Αναζήτηση αναρτήσεων

Ας βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους!!!

>> 16/12/09

Ο κάθε άνθρωπος, ανάλογα με την περιοχή που ζει, την παράδοση την οποία έχει διδαχθεί, την εκπαίδευση και παιδεία που έχει λάβει και εν τέλει τον τον τρόπο ζωής που έχει υιοθετήσει, επιλέγει να εκφράζεται και ανάλογα. Ο τρόπος έκφρασης και ομιλίας του, με ό,τι αυτό συνεπάγεται (δηλαδή την τοπική προφορά ή ντοπιολαλιά με την οποία μιλάει, τις διάφορες ιδιότυπες εκφράσεις που χρησιμοποιεί, την ενδεχομένως διαφορετική σημασία με την οποία φορτίζει κάποιες έννοιες, τον τρόπο που ονομάζει αντικείμενα και καταστάσεις κ.τ.λ.) εκφράζει απολύτως την ιδιοσυγκρασία και την ιστορία την δική του και γενικά του κοινωνικού συνόλου στο οποίο έμαθε να κινείται.
Μετά λοιπόν από όλο αυτόν τον πρόλογο που έκανα, θα φαινόταν μάλλον ηλίθιο το να αναφερθώ κι εγώ, όπως τόσοι άλλοι έχουν κάνει στο παρελθόν, στο θέμα των διαφορών του λεξιλογίου, της γραμματικής και των ονομασιών που δίνονται σε συγκεκριμένα αντικείμενα (κυρίως φαγητά), μεταξύ της Θεσσαλονίκης (και της βόρειας Ελλάδας συνολικά) και της Αθήνας και όλων των περιοχών που βρίσκονται κάτω από την στενή επιρροή της, όπως η Αττική γενικότερα και οι Κυκλάδες. Όμως μια πρόσφατη κουβέντα στην οποία έκανα το λάθος να εμπλακώ και στην οποία λογομάχησα άγρια με έναν φίλο Αθηναίο σχετικά με αυτά τα ανούσια κατά τα άλλα ζητήματα, μου έσπασε τόσο πολύ τα νεύρα που αποφάσισα να αποδείξω εδώ και τώρα την ορθότητα της θεσσαλονικιώτικης  - γενικά: βορειοελλαδίτικης - έκφρασης και ορολογίας.
Πριν αρχίσω θα ήθελα να πω ότι δεν κατακρίνω τον/την οποιονδήποτε/οποιαδήποτε που εκφράζεται αλλιώς. Ο καθένας μπορεί να πει ό,τι θέλει, όπως θέλει. Το γεγονός όμως ότι ενώ εγώ ΔΕΝ ΚΑΤΑΚΡΙΝΩ κάποιον, αυτός ο κάποιος σπάει πλάκα μαζί μου χωρίς να ξέρει τί του γίνεται με τσαντίζει απίστευτα. Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν, ΜΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ και με επιχειρήματα κάποια πράγματα.

1ον. Το πιτόγυρο και το σουβλάκι.

Τα πράγματα είναι απλά. ΑΥΤΟ


ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΤΟΓΥΡΟ. ΑΥΤΑ


ΕΙΝΑΙ ΣΟΥΒΛΑΚΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΑ


ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑΜΑΚΙΑ!!! Είναι βλακώδες κάποιος να λέει το πιτόγυρο σουβλάκι και το σουβλάκι καλαμάκι και μετά να επιμένει ότι είναι σωστός αυτός ο ορισμός! Δηλαδή το κοντοσούβλι πώς το λέει; Κοντοκάλαμο;!; Και το κατσίκι το Πάσχα το καλαμίζει αντί να το σουβλίζει; Και τον φραπέ ή τον χυμό του φαντάζομαι ότι τον ρουφάει με το σουβλάκι του. Γιατί εφόσον το καλαμάκι είναι το σουβλάκι, τότε και το σουβλάκι είναι το καλαμάκι! Έτσι δεν είναι; Ή μήπως... κάτσε... μπερδεύτηκα τώρα. Τέλος πάντων, οι σωστοί και ανθρώπινοι ορισμοί είναι οι παραπάνω! Τελεία και παύλα! Σε τελική ανάλυση, για τα πιτόγυρα φημίζεται κατεξοχήν η βόρεια Ελλάδα και ιδίως η Θεσσαλονίκη. Μια δοκιμή μπορεί να πείσει τον καθένα. Πηγαίνετε σε οποιοδήποτε γυράδικο της Τούμπας (ΓΥΡΑΔΙΚΟ, όχι σουβλατζίδικο - άλλο το ένα και άλλο το άλλο), και όχι μόνο θα εκπλαγείτε από την καταπληκτική τους γεύση, αλλά και από την ποσότητα, αφού τα πιτόγυρα είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ, υπερδιπλάσια από τα περισσότερα της Αθήνας. Βέβαια, η ποιότητά τους είναι άλλο θέμα. Αλλά είναι γενικά αποδεκτό ότι η σαπίλα τέτοιου είδους φαγητών είναι ίδια παντού. Είναι όμως νόστιμα τα άτιμα.

2ον. Η μπουγάτσα.

Ε ρε κοροϊδία που έχουμε φάει για αυτό το θέμα. "Εσείς πως την λέτε την χυλόπιτα; Μπουγάτσα με χυλό;" ΒΡΕ ΚΑΦΡΟΙ. ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΑΥΤΟ. ΑΛΛΟ Η ΜΠΟΥΓΑΤΣΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟ Η ΠΙΤΑ.  Η μπουγάτσα είναι η λεγόμενη ΣΦΟΛΙΑΤΑ ΜΕ ΓΕΜΙΣΗ. Η πίτα, από την άλλη, είναι πίτα!!! Έχει φύλλο, πώς το λένε. Άρα λοιπόν, όταν θέλουμε να παραγγείλουμε μπουγάτσα με τυρί, παραγγέλνουμε μπουγάτσα με τυρί, και όταν θέλουμε να παραγγείλουμε τυρόπιτα, παραγγέλνουμε τυρόπιτα, γιατί πολύ απλά είναι διαφορετικά φαγητά. Μάλιστα στις μπουγάτσες κάποιες γεμίσεις δεν συνηθίζονται, π.χ. βρίσκει κανείς εύκολα μπουγάτσα με κρέμα, με τυρί ή με κιμά, αλλά σπανίως με σπανάκι - αντίθετα είναι το πλέον εύκολο να παραγγείλει κάποιος μια σπανακόπιτα. Κακώς λοιπόν βγήκε η αντίληψη ότι γενικά οι βορειοελλαδίτες λέμε, από καπρίτσιο, τις πίτες μπουγάτσες. Δεν το κάνουμε αυτό. ΟΤΑΝ ΛΕΜΕ ΜΠΟΥΓΑΤΣΑ ΕΝΝΟΟΥΜΕ ΜΠΟΥΓΑΤΣΑ. ΟΤΑΝ ΛΕΜΕ ΠΙΤΑ ΕΝΝΟΟΥΜΕ ΠΙΤΑ. Για παράδειγμα, δείτε στην πρώτη φωτογραφία την μπουγάτσα με κρέμα και στην δεύτερη την γαλατόπιτα. Έχουν και οι δύο την ίδια γέμιση (γλυκιά κρέμα), αλλά που να πάρει, φαίνεται και οπτικά η διαφορά τους!



3ον. Τα τυριά.

Υπάρχουν δύο μεγάλες υποκατηγορίες ελληνικών τυριών: τα άσπρα και τα κίτρινα. Στα άσπρα ανήκουν μεταξύ άλλων η φέτα, η μυζήθρα, το ανθότυρο, το μανούρι και το χαλούμι. Αντίστοιχα, στα κίτρινα ανήκουν το κασέρι, η γραβιέρα, το κεφαλοτύρι κ.ά. Και μαντέψτε σε τί διαφέρουν αυτές οι δύο υποκατηγορίες; ΣΤΟ ΧΡΩΜΑ ΦΥΣΙΚΑ! Άρα λοιπόν, το να ονομάζει κανείς όλα τα άσπρα τυριά φέτα και όλα τα κίτρινα τυριά τυριά, όπως συνηθίζεται στην νότια Ελλάδα και κυρίως στην Αθήνα, είναι  προφανώς ΛΑΘΟΣ, αφού αφενός υπάρχουν και άλλα άσπρα τυριά εκτός της φέτας και αφετέρου λέγοντας τυριά εννοούμε όλα τα είδη αυτών (συμπεριλαμβανομένων και των ξένων που δεν μπορούν να κατηγοριοποιηθούν σαν τα ελληνικά ως άνωθεν, όπως το ροκφόρ) και όχι μόνο τα κίτρινα. Βέβαια, είναι και θέμα συνήθειας. Είναι γεγονός ότι οι περισσότεροι, όταν σκεφτόμαστε άσπρο τυρί, αυτόματα μας έρχεται στο μυαλό η φέτα, το συνηθέστερο και αμιγώς ελληνικό λευκό τυρί. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να ισοπεδώνουμε τα πάντα! Άμα είναι έτσι, ας πούμε και την τυρόπιτα φετόπιτα και την κασερόπιτα τυρόπιτα!!!



Αυτά όσων αφορά τα περί φαγητών. Ας περάσουμε τώρα στο ζουμί, δηλαδή τις γλωσσολογικές διαφορές και τις διαφορές νοοτροπίας, όπου και πάλι θα αποδείξω ότι η χλεύη με την οποία μας στολίζουν οι πρωτευουσιάνοι είναι πέρα για πέρα άδικη και μαλακισμένη.

4ον. Το λλλάμδα.

Η Θεσσαλονίκη ήταν μια από τις σημαντικότερες πόλεις της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και γενικότερα η βόρεια Ελλάδα ήταν πολύ πιο κοντά στους Ευρωπαϊκούς ιστορικούς εμπορικούς δρόμους που εξυπηρετούσαν την Κωνσταντινούπολη, την Νικόπολη και συνολικά τις κυριότερες βυζαντινές πόλεις της Αν. Θράκης, του Πόντου και των μικρασιατικών παραλίων, από ότι η νότια. Οπότε ευνοούνταν ιδιαίτερα και η επικοινωνία των κατοίκων με εκείνους που κατάγονταν από τις περιοχές αυτές και ήταν φυσικό να επηρεαστούν με διάφορους τρόπους. Η προφορά λέξεων με παχύ λάμδα ήταν κοινό χαρακτηριστικό όλων των Κωνσταντινουπολιτών, και όχι μόνο, και από εκεί την υιοθέτησαν και οι βορειοελλαδίτες και κυρίως οι Θεσσαλονικείς. Στην Νύφη του Θερμαϊκού, η προφορά αυτή είναι ιδιαίτερα έντονη σε περιοχές όπως τα Κωνσταντινοπολίτικα (το λέει και το όνομα), η Τούμπα και η Άνω Πόλη.
Άρα λοιπόν το παχύ λάμδα είναι χαρακτηριστικό της τοπικής κουλτούρας και είμαστε περήφανοι για αυτό. Προφανώς υπάρχει διαφορά μεταξύ του λλλάμδα και του λλλλλλλλλλλλλλλάμδα. Συνήθως όταν προφέρουμε υπερβολικά παχύ το λάμδα το κάνουμε επίτηδες και για αυτοσαρκασμό. Για αυτό και είναι το πλέον ηλίθιο πράγμα να μας την λέει κάποιος, με κακία, πάνω σε αυτό το θέμα. Εδώ η μισή Αττική μιλάει με λιι και νιι και θα μου την πουν εμένα για το λλλάμδα μου;!; Σημειωτέον ότι εγώ δεν κοροϊδεύω το λιι και το νιι, ούτε κανέναν άλλον γλωσσικό ιδιωματισμό οποιασδήποτε ελληνικής περιοχής. Ίσως καμιά φορά να μου φαίνεται αστείο, αλλά από την άλλη εκτιμώ που η παραδοσιακή γλωσσική ταυτότητα τόσων Ελλήνων δεν έχει ριχτεί και αλεστεί μέχρι αηδίας στο τεράστιο χωνευτήρι της άκριτης ομοιομορφοποίησης. Αλλά για αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν ανέχομαι να με πρήζει από την μεριά του κανείς.

5ον. Ο χαλαρός τρόπος ζωής.

Άλλο κι αυτό. Από πού κι ως πού μας λένε εμάς κοιμισμένους τα κάθε λογής τσόκαρα;!; Απλά, η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη ΜΙΚΡΟΤΕΡΗ σε έκταση και ΑΠΛΟΥΣΤΕΡΗ σε πολυπλοκότητα από την Αθήνα. Είναι λογικό επομένως να μην κυριαρχεί ο ξέφρενος ρυθμός ζωής που πνίγει την πρωτεύουσα - αν και οι σύγχρονες απάνθρωπες συνθήκες εργασίας τείνουν να εξαλείψουν αυτήν την διαφορά. Κατά αντιστοιχία, η Θεσσαλονίκη φαίνεται τρελοκομείο σε σχέση π.χ. με τον Βόλο και ο Βόλος χάος σε σχέση με το Μέτσοβο και ούτω καθ'εξής.

6ον. Και τώρα, φτάσαμε επιτέλους στο καλύτερο σημείο... Εννοώ φυσικά
ΤΟ ΜΕ ΚΑΙ ΤΟ ΣΕ!!!

Εδώ λοιπόν θα αποκατασταθεί η τιμή αυτών των θρυλικών αντωνυμιών, έτσι όπως χρησιμοποιούνται από τους κατοίκους της Θεσσαλονίκης και της βόρειας Ελλάδας. Κατ'αρχάς, δεν χρησιμοποιούμε πάντα το με και το σε αντί του μου και του σου. Στις φράσεις στις οποίες χρησιμοποιείται η Γενική πτώση, δηλαδή εκεί που θέλουμε να δείξουμε τον κτήτορα ενός αντικειμένου, ΠΡΟΦΑΝΩΣ λέμε και εμείς το μου και το σου. Λέμε "αυτό το αυτοκίνητο είναι δικό μου" και όχι βέβαια "αυτό το αυτοκίνητο είναι δικό με". Εκεί που υπάρχει η διχογνωμία είναι στις φράσεις που στα αρχαία Ελληνικά συντάσσοταν με ΔΟΤΙΚΗ. Επειδή αυτή η πτώση εξαλείφθηκε στα νέα Ελληνικά, οι εν λόγω φράσεις έπρεπε να συνταχθούν με κάποια από τις εναπομείνασες πτώσεις. Με την Ονομαστική δεν γινόταν, αφού χρησιμοποιείται για την έκφραση της φύσης μιας έννοιας. Η Κλητική, από την άλλη, χρησιμοποιείται επιφωνηματικά, για την κλήτευση ενός αντικειμένου ή προσώπου. Οπότε έμενε η Γενική και η Αιτιατική για να βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά. Εν τέλει η δεύτερη χρησιμοποιήθηκε κυρίως στην βόρεια Ελλάδα και η πρώτη στα περισσότερα άλλα μέρη. Σημαίνει όμως αυτό ότι η Γενική είναι η τελικά η σωστή πτώση; ΟΧΙ!!! ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΙΚΕΣ ΕΡΕΥΝΕΣ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ Ο ΙΔΙΟΣ Ο Γ. ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ, Η ΑΙΤΙΑΤΙΚΗ ΠΤΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΓΓΕΝΕΣΤΕΡΗ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΔΟΤΙΚΗ, ΑΡΑ Η ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΣΤΙΣ ΦΡΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΟΙ ΑΘΗΝΑΙΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΛΟΙΠΟΙ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟΤΕΡΗ. Με άλλα λόγια: η φράση που στα αρχαία ελληνικά θα λεγόταν "τι μοι λες" (τρόπος του λέγειν), αποδίδεται σωστότερα στα νέα ελληνικά με το "τι με λες" παρά με το "τι μου λες". Αυτό προφανώς ισχύει και για όλες τις παρεμφερείς φράσεις όπου χρησιμοποιούνται τέτοιου τύπου αντωνυμίες και όχι μόνο το με και το σε, π.χ. το σωστό είναι "τον τηλεφώνησα" (Αιτιατική) και όχι "του τηλεφώνησα" (Γενική), όσο παράξενο και να ακούγεται, αφού αυτό που θέλουμε να πούμε είναι ότι τηλεφώνησα εκείνον και όχι τηλεφώνησα εκείνου, φράση που και ακουστικά είναι τελείως λάθος (από την άλλη, το "του έσπασα τα νεύρα" είναι το σωστό και όχι το "τον έσπασα τα νεύρα", γιατί, πολύ απλά, αντιμεταθέτοντας τις λέξεις της πρώτης πρότασης και όχι της δεύτερης βγαίνει σωστό νόημα, αφού αυτό που θέλουμε να πούμε είναι ότι έσπασα τα νεύρα του, τα δικά του νεύρα, υποδηλώνουμε δηλαδή τον κτήτορα). Ας μην ξεχνάμε και το άλλο: οι νοτιοελλαδίτες, που εκφράζουν τη Δοτική μέσω Γενικής λέγοντας "θα σου πω κάτι", "θα της δώσω κάτι", στον πληθυντικό διαπράττουν ακριβώς το προαναφερθέν σφάλμα ασυμβατότητας λέγοντας "θα σας πω κάτι", "θα τους δώσω κάτι". Χρησιμοποιούν δηλαδή Αιτιατική! Κουλό;
Τώρα, το γιατί το μου και το σου επικράτησε στο μεγαλύτερο τμήμα της Ελλάδας  (συμπεριλαμβανομένης της Αθήνας) εκτός της βόρειας, αποσαφήνισε και πάλι ο κ. Μπαμπινιώτης στην ίδια μελέτη του. Απλούστατα η νότια Ελλάδα απελευθερώθηκε από την 400χρονη τουρκική δουλεία της πολύύύύύ νωρίτερα από την βόρεια, συνεπώς τα ιδιώματα που εκεί είχαν υιοθετηθεί έγιναν ευρύτερα γνωστά και επηρέασαν σε μεγαλύτερο βαθμό την σημερινή έκφραση. Αν είχε απελευθερωθεί πρώτα η Θεσσαλονίκη, η Μακεδονία, η Θράκη, πιθανώς θα είχε συμβεί το ακριβώς ανάποδο - και θα ήταν και πιο σωστό!
Για να μην νομίζετε ότι σας λέω μπαρούφες, τσεκάρετε την εργασία του ίδιου του Γ. Μπαμπινιώτη εδώ, όπου αναδημοσιεύτηκε το άρθρο που είχε γράψει στην εφημερίδα "Το Βήμα". Βέβαια, υπάρχουν και δεκάδες άλλα sites και blogs που αναφέρθηκαν στην ίδια μελέτη και την αναπαρήγαγαν, οπότε είναι το πλέον εύκολο να την βρείτε και να την διαβάσετε πληκτρολογώντας στο Google τα κατάλληλα key words (π.χ. Μπαμπινιώτης με σε Δοτική).
Έτσι, για να μην ξανακούσουμε ειρωνικά αστειάκια του τύπου "την σούπα πώς την λέτε, σέπα;" (αυτό μας το είχε ρωτήσει ένας μπάτσος έξω από την Βουλή όταν είχαμε πάει τριήμερη εκδρομή στην Αθήνα με το σχολείο στην Τρίτη Γυμνασίου - ΕΛΕΟΣ), "Μελέν Ρουζ", "Σέιχ Σε", "σετζουκάκια", "μερμέρα" και παρόμοιες μαλακίες.

Εντάξει; Σας κατατόπισα; Ωραία. Πάμε τώρα να φάμε σαν άνθρωποι κανένα βρωμοπιτόγυρο για να στανιάρουμε. Αλλά κάτσε... που να σηκωνόμαστε τώρα από τους καναπέδες μας... υπάρχει και το delllllllllllllllllllllllllivery!!!

31 σχόλια. Βγάλτε το από μέσα σας!:

Panagiotis 17 Δεκεμβρίου 2009 στις 12:49 π.μ.  

Ωραίο άρθρο, άκρως κατατοπιστικό και καλογραμμένο.

Πάντως φιλαράκι (προφέρεται
"φελλαράκι"), δεν ξέρω τι με λες εσύ, εγώ προτείνω το Σέϊχ Σου να μετονομαστεί σε Σέϊχ Σε. Και, ναι, η Beyonce είναι Σαλονικιά αλλιώς θα την λέγανε Beyoncού που λέει και ο Σταρόβας.

Είχα ένα νταραβέρι με έναν σουβλατζή στην Αθήνα πρίν χρόνια με το "θέλετε γύρο με σουβλάκι". Και όταν είπα κάτι σαν "πλάκα με κάνεις" κατάλαβε :ο)

Αλλά δεν καταλαβαίνουν, αφού είναι χαϊβάνια ρε 'συ αυτοί οι Αθηναίοι. Να μην λέω και πολλά πολλά όμως περί του θέματος γιατί η γυναίκα μου από 'κει "χάμω" είναι.

Και μιά διαφορά που δεν αναφέρεις στο άρθρο σου είναι το ότι οι Αθηναίοι, με τον τρόπο που μιλάνε, έχουν μιά αδερφήστικια φωνή, κάτι που δεν βλέπεις σε Θεσσαλονικιό...

Dimos 17 Δεκεμβρίου 2009 στις 1:10 π.μ.  

Η Beyonce όχι μόνο είναι από την Θεσσαλονίκη αλλά ήταν μάλιστα και συμμαθήτρια μου στο σχολείο που πήγαινα στην Τούμπα. Ήταν από μικρή μεγάλο ταλέντο (δεν εννοώ την φωνή). Είναι τρελή ΠΑΟΚτσού και φοράει μόνο ασπρόμαυρα εσώρουχα. Πρόσφατα την ξαναπέτυχα να αγοράζει φανέλα του Πάμπλο Γκαρσία από την μπουτίκ του ΠΑΟΚ.

ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ 17 Δεκεμβρίου 2009 στις 7:20 μ.μ.  

Καινούργιε φίλε, σαν πιό παλιός
(60+) σου λέω πως πριν 40 χρόνια οι Σαλονικιοί αποκαλούντο μεταξύ τους "μπαγιάτηδες" κι αυτό λόγω του χαλλλαρού ρυθμού της ζωής στην πόλη. Δηλαδή ωσπου να πάμε από δω εκεί ή να κάνουμε κάτι μπαγιατεύαμε. Η σύγχρονη εκδοχή του μπαγιάτικου είναι το "χαλλλαρά"
Ας προσθέσω και κάτι ακόμα στον τρόπο ομιλίας. Οι κάτω χρησιμοποιούν πολύ την κατάληξη "αγαμε" περπατάγαμε, μιλάγαμε, τραγουδάγαμε... κάτι που σαφώς δεν είναι για χλευασμό, απλά χαρακτηρίζει καταγωγή.
Χαιρετώ

Ανώνυμος 17 Δεκεμβρίου 2009 στις 10:13 μ.μ.  

ΕΥΓΕ!
αυτο εχω να δηλωσω η θεια!

Dimos 17 Δεκεμβρίου 2009 στις 11:19 μ.μ.  

ΑΘΛΙΕ, παλιέ και μπαρουτοκαπνισμένε Θεσσαλονικιέ μου φίλε (αλήθεια 60+;), είναι γεγονός ότι αυτό για το μπαγιάτεμα πρώτη φορά το ακούω. Πλάκα έχει! Όσο για το θέμα της χλεύης... κι εγώ στο post αναφέρθηκα πολλάκις σε αυτό το θέμα, λεγοντας πως αυτά που γράφω δεν είναι για να πικάρω κάποιον Αθημαίο και νοτιοελλαδίτη γενικότερα. Απλά έχει παραγίνει η κατάσταση με ορισμένα θέματα κι έπρεπε επιτέλους να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους. Γιατί, κι αν εγώ δεν χλευάζω, πολλοί χλευάζουν εμένα για την θεσσαλονικιώτικη προφορά κι έκφρασή μου!

Dimos 17 Δεκεμβρίου 2009 στις 11:21 μ.μ.  

Θεία Ντόνα, σε ευχαριστώ πολύ! Και το δικό σου blog είναι πολύ ωραίο, ενδιαφέρον και με χιούμορ (για αυτό έγινα και αναγνώστης σου)!

manetarius 18 Δεκεμβρίου 2009 στις 8:28 π.μ.  

χαχαχααα... τι πλάκα!!
Εγώ πάντως κάθε φορά που ανεβαίνω Θεσσαλονίκη... δεν τρώω σουβλάκι γιατί δεν ξέρω πως να το παραγγείλω! :)))
Μια φορά παράγγειλα ένα σουβλάκι απ' όλα και με ρώτησε ο Σουβλατζής με ειρωνεία... " Απ' την Αθήνα είσαι;" Πήγα κι εγώ και πήρα μια μπουγάτσα με κρέμα (που έχω μάθει να τις ξεχωρίζω και λάδωσε τ' αντεράκι μου!
Που να δεις... ένας φίλος παράγγειλε κρέμα με τυρί, του βάλανε φέτα και "έφυγε " τελείως ... πολύ πλάκα έχουν όλα αυτά.. εγώ τα διασκεδάζω πολύ πάντως!
:)))

Maria 19 Δεκεμβρίου 2009 στις 1:29 π.μ.  

Ας μη μιλήσω κι εγώ για τα "σα πέρα"
"σα κάτ'" "σα δώδε" κτλ...που χρησιμοποιούμε εδώ στη Θεσσαλία και για τα οποία έχουμε φάει τρελό κράξιμο. Μας αποκαλούν βλάχους υποτιμητικά...ναι ρε είμαστε και στο κάτω κάτω τι σε κόφτει εσένα; Άνοιξε πρώτα λίγο το σαπιοκέφαλό σου που κάνεις τόσο άθλιους διαχωρισμούς και μετά τα λέμε!!!

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ 20 Δεκεμβρίου 2009 στις 1:27 μ.μ.  

Εύγε!
Έτσι απλά!

Μακάρι κάθε φορά που μου τη λέει κάποιος από "κάτω" να μπορούσα να του δείξω το κείμενο αυτό!



Υ.Γ. Πατριώτης από την Τούμπα και εγώ.
Γέννημα θρέμα!
Και κάτι άλλο: Ναι, τρώω μαύρα και άσπρα σπόρια!

Dimos 20 Δεκεμβρίου 2009 στις 8:31 μ.μ.  

Δεν ξέρω αν γίνεται μπουγάτσα με μανιταράκια! :) :Ρ

Dimos 20 Δεκεμβρίου 2009 στις 8:36 μ.μ.  

Ρε συ Μαράκι, να σε πω την αλήθεια τα "σα πέρα" δεν τα έχω ακούσει. Αυτό για το οποίο έχω ακούσει εγώ να κοροϊδεύουν τους Θεσσαλούς είναι το ότι και καλά αντικαθιστούν όλα τα φωνήεντα με το α (τουλάχιστον έτσι ακούγεται). Π.χ. το "πλάκα με κάνεις ρε μαλάκα;" γίνεται "πλάκα μα κάνας ρα μαλάκα" με την ανάλογη κίνηση του στόματος. :Ρ Εν πάσει περιπτώσει, αυτό έχω ακούσει. Όσο για το θέμα της βλαχιάς, να ενημερώσω ότι οι Βλάχοι είναι ΑΛΛΟ φύλο που μένει κυρίως στην Ήπειρο και έχουν τελείως διαφορετική γλώσσα που βασίζεται στα ρουμάνικα. Π.χ. η ονομασία Βάλια Κάλντα της γνωστής πεδιάδας της Ηπείρου είναι τα αντίστοιχα ρουμάνικα για την έκφραση "ζεστή πεδιάδα".

Dimos 20 Δεκεμβρίου 2009 στις 8:38 μ.μ.  

Ε λοιπόν, Προμηθέα, αφού γουστάρεις δείχνε το του! Για να μην σε πρήζει. Μόνο αυτό για τα σπόρια δεν κατάλαβα

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ 21 Δεκεμβρίου 2009 στις 7:16 μ.μ.  

Τα "άσπρα" είναι το πασατέμπο και τα "μαύρα" ο ηλιόσπορος.
Την άκουσα και για αυτό.
Αλλά είπαμε: Χαλλαρά και κλάιν μάιν,
ζουμπαδιάσου και σακουλέψου και άλλα τέτοια ωραία Σαλονικιώτικα.
Έτσι για να γουστάρουμε!

Dimos 21 Δεκεμβρίου 2009 στις 7:26 μ.μ.  

Α ναι; Διαχωρισμός στα σπόρια; Δηλαδή άμα πάω κάτω και ζητήσω ένα σακουλάκι μαύρα σπόρια θα με στραβοκοιτάξουν; Κοίτα ρε κάτι πράγματα

gnostosagnostos 21 Δεκεμβρίου 2009 στις 9:12 μ.μ.  

το λεμε καλαμακι γιατι το ξυλο που ειναι περασμενο το κρεας ειναι απο καλαμι

Stavroula 21 Δεκεμβρίου 2009 στις 9:58 μ.μ.  

Μα τι ζωή μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος όταν δεν μπορει να εννοήσει τη διαφορά ανάμεσα σε μια μπουγάτσα με τυρί και μια τυρόπιτα...χάνει πολλά σε αυτή τη ζωή σε επίπεδο λεπτομέρειας και λεπτότητας των πραγμάτων...σε αυτό κατέληξα.
σ.

Snowball 22 Δεκεμβρίου 2009 στις 8:36 π.μ.  

Άρα λοιπόν, το να ονομάζει κανείς όλα τα άσπρα τυριά φέτα και όλα τα κίτρινα τυριά τυριά, όπως συνηθίζεται στην νότια Ελλάδα και κυρίως στην Αθήνα, είναι προφανώς ΛΑΘΟΣ, αφού αφενός υπάρχουν και άλλα άσπρα τυριά εκτός της φέτας και αφετέρου λέγοντας τυριά εννοούμε όλα τα είδη αυτών (συμπεριλαμβανομένων και των ξένων που δεν μπορούν να κατηγοριοποιηθούν σαν τα ελληνικά ως άνωθεν, όπως το ροκφόρ) και όχι μόνο τα κίτρινα.

Συνηθίζεται στην Νότια Ελλάδα???
Καμία σχέση...

Dimos 22 Δεκεμβρίου 2009 στις 11:41 π.μ.  

Μμμμ... διέγνωσα μια αδιόρατη ειρωνία στο σχόλιο της SG... αν όντως ισχύει κάτι τέτοιο, είνι κρίμα, γιατί ο κοπός αυτού του post ήταν να εξηγήσει ορισμένα πράγματα που γίνμονται αντικείμενο χλεύης από ΑΛΛΟΥΣ. Αν δεν υπήρχε αυτή η κοροϊδία δεν θα γραφόταν τίποτα. Αλλά πώς να το κάνουμε ρε παιδιά. Είναι άλλο η μπουγάτσα και άλλο πίτα. Όπως διαφέρει το κρέας του κατσικιού από το χοιρινό. Και τα δύο κρέαστα είναι, αλλά άλλου είδους.

Dimos 22 Δεκεμβρίου 2009 στις 6:57 μ.μ.  

Όσο για το καλαμάκι και τα τυριά... Αυτό για το καλάμι δεν το'ξερα. Αν ισχύει όντως, τότε ΟΚ! Μάθαμε και κάτι. Για τα τυριά και την νότια Ελλάδα, θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή στον Snowball ότι στην αρχή του post αναφέρω ότι μιλάω κυρίως για τα μέρη της νότιας Ελλάδας που επηρεάζονται πολύ από την πρωτεύουσα π.χ. την Αττική και τις Κυκλάδες και την Πάτρα, για τους οποίους όντως ισχύει αυτό με τα τυριά. Προφανώς και δεν μιλάει όόόόόόόλη η νότια Ελλάδα έτσι! Εννοείται! Απλά στην συνέχεια του άρθρου δεν ξαναναφέρω όλη την ώρα την παραπάνω υποσηνείωση. My mistake ίσως, έγινε για οικονομία χώρου και χρόνου. Πιστεύω πάντως ότι τώρα το επεξήγησα επαρκώς.

Ανώνυμος 23 Δεκεμβρίου 2009 στις 4:51 μ.μ.  

xaxaxaxa....wraios dimo mou!kai oxi epeidh eimai ki egw apo thessaloniki alla giati exei tuxei na dw ekpompes pou exhgousan px ta tou mpampiniwth pou aneluses. kai einai ondws etsi to swsto. xwris fusika na mas enoxlei otan kapoios to leei alliws.;) arkei na mhn enoxloundai kai oi alloi apo ta dika mas logia.
btw, polu prosegmeno arthraki kai polu afthormhto!!!fernei sto mualo tis plakes pou kanoume polu suxna.
ande filakia!
georgia

Dimos 23 Δεκεμβρίου 2009 στις 6:01 μ.μ.  

Φιλάκια γλύκα!

Maria 26 Δεκεμβρίου 2009 στις 12:37 π.μ.  

Καλησπέρα και Χρόνια Πολλά!!! Λλλλοιπόν (χεχε) ως φιλόλογος, Νοτιοελλαδίτισσα και δη ΠΥΡΓΙΩΤΙΣΣΑ ένα έχω να ΣΟΥ (χιχι) πω: σωστόςςςς σε ούλα (χιχιχι) πλην Μπαμπινί: ο προφεσόρ ουδέποτε έκανε ανάλογη έρευνα. Ψάξε στο Βήμα, την εφημερίδα που υποτίθεται δημοσίευσε την περίφημη μου-με έρευνά του και δεν θα βρεις τίποτα. από εκεί και πέρα, το πως μιλάει ο κάθε έλληνας, νομίζω είναι θέμα δικό του. Από την άλλη μεριά, η Αθήνα μας έχει βάλει στο τριπ να αλλάξουμε συμπεριφορές, λέξεις, συνήθεις στο όνομα του να μοιάσουμε στη πρωτεύουσα και να μην είμαστε βλάχοι. Προσωπικά νομίζω πως δεν υπάρχει πιο εμετικό από αυτό. Το καλό με εσάς παιδιά εκεί ΠΑΝΟΥ (χιχιχι) στην όμορφη Θεσ/νίκη είναι πως αντιστέκεστε, και αν με ρωτάς το βρίσκω πολύ ωραίο και πολύ χρήσιμο για όλους εμάς που δεν κατοικούμε στην πόλη-τέρας της Αθήνας. Δλδ σκέψου πως και στην Πάτρα τα πράγματα είναι χαλαρά και με την οπτική των αθηναίων οι Πατρινοί που στις 12 το μεσημέρι πίνουν ουζάκι στην Αγίου Νικολάου είναι τεμπέληδες. Ωωωωχχχ, έγραψα σεντόνι...Τες πά θέλω να πω πως καλά κάνετε και προβάλλετε την ιδιαίτερη ταυτότητά σας ως Μακεδόνες, αλλά βρε παιδιά, όταν ακούω κάτι τύπους να λένε "ό,τι γίνεται από Λάρισα και κάτω δεν με νοιάζει" μου ανεβαίνει το αίμα που λένε στο κεφάλι. Μην συνδέετε την αηδία σας για την Αθήνα με όλη την υπόλοιπη Ελλάδα, πληζ...

Χαιρετώ!!!

Dimos 26 Δεκεμβρίου 2009 στις 11:28 π.μ.  

Όχι!!!! Προς Θεού!!! Δεν νιώθουμε αηδία (τουλάχιστον δεν νιώθω εγώ)! Πώς είναι δυνατόν να στοχοποιήσεις τόπους και ανθρώπους λόγω γεωγραφίας; Είναι ρατσιστικό και φασιστικό! Λυπάμαι αν το post μου δημιούργησε αυτήν την εντύπωση. Ίσα ίσα, το έγραψα όχι επειδή νιώθουμε αηδία εμείς για την Αθήνα ή την νότια Ελλάδα, αλλά επειδή ακριβώς γινόμαστε ΕΜΕΙΣ αντικείμενο αηδίας και άδικης κοροϊδίας από μερίδα Αθηναιων (κυρίως) ή νοτιοελλαδιτών (σπανιότερα). Το μοναδικό για το οποίο νιώθω εγώ άσχημα είναι η τάση του να ισοπεδώνουμε τις ντοπιολαλιές και τον τοπικό χαρακτήρα, που πολύ σωστά ανέφερες κι εσύ. Τίποτα άλλο! Ελπίζω να ξεκαθάρισα με τις εσφαλμένες εντυπώσεις. Άλλωστε μέσα στο άρθρο το αναφέρω συχνά για να μην υπάρξουν σχετικές παρερμηνείες. Όσο για τον Μπαμπινώτη... τσέκαρε το σχετικό link που δίνω στο κείμενο. Για να δημοσιεύσει φιλόλογος τέτοιου βεληνεκούς ένα άρθρο σε μια εφημερίδα σαν το Βήμα, που διαβάζεται και από την κουτσή Μαρία, σημαίνει ότι έκανε μια προεργασία πάνω στο θέμα. Δεν γίνεται να έγραψε ό,τι κατέβασε η κουρούμπα του. Διάβασε το link, διάβασε το άρθρο, και θα το διαπιστώσεις και μόνη σου. Αυτά!

Γαμώτο, σχόλιο - σεντόνι στο ίδιο μου το blog! Παγκόσμια πρωτοτυπία. Ευχαριστώ πολύ και σε καλωσορίζω στο blog μου γλυκιά μου marianefeli και σου εύχομαι χρόνια πολλά και καλές γιορτές!

MORFEAS 30 Δεκεμβρίου 2009 στις 12:08 μ.μ.  

ax re file gkarntasi mono enas makedonas mpori na katalabi ton allonego exo frikari sto bolo pou meno ta teleytea 6 xronia

Dimos 30 Δεκεμβρίου 2009 στις 1:08 μ.μ.  

Αααααααχ... την συμπάθειά μου φίλε Μορφέα...

bilsot 30 Δεκεμβρίου 2009 στις 10:00 μ.μ.  

Γεια χαρά από το Νότο!!!
Αναδημοσιεύθηκε στο cafe art στις 2/1/2010 μετά πολλών επαίνων!!!!!!

Dimos 31 Δεκεμβρίου 2009 στις 1:58 μ.μ.  

Με το καλό η αναδημοσίευση! Χρόνια Πολλά και Καλή Χρονιά!

Dimos 2 Ιανουαρίου 2010 στις 3:59 μ.μ.  

Παραθέτω το αναδημοσιευμένο άρθρο στο cafe art. Τhanx παιδιά!

http://kafeneio-gr-art.blogspot.com/2010/01/blog-post.html

Γιώργος 18 Μαΐου 2018 στις 2:43 π.μ.  

Μαράκι το σα κατ σα παν κλπ. είναι ένδειξη αγραμματοσύνης, δηλαδή είναι κάτι το μη καλό ίσως για εμένα, είναι και κακόηχο ρε παιδί-μου και ετούτον το λένε παππούδες.

Ανώνυμος 14 Ιουλίου 2022 στις 12:48 μ.μ.  

#dimos εξαιρετικό φίλε !

Ανώνυμος 30 Μαΐου 2023 στις 12:35 π.μ.  

συμφωνω απολυτα .Καλαμακι ειναι μονο αυτο που πινουμε !

Η ΦΑΣΗ ΓΗΣ - ΣΕΛΗΝΗΣ. ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΥΣ (ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ) ΤΥΠΟΥΣ...

ΠΟΣΟΙ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΕΔΩ ΜΕΣΑ;

Powered By Blogger
Powered By Blogger
Powered By Blogger

  © Blogger templates Romantico by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP