Sketch time!

Όσο και να ενδιαφέρει κάποιον το αντικείμενο που σπουδάζει, είναι γεγονός ότι κάποιες (αρκετές και ανά ορισμένες δυστυχείς περιπτώσεις οι περισσότερες θα έλεγα) παραδόσεις είναι ΑΠΑΛΕΥΤΕΣ. Οπότε, υπάρχουν οι εξής εκδοχές: ή θα την κάνει και θα πάει να περάσει κάπως πιο δημιουργικά την ώρα του (λογικό), ή θα συνεχίσει να κάθεται, χωρίς λόγο κι αιτία, μέσα στο μάθημα (παράλογο)! Επειδή μέχρι στιγμής στην φοιτητική μου ζωή προτιμούσα συνήθως το δεύτερο (σαν σωστός σπασίκλας εκκολαπτόμενος μηχανικός), βρήκα ενδιαφέρον σε άλλες... ενδοταξιακές ασχολίες. Μία από τις αγαπημένες μου ήταν και είναι το σκιτσάρισμα. Ασχολούμαι από μικρός με το σχέδιο και τα comics και ενίοτε έχω ανακατευτεί και με διάφορα φανζίν, χωρίς όμως να κάνω μέχρι στιγμής κάτι παραπάνω. Αν και θα'θελα... Εν πάσει περιπτώσει όμως, εδώ έχω σκανάρει και μαζέψει ορισμένα από τα σκίτσα που έκανα μέσα στις σκοτεινές και ανήλιαγες αίθουσες του Πολυτεχνείου. Προφανώς είναι αρκετά γρήγορα και πρόχειρα και δεν αντιπροσωπεύουν ιδιαίτερα τις σχεδιαστικές μου προοπτικές και ικανότητες, ούτε συγκρίνονται με αυτά που κάνω μόνος μου στον ελεύθερό μου χρόνο. Επίσης, κατά το σκανάρισμα, ορισμένες λεπτομέρειες και ιδίως κάποιες λεπτότερες φωτοσκιάσεις χάθηκαν... Αλλά και πάλι, πιστεύω ότι δεν είναι κι άσχημα. Ελπίζω να σας αρέσουν!

1. Μαντεύετε ποιά είναι αυτή; Αυτοί που είχαν την υπομονή να διαβάσουν και παλιότερα posts μου στο blog μάλλον θα ψυλλιαστούν ότι φέρνει στην Εύα, μία εκ των πρωταγωνιστών στο διήγημα "Η πτώση" που ολοκλήρωσα πρόσφατα και δημοσίεψα εδώ σε συνέχειες. Πράγματι, αυτή είχα στο μυαλό μου όταν έκανα το εν λόγω σκίτσο. Μάλιστα, το άρχισα χτες και το τελείωσα σήμερα (είναι δύσκολες οι μεσημεριανές ώρες, πόσο μάλλον όταν ασχολείσαι με μπετά)...

2. Χμμμ... Οι πιο παρατηρητικοί θα προσέξουν ότι αυτό το σκίτσο το χρησιμοποιούσα και σαν εικόνα στο προφίλ μου. Ειλικρινά δεν είμαι ούτε εγώ απόλυτα σίγουρος για το τί σχεδίαζα εκείνη την ώρα. Μπορώ να πω ότι είναι από τα πλέον σουρεαλιστικά μου σκίτσα. Η λεπτομέρεια με τα έμβρυα μέσα στα στρείδια είναι αρκετά προχωρημένη πιστεύω. Όποιος καταλάβει τί ήθελα να πω με αυτό το σκίτσο, ας μου το πει κι εμένα!!!

3. Εδώ έχω μια παραλλαγή μιας μυθολογικής σκηνής. Στο κέντρο και αριστερά αυτού του ποτάμιου σκηνικού, εκεί στα ψηλά χορτάρια στην όχθη, μια νύμφη παίζει κρυφτό με έναν σάτυρο. Στα κείμενα της μυθολογίας αναφέρεται ότι οι σάτυροι (ή φαύνοι) κυνηγούσαν μέσα στα δάση τις νύμφες για να τις βιάσουν. Ενίοτε, υπήρχαν περιπτώσεις που οι νύμφες έστηναν παγίδες στους ξαναμμένους τραγοπόδαρους βιαστές, τους αιχμαλώτιζαν, τους... χρησιμοποιούσαν κι έπειτα... τους ευνούχιζαν! Εγώ σκίτσαρα κάτι πιο παιχνιδιάρικο, όπου η νύμφη και ο σάτυρος χαριεντίζονται, με απώτερο σκοπό... ξέρετε τι. Τόκο τόκο που λέει και μια φίλη μου!

4. Αυτό είναι πιο παλιό, του 2007. Είναι και αυτό περίεργο, και μάλιστα έχει και προϊστορία. Την έμπνευση για αυτό το σκίτσο την άντλησα από ένα όνειρο που είχα δει, όπου σε αυτό το ονειρικό τοπίο είδα ξαφνικά να σκάει μύτη ο Bunuel και ο Dali ντυμένοι παπάδες (όπως στην ταινία "Ο Ανδαλουσιανός σκύλος") και να τρέχουν πέρα δώθε φωνάζοντας κάτι ακατάληπτο! Ό,τι να'ναι! Τώρα το γιατί θυμήθηκα αυτό το όνειρο κι έκανα το αντίστοιχο σκίτσο εν ώρα μαθήματος, είναι άγνωστο. Πάντως τους δύο μασκαράδες τους έβγαλα από το σκηνικό και πρόσθεσα αντί εκείνων ένα περίεργο απρόσωπο ανδρείκελο από το κεφάλι του οποίου φυτρώνει ένα λουλούδι (εμφανής και εδώ η επιρροή του Dali, και συγκεκριμένα του πίνακά του "Η αναγέννηση του Ναρκίσσου").

5. Να και κάτι επηρεασμένο από το Vampire! Την περίοδο που σχεδίασα αυτό, παίζαμε συχνά με την παρέα μου από την σχολή το προαναφερθέν παιχνίδι ρόλων. Να λοιπόν τα βαμπιράκια που στοιχειώνουν την νύχτα!

INTERMISSION! Αποφάσισα τελικά να συμπεριλάβω και δύο ακόμη σκίτσα "στα όρθια", τα οποία ναι μεν δεν έκανα εν ώρα μαθήματος, αλλά ανήκουν εν τούτοις στην ίδια κατηγορία πρόχειρων και αυθόρμητων δημιουργιών. Σημειώνω ότι δεν είναι εντελώς δικές μου ιδέες, όπως τα προηγούμενα, αλλά τα εμπνεύστηκα από κάτι που έβλεπα εκείνη την στιγμή.

6. Είχαμε μαζευτεί με την παρέα και είχαμε πάει για μια χαλαρή μπύρα μετά από ένα απογευματινό μάθημα. Η μπυραρία είχε στους τοίχους διάφορες φωτογραφίες γνωστών μουσικών. Σε κάποια φάση είχα αφαιρεθεί με μία που δεν είχα καταλάβει ποιόν απεικόνιζε, όταν ένας φίλος μου είπε, λες και μάντεψε ότι προβληματιζόμουν, "Ο Tom Waits δεν είναι αυτός;" Και πράγματι ήταν εκείνος. Για τους μη γνωρίζοντες, ο Tom Waits ανήκει στους σπουδαιότερους bluesmen και είναι από τις πλέον cult μουσικές φιγούρες, πράγμα που εντείνει η φριχτή του άρθρωση (χειρότερη του Dylan, αν είναι δυνατόν) και η βαριά, ΜΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΒΑΡΙΑ του φωνή. Μου ήρθε λοιπόν στο ξαφνικό διάθεση κι εμπνεόμενος από την φωτογραφία εκείνη σκίτσαρα τον Waits σε στιγμές ενατένισης.

7. Τέλος, κάτι που αποτελεί καρπό της θητείας μου ως εθελοντής του περσινού 49ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Είχα επωμιστεί το καθήκον του ξεναγού σε μια έκθεση φωτογραφιών του πολυβραβευμένου Μεξικανού διευθυντή φωτογραφίας Gabriel Figueroa στο Γενί Τζαμί, που είχε διοργανωθεί στα πλαίσια των παράπλευρων εκδηλώσεων του Φεστιβάλ. Η ώρα ήταν βάρβαρη (08:00 το πρωί αν θυμάμαι καλά), ήμουν άυπνος εξαιτίας ενός ακόμη party εθελοντών από το προηγούμενο βράδυ και για καναδυό ώρες δεν είχε περάσει ψυχή ζώσα. Τι να κάνω λοιπόν κι εγώ, έπεσε το μάτι μου σε ένα τεύχος του "Εξώστη" που είχε αφιέρωμα στην επίσκεψη στην Θεσσαλονίκη του Gustavo Santaolalla (συνθέτη που έχει δουλέψει μεταξύ άλλων στην μουσική επένδυση των ταινιών "21 γραμμάρια", "Amores perros", "Brokeback Mountain" και "Βαβέλ" - για τις δύο τελευταίες βραβεύτηκε και με Oscar - ) και την παρουσίαση του μουσικού ντοκιμαντέρ στο οποίο είχε συνυπογράψει ως σεναριογράφος, του "Cafe de los maestros", κι εμπνεόμενος από μια φωτογραφία του εκεί (όπου πόζαρε με φόντο τον Θερμαϊκό) τον σκίτσαρα, αρκετά πετυχημένα θα έλεγα.

Αυτά... Περιμένω τις απόψεις σας. Με το μαλακό τα σχόλια!