Αναζήτηση αναρτήσεων

Η ασπίδα και το σπαθί

>> 9/11/11

Πόσο όμορφο είναι αυτό το τραγούδι... υπάρχει, πράγματι, μια άλλου τύπου φυσικότητα και ειλικρίνεια στην ερμηνεία της Clare Maguire στην συγκεκριμένη ακουστική έκδοση του original κομματιού. Το λάτρεψα! Συνήθως τα κατηφή τραγούδια δεν μου ταιριάζουν, ακόμα και οι μπαλάντες που προτιμώ θέλω να έχουν ένα κάποιο συναισθηματικό ξέσπασμα, μια αλλιώτικη έπαρση, κάτι που να καίει και να ρημάζει ό,τι ήταν, ό,τι είναι και ό,τι πρόκειται να απομείνει μέσα στο ξερό περιτύλιγμα της μνήμης και του πόνου. Και το "The shiel and the sword" είναι ακριβώς ένα τέτοιο κομμάτι, αν και δεν του φαίνεται... γιατί, πολύ απλά, η δικιά του φλόγα είναι υπόγεια. Καίει μέσα βαθιά, χωρίς να γίνεται αρχικά αντιληπτή, αλλά και για αυτόν τον λόγο καίει πολύ, πολύ περισσότερο.
Έγραψα πρόσφατα ένα κομμάτι, μια μπαλάντα (δεν τις συνηθίζω) με πιάνο, που έχει κι εκείνο αυτήν ακριβώς την φωτιά μέσα του, αν και το στιχουργικό μοτίβο είναι διαφορετικό. Έχοντας τις ρίζες του σε μια προσωπική κόλαση που πέρασα πριν λίγο καιρό, όπου βίωσα αβάσταχτα τον πόνο μιας συναισθηματικής απώλειας, μην μπορώντας να αποτινάξω την τυφλή και μονομερή λατρεία που είχα απέναντι σε κάποια, λατρεία που εξέφραζα σπασμωδικά και την είδα τελικά να καταρρέει απέλπιδα μπροστά μου, να αλλοιώνεται, να γίνεται στάχτη και τελικά να εξανεμίζεται ακολουθώντας - αναγκαστικά - τους χρονικούς και χωρικούς κανόνες της λογικής, πιστεύω ότι είναι από τα πιο ειλικρινή κομμάτια που έχω γράψει. Και πιστέψτε με, έχω γράψει πολλά, αν και όχι όλα ιδιαίτερα αξιόλογα. Ελπίζω η τελική μορφή αυτής της μπαλάντας, που δουλεύεται ήδη, να έχει έστω και την μισή δύναμη και ωμότητα, θα έλεγε κανείς, με τα οποία προικίζει η Maguire την δική της ερμηνεία.
Πιθανώς στο μέλλον να αναρτήσω εδώ το προαναφερθέν προσωπικό κομμάτι... προς το παρόν, ας παρασυρθούμε μαζί από την μάχη του σπαθιού και της ασπίδας.


You and I... felt so good to begin with, didn’t we?
Well, now it seems there’s far too many adverts in between.
And we don’t speak anymore... so we’re left in constant silence.
And it’s haunting me... so I’m ready now to fight this.

You have the shield, I’ll take the sword.
I no longer love you, no longer love you...
I’m not afraid of the danger in the dark.
I no longer love you, no longer love you...

You and I... aren’t working out.
And we're burning on the bridges now.
We’re trapped inside...
we're screaming "won’t somebody just let me out?"

You have the shield, I’ll take the sword.
I no longer love you, no longer love you...
I’m not afraid of the danger in the dark.
I no longer love you, no longer love you...

No, no, no, no...

I no longer love you... no longer love you.
I no longer love you.
I no longer love you.

And we don’t speak anymore... so we’re left in this constant silence.
It’s haunting me... so I’ll be ready now to fight this, fight this...

You have the shield, I’ll take the sword
I no longer love you, no longer love you
I’m not afraid of the danger in the dark
I no longer love you, no longer love you...

No, no, no, no...

I no longer love you... no longer love you.
I no longer love you.
I no longer love you.

You and I... felt so good to begin with, didn’t we?
But now it seems thοse shields and swords are haunting me...

13 σχόλια. Βγάλτε το από μέσα σας!:

Dimos 9 Νοεμβρίου 2011 στις 3:19 μ.μ.  

Tα credits στην anidifranco, στο υπέροχο blog της οποίας πρωτοάκουσα αυτήν την ερμηνεία του συγκεκριμένου κομματιού.

Ioanna 11 Νοεμβρίου 2011 στις 4:32 μ.μ.  

Υπέροχο τραγούδι!...
Βαθιά συναισθηματικό πολύ εκφραστικό με μεγάλα κομμάτια αλήθειας και πόνου.. μου ταιριάζει και εμένα αυτή την περίοδο...

Υ.Γ Πάντα υπέροχη η Annidifranco και με credits βέβαια! :)

Φιλιά Δήμο μου!

Παπαστρατής Το "Θηρίο" Ιωάννης 13 Νοεμβρίου 2011 στις 5:36 π.μ.  

Φίλτατε, και συνθέτης? Δε με εκπλήσει.

Ήμουν για δύο μέρες στα μέρη σου. Αν και πρόλαβα να δω ελάχιστα. τη λάτρεψα!!!!

Καλή σου μέρα!!!

Dimos 13 Νοεμβρίου 2011 στις 3:29 μ.μ.  

Καλησπέρα σε όλες και όλους.

Dimos 13 Νοεμβρίου 2011 στις 3:30 μ.μ.  

Ιωάννα μου, η anidifranco πάντα ξέρει τί μουσική επιλέγει. Φιλιά και σε εσένα!

Dimos 13 Νοεμβρίου 2011 στις 3:34 μ.μ.  

Λοιπόν Θηρίο, με εκπλήσσεις. Είχα την εντύπωση ότι ήξερες ότι γράφω και παίζω μουσική, αν και την βάζω πάντα σε δεύτερη μοίρα μετά την επιστήμη μου, που την λατρεύω. Έχω μάλιστα δημοσιεύσει και σε αυτό εδώ το blog ένα κομμάτι μου:

http://megalesistories.blogspot.com/2010/02/forbidden-part-1-seducted.html

Ελπίζω να σου αρέσει. Επίσης, πρέπει να σου πω ότι την Θεσσαλονίκη αρκούν 2 ώρες για να την λατρέψεις. Ούτε καν 2 μέρες!

Παπαστρατής Το "Θηρίο" Ιωάννης 13 Νοεμβρίου 2011 στις 7:42 μ.μ.  

Μια ερώτηση μόνο...

ΠΟΤΕ ΒΓΑΙΝΕΙ ΤΟ CD???

Υ.Γ.: Περιμένω και τη συνεχεια των Δοχείων...

Ανώνυμος 14 Νοεμβρίου 2011 στις 3:46 μ.μ.  

Όντως το The shield and the sword είναι πολύ όμορφο κομμάτι, αλλά νιώθω πως η Clare έχει περιοριστεί εκεί και δεν έχει βγάλει κάτι εξίσου καλό. Έχεις προτάσεις?

Dimos 15 Νοεμβρίου 2011 στις 11:06 π.μ.  

Καλημέρα σε όλες και όλους.

Dimos 15 Νοεμβρίου 2011 στις 11:13 π.μ.  

Χαχαχαχα Θηρίο, you're the best, man. Demo με το συγκεκριμένο κομμάτι μέσα δεν ξέρω αν θα βγει τώρα στα κοντά, γιατί η μπάντα με την οποία δουλεύαμε το συγκεκριμένο περιείχε το εν λόγω πρόσωπο που αναφέρεται μέσα στο κείμενο, οπότε... καταλαβαίνεις ότι το συγκρότημα έχει διαλυθεί. Εν πάσει περιπτώσει, τα κομμάτια αυτά γενικά τα έχω γράψει αποκλειστικά εγώ, οπότε αν έχω την διάθεση μπορεί να τα δουλέψω αργότερα με κάποιους άλλους, χωρίς τύψεις.

Στην νέα μπάντα που έχω τώρα, ακολουθώ μια raw και ξερή γραμμή στα κομμάτια. Χωρίς πλήκτρα, με ελάχιστο πιάνο (για την ακρίβεια, μόνο στην μπαλάντα που αναφέρω μέσα στο κείμενο), με κιθάρες κουρδισμένες σε Ρε (όχι Drop D κούρδισμα, ολόκληρες σε Ρε) και αρκετό βρωμόξυλο. Άντε να δούμε πόσο θα προχωρήσουμε με τους συγκεκριμένους.

Dimos 15 Νοεμβρίου 2011 στις 11:18 π.μ.  

Καλώς το Alex. Γενικά η Clare ήταν διάττων αστέρας σε κάποια φάση, αν και η φωνή της είναι για μένα πολύ ιδιαίτερη και ξεχωριστή. Θα έλεγα, με την αρκετά επιφανειακή γνώση που έχω στην pop, ότι συνδυάζει την μελωδικότητα της Adele και την (ωραία, όταν γίνεται σωστά) ένρινη χροιά της Lady Gaga. Το "Τhe shield and the sword" είναι πράγματι το καλύτερό της έως τώρα, αλλά εμένα μου άρεσε και το "Ain't nobody". Τσέκαρέ το:

http://www.youtube.com/watch?v=sSfWOT5JaRY&ob=av2n

(Γαμημένο VEVO)

anidifranco 2 Φεβρουαρίου 2012 στις 9:16 π.μ.  

Καλημέρα φίλε μου. Πάλι εγώ η πηγή έμπνευσης;; Ψηλά το κεφάλι! Με χάλασε το κείμενο σου, δεν μασάμε από τέτοιες φουρτούνες εμείς, τα είπαμε αυτά και παλαιότερα :-) Πέρασε καιρός, ελπίζω να είσαι καλύτερα τώρα. Πολλά φιλιά!!!! :-)

Dimos 3 Φεβρουαρίου 2012 στις 10:35 μ.μ.  

Φιλάκια και σε εσένα ani...

Η ΦΑΣΗ ΓΗΣ - ΣΕΛΗΝΗΣ. ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΥΣ (ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ) ΤΥΠΟΥΣ...

ΠΟΣΟΙ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΕΔΩ ΜΕΣΑ;

Powered By Blogger
Powered By Blogger
Powered By Blogger

  © Blogger templates Romantico by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP