Εσωτερισμοί

"Η κούνια μου ακουμπούσε στην βιβλιοθήκη, Βαβήλ σκοτεινόν, όπου μυθιστόρημα, επιστήμη, μυθολογία, τα πάντα, η λατινική τέφρα και η ελληνική σκόνη, ανακατευόσαντε. Δεν ήμουν μεγαλύτερος από ένα βιβλίο.

Δύο φωνές μου μιλούσαν. Η πρώτη, ύπουλη και σταθερή, έλεγε Η Γη είναι ένα γλύκισμα ωραίο! Μπορώ (και η ευχαρίστησή σου θα'ναι τότε χωρίς τέλος) να σου δώσω μία όρεξη παρόμοια μεγάλη! Και η δεύτερη Έλα! Ω, έλα στο ταξίδι των ονείρων, πέρα από το δυνατό, πέρα από το γνωρισμένο! Και η φωνή αυτή ετραγουδούσε ως άνεμος στις ακρογιαλιές, φάντασμα που κλαυθμηρίζει και κανείς δεν ξέρει πούθε ήρθε, που χαϊδεύει το αυτί κι όμως τρομάζει. Σου απάντησα Ναι, γλυκιά φωνή!

Από τότε κρατάει αυτό που μπορεί (αλίμονο!) να ειπωθεί πληγή μου και πεπρωμένο μου. Πίσω από τις σκηνοθεσίες της απεράντου υπάρξεως, στο μελανότερο της αβύσσου, βλέπω εκστατικά κόσμους παράξενους, και, θύμα εκστατικό ο ίδιος της οξυδέρκειάς μου, σέρνω φίδια που μου δαγκάνουν τα πόδια. Και από εκείνον τον καιρό αγαπώ τόσο τρυφερά, καθώς οι προφήτες, την έρημο και την θάλασσα, γελώ στα πένθη, κλαίω στις γιορτές, βρίσκω μια γεύση γλυκιά στο πικρό κρασί, νομίζω πολλές φορές για ψέματα τις αλήθειες, και, με τα μάτια στον ουρανό, πέφτω σε γκρεμούς.

Αλλά η Φωνή με παρηγορεί και λέει Κράτησε τα όνειρά σου! Οι συνετοί δεν έχουν έτσι ωραία σαν τους τρελούς!"

- Charles Baudelaire, όπως αποδόθηκε από τον Κώστα Καρυωτάκη στον πρόλογο της συλλογής ποιημάτων του "Νηπενθή"

"Τέλος, κάποια νύχτα, ρίχτηκε μια γέφυρα πάνω από το βάραθρο που χωρίζει τους δύο κόσμους... Οι βίαιες ιώδεις λάμψεις της βαθιάς νύχτας, αστράφτοντας την χρυσή τους σκόνη, μπήκαν στο δωμάτιο. Μετά ακολούθησαν ανεμοστρόβιλοι φωτιάς και άμμου φερμένοι από τα άπειρα διαστήματα και φορτισμένοι με τα πιο βαριά αρώματα του υπερπέραν. Ωκεανοί οπίου ξεχύθηκαν, φωτισμένοι, φέρνοντας στα κύματά τους νεράιδες και παράξενα δελφίνια από τα απύθμενα βάθη. Το άπειρο στροβίλισε γύρω από τον άνθρωπο που ονειρευόταν και τον πήρε αθόρυβα, χωρίς καν να ακουμπήσει το σώμα του που έμεινε γερμένο στο παράθυρο. Και επί μέρες πολλές, μέρες άγνωστες για τα ανθρώπινα ημερολόγια, τα κύματα και τα ρεύματα των πιο μακρινών κόσμων τον έφερναν γλυκά προς το βασίλειο των ονείρων που τόσο επιζητούσε. Προς τα όνειρα που είχαν χάσει οι άνθρωποι. Τέλος, όταν συμπληρώθηκαν πολυάριθμοι κύκλοι, τον άφησαν τρυφερά, πάντα αποκοιμισμένο, στην πράσινη όχθη κάποιας ανατολής. Σε μια πράσινη όχθη που μοσχοβολούσε από τα άνθη του λωτού και τις κόκκινες καμέλιες."

- H. P. Lovecraft, "Αζαθόθ"

"Τρελαινόταν και το ήξερε, και κάπου βαθιά μέσα του λίγη λογική φώναζε, παλεύοντας να αποδιώξει το απελπιστικό κύμα του μαύρου τρόμου. Ήταν πολύ φριχτό να τρελαίνεσαι και να ξέρεις πως τρελαίνεσαι - να ξέρεις πως σε ένα λεπτό θα ήσουν σωματικά εδώ αλλά όλη η πραγματική ουσία σου θα ήταν νεκρή και πνιγμένη στην μαύρη τρέλα. Γιατί αυτό ήταν το Σκοτάδι - το Σκοτάδι και το Κρύο και η Καταστροφή. Οι φωτεινοί τοίχοι του Σύμπαντος είχαν σπάσει και τα φριχτά μαύρα κομμάτια τους έπεφταν για να τον συντρίψουν και να τον ζουλήξουν και να τον σβήσουν."

- A. E. van Vogt, "Ο ερχομός των άστρων"

"... όντα και πράγματα που ονόματα δεν έχουν, και τ'άσαρκα ποδάρια των στην κάμαρή μου τρέχουν, και κάνουν στο κρεββάτι μου κύκλο για να με διούνε - και με κυττάζουν σαν να με γνωρίζουν, σαν να καγχάζουν άφοβα που τώρα με φοβίζουν. Το ξέρω, ναι, με καρτερούνε, σαν βδελυρούς καιρούς να μελετούνε, οπόταν ίσως σερνόμουν μαζί των - μες στο σκότος με τα όντα και τα πράγματα αυτά ανακατευμένος. [...] Και σαν μιλούν ή τρίζουνε, μην αφήσεις ως τ'αυτιά μου κανένα από τα λόγια των να'ρθή τ'αφορεσμένα, μην τύχει και μες στην ψυχή μου φέρουν καμμιά φρικώδη ανάμνησι απ'τα κρυφά που ξέρουν."

- Κωνσταντίνος Καβάφης, "Τρόμος"

"... η αίσθησή μας για την πραγματικότητα έχει ασυνείδητες πλευρές. Πρώτα πρώτα, ακόμα και όταν οι αισθήσεις μας αντιδρούν σε πραγματικά φαινόμενα, σε οπτικά ή ακουστικά ερεθίσματα, μετατοπίζονται από τον πραγματικό στον πνευματικό χώρο. Και μέσα στο πνεύμα μας, μεταβάλλονται σε ψυχικές πραγματικότητες, που η τελικά τους φύση δεν είναι γνωστή (επειδή η ψυχή δεν μπορεί να γνωρίσει την πραγματική τους ουσία). Γι'αυτό, σε κάθε εμπειρία υπάρχει πλήθος από άγνωστους συντελεστές, δίχως να αναφέρουμε το γεγονός πως κάθε συγκεκριμένη πραγματικότητα παραμένει άγνωστη από μερικές απόψεις, επειδή αγνοούμε την τελική φύση της ύλης."

- Carl G. Young, "Ο άνθρωπος και τα σύμβολά του"

"Η γνήσια χαρά είναι μια βαθιά θύμηση... και η βαθιά θλίψη το ίδιο. Έτσι, όταν τελικά κόπασε η θύελλα [...] είδε την Φούγκα ν'απλώνεται γύρω του κι αισθάνθηκε πως οι λίγες εύθραυστες στιγμές θεϊκής ευτυχίας που [...] είχε γευτεί για να τις χάσει αμέσως μετά, έβρισκαν εδώ την δικαίωσή τους. Είχε βιώσει και στο παρελθόν κάποια ίχνη αυτής της αγαλλίασης. Είχε ακούσει φήμες της μέσα στα όνειρα της μήτρας και τα όνειρα της αγάπης, την είχε νιώσει σε νανουρίσματα. Αλλά ποτέ μέχρι τώρα δεν την είχε ζήσει έτσι, πλήρη και ολοκληρωμένη.

Θα ήταν μία όμορφη στιγμή για να πεθάνει κανείς, σκέφτηκε. Και ακόμα πιο όμορφη για να ζήσεις, με τόσα θαύματα να απλώνονται μπροστά σου."

- Clive Burker, "Υφαντόκοσμος"

"Της νύχτα το σιδερένιο γλωσσίδι δώδεκα χτυπά... οι εραστές στα κρεβάτια τους... έρχεται η ώρα των νεράιδων."

- William Shakespeare, "Όνειρο καλοκαιρινής νυχτός"

"Και περιπλανιούνται ανάμεσα σε δύο κόσμους, τον έναν νεκρό, τον άλλον ανήμπορο να γεννηθεί."

- Matthew Arnold, "Η μεγάλη Σαρτρέζ"

"Για να ξεφύγεις, τρέξε μέσα σε κάποια ξεχασμένη νυχτιά και γίνε, για όσο βασιλεύει το σκοτάδι, η συντροφιά μου η σεληνόφωτη. Πέρα ακόμη και από τις φήμες ενός επερχόμενου παραδείσου, εκεί, πέρα κι από κάθε ανάμνηση, φτιάξε το σπιτικό μας."

- Walter de la Mare, "Το ραντεβού"

"Αν κάποιος μπορούσε να περάσει από τον παράδεισο σ'ένα του όνειρο, κι εκεί του'διναν ένα λουλούδι, σαν απόδειξη ότι η ψυχή του είχε πράγματι πάει εκεί,  κι αν έβρισκε το λουλούδι στο χέρι του όταν ξυπνούσε... Α, τι θα γινόταν τότε;"

- Samuel T. Coleridge, "Anima Poetae"

Για κάμποσο καιρό δεν ονειρευόμουν. Ή μάλλον, ονειρευόμουν, αλλά δεν θυμόμουν τίποτα όταν ξυπνούσα. Λόγω κούρασης, λόγω του stress, λόγω στενοχώριας σε κάποιες περιπτώσεις... ακόμα και λόγω χαράς. Αλλά τώρα, εδώ και λίγες νύχτες, η άμμος του ασυνείδητου παραμένει γεμάτη αποτυπώματα όταν ανοίγω τα μάτια μου - τα μελτέμια πλέον δεν φυσούν τόσο ώστε να χαλάσουν ό,τι σχήματα υπήρχαν και ίσως συνεχίσουν να υπάρχουν. Άρχισα ακόμα και να υιοθετώ και πάλι την παλιά μου συνήθεια, να έχω δηλαδή δίπλα από το κρεβάτι μου κόλλες Α4 και ένα μολυβάκι και να σκιτσάρω όταν ξυπνάω, σχεδόν αυτόματα, αυτά που έχω δει, τότε που είναι ακόμα φρέσκα - όσες φορές κοιμάμαι μόνος μου, τέλος πάντων.
Τα όνειρά μου ήταν πάντα αλλοπρόσαλλα, αλλά και ποιανού δεν είναι, σε τελική ανάλυση; Αλλά τώρα τελευταία μερικά μου έκαναν πραγματική εντύπωση. Ήταν, θα έλεγα, συμβολιστικά, σαν πίνακες του Moreau.

Πολλές φορές προσπάθησα να αναζητήσω την αποκρυπτογράφησή αυτών των ονείρων πριν ακόμα επανέλθω στον συνειδητό κόσμο. Αλλά αυτό δεν το κατάφερα ποτέ - πώς μπορείς να παραβιάσεις μια κλειδαριά όταν αποτελείς μέρος του μηχανισμού της; Αλλά και όταν ήμουν ξύπνιος, πάλι αποτύχαινα, γιατί δεν θυμόμουν στο σύνολό τους το πλαίσιο και τις λεπτομέρειες της φαντασίας - και της φαντασιογονίας. Μήπως αυτή είναι και επιβάλλεται να είναι η φυσική τάξη των νοητών και των ανόων πραγμάτων; Μπορεί... Τελικά, ίσως μερικά πράγματα να πρέπει να αφήνονται έτσι όπως είναι, παράξενα, μυστηριώδη, άγνωστα, γεμάτα έναν όχι οξύ αλλά εν τούτοις παρόντα τρόμο όταν κανείς τα ανακαλύπτει, αλλά και προκαλώντα μια γλυκόπικρη νοσταλγία όταν τα χάνει.
Εσωτερισμοί... μέσα από λόγια και αποσπάσματα έργων ιδιοφυίας ποιητών, συγγραφέων, ανθρώπων του πνεύματος, αλλά και μέσα και από μια στεγνή, άχαρη μα και πολύτιμη μέσα στην αδεξιότητά της δική μου κατάθεση.
Κλείνω αυτήν την γεμάτη αναφορές και παραπομπές ανάρτηση με μια ακόμα φράση κάποιου άλλου, του Saint Exupery συγκεκριμένα: "... το πνεύμα έχει την δική του πατρίδα, που είναι ο χώρος έννοιας των πραγμάτων." (από το έργο "Η σοφία των άμμων"). Και μέσα μόνο από αυτήν μικρή πρόταση αντιλαμβάνεται κανείς τον διάχυτο πλατωνισμό που, λανθασμένα ίσως, εκφράζει και αναλύει σαν σε καλειδοσκόπιο τις απανταχού προσπάθειες εσωτερικής ενατένισης. Αλλά για μια φορά μπορούμε να μην το δούμε τόσο δογματικά και μεθοδιστικά το θέμα και να αφεθούμε στα κύματα της ανθρώπινης σκέψης, ακόμα και αν κάνουμε λάθος στον τρόπο προσέγγισης των εννοιών.
Καμιά φορά, τα λάθη είναι τα μοναδικά πράγματα που απομένουν για να θυμόμαστε -  ακόμα και με λαχτάρα.

Come into this night, here we'll be gone... so far away from our weak and crumbling lives.
Come into this night, when days are done... lost and astray in what's vanished from your eyes.

What came and distorted your sight?
Saw you benighted by your fright...

Come into this night, your plight alone... carry your weight, you are flawed as all of us.
Come into this night, your only home... it's never too late to repent, suffer the loss.
What came and distorted your sight?
Saw you benighted by your fright...

What came and distorted your sight?
Saw you benighted by your fright...

Come into this night, when you're able... to undo your deeds and atone with your lonely soul.
Once you're into this night, all minds are stable.
Forget all your needs, lose the grip of all control.

Read more...

Τίτλοι τέλους

Λοιπόν, το πήρα απόφαση. Φαίνεται και από την μειωμένη συχνότητα των αναρτήσεων ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά για το blog. Μηδενικός χρόνος ενασχόλησης, μηδενική όρεξη, μηδενική έμπνευση, μηδενική διάθεση. Πιστεύω ότι αυτοί οι λόγοι είναι αρκετοί και παραπάνω από ικανοί για να με οδηγήσουν στο να πράξω επιτέλους αυτό που είχα αποφασίσει εδώ και καιρό. Οπότε, ας μην χρονοτριβώ άλλο.

Αποφάσισα να κλείσω το blog. Yep, that's it. Finito. Και λέγοντας ότι θα το κλείσω, εννοώ ότι δεν θα postάρω πια. Το blog καθεαυτό θα μείνει, σε περίπτωση που κάποιος θελήσει να διαβάσει κάποια από τις παλαιότερες αναρτήσεις. Αν και δεν νομίζω έτσι κι αλλιώς να έχει ο οποιοσδήποτε την δυνατότητα αυτή για πολύ ακόμα, γιατί έχω λάβει αναφορές και complaints από την Google (πολλή ωραία "Νέα Πολιτική Απορρήτου", μπράβο παιδιά, συγχαρητήρια) και μπορεί συντόμως να μας το κλείσουν αμετάκλητα το μαγαζάκι.

ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑ!

Στα αλήθεια πιστέψατε ότι θα γλιτώνατε από εμένα τόσο εύκολα; Please. Πάντως, για να σας γλυκάνω λίγο αν ανήκατε στο 0,000000001% των αναγνωστών που δεν κατάλαβαν εξαρχής ότι αυτό το post αποτελούσε πρωταπριλιάτικη trollιά, ιδού ένα δωράκι:

Read more...