Έφτασε κι αυτή η μέρααααα...

Η 21η του Φεβρουαρίου πρέπει, πιστεύω, να καθιερωθεί ως μια ημέρα άξια ενθύμησης. Γιατί αυτήν την ημέρα, εκτός από την έναρξη της δίκης της Jan D'arc (ελληνιστί, Ιωάννας της Λωραίνης) το 1431, την έκδοση του "Κοινωνικού Μανιφέστου" από τους Marx κι Engels το 1848, την οριστική απελευθέρωση των Ιωαννίνων από τον τουρκικό ζυγό το 1913, την πρώτη εξέγερση διαμαρτυρίας κατά της Χούντας το 1973 (κατά την οποία τέσσερις χιλιάδες φοιτητές της Νομικής κατέλαβαν στην Αθήνα το κτίριο της σχολής επί της οδού Σόλωνος), συνέβη στην Θεσσαλονίκη, το 1988, λίγο πριν τις 06:00 τα ξημερώματα, ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της τελευταίας 30ετίας. Αγαπητοί και αγαπητές μου, πιστεύω πως καταλάβατε τί θέλω τόση ώρα να σας πω, πασπαλίζοντάς το με μια ανησυχητικά υπερτροφική δόση ψωνίσματος. Σήμερα,

ΕΧΩ ΓΕΝΕΘΛΙΑ!

Ε ναι λοιπόν! Σήμερα συμπληρώνεται άλλος ένας χρόνος από τότε που το πλανητικό οικοσύστημα και το γυναικείο φύλο άρχισαν να πλήττονται ανεπανόρθωτα. Εν αντιθέσει με ελάχιστους (άνδρες, γιατί στις δεσποινίδες συμβαίνει γενικά) που κλαίγονται την συγκεκριμένη επέτειο, εγώ πάντα το καίω. Γιατί, όπως και να το κάνουμε,

 

 

Η ΓΟΗΤΕΙΑ ΜΑΣ ΜΕΣΤΩΝΕΙ ΟΣΟ ΜΕΣΤΩΝΟΥΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ, ΠΟΥ ΝΑ ΜΑΣ ΠΑΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΣΗΚΩΣΕΙ.

Περιττό να σας πω ότι τα τελευταία χρόνια είναι κοινό ανέκδοτο ανάμεσα στους φίλους και τις φίλες μου το γεγονός ότι κατά τον εορτασμό των γενεθλίων μου συνήθως γίνομαι λιάρδα και κάνω πράγματα που ο ίδιος δεν θυμάμαι έπειτα... αλλά φροντίζουν μου το θυμίζουν την επόμενη ημέρα τα φωτογραφικά ντοκουμέντα τα οποία ΠΑΝΤΑ υπάρχουν σε τέτοιες περιπτώσεις. Το ξέρω, κάποια μέρα θα το μετανιώσω αυτό.