Τελικά, βρήκα τον δρόμο κι επέστρεψα.

Το blog είχε να δει καινούρια ανάρτηση εδώ και σχεδόν έναν μήνα. Και η πλάκα είναι ότι έχω μπόλικες μισοέτοιμες ή στα σκαριά. Και την συνέχεια των "Δοχείων", και για τον καριόλη τον Gaddafi, και για την Ιαπωνία, και, και, και... αλλά μου συνέβησαν πολλά αυτές τις εβδομάδες. Πάρα πολλά, γαμώτο.

Και να σκεφτεί κανείς ότι τα τελευταία, μέχρι πρώτινως, posts μου, ήταν μες στην τρελή χαρά. Φαίνεται ίσως αχαριστία το να είναι ένας Dimos μέσα στις μαύρες του λόγω προσωπικών, εντοπισμένων, καθημερινών προβλημάτων, όταν αλλού στον κόσμο έχουν χαθεί δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι και άλλοι τόσοι, ίσως πολλοί περισσότεροι, αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο ενός νέου πυρηνικού εφιάλτη. Αλλά ο καθένας αναμετράται, τελικά, με τους δικούς του Λαιστρυγόνες. Για τους τελευταίους δε, ένα πράγμα έχω να πω.

Να πάνε να γαμηθούν οι Λαιστρυγόνες και όλο τους το σόι.

... πάντως, όπως και να έχει, επέστρεψα.

Read more...