικά και μεθοδιστικά το θέμα και να αφεθούμε στα κύματα της ανθρώπινης σκέψης, ακόμα και αν κάνουμε λάθος στον τρόπο προσέγγισης των εννοιών.
Καμιά φορά, τα λάθη είναι τα μοναδικά πράγματα που απομένουν για να θυμόμαστε -  ακόμα και με λαχτάρα.


Come into this night, here we'll be gone... so far away from our weak and crumbling lives.
Come into this night, when days are done... lost and astray in what's vanished from your eyes.
What came and distorted your sight?
Saw you benighted by your fright...

Come into this night, your plight alone... carry your weight, you are flawed as all of us.
Come into this night, your only home... it's never too late to repent, suffer the loss.
What came and distorted your sight?
Saw you benighted by your fright...

What came and distorted your sight?
Saw you benighted by your fright...

Come into this night, when you're able... to undo your deeds and atone with your lonely soul.
Once you're into this night, all minds are stable.
Forget all your needs, lose the grip of all control.

Read more...

Τίτλοι τέλους

>> 1/4/12

Λοιπόν, το πήρα απόφαση. Φαίνεται και από την μειωμένη συχνότητα των αναρτήσεων ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά για το blog. Μηδενικός χρόνος ενασχόλησης, μηδενική όρεξη, μηδενική έμπνευση, μηδενική διάθεση. Πιστεύω ότι αυτοί οι λόγοι είναι αρκετοί και παραπάνω από ικανοί για να με οδηγήσουν στο να πράξω επιτέλους αυτό που είχα αποφασίσει εδώ και καιρό. Οπότε, ας μην χρονοτριβώ άλλο.
Αποφάσισα να κλείσω το blog. Yep, that's it. Finito. Και λέγοντας ότι θα το κλείσω, εννοώ ότι δεν θα postάρω πια. Το blog καθεαυτό θα μείνει, σε περίπτωση που κάποιος θελήσει να διαβάσει κάποια από τις παλαιότερες αναρτήσεις. Αν και δεν νομίζω έτσι κι αλλιώς να έχει ο οποιοσδήποτε την δυνατότητα αυτή για πολύ ακόμα, γιατί έχω λάβει αναφορές και complaints από την Google (πολλή ωραία "Νέα Πολιτική Απορρήτου", μπράβο παιδιά, συγχαρητήρια) και μπορεί συντόμως να μας το κλείσουν αμετάκλητα το μαγαζάκι.









































































































































































































































































































































































ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑ!

Στα αλήθεια πιστέψατε ότι θα γλιτώνατε από εμένα τόσο εύκολα; Please. Πάντως, για να σας γλυκάνω λίγο αν ανήκατε στο 0,000000001% των αναγνωστών που δεν κατάλαβαν εξαρχής ότι αυτό το post αποτελούσε πρωταπριλιάτικη trollιά, ιδού ένα δωράκι:

Read more...

Η θεωρία των παιγνίων και το σύγχρονο οικονομικό σύστημα

>> 29/2/12

Κάποιοι έλεγαν ότι ο Johnny ήταν ο εξυπνότερος άνθρωπος του κόσμου. Αν μη τι άλλο, ο John von Neumann ήταν ένα παιδί - θαύμα που μετεξελίχθηκε σε έναν από τους μεγαλύτερους μαθηματικούς του 20ού αιώνα. Όταν το 1928 έγινε γνωστό ότι κατέφτασε αργοπορημένος σε ένα συνέδριο με ταξί, έχοντας μόλις κακογράψει σε ένα παλιόχαρτο την επιφοίτηση που του είχε πριν λίγο έρθει και θα αποτελούσε την πρώτη διατύπωση του περίφημού του "θεωρήματος minimax", οι άνθρωποι του κύκλου του απλά κούνησαν το κεφάλι, χωρίς καμία έκπληξη και μην περιμένοντας τίποτα άλλο. Εκείνος ήταν ακριβώς ο τρόπος που ο von Neumann λειτουργούσε. Αυτός ο φευγάτος τύπος συνεισέφερε στην κβαντομηχανική, την λογική, την άλγεβρα, οπότε γιατί να του ξέφευγε και η θεωρία των παιγνίων; Ε λοιπόν, δεν του ξέφυγε - και μαζί με τον Oskar Morgenstern συνέγραψαν κι εξέδωσαν το 1944 την περίφημη πραγματεία Η θεωρία των παιγνίων και η οικονομική συμπεριφορά. Στην ευρύτερή της έννοια, η θεωρία των παιγνίων (όπου η έννοια παίγνιο, παιχνίδι, δεν αναφέρεται απαραίτητα σε κάποιο παιχνίδι καθεαυτό, αλλά και σε κάποια οικονομική συναλλαγή, τον τζόγο, τα tests ή ακόμα και τις διαδικασίες διαβούλευσης μιας επιτροπής για την λήψη αποφάσεων) είχε απασχολήσει πρωτογενώς τους μαθηματικούς από την αρχαιότητα, ενώ η πρώτη στιβαρά αποδεδειγμένη μαθηματική λύση για ένα παιχνίδι δύο ατόμων δόθηκε από τον Waldegrave το 1773. Ωστόσο, ήταν ο von Neumann που εξέλιξε τα μαθηματικά πίσω από αυτήν, έτσι ώστε από την πιο χοντροκομμένη προσέγγιση του Waldegrave να οδηγηθούμε στο κομψό "παιχνίδι δύο ατόμων με μηδενικό άθροισμα".


Το "παιχνίδι δύο ατόμων με μηδενικό άθροισμα" ακούγεται περίπλοκο και δυσνόητο, αλλά η λογική του είναι απλούστατη. Μιλάμε στην ουσία για ένα παιχνίδι που "παίζεται" από δύο ανθρώπους, εταιρείες, ομάδες κ.ο.κ. και στο οποίο η μία πλευρά κερδίζει αυτό που χάνει η άλλη. Αν ο Α κερδίσει 100 ευρώ, ο Β θα χάσει 100. Δεν μπορούμε να μιλάμε για κάποια συνεργασία μεταξύ του Α και του Β - έχουμε να κάνουμε με καθαρό ανταγωνισμό και με απόλυτα νικητές και απόλυτα χαμένους. Χρησιμοποιώντας πρόσημα ( +  για το κέρδος και  -  για την ζημία) κι εμπίπτωντας εν προκειμένω στην λεγόμενη "win win language", ο Α κερδίζει  + 100 ευρώ και ο Β "κερδίζει"  - 100 ευρώ, οπότε το αθροισμα των ποσοτήτων είναι  + 100 - 100 = 0. Από αυτήν την λογική προκύπτει και το όνομα "παιχνίδι δύο ατόμων με μηδενικό άθροισμα".
Ας σκεφτούμε τώρα δύο νέα τηλεοπτικά δίκτυα, το ATV και το BTV, τα οποία σκοπεύουν να επεκταθούν είτε στην Ελλάδα είτε στην Κύπρο. Κάθε δίκτυο μπορεί να επιλέξει μόνο μία από τις δύο χώρες για την επέκτασή του και η επιλογή αυτή θα γίνει βάσει της προσδοκώμενης αύξησης του αριθμού των τηλεθεατών που επιδιώκει το καθένα. Διάφοροι ανεξάρτητοι αναλυτές έχουν υπολογίσει την ανά περίπτωση επαύξηση του τηλεοπτικού κοινού και υποθέτουμε πως και τα δύο δίκτυα έχουν απεριόριστη πρόσβαση στα αποτελέσματα της έρευνας αυτής. 'Εστω, λοιπόν, ότι τα αποτελέσματα συνοψίζονται στον παρακάτω πίνακα, όπου οι αριθμοί μέσα στα κουτάκια αντιστοιχούν σε εκατομμύρια τηλεθεατές.



BTV


Ελλάδα
Κύπρος
ΑΤV
Ελλάδα
+ 5
- 3
Κύπρος
+ 2
+ 4

Έστω ότι το σύμβολο  +  υποδηλώνει αύξηση του αριθμού των τηλεθεατών για το ATV και αντίστοιχη μείωση για το BTV, ενώ το  -  αύξηση του αριθμού των τηλεθεατών για το BTV και αντίστοιχη μείωση για το ATV. Θεωρούμε ότι τα δίκτυα θα πάρουν τις αποφάσεις τους βασιζόμενα στον παραπάνω πίνακα, ότι οι αποφάσεις αυτές θα είναι ταυτόχρονες και ότι ο σκοπός και των δύο είναι (λογικά) προς την όσο το δυνατόν πιο συμφέρουσα για το καθένα αντίστοιχη κατεύθυνση. Έτσι λοιπόν, μερικά συμπεράσματα που προκύπτουν από τον πίνακα είναι π.χ. ότι αν και τα δύο δίκτυα επεκταθούν στην Ελλάδα, το ATV θα κερδίσει 5 εκατομμύρια τηλεθεατές ενώ το BTV θα χάσει άλλους τόσους, αν και τα δύο επεκταθούν στην Κύπρο, το ATV θα κερδίσει 4 εκ. τηλεθεατές ενώ το BTV θα χάσει και πάλι άλλους τόσους, ενώ αν το ATV επεκταθεί στην Ελλάδα και το BTV στην Κύπρο, θα συμβούν τα εξής:

(i) Στην Ελλάδα το ATV κερδίζει 5 εκ. τηλεθεατές ενώ το BTV χάνει 5 εκ.
(ii) Στην Κύπρο το ΑTV χάνει 3 εκ. τηλεθεατές και το BTV κερδίζει 3 εκ.
(iii) Συνολικά, λοιπόν, το ATV κερδίζει 2 εκ. ενώ το BTV χάνει 2 εκ.

Βάσει λοιπόν του πίνακα και των συμπερασμάτων που προκύπτουν, αν το ATV επιλέξει την Ελλάδα, το χειρότερο που θα μπορούσε να του τύχει θα ήταν να χάσει 3 εκ. τηλεθεατές, κερδίζοντας όμως 2 εκ. Αν επιλέξει την Κύπρο, το χειρότερο που θα μπορούσε να του τύχει θα ήταν το κέρδος 2 εκ. τηλεθεατών. Ό,τι και να επιλέξει το BTV, το ATV θα κερδίσει κατ'ελάχιστο 2 εκ. τηλεθεατές. Κοιτάζοντάς το αριθμητικά, το ATV παίρνει τα δύο ελάχιστα νούμερα της κάθε σειράς ( - 3 στην πρώτη, + 2 στην δεύτερη) κι επιλέγει εκείνη που εμπεριέχει το μέγιστο των δύο ελαχίστων (συγκεκριμένα, την δεύτερη σειρά που περιέχει το + 2).
Το BTV είναι σε δυσμενέστερη θέση, αλλά μπορεί και πάλι να ακολουθήσει μια στρατηγική ώστε από την μία να ελαχιστοποιήσει τις απώλειές του και από την άλλη να θέσει τις βάσεις για μια καλύτερη επόμενη τηλεοπτική χρονιά. Αν το BTV επιλέξει τη Ελλάδα, το χειρότερο που θα μπορούσε να του συμβεί θα ήταν να χάσει 5 εκ. τηλεθεατές, ενώ αν διάλεγε την Κύπρο θα έχανε στην χειρότερη περίπτωση 4 εκ. τηλεθεατές. Ό,τι και να επιλέξει το ATV, το BTV θα χάσει κατ'ελάχιστο 4 εκ. τηλεθεατές. Κοιτάζοντάς το αριθμητικά, το ATV παίρνει τα δύο μέγιστα νούμερα της κάθε στήλης ( + 5 στην πρώτη, + 4 στην δεύτερη) κι επιλέγει εκείνη που εμπεριέχει το ελάχιστο των δύο μεγίστων (συγκεκριμένα, την δεύτερη στήλη που περιέχει το + 4).
Βλέπουμε λοιπόν ότι η ασφαλέστερη στρατηγική τόσο για το ATV, όσο και για το BTV, είναι για το καθένα η Κύπρος, ανεξάρτητα με το τί θα επιλέξει το άλλο. Αν επιλέξουν, συνεπώς, και τα δύο την Κύπρο (η οποία είναι η λογική επιλογή, εφόσον είναι και η πιο ασφαλής) τότε βάσει του πίνακα το ATV θα κερδίσει 4 εκ. τηλεθεατές και το BTV θα χάσει άλλους τόσους.
Από αυτό το σημείο και μετά είναι που η θεωρία των παιγνίων αρχίζει να δουλεύει, ή όπως αλλιώς λέγεται, που "αρχίζει ο καθορισμός του παιχνιδιού". 'Εστω ότι την επόμενη χρονιά, τα δύο δίκτυα σκέφτονται να επεκταθούν και στην Ιταλία. Λόγω διαφορετικών πλέον συνθηκών τηλεθέασης, από τις αναλύσεις προκύπτει ο επόμενος, αλλαγμένος σε σχέση με τον προηγούμενο, πίνακας.




BTV



Ιταλία
Ελλάδα
Κύπρος
Ελάχιστο γραμμής
ATV
Ιταλία
+ 3
+ 2
+ 1
+ 1
Ελλάδα
+ 4
- 1
0
- 1
Κύπρος
- 3
+ 5
- 2
- 3

Μέγιστο στήλης
+ 4
+ 5
+ 1


Όπως πριν, η ασφαλέστερη στρατηγική για το ATV είναι να επιλέξει την γραμμή όπου μεγιστοποιείται το ελάχιστο, τουτέστιν από τα  + 1,  - 1 και  - 3 επιλέγει το  + 1 και άρα την Ιταλία. Αντίστοιχα, το BTV οφείλει να επιλέξει την στήλη όπου ελαχιστοποιείται το μέγιστο, επόμενως την Κύπρο η οποία αντιστοιχεί στο  + 1 που είναι μικρότερο των  + 4 και  + 5.
Επιλέγοντας την Ιταλία, είναι εγγυημένο ότι το ATV θα κερδίσει τουλάχιστον 1 εκ. τηλεθεατές ό,τι και να επιλέξει το BTV. Αντίστοιχα, αν το BTV επιλέξει την Κύπρο, είναι εγγυημένο ότι θα χάσει το πολύ 1 εκ. τηλεθεατές, ό,τι και να επιλέξει το ATV. Αυτές οι επιλογές λοιπόν αναπαριστούν τις καλύτερες δυνατές για κάθε δίκτυο αντίστοιχα, αν και στο παράδειγμά μας το BTV εξακολουθεί να αδικείται σε σχέση με το ATV.  Επειδή στην περίπτωσή μας ισχύει η ισότητα

μέγιστο των ελαχίστων των γραμμών = ελάχιστο των μεγίστων των στηλών =  + 1

λέμε ότι υπάρχει σημείο καμπής/ισορροπίας και ότι το παιχνίδι είναι "καθορισμένο". Με άλλα λόγια, "καθορισμένο" παιχνίδι μεταξύ δύο παιχτών ονομάζεται εκείνο όπου υπάρχει συγκεκριμένο σημείο καμπής/ισορροπίας και άρα υπάρχει συγκεκριμένη στρατηγική που μπορεί να ακολουθήσει ο κάθε παίχτης, ανεξάρτητα με τις επιλογές του άλλου αλλά ταυτόχρονα με αυτές, ώστε να μεγιστοποιήσει τα κέρδη και/ή να ελαχιστοποιήσει τις απώλειές του.
Δεν είναι όλα τα "παιχνίδια δύο ατόμων με μηδενικό άθροισμα" καθορισμένα, ούτε έχουν όλα σημεία καμπής/ισορροπίας. Μια χαρακτηριστική κατηγορία μη καθορισμένων παιχνιδιών είναι τα "επαναλαμβανόμενα παιχνίδια" όπως, μεταξύ άλλων, το "πέτρα - ψαλίδι - χαρτί". Φαντάζομαι πως δεν θα υπάρχει άνθρωπος που σαν παιδί (καμιά φορά και σαν ενήλικας) δεν έχει παίξει το συγκεκριμένο παιχνίδι. Ωστόσο, για λόγους πληρότητας, ακολουθεί η περιγραφή του: οι δύο παίχτες έχουν το ένα χέρι πίσω από την πλάτη ή το κεφάλι τους και μετράνε μαζί ως το 3. Με το που λένε "3" εμφανίζουν ταυτόχρονα τα χέρια τους, οπότε ο καθένας θα έχει επιλέξει (ανεξάρτητα από τον άλλον) ή την γροθιά (πέτρα), ή τον δείκτη και τον παράμεσο προτεταμένους (ψαλίδι), ή την παλάμη (χαρτί). Η πέτρα νικάει σπάζοντας το ψαλίδι αλλά χάνει όταν την τυλίγει το χαρτί, το ψαλίδι κόβει το χαρτί αλλά καταστρέφεται από την πέτρα και το χαρτί τυλίγει την πέτρα αλλά κόβεται από το ψαλίδι. Με βάση αυτήν την λογική, κατασκευάζουμε έναν παρόμοιο με τους προηγούμενους πίνακα, όπου το 0 αντιπροσωπεύει την ισοπαλία, το  + 1 την νίκη και το  - 1 την ήττα.



Παίχτης 2



Χαρτί
Ψαλίδι
Πέτρα
Ελάχιστο γραμμής
Παίχτης 1
Χαρτί
0
- 1
+ 1
- 1
Ψαλίδι
+ 1
0
- 1
- 1
Πέτρα
- 1
+ 1
0
- 1

Μέγιστο στήλης
+ 1
+ 1
+ 1


Το παιχνίδι επαναλαμβάνεται μέχρις ότου οι παίχτες βαρεθούν ή αρχίσουν να τσακώνονται. Ανεξάρτητα όμως από το πόσες φορές θα παιχτεί, εμφανίζει μια χαρακτηριστική και ουσιώδη διαφορά σε σχέση με το προηγούμενο παράδειγμα με τα τηλεοπτικά δίκτυα. Η ισότητα μεταξύ του μεγίστου των ελαχίστων των γραμμών και του ελαχίστου των μεγίστων των στηλών δεν ισχύει. Συνεπώς δεν υπάρχει σημείο καμπής/ισορροπίας και άρα δεν υπάρχει συγκεκριμένη στρατηγική που να μπορεί να ακολουθήσει ο κάθε παίχτης, ανεξάρτητα αλλά ταυτόχρονα με τον άλλον, ώστε αυτή να είναι η καλύτερη δυνατή. Για παράδειγμα, αν ο ένας αποφασίσει να επιλέγει συνεχώς το "χαρτί", μετά από ελάχιστους γύρους ο άλλος θα το καταλάβει και θα επιλέγει με την σειρά του μόνο "ψαλίδι". Αυτό που πρέπει να κάνει ο κάθε παίχτης είναι να ακολουθήσει μια "μικτή στρατηγική", η οποία στηρίζεται μαθηματικά στην θεωρία των πιθανοτήτων και περιγράφεται με το προαναφερθέν περίφημο "θεώρημα minimax", το οποίο όμως δεν θα αναφερθεί εδώ γιατί θα ξεφύγουμε από το θέμα μας. Αρκεί μόνο να επισημανθεί ότι το εν λόγω θεώρημα αναγνωρίζει, μεταξύ άλλων, ότι όπου υπεισέρχεται ανθρώπινος/ψυχολογικός παράγοντας (π.χ. όταν ένας παίχτης προσπαθεί να ξαφνιάσει τον αντίπαλο του κάνοντας κάτι μη αναμενόμενο), οι αστάθμητες μεταβλητές αρχίζουν και συσσωρεύονται σε τέτοιο βαθμό ώστε η περιγραφή μιας μικτής στρατηγικής γίνεται, αν και όχι αδύνατη, ιδιαίτερα δύσκολη.
Η θεωρία των παιγνίων αρχίζει να μας πετάει στα βαθιά όταν προχωράμε και πέρα από τον von Neumann και αρχίζουμε να μελετάμε "παιχνίδια δύο ατόμων με άθροισμα διάφορο του μηδενός". Τέτοια παιχνίδια υφίστανται όταν ο κάθε παίχτης έχει τον δικό του, ξεχωριστό πίνακα κέρδους/ζημίας, έτσι ώστε η τελική έκβαση του παιχνιδιού να εξαρτάται όχι μόνο από τις αποφάσεις του καθενός ξεχωριστά, αλλά και τον τρόπο που οι αποφάσεις αυτές αλληλεπιδρούν με εκείνες του άλλου. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για παιχνίδια τέτοιου είδους είναι το γνωστό "δίλημμα των δύο κρατουμένων" που σχεδίασε το 1950 ο A. W. Tucker.
Τροποποιώντας το παράδειγμα αυτό, έστω ότι έχουμε δύο ευτραφείς πολιτικούς, τον Βρασίδα Ρουσφετόπουλο και τον Επαμεινώνδα Καρεκλοκένταυρο (κάθε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα είναι εντελώς συμπτωματική), οι οποίοι συλλαμβάνονται και οδηγούνται προς ανάκριση υπό την κατηγορία δημοσιονομικής απάτης (πράγμα που στην πραγματικότητα ποτέ, επαναλαμβάνω, ΠΟΤΕ δεν έχουν κάνει οι αξιοσέβαστοι, θαυμάσιοι, αθώοι, καταπληκτικοί, υπέροχοι, μοχθούντες για το καλό του τόπου Έλληνες πολιτικοί). Ο Ρουσφετόπουλος και ο Καρεκλοκένταυρος ανακρίνονται σε διαφορετικές αίθουσες ώστε να μην μπορέσουν, δυνητικά, να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Τα αποτελέσματα του παιχνιδιού, εν προκειμένω η ποινή φυλάκισης, δεν εξαρτώνται μόνο από το τί απαντάει ο καθένας ξεχωριστά, αλλά και το τί απαντάει ο ένας σε σχέση με τον άλλον. Βάσει των λεγομένων του εισαγγελέα και των δικηγόρων, καταστρώνουμε τους δύο επόμενους απλοποιημένους πίνακες, όπου οι αριθμοί αναπαριστούν τα χρόνια φυλάκισης που μπορούν να προταθούν ως ποινή.

Ρουσφετόπουλος
Καρεκλοκένταυρος
Ομολογεί
Δεν ομολογεί
Ρουσφετόπουλος
Ομολογεί
+ 20
+ 10
Δεν ομολογεί
+ 50
0


Καρεκλοκένταυρος
Καρεκλοκένταυρος
Ομολογεί
Δεν ομολογεί
Ρουσφετόπουλος
Ομολογεί
+ 20
+ 50
Δεν ομολογεί
+ 10
0

Αν ομολογήσει ο Ρουσφετόπουλος και όχι ο Καρεκλοκένταυρος, τότε ο Ρουσφετόπουλος φορτώνεται με ποινή 10 ετών (βάσει του πίνακα του Ρουσφετόπουλου) και ο Καρεκλοκένταυρος την πατάει άσχημα, καθώς τρώει 50 χρονάκια (βάσει του πίνακα του Καρεκλοκένταυρου). Αν ομολογήσει ο Κ. αλλά δεν ομολογήσει ο Ρ., τότε ο Ρ. είναι αυτός που τρώει την κάθειρξη των 50 ετών (βάσει του πίνακα του Ρ.), ενώ ο Κ. την γλιτώνει σχετικά φτηνά με 10 χρόνια (βάσει του πίνακα του Κ.). Αν ομολογήσουν και οι δύο (πού τέτοια τύχη), τρώνε ο καθένας από 20 χρόνια, ενώ αν δηλώσουν και οι δύο αθώοι, τότε την γλιτώνουν χωρίς ποινή και φεύγουν σαν κύριοι (ελπίζουμε προσωρινά). Παρατηρούμε ότι η συνθήκη του να κρατηθούν οι κατηγορούμενοι σε διαφορετικές αίθουσες ανάκρισης είναι που ορίζει τις πιθανές εκβάσεις του παιχνιδιού, καθώς αν βρισκόντουσαν μαζί θα μπορούσαν να συνεννοηθούν για να επιλέξουν την μοναδική λύση που θα ήταν η καλύτερη δυνατή για αυτούς (στην περίπτωσή μας, να δηλώσουν και οι δύο αθώοι).
Τα τρία αυτά παραδείγματα παιχνιδιών  (το "παιχνίδι δύο ατόμων με μηδενικό άθροισμα και σημείο καμπής/ισορροπίας", το "παιχνίδι δύο ατόμων με μηδενικό άθροισμα χωρίς σημείο καμπής/ισορροπίας" - "επαναλαμβανόμενο παιχνίδι" - και το "παιχνίδι δύο ατόμων με άθροισμα διάφορο του μηδενός") αποτελούν τους ακρογωνιαίους λίθους της θεωρίας των παιγνίων. Φυσικά, η θεωρία δεν εξαντλείται ούτε στο ελάχιστο σε αυτά. Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι ακόμα μεγαλύτερη φήμη από τους von Neumann, Morgenstern και Tucker έχει ένας άλλος μαθηματικός, που διανύει πλέον την ένατη δεκαετία της ζωής του και του οποίου τα προσωπικά πάθη και την μάχη ενάντια στην σχιζοφρένεια απέδωσε το 2001 η ταινία A beautiful mind με πρωταγωνιστή τον Russell Crowe - ο John F. Nash, που τιμήθηκε το 1994 με το Βραβείο Nobel Οικονομίας για την εκπληκτική δουλειά που έκανε στην αναμόρφωση της θεωρίας των παιγνίων.


Ο Nash με τους συνεργάτες του επέκτεινε την θεωρία στις περιπτώσεις παιχνιδιών με περισσότερους των δύο παιχτών καθώς και σε παιχνίδια όπου υφίστανται συνεργασία μεταξύ των παιχτών, συμπεριλαμβανομένων των περιπτώσεων όπου ο σκοπός της συνεργασίας είναι η καταστροφή (η "έξοδος από το παιχνίδι") ενός άλλου παίχτη ή ομάδας παιχτών. Το "σημείο ισορροπίας του Nash", κάτι σαν το κλασικό σημείο καμπής/ισορροπίας, άνοιξε νέους δρόμους και προοπτικές στην κατανόηση και την χειραγώγηση των δεδομένων ή μελλοντικών οικονομικών καταστάσεων.
Μελετώντας την καπιταλιστική ανάπτυξη κυρίως των Η.Π.Α. αλλά και των χωρών της Ευρώπης (είτε ανήκουν στην Ε.Ε., είτε όχι) και των περισσότερων χωρών του πρώην Ανατολικού Μπλοκ μετά την κατάρρευση της Ε.Σ.Σ.Δ., είναι δυνατόν να διαπιστώσει κανείς ότι ο τρόπος που δουλεύουν οι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί, οι τραπεζικοί όμιλοι, το χρηματιστήριο, οι οίκοι αξιολόγησης και γενικά κάθε γρανάζι αυτού του ετοιμοθάνατου πια συστήματος, ακολουθεί μια αναλυτική λογική που προκύπτει ως επί το πλείστον από την θεωρία των παιγνίων. Δεν νοείται οικονομολόγος, αναλυτής και γενικά επιστημονικός μεγαλοπαράγοντας των εκάστοτε οργανισμών που να μην είναι γνώστης και χρήστης των θεωρημάτων και πορισμάτων της περιώνυμης αυτής θεωρίας. Ο τρόπος φυσικά που χρησιμοποιείται κι επεκτείνεται η θεωρία στις μέρες μας, πακέτο με την θεωρία των πιθανοτήτων και τις συναρτήσεις προτιμήσεων/χρήσεων με τα διαφορετικά βάρη όσων αφορά τις εκάστοτε επιλογές, έχει μετεξελιχθεί και περάσει σε άλλες σφαίρες - θα έλεγε κανείς, και σε άλλα επίπεδα εξανδραποδισμού του πιο αδύνατου παίχτη, εν προκειμένω των εξαθλιωμένων οικονομικά τάξεων.
Το σύγχρονο σύστημα απαγορεύει την ύπαρξη "win - win" καταστάσεων, τέτοιων όπως στην περίπτωση του παραδείγματος των δύο κρατουμένων όπου υπάρχει 25% πιθανότητα να την γλιτώσουν και οι δύο αν συνεργαστούν μεταξύ τους τυχαία και 100% πιθανότητα αν συνεννοηθούν. Η κατάσταση τις τελευταίες δεκαετίες περιλαμβάνει αποκλειστικά παιχνίδια όπου θα υπάρχει ΠΑΝΤΑ χαμένος. Προσπερνώντας την σκέψη ότι η πιθανότητα να κερδίσουν όλοι είναι έτσι κι αλλιώς απειροελάχιστη στον πραγματικό κόσμο, το σημείο στο οποίο πρέπει να επικεντρωθούμε είναι στο ποιός είναι ο χαμένος - όπου χαμένος δεν νοείται αναγκαστικά αυτός που χάνει πάντα, αλλά αυτός που χάνει τουλάχιστον στην πλειονότητα των περιπτώσεων.
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα διατυπώνεται με την μέθοδο της αντίθεσης. Αυτοί που ΔΕΝ είναι χαμένοι είναι οι τραπεζικοί όμιλοι, οι χρηματοπιστωτικοί οίκοι και οι πολυεθνικές μετοχικές εταιρείες (νοώντας και πάλι ότι ο κερδισμένος δεν είναι αυτός που κερδίζει πάντα, αλλά αυτός που κερδίζει στις περισσότερες περιπτώσεις). Οπότε, οι χαμένοι είναι όλοι οι υπόλοιποι. Κράτη, κυβερνήσεις, ο απλός κοσμάκης. Μάλιστα, οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής των συνθηκών με το ανακάτωμα των ανίδεων και αφελών στα αδηφάγα στομάχια του συστήματος κατέληξε σε παταγώδη αποτυχία - φαντάζομαι, θυμάστε τί έγινε στα '90s με την χρηματιστηριακή φούσκα. Άλλωστε, και η καταστροφική κρίση που διανύουμε τώρα αποτελεί το aftermath της μεσιτικής κρίσης που έπληξε τις Η.Π.Α. πριν λίγα χρόνια κι έχει οδηγήσει στην τριτοκοσμική κατάσταση που βιώνουμε.
Και στις δύο αυτές περιπτώσεις διαπράχθηκε το ίδιο θεμελιώδες λάθος - άνθρωποι μη γνωρίζοντες τον τρόπο που δουλεύει κι έχει υπολογιστεί το καθετί στο παγκόσμια ιδιοσυνδεδεμένο καπιταλιστικό καθεστώς, προσπάθησαν - ανεπιτυχώς, φυσικά - να αλλάξουν τις συνθήκες και τις πιθανότητες σε ένα παιχνίδι στο οποίο επιτελούσαν ήδη και συνέχισαν να επιτελούν τον ρόλο των χαμένων. Στο μεν χρηματιστήριο νόμισαν ότι εκμεταλλεύτηκαν μια στιγμιαία αδυναμία των οικονομικών κολοσσών και προσπάθησαν να τους πληρώσουν με το ίδιο νόμισμα, εξαργυρώνοντάς το νόμισμα αυτό παίρνοντας δάνεια για να αγοράσουν 15 σπίτια και άλλα τόσα αμάξια. Φυσικά, τα χρήματα αυτά ήταν πλασματικά και για αυτό και χάθηκαν. Τα χρέη όμως λόγω των δανείων στις τράπεζες ήταν πολύ πραγματικά, εξού και η φούσκα. Στην περίπτωση της τωρινής κρίσης, αντίστοιχα, ο συνδυασμός διαφόρων τυχαίων παραγόντων οδήγησε στην υπερτίμηση της ακίνητης ιδιοκτησίας στις πιο prosperous πολιτείες των Η.Π.Α., οπότε οι άνθρωποι έσπευσαν να υποθηκεύσουν τα σπίτια τους για να πάρουν καταναλωτικά δάνεια, σίγουροι ότι η αύξηση της αξίας της ήδη υποθηκευμένης περιουσίας θα τους επέτρεπε όχι μόνο να αποπληρώσουν τα δάνεια (έχοντάς τα φυσικά ξοδέψει καλοπερνώντας), αλλά και να βγάλουν κέρδος. Υπολόγιζαν όμως χωρίς τον ξενοδόχο, καθώς το νέο απότομο κραχ έριξε κατακόρυφα τις τιμές και ούτε οι χρεωμένοι μπορούσαν να πληρώσουν τα χρέη τους (μάλιστα έμειναν και άστεγοι), ούτε οι τράπεζες μπορούσαν να κινηθούν γιατί είχαν μείνει με μηδενικό ρευστό κι ένα σωρό υποθηκευμένα σπίτια που δεν τα ήθελε κανείς. Αυτή η κρίση μετατοπίστηκε με τα χρόνια στην Ευρώπη, όπου ανέπτυξε απειράριθμες παραφυάδες και συνδεόμενη με την ασταθή κατάσταση και την βρώμικη πολιτική του παρελθόντος δημιούργησε την σημερινή horror/splatter ταινία, στην οποία η Ελλάδα έχει την προνομιακή θέση να είναι πρωταγωνίστρια. Ένας ρόλος άξιος για Χρυσό Βατόμουρο.
Ιδού, μόλις διαβάσατε το θέμα των Zeitgeist I και II σε δύο - τρεις παραγράφους, χωρίς τις θεωρίες συνομωσίας και την μονότονη φωνή του narrator.
Πραγματικά, η θεωρία των παιγνίων είναι σατανικά ακριβής. Ακόμα και αν η κρίση έπληξε και την πλευρά των "νικητών" (βλ. η κατάρρευση της Lehman Brothers), η κατάσταση ήταν έτσι υπολογισμένη εκ των προτέρων ώστε οι χαμένοι να παραμείνουν χαμένοι. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι, στην περίπτωσή μας, τα 3/4 των χρημάτων που πήραμε με τα Μνημόνια (έχει καταντήσει μισητή λέξη, πλέον) πήγαν στην τόνωση των τραπεζών και τα υπόλοιπα εξυπηρέτησαν άλλους, σκιώδεις σκοπούς. Πήγε τίποτα στην ανάπτυξη; Τίποτα. Ξεκαθάρισε ο δημοσιονομικός βόθρος; Καθόλου. Έγιναν κάποιες προσπάθειες για τα μάτια του κόσμου, αλλά στην ουσία το ρουσφετιλίκι έμεινε ίδιο και απαράλλαχτο. Ακόμα και το σκάνδαλο της Siemens ρύθμιστηκε πρόσφατα εξωδικαστικά, σαν να λέμε, τα κουκουλώνουμε εμείς κι εσείς να πάτε να πνιγείτε! Χα! Σχεδόν κανείς από τους υπαιτίους της κατάστασης αυτής, τους περιώνυμους "νικητές" του παιχνιδιού του οποίου η κρίση αποτελεί ταυτόχρονα ανωμαλία αλλά και φυσική μετεξέλιξη, δεν πλήρωσε ούτε στο ελάχιστο. Ξέρετε ποιός την πλήρωσε, ακριβότατα μάλιστα. Αν θέλετε να το χωνέψετε ακόμα καλύτερα, κοιτάξτε στον καθρέφτη και ουρλιάξτε "κάποια καθίκια με έκαναν loser χωρίς να έχουν το παραμικρό δικαίωμα!"
Δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον von Neumann για την διατύπωση της τόσο χρησιμοποιημένης για την εκδούλευση των μαζών θεωρίας των παιγνίων, όπως δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον Einstein για το ότι τα πορίσματά του χρησιμοποιήθηκαν, μεταξύ άλλων, στην κατασκευή της ατομικής βόμβας. Όπως συμβαίνει παντού στην επιστήμη, πρακτική και ανθρωπιστική σημασία έχει ο τρόπος και ο λόγος χρήσης κι εφαρμογής των εκάστοτε θεωριών κι επιτευγμάτων. Οι θεωρίες αυτές καθεαυτές διατυπώνονται αποκλειστικά και μόνο για τις πνευματικές ανάγκες του ανθρώπου και για την ασίγαστη δίψα του να γνωρίσει, να καταλάβει και να περιγράψει τον κόσμο. Η εφαρμογή τους... λοιπόν, αυτό είναι άλλο καπέλο. Αν και... αν μπορούσα να γυρίσω με μια χρονομηχανή στο παρελθόν μαζί με κάποιο κουνελάκι του Playboy, να την πασάρω στον von Neumann και να τον πείσω να εγκαταλείψει την γυναίκα του και την δουλειά του πάνω στην θεωρία των παιγνίων για να εγκατασταθεί μαζί με το κουνελάκι στα Barbados, θα το έκανα.



Καταλήγουμε στο ότι τα μαθηματικά είναι αδυσώπητα - είτε βλέποντάς το ιδεαλιστικά και θεωρώντας τα σαν αυθύπαρκτες υπάρξεις, είτε έχοντας κατά νου τις πρακτικές τους χρήσεις και μόνο. Πώς μπορείς να αντιμετωπίσεις με μη μαθηματικούς τρόπους μια μαθηματικά υπολογισμένη κατάσταση;
Το συμπέρασμα που θα μπορούσε να προκύψει από αυτήν την ανάλυση φαίνεται να είναι ότι την έχουμε βάψει -  τώρα και για πάντα. Κι όμως, δεν είναι αυτό. Προηγουμένως, αναφέρθηκα στο καπιταλιστικό σύστημα ως ετοιμοθάνατο. Εμμένοντας στον χαρακτηρισμό αυτό σε αρκετά παρομοίου περιεχομένου προηγούμενα posts, προσπάθησα διαλεκτικά και υπό διάφορες οπτικές γωνίες να δείξω ότι βρισκόμαστε στο κατώφλι της κατάρρευσής του. Ε λοιπόν, τώρα μπορεί η κατάρρευση αυτή να περιγραφεί και μαθηματικά. Ήδη από την απλή διατύπωση του "θεωρήματος minimax", γίνεται ρητό ότι ο ανθρώπινος/ψυχολογικός παράγοντας εισάγει μεταβλητές που δεν μπορούν να πινακοποιηθούν κι έτσι μπορεί να μεταβληθεί δυναμικά η κατάσταση - πόσο μάλλον όταν η κατάσταση αυτή έχει υπολογιστεί θεωρώντας ότι οι αδύνατοι και οι αναξιοπαθούντες θα κάθονται εσαεί να βασανίζονται χωρίς να κάνουν κιχ. Αμ δε. Το πράγμα σιγοβράζει, αλλά κανένας δεν προσέχει την χύτρα. Θεωρείται ότι το φαγητό θα βράσει και θα βράσει και θα βράσει και τίποτα κακό δεν θα συμβεί, αλλά έλα όμως που η χύτρα δεν έχει βαλβίδα (κανένας δεν μερίμνησε να της βάλει) και κάποια στιγμή θα σκάσει.
Μια θεώρηση της κατάστασης όπως περιγράφηκε εδώ θα μπορούσε να είναι η λύση. Η πρακτική έκφανση αυτή της θεώρησης αναμένεται τώρα στα κοντά, make no mistake about it. Αλλά και οποιαδήποτε άλλη θεώρηση θα μπορούσε να είναι σωστή ή εφικτή, χωρίς να την έχει διατυπώσει ο Dimos και ο οποιοσδήποτε Dimos. Το μόνο σίγουρο είναι ότι σύντομα οι κανόνες αυτού του άρρωστου παιχνιδιού θα αλλάξουν. Γιατί κανένας δεν γουστάρει να είναι συνεχώς χαμένος... πόσο μάλλον όταν αυτά που χάνει δεν είναι πράγματα που κλέβει ή θα λείψουν σε άλλους που έχουν μια ίση ανάγκη επιβίωσης, αλλά πράγματα δικά του, δεδουλευμένα, πράγματα σημαντικά για την ζωή και την κοινωνική του υπόσταση, πράγματα που ανήκουν στον ίδιο και τα παιδιά του και που του τα κλέβουν οι ήδη έχοντες, πάνω στην αρρωστημένη τους λαιμαργία και την τρελαμένη τους όρεξη για συσσώρευση, συσσώρευση, συσσώρευση, μέχρι να σκάσουν και να καταλήξουν σε μια αηδιαστική λίμνη ανθρώπινης ματαιοδοξίας.
Εσείς, εγώ, εμείς... θέλουμε να παραμείνουμε οι losers;

Read more...

Η ΦΑΣΗ ΓΗΣ - ΣΕΛΗΝΗΣ. ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΥΣ (ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ) ΤΥΠΟΥΣ...

ΠΟΣΟΙ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΕΔΩ ΜΕΣΑ;

Powered By Blogger
Powered By Blogger
Powered By Blogger

  © Blogger templates Romantico by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP