Κάπου, κάποτε, πρίν από ένα εκατομμύριο χρόνια περίπου, υπήρχε μια αγέλη ανθρωποειδών που ξεκουραζόταν, καθώς τα μέλη της ξάπλωναν και λιάζονταν στις όχθες μιας λίμνης. Τα ανθρωποειδή δεν είχαν μάθει ακόμα να καλλιεργούν την γη, να αρδεύουν, να εκτρέφουν οικόσιτα ζώα, να δημιουργούν μόνιμους ή ημιμόνιμους οικισμούς και τα εργαλεία που χρησιμοποιούσαν δεν ήταν ιδιαίτερα σπουδαία. Βρίσκονταν ακόμα στο στάδιο του κυνηγού και του τροφοσυλλέκτη και μετακινούνταν από μέρος σε μέρος ανάλογα με το πού υπήρχε νερό, τροφή και προστασία από τα βίαια καιρικά φαινόμενα. Όλα τα μέλη της αγέλης ήταν ίσα σε δικαιώματα μεταξύ τους, αφού στην ουσία το μόνο που ήταν εγκάθετο αναφορικά με τον τρόπο ζωής τους ήταν το ένστικτο της επιβίωσης το οποίο, αδυσώπητα, δημιουργούσε στα ανθρωποειδή τις ανάλογες δυναμικές που δημιουργούσε κι εξακολουθεί να δημιουργεί σε οποιοδήποτε άλλο ζωικό είδος. Με άλλα λόγια, οι άρρωστοι, οι γέροι, τα μη εύρωστα παιδιά, οι ασθενικές γυναίκες και οι υπόλοιπες ευπαθείς ομάδες θα ήταν πάντα οι πιθανότερες απώλειες σε περίπτωση πείνας, ψύχους, ξηρασίας, ασθενειών ή επιθέσεων από άγρια σαρκοβόρα ζώα. Αυτός ήταν ο νόμος της φυσικής επιλογής και δεν ετίθετο θέμα διακρίσεων ή εκμετάλλευσης. Οριζόταν μόνο, όπως ήδη είπαμε, η μοναδική υπαρκτή κατάσταση που υπαγόρευε το ένστικτο της επιβίωσης και ο, κυριαρχών στην άγρια φύση, νόμος του ισχυρότερου (αν και, επειδή η αγέλη στόχευε κατά βάση στην ευρωστία κι ευζωία των γυναικών, μια κι αυτές θα εξασφάλιζαν με την γέννα των παιδιών τους την συνέχεια της ομάδας, μπορούμε να πούμε ότι εφαρμοζόταν μια υποτυπώδης μορφή μητριαρχίας, χωρίς όμως αυτή να δημιουργεί στην ουσία οποιαδήποτε ταξική διαστρωμάτωση, παρά μόνο ισχυροποίηση του κοινού αισθήματος της επιβίωσης).
Ας σκεφτούμε τώρα την εξής εικόνα. Από κάτι θάμνους κοντά στην λίμνη, όρμησε ξαφνικά στην παραπάνω αγέλη μια άλλη ομάδα ανθρωποειδών. Αυτά όμως τα ανθρωποειδή ήταν διαφορετικά. Είχαν πιο εξελιγμένα όπλα, φορούσαν πρωτόλειους θώρακες από μπαμπού και ο τρόπος που η ομάδα τους κινιόταν κι επιτιθόταν είχε συγκεκριμένο μοτίβο: μπροστά οι ενήλικες άντρες, πίσω οι έφηβοι, ακολούθως οι γέροι και οι αιχμάλωτοι που είχαν πιάσει από άλλες παρόμοιες επιθέσεις και που τους κουβαλούσαν τα εφεδρικά βέλη και ακόντιά τους και τελευταίοι στην γραμμή, στα προστατευμένα μετόπισθεν, οι γυναίκες με τα παιδιά. Ποιά θα ήταν η πιθανότερη κατάληξη μιας τέτοιας συμπλοκής; Σίγουρα, η πρώτη ομάδα δεν θα παρατούσε έτσι εύκολα την λίμνη της. Με ουρλιαχτά, με ξύλα, με πέτρες, θα προσπαθούσε να προστατέψει την περιοχή της από τους εισβολείς. Η οπλική και αριθμητική όμως υπεροχή των τελευταίων θα γυρνούσε την πλάστιγγα. Τελικά, κι ενδεχομένως μετά από αρκετά από τα πρώτα ανθρωποειδή νεκρά, οι νεοφερμένοι θα έπαιρναν τον έλεγχο της λίμνης και όσα από τα μέλη της πρώτης αποδεκατισμένης αγέλης δεν είχαν σκοτωθεί στην συμπλοκή ή θα έφευγαν άρον άρον ή, και αυτό είναι το πιθανότερο, θα έμεναν με την καινούρια, ισχυρότερη ομάδα, είτε σαν μια πρώιμη μορφή δούλου (που παρ'όλ'αυτά θα τους εξασφάλιζε μια ζωή με πολύ περισσότερη τροφή και σιγουριά απ'ό,τι αν ήταν ελεύθεροι αλλά μόνοι στην άγρια φύση) είτε σαν πλήρως ενσωματωμένα στοιχεία. Το ότι αυτή θα ήταν η πιθανότερη κατάληξή τους, παρά η φυγή, προκύπτει από το ότι το ένστικτο της επιβίωσής τους θα τους υπαγόρευε να μείνουν στους κόλπους αυτής της νέας και ισχυρής ομάδας παρά να φύγουν δύο δύο ή τρεις τρεις προς άγνωστη κατέυθυνση και μέχρι να τους πετσοκόψει κάποιο προϊστορικό cougar.
Με τον καιρό αυτή η ομάδα πρόκοψε. Διευρύνθηκε σε αριθμό, έχτισε καλύβες γύρω από τα νερά της λίμνης κι εκμεταλλεύτηκε την πλούσια ψαριά. Μετά την παρέλευση κάποιων γενεών έμαθε να σκάβει αυλάκια για να εκτρέπει κάποια από τα νερά της λίμνης και άρχισε να καλλιεργεί τα πρώτα σιτηρά. Σύντομα εξημέρωσε κάποια από τα προϊστορικά μηρυκαστικά, έχτισε στάβλους και πλέον η έκτασή της εξαπλώθηκε γύρω και πέρα από τις παραλίμνιες ακτές. Κάποια στιγμή, η έλλειψη ζωτικού χώρου και η ανάγκη για επέκταση ανάγκασε εκ νέου τα μέλη της να επιτεθούν σε άλλες ομάδες στις γύρω περιοχές. Γύρισαν από αυτές τις μικροεκστρατείες με αιχμαλώτους, τους οποίους άρχισαν να χρησιμοποιούν για τις δουλειές που πρωοηγουμένως έκαναν αυτοί (όπως το όργωμα, το στάβλισμα κ.λ.π.), ενώ οι ίδιοι άρχισαν να αναλώνουν τον χρόνο τους σε καινούρια συναρπαστικά πράγματα, όπως τις τέχνες. Τελικά, ο υπεραυξημένος πλέον αριθμός των ατόμων της κοινότητας δημιούργησε την ανάγκη για κάποια μορφή διοίκησης, κάποια μορφή άρχοντα, κάποια μορφή πολιτικού και νομικού σχεδιασμού και συστήματος.
Έτσι, σιγά σιγά, δημιουργήθηκε η πρώτη κοινότητα.
Και ήδη από την γέννησή της, από το πρώτο δευτερόλεπτο της ύπαρξης και οργάνωσης αυτής της κοινότητας, δημιουργήθηκαν οι τάξεις και η ταξική πάλη.
Το πρώτο και μοναδικό συμπέρασμα που προκύπτει από τον μηχανισμό σκέψης του διαλεκτικού υλισμού σχετικά με την γέννηση και την ύπαρξη των τάξεων και της ταξικής πάλης είναι το εξής:
οι τάξεις και η συνεπακόλουθη ταξική πάλη προκύπτει από την κυριότητα πάνω στα μέσα παραγωγής. Με άλλα λόγια, και όπως προκύπτει από το παράδειγμα της περιγραφής της γέννησης μιας προϊστορικής κοινότητας, δεν υπάρχει νόημα να μιλάμε για πάλη των τάξεων, ούτε καν για τάξεις σε μια περίοδο προκοινοτική. Όταν το κάθε ανθρωποειδές κυνηγούσε θηράματα κι έσκαβε για να βρει ρίζες και βολβούς να φάει το ίδιο και η αγέλη του, δεν μπορούμε να μιλούμε περί τάξεων γιατί δεν είχε στην κατοχή του μέσα παραγωγής. Όλοι μαζί ζούσαν και κυνηγούσαν και το ότι τα μέλη κάποιων ευπαθών ομάδων είχαν υψηλότερα ποσοστά θνησιμότητας και κακουχίας από τα άλλα ήταν θέμα φυσικής επιλογής και όχι επειδή οι υπόλοιποι τους "παρατούσαν". Είναι ό,τι συμβαίνει κατά αντιστοιχία με μια αγέλη γαζέλες, όπου οι πιο γέρικες και οι ασθενέστερες είναι που θα φαγωθούν τελικά από τα λιοντάρια. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι τα ανθρωποειδή τότε, αν και αρκετά εξελιγμένα, δεν διέφεραν ιδιαίτερα στην οργανωτική δομή μιας οποιασδήποτε ομάδας τους από μια τυπική συνάθροιση οποιουδήποτε αγελαίου θηλαστικού.
Από την στιγμή όμως που έγινε ένα εξελικτικό βήμα παραπέρα, από την στιγμή που δημιουργήθηκε ο οικισμός, που εμφανίστηκε ο αγρότης, που ξεπετάχτηκε ο πρώιμος άρχοντας που πίεζε τον αγρότη, που αυτός ο άρχοντας άρχισε να μαζεύει κι άλλες εξουσίες, που άρχισαν να συρρέουν και δούλοι, που κάποιοι άρχισαν επιτέλους να αισθάνονται ότι κάποιοι άλλοι τους κάθονται στο σβέρκο, που ξεκίνησε η συσσώρευση καταπίεσης... voila. Ταξική πάλη.
Η ταξικότητα είναι σύμφυτη με την ίδια την έννοια της ανθρώπινης κοινότητας που κατέχει κάποια μέσα παραγωγής. Η εξέλιξη είναι γνωστή. Απολυταρχικά - βασιλικά - θεοκρατικά - αυτοκρατορικά καθεστώτα, πρώιμες και "κλειστές" δημοκρατίες, προσπάθεια για κατάργηση της ταξικής ανισορροπίας με τον κομμουνισμό και η συνεπακόλουθη αποτυχία αυτού με την ανεπάρκεια των χρησιμοποιούμενων δομών ("στρουκτουρών" για τους λάτρεις της εξελληνισμένης ξένης ορολογίας), βιομηχανικός επεκτατισμός, συντηρητισμός, φιλελευθερισμός, νεοφιλελευθερισμός, μερκαντιλισμός, ρεβεζιονισμός παλαιότερων καθεστωτικών αντιλήψεων, καπιταλισμός και τελικά οικονομικός ιμπεριαλισμός. Είναι όλα όψεις του ίδιου νομίσματος γιατί πολύ απλά, είτε αυτός ήταν ο σκοπός του καθενός είτε όχι, κανένα δεν μπόρεσε κι ούτε θα μπορέσει ποτέ να ανατρέψει το σύστημα - το σύστημα δεν είναι κάτι που ανατρέπεται. Το σύστημα πάντα θα υπάρχει. Εκείνο που αλλάζει είναι η μορφή του και η κάθε κοινωνικοοικονομική θεώρηση λειτουργεί μόνο αποσταθεροποιητικά ή σταθεροποιητικά για την υπάρχουσα μορφή του. Τουτέστιν, όταν λέμε ότι θέλουμε να ανατρέψουμε το υπάρχον ιμπεριαλιστικό, καπιταλιστικό, ανθρωποφάγο σύστημα, με την άδικη ανισοκατανομή του πλούτου, με την εκμετάλλευση των ασθενέστερων, με την κοινωνική απαξίωση ολόκληρων ομάδων και τάξεων, εννοούμε στην ουσία ότι θέλουμε να το μεταμορφώσουμε ώστε ο κόσμος να γίνει ανθρώπινος, με κοινωνικές αξίες, ελευθερία λόγου κι έκφρασης, πλήρη ισότητα όλων, ισοκατανομή πλούτου και πλουτοπαραγωγικών πηγών κ.ο.κ. Να το
μεταμορφώσουμε. Αλλά στην ουσία όχι να το
ανατρέψουμε, άσχετο αν αυτή η φράση φοριέται πολύ και μάλιστα την έχω πει και γράψει κι εγώ πάμπολλες φορές, ακόμα και σε παλαιότερες αναρτήσεις αυτού του blog. Η ουσία της φράσης είναι λάθος, αφού η ανατροπή του συστήματος θα σημάνει την μη ύπαρξή του, κάτι που είναι αδύνατον. Τα πάντα στην φύση είναι σε μια συστημική ισορροπία, και οι ανθρώπινες κοινωνικές δομές δεν αποτελούν και δεν μπορούν να αποτελούν εξαίρεση. Η ισορροπία ύλης - ενέργειας στο Σύμπαν. Η εντροπία και η κοσμική τάξη - αταξία. Το οικοσύστημα. Όλα και τα πάντα. Ακόμα και το ανθρώπινο σώμα είναι ένα σύστημα, αφού παρουσιάζει όλα τα στοιχεία ενός συστήματος, ενός μηχανισμού, και τίποτα δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό. Γίνεται να φάτε και μετά να μην αφοδεύσετε; Όχι. Γίνεται να ζήσετε χωρίς νερό; Όχι. Αν δοκιμάσετε οποιοδήποτε από αυτά θα πεθάνετε και τα νεκρά σας σώματα θα αποικοδομηθούν, συμμετέχοντας στην διαδικασίες ενός ευρύτερου πλέον συστήματος, του οικο - συστήματος.
Το ζήτημα λοιπόν θα μπορούσε να είναι η μεταμόρφωση του συστήματος. Και εν προκειμένω, η μεταμόρφωση του σύγχρονου καπιταλιστικού - ιμπεριαλιστικού ταξικού συστήματος σε ένα ισοβαρές αταξικό σύστημα. Είναι όμως αυτό εφικτό; Στις ανάλογες εργασίες τους, οι Marx κι Engels κατέδειξαν αυτό που προείπαμε, ότι η ταξική πάλη προκύπτει από την κυριότητα των μέσων παραγωγής. Ο εργάτης μπορεί να τα χρησιμοποιεί για να παράγει, αλλά την κυριότητα την έχει ο μεγαλοαστός που καταπιέζει τον εργάτη, την ίδια στιγμή που οι μεσο - μικρο - αστοί βρίσκονται στο ενδιάμεσο στάδιο της ημιαυτούσιας απασχόλησης. Οι δε επαγγελματίες που είναι κοινωνικοί λειτουργοί και/ή επιστήμονες, όπως οι υπάλληλοι υπηρεσιών, οι δικηγόροι, οι μηχανικοί, οι γιατροί κ.λ.π. μπορούμε να πούμε ότι εκμεταλλεύονται οι ίδιοι τα δικά τους μέσα παραγωγής, αφού διαλεκτικά είναι δυνατόν να θεωρήσουμε π.χ. ότι το μέσο παραγωγής ενός αρχιτέκτονα είναι το χέρι του με το οποίο σχεδιάζει ή ότι το μέσο παραγωγής ενός δικηγόρου είναι ο λόγος του με τον οποίο αγορεύει. Αυτή η τάξη των αυτοαπασχολούμενων επαγγελματιών παρουσιάζει μια ιδιαίτερη μεταβλητότητα, αφού, αν φέρουμε και πάλι για παράδειγμα έναν αρχιτέκτονα, αυτός που δουλεύει μόνος του και βγάζει τα λεφτά του εκπονώντας ο ίδιος τις μελέτες του μπορεί να θεωρηθεί ίδιας τάξης με έναν εργάτη, αφού διαχειρίζεται ένα μέσο παραγωγής αλλά με την ειδοποιό διαφορά ότι καρπώνεται αποκλειστικά και μόνο ο ίδιος τα προϊόντα της εργασίας του, ενώ ένας άλλος που θα ανοίξει ένα μεγάλο αρχιτεκτονικό γραφείο και θα έχει άλλους να δουλεύουν για αυτόν, ενώ ο ίδιος θα συντονίζει και θα διαχειρίζεται το μείζον κεφάλαιο της επιχείρησης, μπορεί να θεωρηθεί ίδιας τάξης με έναν μεγαλοαστό εργοστασιάρχη (σε άλλη κλίμακα βέβαια).
Η έννοια των τάξεων λοιπόν είναι δυναμική και η ταξική πάλη ακόμα δυναμικότερη. Ο ίδιος ο Marx υπήρξε πάρα πολύ προσεκτικός σε αυτό το σημείο. Κατά την ανάλυση του σοσιαλισμού μίλησε για
την εξάλειψη της ταξικής πάλης με την ισοκατανομή πλούτου. Αλλά πουθενά δεν μίλησε συγκεκριμένα για
την εξάλειψη των τάξεων. Και ξέρω ότι με αυτό που λέω εδώ μπορεί να ακούσω χοντρά καντήλια από τίποτα wannabe υπαρκτούς σοσιαλιστές που ίσως διαβάζουν αυτό το κείμενο, αλλά ας διαβάσουν πρώτα, όπως έχω κάνει εγώ, ολόκληρο το "Κεφάλαιο" του Marx και την "Διαλεκτική της φύσης" του Engels που θα έπρεπε να έχουν κανονικά ξεσκονίσει, και μετά ας έρθουν να μου τα πρήξουν με τις θεωρητικές παπάρες τους. Κλείνει αυτή η παρένθεση. Ο Marx λοιπόν, μίλησε για ένα νέο τύπο συστήματος, όπου ο πλούτος ισοκατανέμεται, όλοι είναι απολύτως ίσοι απέναντι στην πολιτεία και τους νόμους και κανείς δεν έχει αφεντικά πάνω από το κεφάλι του, παρά μόνο την οργάνωση του κοινωνικού θύλακα στον οποίο δραστηριοποιείται. Για ένα σύστημα που η υπάρχουσα
ταξική συνείδηση δεν θα υφίσταται πλέον αλλά θα έχει αντικατασταθεί από μια φρέσκια κοσμοθεωρία. Μα, θα μου πείτε, η απουσία αφεντικών, η απουσία κεφαλαίου, η απουσία των αστών δεν συνεπάγεται αυτόματα την μη ύπαρξη τάξεων και άρα την μη ύπαρξη ταξικής πάλης; Και όμως. Συνεπάγεται την μη ύπαρξη ταξικής πάλης, αλλά όχι την μη ύπαρξη των τάξεων. Γιατί;
Γιατί, πολύ απλά, οι τάξεις, όπως και το σύστημα που αναλύσαμε προηγουμένως, δεν μπορούν να εξαλειφθούν, παρά μόνο να μεταμορφωθούν και να αλλάξουν σχήμα και μορφή. Οι τάξεις δεν γίνεται να μην υπάρχουν κι εδώ, σε αυτήν ακριβώς την (εσκεμμένη) παρερμηνεία έγκειται και η κολοσσιαία αποτυχία όλων των μέχρι στιγμής κομμουνιστικών καθεστώτων που σιγά σιγά υποτάχθηκαν ή υποτάσσονται στον καπιταλισμό, είτε μιλάμε για την πρώην Ε.Σ.Σ.Δ., είτε για την Β. Κορέα, είτε για την Κούβα, είτε, το πιο τρανό παράδειγμα από όλα, για την Κίνα. Και ποιά είναι ακριβώς αυτή η κολοσσιαία αποτυχία; Μα φυσικά η ανθρώπινη ισοπέδωση. Άλλο η ισότητα και άλλο η ισοπέδωση στην προσπάθεια εξάλειψης της ταξικότητας. Για να καταλάβετε τί εννοώ, θα σας αναφέρω τί γινόταν επί Stalin στην Σοβιετική Ένωση. Κανένας δεν είχε ατομική ιδιοκτησία, όλα παρέχονταν από το κράτος και τα μέσα παραγωγής, άσχετο αν στην ουσία τα διαχειριζόταν μια ολιγαρχία, ανήκαν θεωρητικά σε όλους. Το τραγικό όμως ήταν, ότι στην προσπάθεια "ισότητας" των πάντων, όλοι οι άνθρωποι φορούσαν ακριβώς τα ίδια ρούχα, όλοι ζούσαν σε ακριβώς ίδια σπίτια, όλοι οδηγούσαν ακριβώς το ίδιο αμάξι, όλοι μιλούσαν και συμπεριφέρονταν με τον ίδιο τρόπο. Ήταν όλοι ρομποτάκια, απολύτως ίσοι μεν μεταξύ τους, απολύτως ισοπεδωμένοι δε σαν αυτόνομες ανθρώπινες υπάρξεις. Το μόνο που έλειπε ήταν κι ένας Προκρούστης που θα έκοβε τα πόδια στους ψηλότερους ή θα εξάρθρωνε τους κοντύτερους για να τους φέρει όλους στο ίδιο ύψος. Και προφανώς, αυτή η ισοπέδωση, απλωνόταν και στον Τύπο, τα τότε Μ.Μ.Ε., στην πολιτική και κοινωνική προπαγάνδα κ.λ.π. (χαρακτηριστικό θύμα λόγω των ελευθεριακών απόψεών του ήταν μεταξύ άλλων ο θανών το 2008 σπουδαίος Ρώσος λογοτέχνης Aleksandr Solzhenitsyn, τιμηθείς το 1970 με το βραβείο Nobel, μέγιστος μαρξιστής αλλά ποτέ κομμουνιστής). Ξέρετε ποιό άλλο καθεστώς χρησιμοποιεί ανάλογες διαδικασίες; Ο φασισμός. Κι όμως, αν και πάμε από το ένα άκρο στο άλλο, έτσι είναι. Για σκεφτείτε το.
Αυτή όμως δεν είναι ζωή. Οπωσδήποτε δεν είναι τα υλικά αγαθά που φέρνουν την ευτυχία, παρά μόνο στο ελάχιστο, αλλά παρ'όλ'αυτά, άμα στερηθεί ένας άνθρωπος την δυνατότητα και την διάθεση να ανελιχθεί, να αξιοποιήσει τις ξεχωριστές δυνατότητες και δεξιότητές του, να μπορέσει χάρη στις δικές του δυνάμεις να φανεί, να απολαύσει, να πάρει και να δώσει εκτίμηση, τότε θα πεθάνει! Ο άνθρωπος είναι ένα ον που εξαρχής κατάφερε να εξελιχθεί έχοντας ως κινητήριους μοχλούς την περιέργειά του και την δίψα του για γνώση και πρόοδο. Αν του τα πάρεις αυτά, αν τον αυτοματοποιήσεις, στην ουσία τον νεκρώνεις. Θα μου πείτε, δεν υπήρχαν μεγάλοι σοβιετικοί επιστήμονες, διανοητές, αθλητές; Υπήρχαν. Αλλά μήπως έχουμε ακούσει τίποτε για αυτούς; Όχι! Τους έφαγε το μαύρο σκοτάδι! Όλα τα επιτεύγματα αυτών των ανθρώπων, ίσως εκτός από των αθλητών που μπορούσε να τους παρακολουθήσει και ο υπόλοιπος κόσμος στα στάδια ή την τηλεόραση, πέρασαν στο ντούκου και χρησιμοποιήθηκαν για μυστικοπαθείς προπαγανδιστικούς ή ψυχροπολεμικούς, μετέπειτα, σκοπούς (κατά αντιστοιχία βέβαια με το άλλο ψυχροπολεμικό άκρο, τις Η.Π.Α.).
Να λοιπόν πού χώλαιναν αυτές οι λανθασμένες ολιστικές θεωρήσεις του μαρξισμού. Οι ανόητοι, νόμιζαν ότι με το να αποτρέψουν έναν άνθρωπο από το να εργαστεί μόνος του ή να κάνει το κάτι παραπάνω από τους ομοίους του, αν θέλει και μπορεί, θα μπορούσαν να εξαλείψουν το φαινόμενο των τάξεων. Έπεσαν έτσι στην παγίδα του να μετουσιώσουν το διαλεκτικό οικοδόμημα του Marx, που έπαιρνε υπόψη του την μεταβλητότητα των κοινωνικών δομών, των ηθών, των αντιλήψεων, στο μηχανιστικό οικοδόμημα του Spinoza, που η κοινωνία παρουσιάζεται ως ένας κινητήρας, η λειτουργία του οποίου δεν εξαρτάται από τις ισορροπίες και ανισορροπίες που δημιουργούνται μεταξύ των επιμέρους στοιχείων, αλλά θεωρείται, λανθασμένα, ότι επηρεάζεται μόνο από το εξωτερικό περίβλημα των διακοινωνικών σχέσεων. Αντιθέτως, αυτό που προκύπτει από τον διαλεκτικό υλισμό είναι τελικά το μοναδικό που θα μπορούσε να εξασφαλίσει ευτυχία: πλήρης ισοκατανομή πλούτου (είτε με την μορφή καθ'αυτό αγαθών είτε με την μορφή ανταλλακτικού μέσου σαν το χρήμα) και δικαιωμάτων και παράλληλα παροχή ευκαιριών για ανέλιξη σε όσους θέλουν κι επιθυμούν να τις αξιοποιήσουν. Με άλλα λόγια, μεταμόρφωση της σημερινής έννοιας των ταξικών σχέσεων, που στηρίζονται στην εκμετάλλευση του ασθενέστερου από τον ισχυρότερο, στις ταξικές σχέσεις που στηρίζονται στην επιθυμία, δηλαδή σε αυτούς που με χαρά αρέσκονται σε αυτά που έχουν και σε αυτούς που γουστάρουν το κάτι παραπάνω, χωρίς βέβαια να φτάσουμε στο σημείο να δημιουργηθεί ένα νέο είδος ταξικής πάλης με τους πρώτους να θεωρούνται "καθυστερημένοι" και τους δεύτερους "έξυπνοι", αλλά ίσα ίσα, και οι μεν και οι δε να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο αυτά που μπορούν και θέλουν, επιλέγοντας απολύτως συνειδητά να αξιοποιήσουν ευκαιρίες και να μοχθήσουν ή όχι για το κάτι παραπάνω.
Βέβαια όλα αυτά είναι ουτοπικά και η μετάφρασή τους στην πράξη θα παρουσιάζει για πάντα, όπως έχει συμβεί μέχρι τώρα, προβλήματα. Για αυτό και ο μαρξισμός, όπως και όλες οι άλλες ιδεολογίες, μπορεί να εξηγήσει ή να προβλέψει σύμφωνα με την αντίληψη του καθενός διάφορα πράγματα, αλλά η εφαρμογή του στην πράξη πρέπει πρώτα να ρεαλιστικοποιείται σύμφωνα με τις επιταγές της υπάρχουσας κατάστασης και
μετά να εξελίξει, αν μπορεί, το υπάρχον σκηνικό στο βέλτιστο δυνατό. Γι'αυτό και οι σκανδιναβικές χώρες θεωρούνται τώρα τα καλύτερα οργανωμένα και πιο εύρωστα κράτη του κόσμου. Γιατί κρατούν, όσων αφορά την κοινωνική και πολιτική πρόνοια, ένα σκληρό πυρήνα σοσιαλισμού, αλλά παράλληλα έχουν επιτρέψει στοιχεία ελεύθερης οικονομίας, ακόμα και καπιταλισμού, να εισβάλλουν στον εξώτερο μανδύα της σοσιαλιστικής τους περιβολής, ίσα ίσα για να κινούνται άνετα στο σύγχρονο κοινωνικοπολιτικό σκηνικό. Κάθε άλλη προσπάθεια να επιβληθεί κάτι ξύλινα και χωρίς να ληφθούν υπόψη οι σύγχρονες κοινωνικές εξελίξεις θα καταλήξει όχι μόνο αποτυχημένη και αντιιδεολογική αλλά πλέον και ιδεαλιστική.
Και λέγοντας ιδεαλισμό δεν εννοώ τον ιδανικισμό. Για να μην σας μπερδεύω, δεν αναφέρομαι στον ιδεαλιστή που πιστεύει σε μια ανώτερη ιδέα σχετική με την βελτίωση του τρόπου ζωής του ανθρώπου και του κόσμου γενικότερα, π.χ. τον Nelson Mandela που τον λέμε ιδεαλιστή γιατί πιστεύει και αγωνίστηκε για την υψηλή ιδέα της ισότητας των ανθρώπων και της πάταξης του ρατσισμού. Όχι. Εννοώ τον ιδεαλισμό με την σωκρατική/πλατωνική του έννοια, τον μοιρολατρισμό. Εννοώ τον ιδεαλισμό του να εφαρμόσω με το ζόρι ένα πολιτικό σύστημα καταπίεσης με την προοπτική ότι αυτό, ίσως στο μέλλον, παρουσιάσει μετά από μαρτυρικές για τον κόσμο ζυμώσεις ομοιότητες με τον πυρήνα της ιδεολογίας του.
Φτάνει πια. Μπουχτήσαμε με τα καπιταλιστικά, ιμπεριαλιστικά, συντηρητικά, ακροδεξιά, φασιστικά καθεστώτα που έτσι κι αλλιώς ήταν και πρακτικά και ιδεολογικά απάνθρωπα, είναι ανάγκη τώρα να τρώμε στην μάπα παρόμοια καταπίεση αλλά αυτήν την φορά με τον μανδύα και την περιβολή της κοινωνικής και ιδεολογικής αρετής;
Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Απεναντίας, πρέπει να επέλθει ουσιαστική, εκ των βάθρων αλλαγή. Αλλαγή που ο καθένας από εμάς μπορεί να φέρει εις πέρας. Όχι με μέσα που υποτίθεται ότι τα αγιάζει ο σκοπός, σαν μερικούς ψευτοεπαναστάτες με χαλκευμένη ιδεολογία και ψεύτικα χαοτικά ιδανικά που γαζώνουν - σαν κοινοί τρομοκράτες - έξω από το σπίτι τους οικογενειάρχες δημοσιογράφους, με την δικαιολογία ότι αυτοί μπορεί να ήταν ή όχι λαμόγια - και να είναι κάποιος λαμόγιο, όπως είναι, κακά τα ψέματα, οι περισσότεροι δημοσιοκάφροι, τον αντιμετωπίζεις εν τούτοις αντικρυστά, πολιτικά και νομικά και όχι στην πουστιά κάνοντάς τον σουρωτήρι με ένα αυτόματο ενώ αυτός είναι απροστάτευτος. Όχι προσπαθώντας να βολευτούμε και μετά να κάνουμε την αποστασιοποιημένη και υποκριτική κριτικούλα μας, φαιδροί και ιλαροί μέσα στην ημιμάθεια μας. Όχι τρώγοντας απογοήτευση και φορτώνοντάς τα στον κόκορα λέγοντας "δεν βαριέσαι". Όχι. Με τίποτα. Πρέπει επιτέλους να αξιοποιήσουμε τα όπλα που μας προσφέρει αυτή η τόσο ταλαιπωρημένη δημοκρατία μας. Την ψήφο, την κριτική και την λαϊκή αφύπνιση. Επιτέλους! Να ξυπνήσουμε! Να ξυπνήσουμε τώρα, πριν να είναι πολύ αργά.
Θέλει βήματα μικρά, προσεκτικά, αλλά ουσιαστικά. Στις ερχόμενες εκλογές, κανένας να μην ψηφίσει ούτε τον έναν, ούτε τον άλλον από τους εκπροσώπους του δικομματισμού. Καμία ψήφο σε αυτούς τους μπάσταρδους, που έφτασαν την χώρα σε αυτό το σημείο κι επέτρεψαν στο Δ.Ν.Τ. να έρθει σαν αποικιοκρατικό τέρας, να παγώσει ό,τι έχει σχέση με επενδύσεις και ανάπτυξη, να δημιουργήσει νέο αυξανόμενο χρέος μέσα στην πλασματική εξόφληση του παλιού, να φτάσει στο σημείο να ζητάει
να νοικιάσουμε νησιά μας (!!!), αν όλα τα άλλα αποτύχουν, και γενικά να μας γαμήσει ό,τι έχουμε και δεν έχουμε! Καμία ψήφος σε αυτούς που πήραν τα όνειρα και τις προσδοκίες ενός λαμπρού αλλά εύπιστου και μαλακόμυαλου μέσα στην "μαγκιά" του λαού και τα βίασαν πατώκορφα. Όχι λευκό, ούτε άκυρο! Ούτε αποχή από την ψήφο! Αυτό είναι ευθυνοφοβία, φίλε/η αναγνώστη/τρια. Δεν είναι "δεν γουστάρω κανέναν από τους δύο οπότε δεν ψηφίζω τίποτα για να τους τιμωρήσω". Θα τους κλάσεις μια μάντρα αρχίδια, αγαπητέ/ή. Είτε ψηφίσει ένα εκατομμύριο, είτε δέκα, κυβέρνηση θα βγει. Και το ότι εσύ δεν θα έχεις συμμετοχή στο εκλογικό αποτέλεσμα θα χρησιμεύσει μόνο για να σε κάνει να αισθανθείς στιγμιαία καλά. Αλλά αυτό δεν θα αναιρεί ότι θα είσαι ένα εγωιστικό ελληναράδικο κάθαρμα και ότι από συμπεριφορές σαν την δική σου φτάσαμε να ζούμε αυτή την παρωδία! Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το ποιόν των πολιτικών που κυβερνούν μια χώρα αντικατοπτρίζει το ποιόν των ψηφοφόρων! Όχι φίλε/η μου, να πας να ψηφίσεις! Δικαίωμα σου αν τελικά δεν πας... αλλά μετά θα το βουλώνεις και δεν θα μιλάς. Γιατί δεν θα μπορείς να μιλήσεις εφόσον την κρίσιμη ώρα τα έγραψες όλα, κι εμάς τους υπόλοιπους μαζί, στα αρχίδια σου.
Έτσι. Μαύρο στα λαμόγια. Θα μου πείτε, και ποιούς να ψηφίσουμε; Τους ακροδεξιούς φασίστες που έχουν μέσα στο κόμμα τους πρώην και νυν χρυσαυγίτες και γιους μελών ναζιστικών κινήσεων (για ψάξτε στην Βικιπαίδεια για το παρελθόν των μελών του εν λόγω κόμματος, καταλάβατε ποιό εννοώ, και θα δείτε); Τους έχοντες ξύλινη γλώσσα και μηδενικές προτάσεις wannabe κομμουνιστές για την φάρα των οποίων μάλιστα αφιέρωσα μισό κείμενο προσπαθώντας να αποδείξω την εσφαλμένη αντίληψή τους σχετικά με την μαρξιστική διαλεκτική, για την οποία μάλιστα κόπτονται ότι αποτελεί την βάση της ιδεολογίας τους; Τους μια ζωή μίζερα διασπασμένους και μικροκομματικά εμπλεκόμενους αριστεριστές; Και όμως. Καλύτερα κάποιον από αυτούς, παρά το δικέφαλο τέρας. Δεν είπαμε μικρά βήματα την φορά; Έτσι και τώρα. Δεν γίνεται να ορμήσουμε με τα μούτρα να αλλάξουμε γαμιώντας κάτι, γιατί το μόνο που θα καταφέρουμε θα είναι, όπως προείπαμε, να εγκαθιδρύσουμε μια μορφή ιδεαλιστικής καταπίεσης. Ας δώσουμε κατ'αρχάς βήμα σε φρέσκιες και πρωτάκουστες φωνές και πού ξέρουμε, μπορεί και να μας εκπλήξουν. Αν και ο ίδιος αμφιβάλλω για το πόσο λιγότερο λουμπίνες θα είναι οι καινούριοι, εν τούτοις οι αξιόλογοι, νέοι, προοδευτικοί πολιτικοί, αν κι εφόσον υπάρχουν, θα βγουν επιτέλους στο φως. Και αν μετέπειτα δεν μείνουμε και πάλι ευχαριστημένοι, τους μαυρίζουμε κι αυτούς! Έτσι είναι η πολιτική, εξελίσσεται. Δεν ανακυκλώνεται. Και όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε αυτό, ενάντια σε οποιοδήποτε καθίκι που προσπαθήσει να μας εμποδίσει, ενάντια σε κάθε βολεμένο φίδι που σκορπάει ψεύτικες υποσχέσεις, ενάντια σε κάθε είδος κρατικής καταστολής, τόσο το καλύτερο.
Γιατί αν αργήσουμε πάρα πολύ... ουαί τοις ηττημένοις.
Although ya try to discredit, ya still never edit.
The needle, I'll thread it.
Radically poetic!
Standin' with the fury that they had in '66... and like e-double I'm mad.
Still knee-deep in the system's shit.
Hoover, he was a body remover.
I'll give ya a dose but it'll never come close to the rage built up inside of me.
Fist in the air, in the land of hypocrisy.
Movements come and movements go.
Leaders speak, movements cease when their heads are flown.
'Cause all these punks got bullets in their heads...
departments of police (what?), the judges (what???), the feds!
Networks at work, keepin' people calm...
You know, they went after King when he spoke out on Vietnam.
He turned the power to the have-nots... and then came the shot.
Yeah! Yeah, back in this...
of non-violence... and embrace black nationalism.
Through counter-intelligence it should be possible to
pinpoint potential trouble-makers... and neutralise them.
Wake up! Wake up! Wake up! Wake up!
Wake up! Wake up! Wake up! Wake up!
Not long, 'cause what you reap is what you sow.
.JPG.jpg)
.jpg)
