Sketch time!

Όσο και να ενδιαφέρει κάποιον το αντικείμενο που σπουδάζει, είναι γεγονός ότι κάποιες (αρκετές και ανά ορισμένες δυστυχείς περιπτώσεις οι περισσότερες θα έλεγα) παραδόσεις είναι ΑΠΑΛΕΥΤΕΣ. Οπότε, υπάρχουν οι εξής εκδοχές: ή θα την κάνει και θα πάει να περάσει κάπως πιο δημιουργικά την ώρα του (λογικό), ή θα συνεχίσει να κάθεται, χωρίς λόγο κι αιτία, μέσα στο μάθημα (παράλογο)! Επειδή μέχρι στιγμής στην φοιτητική μου ζωή προτιμούσα συνήθως το δεύτερο (σαν σωστός σπασίκλας εκκολαπτόμενος μηχανικός), βρήκα ενδιαφέρον σε άλλες... ενδοταξιακές ασχολίες. Μία από τις αγαπημένες μου ήταν και είναι το σκιτσάρισμα. Ασχολούμαι από μικρός με το σχέδιο και τα comics και ενίοτε έχω ανακατευτεί και με διάφορα φανζίν, χωρίς όμως να κάνω μέχρι στιγμής κάτι παραπάνω. Αν και θα'θελα... Εν πάσει περιπτώσει όμως, εδώ έχω σκανάρει και μαζέψει ορισμένα από τα σκίτσα που έκανα μέσα στις σκοτεινές και ανήλιαγες αίθουσες του Πολυτεχνείου. Προφανώς είναι αρκετά γρήγορα και πρόχειρα και δεν αντιπροσωπεύουν ιδιαίτερα τις σχεδιαστικές μου προοπτικές και ικανότητες, ούτε συγκρίνονται με αυτά που κάνω μόνος μου στον ελεύθερό μου χρόνο. Επίσης, κατά το σκανάρισμα, ορισμένες λεπτομέρειες και ιδίως κάποιες λεπτότερες φωτοσκιάσεις χάθηκαν... Αλλά και πάλι, πιστεύω ότι δεν είναι κι άσχημα. Ελπίζω να σας αρέσουν!

1. Μαντεύετε ποιά είναι αυτή; Αυτοί που είχαν την υπομονή να διαβάσουν και παλιότερα posts μου στο blog μάλλον θα ψυλλιαστούν ότι φέρνει στην Εύα, μία εκ των πρωταγωνιστών στο διήγημα "Η πτώση" που ολοκλήρωσα πρόσφατα και δημοσίεψα εδώ σε συνέχειες. Πράγματι, αυτή είχα στο μυαλό μου όταν έκανα το εν λόγω σκίτσο. Μάλιστα, το άρχισα χτες και το τελείωσα σήμερα (είναι δύσκολες οι μεσημεριανές ώρες, πόσο μάλλον όταν ασχολείσαι με μπετά)...

2. Χμμμ... Οι πιο παρατηρητικοί θα προσέξουν ότι αυτό το σκίτσο το χρησιμοποιούσα και σαν εικόνα στο προφίλ μου. Ειλικρινά δεν είμαι ούτε εγώ απόλυτα σίγουρος για το τί σχεδίαζα εκείνη την ώρα. Μπορώ να πω ότι είναι από τα πλέον σουρεαλιστικά μου σκίτσα. Η λεπτομέρεια με τα έμβρυα μέσα στα στρείδια είναι αρκετά προχωρημένη πιστεύω. Όποιος καταλάβει τί ήθελα να πω με αυτό το σκίτσο, ας μου το πει κι εμένα!!!

3. Εδώ έχω μια παραλλαγή μιας μυθολογικής σκηνής. Στο κέντρο και αριστερά αυτού του ποτάμιου σκηνικού, εκεί στα ψηλά χορτάρια στην όχθη, μια νύμφη παίζει κρυφτό με έναν σάτυρο. Στα κείμενα της μυθολογίας αναφέρεται ότι οι σάτυροι (ή φαύνοι) κυνηγούσαν μέσα στα δάση τις νύμφες για να τις βιάσουν. Ενίοτε, υπήρχαν περιπτώσεις που οι νύμφες έστηναν παγίδες στους ξαναμμένους τραγοπόδαρους βιαστές, τους αιχμαλώτιζαν, τους... χρησιμοποιούσαν κι έπειτα... τους ευνούχιζαν! Εγώ σκίτσαρα κάτι πιο παιχνιδιάρικο, όπου η νύμφη και ο σάτυρος χαριεντίζονται, με απώτερο σκοπό... ξέρετε τι. Τόκο τόκο που λέει και μια φίλη μου!

4. Αυτό είναι πιο παλιό, του 2007. Είναι και αυτό περίεργο, και μάλιστα έχει και προϊστορία. Την έμπνευση για αυτό το σκίτσο την άντλησα από ένα όνειρο που είχα δει, όπου σε αυτό το ονειρικό τοπίο είδα ξαφνικά να σκάει μύτη ο Bunuel και ο Dali ντυμένοι παπάδες (όπως στην ταινία "Ο Ανδαλουσιανός σκύλος") και να τρέχουν πέρα δώθε φωνάζοντας κάτι ακατάληπτο! Ό,τι να'ναι! Τώρα το γιατί θυμήθηκα αυτό το όνειρο κι έκανα το αντίστοιχο σκίτσο εν ώρα μαθήματος, είναι άγνωστο. Πάντως τους δύο μασκαράδες τους έβγαλα από το σκηνικό και πρόσθεσα αντί εκείνων ένα περίεργο απρόσωπο ανδρείκελο από το κεφάλι του οποίου φυτρώνει ένα λουλούδι (εμφανής και εδώ η επιρροή του Dali, και συγκεκριμένα του πίνακά του "Η αναγέννηση του Ναρκίσσου").

5. Να και κάτι επηρεασμένο από το Vampire! Την περίοδο που σχεδίασα αυτό, παίζαμε συχνά με την παρέα μου από την σχολή το προαναφερθέν παιχνίδι ρόλων. Να λοιπόν τα βαμπιράκια που στοιχειώνουν την νύχτα!

INTERMISSION! Αποφάσισα τελικά να συμπεριλάβω και δύο ακόμη σκίτσα "στα όρθια", τα οποία ναι μεν δεν έκανα εν ώρα μαθήματος, αλλά ανήκουν εν τούτοις στην ίδια κατηγορία πρόχειρων και αυθόρμητων δημιουργιών. Σημειώνω ότι δεν είναι εντελώς δικές μου ιδέες, όπως τα προηγούμενα, αλλά τα εμπνεύστηκα από κάτι που έβλεπα εκείνη την στιγμή.

6. Είχαμε μαζευτεί με την παρέα και είχαμε πάει για μια χαλαρή μπύρα μετά από ένα απογευματινό μάθημα. Η μπυραρία είχε στους τοίχους διάφορες φωτογραφίες γνωστών μουσικών. Σε κάποια φάση είχα αφαιρεθεί με μία που δεν είχα καταλάβει ποιόν απεικόνιζε, όταν ένας φίλος μου είπε, λες και μάντεψε ότι προβληματιζόμουν, "Ο Tom Waits δεν είναι αυτός;" Και πράγματι ήταν εκείνος. Για τους μη γνωρίζοντες, ο Tom Waits ανήκει στους σπουδαιότερους bluesmen και είναι από τις πλέον cult μουσικές φιγούρες, πράγμα που εντείνει η φριχτή του άρθρωση (χειρότερη του Dylan, αν είναι δυνατόν) και η βαριά, ΜΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΒΑΡΙΑ του φωνή. Μου ήρθε λοιπόν στο ξαφνικό διάθεση κι εμπνεόμενος από την φωτογραφία εκείνη σκίτσαρα τον Waits σε στιγμές ενατένισης.

7. Τέλος, κάτι που αποτελεί καρπό της θητείας μου ως εθελοντής του περσινού 49ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Είχα επωμιστεί το καθήκον του ξεναγού σε μια έκθεση φωτογραφιών του πολυβραβευμένου Μεξικανού διευθυντή φωτογραφίας Gabriel Figueroa στο Γενί Τζαμί, που είχε διοργανωθεί στα πλαίσια των παράπλευρων εκδηλώσεων του Φεστιβάλ. Η ώρα ήταν βάρβαρη (08:00 το πρωί αν θυμάμαι καλά), ήμουν άυπνος εξαιτίας ενός ακόμη party εθελοντών από το προηγούμενο βράδυ και για καναδυό ώρες δεν είχε περάσει ψυχή ζώσα. Τι να κάνω λοιπόν κι εγώ, έπεσε το μάτι μου σε ένα τεύχος του "Εξώστη" που είχε αφιέρωμα στην επίσκεψη στην Θεσσαλονίκη του Gustavo Santaolalla (συνθέτη που έχει δουλέψει μεταξύ άλλων στην μουσική επένδυση των ταινιών "21 γραμμάρια", "Amores perros", "Brokeback Mountain" και "Βαβέλ" - για τις δύο τελευταίες βραβεύτηκε και με Oscar - ) και την παρουσίαση του μουσικού ντοκιμαντέρ στο οποίο είχε συνυπογράψει ως σεναριογράφος, του "Cafe de los maestros", κι εμπνεόμενος από μια φωτογραφία του εκεί (όπου πόζαρε με φόντο τον Θερμαϊκό) τον σκίτσαρα, αρκετά πετυχημένα θα έλεγα.

Αυτά... Περιμένω τις απόψεις σας. Με το μαλακό τα σχόλια!

Read more...

Η πτώση - μέρος 8 - Το τελευταίο μέρος

Το παράξενο πλάσμα με τα ασύμμετρα κρυσταλλικά πόδια παραμόνευε πίσω από τον κοκκινωπό βράχο. Τα ευαίσθητα αισθητήρια όργανά του είχαν νιώσει εκεί κοντά την κίνηση του γεύματός του. Δεν είχε ούτε μάτια, ούτε μύτη, ούτε αυτιά, μόνο ένα περίπλοκο σύμπλεγμα από ανθρακικά τριχίδια πάνω στο ημιδιαφανές, φωσφορίζον κορμί του, που διαισθάνονταν την παρουσία ραδιενέργειας στην γύρω περιοχή. Και πραγμάτι, τα ηλεκτρικά σήματα που έστειλαν τα αισθητήρια αυτά όργανα στο παλλόμενο κέντρο αντίληψής του δεν είχαν λαθέψει. Από μια εσοχή στο σκληρό έδαφος, σε μικρή απόσταση από το βραχάκι, ξεπρόβαλλε το υποψήφιο θύμα του. Το ραδιενεργό αυτό ον δεν είχε κάποια συγκεκριμένη μορφή και άλλαζε φυσική κατάσταση και όψη ανάλογα με την επιφάνεια που ακουμπούσε. Τώρα φαινόταν σαν μια μάζα σκληρού χώματος που στροβιλιζόταν και μετακινούνταν με την δημιουργία ψευδοποδιών, παίρνοντας που και που ένα απροσδιόριστο ψυχρό χρώμα και μια γλοιώδη υφή όταν ακουμπούσε κατά την μετακίνησή του εκείνους τους παράξενους μικροοργανισμούς που ενώνονταν σχηματίζοντας συσσωματώματα, παρόμοια στην όψη με τις γήινες λειχήνες.
Το ημιδιαφανές αρπακτικό δεν έχασε καιρό. Πετάχτηκε από την κρυψώνα του και πριν η λεία του προλάβει να αντιδράσει, της εκτόξευσε ένα κολλώδες μοριακό οξύ. Το άμορφο ον άφρισε κι εξατμίστηκε. Τότε ο θηρευτής, παίρνοντας ένα γκρίζο χρώμα, διόγκωσε τους πόρους του σώματός του και άρχισε να ρουφά με έναν συριστικό ήχο τον ατμό. Κι έτσι τράφηκε. Για μία και μοναδική φορά στην σύντομη ζωή του ως ενήλικο ον. Γιατί με το που προσέλαβε όλο τον ατμό, τα κρυσταλλικά του πόδια έσπασαν και βίαιες χημικές αντιδράσεις συνέβησαν στο αδιαφανές πια γκρίζο κορμί του κατά την αλληλεπίδραση του ατμού του γεύματός του με τις εσωτερικές του υποφύσεις, αντιδράσεις που οδήγησαν στον σχηματισμό, μέσα σε ειδικές κύστες, των απογόνων του. Των παιδιών του.

Με το που ο σχηματισμός αυτός ολοκληρώθηκε, το πίσω μέρος του κορμιού του έσπασε και δεκάδες προνύμφες βγήκαν έξω τρέχοντας και λάμποντας σαν μικρά φωτάκια. Μέχρι να μεταμορφωθούν σταδιακά και να πάρουν την τελική τους μορφή, θα τρέφονταν με το νεκρό σώμα του γεννήτορά τους. Έπειτα από λίγο καιρό, όταν θα ενηλικιώνονταν, θα έφευγαν σε διαφορετική κατεύθυνση το καθένα, προσλαμβάνοντας κάθε τόσο ποσότητες αδέσποτης ραδιενέργειας που θα τις χρησιμοποιούσαν σαν καύσιμο για τα ασύμμετρα πολυεδρικά τους πόδια. Όσα επιβίωναν από τα άλλα αρπακτικά αυτού του παράξενου κόσμου, θα έφτανε κάποια στιγμή που θα έτρωγαν το πρώτο και τελευταίο τους γεύμα, σκοτώνοντας έτσι τους εαυτούς τους αλλά ταυτόχρονα δίνοντας ζωή στους απογόνους τους. Και αυτός ήταν ο κύκλος της ύπαρξης τους.

Το δυνατό φως του ηλιακού διδύμου φώτιζε αυτόν τον μακρινό πλανήτη. Ψηλά πάνω στον πρασινωπό ουρανό φαινόταν ο γιγάντιος πρωτεύων ήλιος, τόσο ζεστός και τόσο κοντά στον πλανήτη που θα είχε βράσει σε δευτερόλεπτα όλες τις θάλασσες της Γης. Σε κάποια απόσταση από αυτόν, μικροσκοπική όπως φαινόταν από την προοπτική του πλανήτη, περιφερόταν σε ελλειψοειδή τροχιά ο δευτερεύων ήλιος. Ήταν αρκετά μακριά από τον μεγάλο του αδερφό ώστε να μην συγχωνευτεί μαζί του, αλλά και αρκετά κοντά ώστε να δημιουργείται μεταξύ τους μια ροή από διαφυγέν του μικρού ήλιου υλικό, το οποίο κατάπινε αχόρταγα ο άλλος, σε μια διαδικασία που σε μερικά δισεκατομμύρια χρόνια θα εξαφάνιζε πλήρως το αδύναμο αστέρι. Προς το παρόν όμως, ο μικρός επιβίωνε και το μοναδικό που φαινόταν από αυτό το δραματικό σκηνικό από την επιφάνεια του πλανήτη ήταν ένα πυρακτωμένο ποτάμι, ένα φωτεινό κορδόνι που ένωνε τα δύο αστέρια σαν μια τιτάνια διελκυνστίδα.

Ξαφνικά κάτι διατάραξε την καυτή ηρεμία αυτού του μέρους. Σε αμέτρητα σημεία πάνω στον πράσινο ουρανό η πυκνή, γεμάτη αργόν, ατμόσφαιρα αναδιπλώθηκε και συγκεντρώθηκε σαν να σχημάτιζε σύννεφα. Σε ανύποπτη στιγμή, εκτυφλωτικές και συνάμα αθόρυβες λάμψεις ανατάραξαν τα σύννεφα αυτά. Με το που τελείωσε το φωτεινό πανδαιμόνιο, έκαναν την εμφάνισή τους κάτι τεράστιες για τα δεδομένα των όντων αυτού του πλανήτη σκιές. Οι σκιές κατέβαιναν με ταχύτητα προς το έδαφος, λες και ήθελαν να συγκρουστούν μαζί του, και μόνο την τελευταία στιγμή έκοβαν απότομα και προσεδαφίζονταν απαλά, τινάζοντας τα μεγαλοπρεπή φτερά τους. Όλο και περισσότεροι έφταναν, μέχρι που η γυμνή βραχώδης πεδιάδα γέμισε από το πλήθος τους. Ήταν τα στίφη των Τοποτηρητών. Και αυτός ήταν κάποτε ο γενέθλιος πλανήτης τους.

Ήταν ένα από τα σπάνια εκείνα ηλιακά συστήματα που δεν βρίσκονται σε βαρυτική ισορροπία. Με άλλα λόγια, ένα σύστημα με ημερομηνία λήξης, όπου η έλξη του γιγαντιαίου πρωτεύοντος ηλίου τράβηξε κοντά του όλους τους περιφερόμενους πλανήτες, ώσπου εκείνοι, διαγράφοντας για δισεκατομμύρια χρόνια κλειστές σπειροειδείς τροχιές, καταφαγώθηκαν από το αδηφάγο άστρο. Όλοι, εκτός από τον μακρινότερο. Τον μοναδικό που εμφάνισε ζωή. Όντα που γεννιόντουσαν, εξελίσσονταν κι εξαφανίζονταν ταχύτατα πέρασαν από αυτόν τον κόσμο, καθώς άλλες φυλές έπαιρναν συνεχώς την θέση των προηγούμενων, προσαρμοσμένες για να επιβιώσουν στις νέες συνθήκες θερμοκρασίας και βαρύτητας που μεταβάλλονταν διαρκώς καθώς ο πλανήτης πλησίαζε ολοένα στο ηλιακό δίδυμο, ώσπου να εξαϋλωθεί και ο ίδιος. Γεγονός που ήταν πλέον πολύ κοντά.

Σε έναν από αυτούς τους κύκλους εμφανίστηκαν οι Τοποτηρητές. Λίγες χιλιάδες χρόνια ήταν αρκετά για να φτάσουν σε τέτοιο επίπεδο φυλετικής εξέλιξης ώστε να τους διαλέξουν οι Προηγούμενοι. Κατόπιν έφυγαν, πριν το περιβάλλον γίνει για αυτούς ανυπόφορο, αφήνοντας την ζωή στον πλανήτη να ολοκληρώσει άλλον έναν κύκλο, για να αρχίσει έπειτα ο επόμενος. Έφυγαν για επωμιστούν το βάρος της ευθύνης που τους είχε ανατεθεί, χωρίς ποτέ να σταματήσουν να εξελίσσονται οι ίδιοι.

Και τώρα, που είχαν πλέον απαλλαχτεί από τα στεγανά και τα όρια του χώρου και του χρόνου, επέλεξαν για μία ακόμα φορά να υλοποιήσουν την ολότητά τους στις τέσσερις διαστάσεις και να επισκεφθούν το λίκνο τους. Κάποια από χιλιετίες θαμμένα μέσα στην διάνοιά τους συναισθήματα ξύπνησαν, ώστε να προτιμήσουν να συγκεντρωθούν σε αυτόν τον πλανήτη για να κάνουν αυτό που είχαν σκοπό να κάνουν.
Θα κατέστρεφαν τον κόσμο των παιδιών τους, εξολοθρεύοντας όλη την ανθρώπινη φυλή και κάθε ίχνος γήινης ζωής. Θα δημιουργούσαν στο κέντρο του πλανήτη μια πλανητικής κλίμακας μαύρη τρύπα, που θα τον κατέτρωγε και θα τον εξαφάνιζε. Έπειτα, θα περιόριζαν τον ορίζοντα γεγονότων της και θα την έκλειναν σε ένα πεδίο αντιύλης, ώστε να μείνει ανέγγιχτο το υπόλοιπο ηλιακό σύστημα. Και αυτό θα ήταν το τέλος. Ποιός θα ήταν καλύτερος τόπος για να παρακολουθήσουν το όλο θέαμα, από τον δικό τους πλανήτη, που πέθαινε ο ίδιος; Ποιό το καλύτερο μέρος για να γιορτάσουν, μέσα στην αυταρέσκειά τους, την ανωτερότητά τους πάνω σε όλες τις άλλες μορφές ζωής και ιδίως τους ανθρώπους; Για να ειρωνευτούν, μέσα στην δίνη του κοσμικού τους αστείου, την ασήμαντη ανθρώπινη φυλή;

Ήθελαν να προσλάβουν μέχρι τέλους όσες περισσότερες εμπειρίες μπορούσαν. Για αυτό κι επέλεξαν να περιοριστούν στον χωροχρόνο που αντιλαμβάνονταν οι άνθρωποι και στον οποίο ζούσαν κάποτε και οι ίδιοι, για να παρακολουθήσουν από την σκοπιά των θυμάτων τους το τέλος στο οποίο θα οδηγούσαν την Γη. Σαν θέαμα.

Στο κέντρο της συνάθροισής τους, τα απειράριθμα φτερωτά πλάσματα δημιούργησαν μια τρύπα στο διαστατικό συνεχές. Μέσα από τις συνδυασμένες διάνοιες όλης της φυλής, από την τρύπα ξεκίνησε ένα τούνελ, μια σήραγγα που διατρύπισε τον μεσόκοσμο, πέρασε ανάμεσα από τις κοσμικές χορδές και βρήκε εν τέλει την έξοδο - μια δίδυμη της εισόδου πύλη. Κι από εκεί φάνηκε η Γη. Ένα τρεμούλιασμα διέτρεξε το αγγελικό πλήθος. Ετοιμάστηκαν να στείλουν, μέσω της σκουληκότρυπας, έναν παλμό που θα διατάρασσε την υποατομική σταθερότητα του γήινου πυρήνα και θα τον έκανε να καταρρεύσει μέσα στον ίδιο του τον εαυτό.
Αλλά τότε κάτι συνέβη. Μια διακύμανση του Συνεχούς διέκοψε την συγκέντρωση της φυλής. Ξαφνικά στην άκρη της γυμνής, κοκκινωπής, βραχώδους πεδιάδας εμφανίστηκε ένα εκτυφλωτικό φως, τόσο δυνατό που έκανε τον μεσημεριανό πράσινο ουρανό να φαίνεται μαύρος, λες και ηταν νύχτα, λες και το φως του ηλιακού διδύμου ήταν αμελητέο. Οι Άγγελοι πισωπάτησαν. Τί ήταν αυτό που έβλεπαν κι αισθάνονταν; Πώς και δεν το αντιλήφθηκαν; Πώς Αυτοί, που όριζαν τον χώρο και τον χρόνο, δεν εννοούσαν την εμφάνιση αυτού του ανεξήγητου φαινομένου;
Συναισθήματα που εδώ και αμέτρητους αιώνες είχαν κρυφτεί και ξεχαστεί μέσα στην ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας τους βγήκαν ξανά στην επιφάνεια. Συναισθήματα που δεν περίμεναν ότι θα ξανανιώσουν ποτέ. Τρόμος και πανικός.
Το φως τους είχε πλέον πλησιάσει σε μικρή απόσταση. Έκπληκτοι οι Τοποτηρητές είδαν μια ακτινοβολούσα φιγούρα. Και δεν πίστευαν στα μάτια τους. Ήταν ένας Άγγελος. Όμοιος με αυτούς και όμως διαφορετικός. Ένας πιο θαρραλέος προχώρησε μπροστά από το τρομοκρατημένο πλήθος και ρώτησε νοητικά "τι είσαι;" Μια στιγμή σιωπής μεσολάβησε κι έπειτα, όλοι οι Άγγελοι ένιωσαν μέσα στο μυαλό τους να τους μιλάει η ίδια φωνή, μια φωνή απροσδιόριστη, λες και η χροιά της ήταν ένα κολλάζ από χροιές μυριάδων άλλων φωνών. "Όχι είμαι. Είμαστε. Είμαστε Εκείνοι. Πήραμε αυτή την μορφή για να μπορέσει να μας αντιληφθεί η πρωτόγονη διάνοιά σας. Είμαστε οι Προηγούμενοι." Ένας τρομερός πανικός ξεχύθηκε πάνω στο αγγελικό πλήθος. "Σας παρακολουθούσαμε. Πάντα σας παρακολουθούσαμε. Αφήσαμε συνειδητά πάνω σας τις ευθύνες και τις φροντίδες των Συμπάντων αυτού του επιπέδου Συνειδητότητας κι εμείς αναχωρήσαμε για το επόμενο. Όμως εσείς καταχραστήκατε εξαρχής μια εξουσία που δεν ήταν δική σας. Καταστρέφατε την ζωή τόσο έυκολα όσο την δημιουργούσατε, χωρίς ποτέ να νοιαστείτε για τις προοπτικές εξέλιξης όλων των νεογέννητων διανοιών του Σύμπαντος. Όμως τέρμα. Η εποχή της τυραννίας σας τελείωσε. Δεν είστε άξιοι να φέρετε αυτήν την ευθύνη πλέον. Η φυλή σας και η δύναμή σας τελειώνει - τώρα." Και με αυτά τα απλά, τελεσίδικα λόγια εξαφανίστηκε τόσο ξαφνικά όσο είχε εμφανιστεί. Και πριν οι Άγγελοι προλάβουν να συνειδητοποιήσουν πλήρως τι είχε συμβεί, άρχισε το Ολοκαύτωμά τους.
Οι Προηγούμενοι εξολόθρευσαν την αγγελική φυλή απλά, συνοπτικά, γρήγορα, όσο γρήγορα και ψυχρά θα κατέστρεφαν οι ίδιοι οι Άγγελοι την Γη. Το μόνο που έκαναν ήταν να γυρίσουν τους έκπτωτους Τοποτηρητές στην φυσική κατάσταση που είχαν όταν στο μακρινό τους παρελθόν τους είχε δοθεί το Χρίσμα. Μόνο που τώρα, απογυμνωμένοι από όλες τις δυνάμεις τους, παγιδευμένοι, μετά από αμέτρητους Κύκλους, στην εύθραυστη σάρκα τους, που τόσο έμοιαζε με την ανθρώπινη, δεν άντεξαν παρά για μερικά δευτερόλεπτα την πανίσχυρη ακτινοβολία του τόσο κοντινού πλέον γιγαντιαίου ήλιου.
Δεν ακούστηκε ούτε μια κραυγή. Ούτε ένα ουρλιαχτό. Σε ελάχιστες στιγμές, όλο το αγγελικό πλήθος είχε μεταβληθεί σε μια υγροποιημένη μάζα, που λέκιαζε την πεδιάδα. Σύντομα, και αυτή η μάζα εξαερώθηκε σε ευγενή αέρια άγνωστα στην Γη.
Το τέλος για τους πρώην Σπορείς των Κόσμων. Άδοξο, σύντομο, ανηλεές.
"Και οι συνειδήσεις τους;" ήταν η ερώτηση που διατυπώθηκε κάπου έξω από την Ροή του Είναι. "Δεν θα χαθούν" ήρθε η απάντηση. "Θα συγχωνευτούν με την ουσία του Κόσμου, αλλά στα κατώτερα Επίπεδα του. Θα τιμωρηθούν, θα υποφέρουν και θα παραδειγματιστούν." "Για πόσο;" "Για όσο χρειαστεί. Θα είναι το μαρτύριο που θα έχουν σύρει οι ίδιοι τους εαυτούς τους. Θα αισθάνονται, ξανά και ξανά, την απόγνωση και τον πόνο των όντων που κατέστρεψαν. Αλλά δεν θα είμαστε εμείς που θα τους τιμωρούμε. Θα είναι οι ίδιοι, η δικιά τους συνείδηση που θα τους σέρνει στην δοκιμασία. Και για αυτόν τον λόγο μόνο οι ίδιοι θα μπορέσουν να σώσουν τους εαυτούς τους, όταν καταλάβουν το μέγεθος της αστάθειας που προκάλεσαν στην Ροή του Είναι. Γιατί όλοι κάνουν λάθη, ακόμα και εμείς. Δεν μπορούμε να επωμιστούμε το βάρος του ολοκληρωτικού συνειδησιακού αφανισμού μιας φυλής. Αρκεί που τους καταστρέψαμε σαν υπάρξεις. Αν οι εναπομείνασες συνειδήσεις τους καταφέρουν να ξεπεράσουν το φράγμα των κατώτερων επιπέδων, έχει καλώς. Αν όχι... ας γίνουν ένα με τον Ωμφαλό του Τίποτα. Θα εξαρτηθεί από αυτούς και μόνο." "Και με τους επόμενους Τοποτηρητές τι θα κάνουμε;" "Υπάρχουν πολλές φυλές που διεκδικούν επάξια το Χρίσμα. Ακόμα και αυτοί οι άνθρωποι θα μπορούσαν... αλλά είναι πολύ νεαρή φυλή ακόμα. Δεν είναι έτοιμοι. Ίσως, αν καταφέρουν να εξελιχθούν όσο χρειάζεται χωρίς να αυτοκαταστραφούν, να έρθει η σειρά τους. Αλλά τώρα ας τους αφήσουμε να τραβήξουν τον δρόμο τους."
Έτσι, με μια γενοκτονία αποφεύχθηκε μια άλλη. Και η Γη, που έφτασε τόσο κόντα στο τέλος της, σώθηκε.
Η Γη, που ανάμεσα στα παιδιά της φιλοξενούσε την τελευταία που κάποτε ήταν μέλος μιας εξαφανισμένης πλέον φυλής.

Ο Βερεκίδης χαμήλωσε το όπλο του. Τον είχε σκοτώσει. Σκότωσε αυτόν τον που έπρεπε να μεταφέρει σώο και αβλαβή, μαζί με την γυναίκα, στην Κωνσταντινούπολη.

Ο Μάρκοβιτς είχε άδειο βλέμμα κι ένιωθε ένα πλάκωμα να τον βαραίνει. Πλάκωμα που προερχόταν όχι από οίκτο για τον νεκρό, αλλά από την σκέψη των επιπτώσεων που θα είχε για αυτούς η αποτυχία της αποστολής τους.

Ο Μιχάλης ανακάθησε, κοιτώντας το ματωμένο κορμί του φίλου του κοντά στα πόδια του. Πριν λίγα δευτερόλεπτα, πάλευαν μέχρι θανάτου. Τώρα, που τον έβλεπε νεκρό, μια σπίθα λογικής έλαμψε μέσα στο σκοτάδι της παραφροσύνης του και συνειδητοποίησε την κατάσταση στην οποία βρισκόταν. "Τί έκανα; Θεέ μου, τί έγινε εδώ;" ψιθύρισε.

Και η Εύα, βλέποντας το νεκρό κορμί του αγαπημένου της, διαισθανόμενη για πρώτη φορά τον αναπόφευκτο πόνο της παντοτινής απώλειας, το τελεσίδικο της ανθρώπινης θνητότητας, την απόγνωση του άδικου χαμού, ορθώθηκε τρομερή μέσα στην απύθμενή της οδύνη. Κοίταξε με ένα εφιαλτικό βλέμμα τους δύο εκτελεστές. Ο Μιχάλης αισθάνθηκε τόση έκπληξη που την είδε πάλι όρθια και ζωντανή, μετά τον πυροβολισμό της με το τουφέκι, ώστε δεν πρόλαβε καν να τρομάξει.

Ο απροσμέτρητος πόνος της ξύπνησε μέσα της τα τελευταία ψήγματα της παλιάς της δύναμης. Διοχετεύοντας όλο της το είναι στο παράπονο και το μίσος της ενάντια στην ανθρώπινη τρέλα και μοχθηρία, έβγαλε μια φρικιαστική κραυγή. Μια κραυγή που δεν ακούστηκε, αλλά που την ένιωσαν μέσα στο κεφάλι τους όσοι αναμίχθηκαν σε αυτήν την τρομερή συνομωσία. Οι δύο εκτελεστές. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης στην Κωνσταντινούπολη. Όλα τα μέλη της Αδελφότητας ανά τον κόσμο, που μπορεί να μην ήξεραν για την συνωμοσία καθ'αυτή, αλλά συντήρησαν για τόσο καιρό μια κατάσταση που με τα ψέματά της οδήγησε στον χαμό του Ιάσονα. Όλοι άκουσαν ταυτόχρονα αυτήν την νοητική κραυγή. Τόσο δυνατή, τόσο σπαραχτική, τόσο εφιαλτική, που μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα τους τρέλανε. Ήθελαν να σταματήσει, να μην την ακούνε πλέον, να μην υποφέρουν. Σχεδόν την ίδια στιγμή οι δύο εκτελεστές σήκωσαν τα περίστροφά τους, τα ακούμπησαν στον κρόταφό τους και αυτοκτόνησαν. Ο Πατριάρχης βγήκε τρέχοντας από το γραφείο του, μέσα στην έκπληξη των παρακείμενων ιερέων, ανέβηκε τρέχοντας τις σκάλες του καμπαναριού του Πατριαρχικού Ναού του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι και όταν έφτασε στην κορυφή πήδηξε στο κενό. Παντού σε όλη την υφήλιο, οι αποδέκτες της οργής της Εύας αποζήτησαν - κι έδωσαν - γρήγορο τέλος στην ζωή τους.

Ο Μιχάλης κοιτούσε έντρομος τα τραβηγμένα χαρακτηριστικά, την δαιμονική μορφή και το ορθάνοιχτο στόμα της νεκραναστημένης. Αλλά δεν άκουγε τίποτα. Η Εύα πάνω στην εκδικητική της μανία τον λυπήθηκε, αφού διαισθάνθηκε ότι δεν έκανε τίποτα από πραγματική κακία και ήταν στην πραγματικότητα θύμα των περιστάσεων. Αλλά ο οίκτος της δεν είχε κανένα αντίκρισμα. Η αυτοκτονία των εκτελεστών ήταν η χαριστική βολή στο λογικό του Μιχάλη, που σηκώθηκε ουρλιάζοντας και άρχισε να τρέχει προς την πόλη. Τα ξημερώματα της επόμενης μέρας ξεβράστηκε το πνιγμένο του πτώμα σε κάποιο σημείο της Νέας Παραλίας.

Η Εύα σταμάτησε. Οι διογκωμένες φλέβες της κρύφτηκαν. Το μελανό χρώμα που είχε απλωθεί πάνω στην επιδερμίδα της έδωσε και πάλι την θέση του στην προηγούμενη μπρούτζινη απόχρωση. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου της, φρικιαστικά καθώς είχαν γίνει από την τελευταία της προσπάθεια, αμβλύνθηκαν και γρήγορα ξαναγύρισαν σε αυτό που ήταν - την επιτομή της γυναικείας ομορφιάς. Αλλά το πρόσωπό της ήταν τελείως ανέκφραστο. Η στιγμιαία εκδικητική ηδονή που ένιωσε βλέποντας τους δύο εκτελεστές να αυτοπυροβολούνται και διαισθανόμενη όλες τις άλλες αυτοκτονίες που προκάλεσε η κραυγή της ξεθύμανε γρήγορα και έδωσε την θέση της στο απόλυτο κενό. Δεν αισθανόταν τίποτα. Ούτε πόνο, ούτε τύψεις. Τίποτα.

Ξάφνου, άκουσε πίσω της ένα πνιχτό βήξιμο. Γύρισε... και είδε πως ήταν ο Ιάσονας. Ήταν ακόμα ζωντανός.

Αμέσως ένιωσε τα συναισθήματα της να ξαναγυρνούν, και τον πόνο και την αγάπη που ένιωθε να ξαναξεχύνονται μέσα στο στήθος της σαν καυτό λάδι. Ξεσπώντας χωρίς να το καταλάβει σε κλάματα, έτρεξε πάνω από το ματωμένο κορμί του λατρεμένου της, τον αγκάλιασε ανασηκώνοντάς τον ελαφρά και τον έσφιξε πάνω της, τρέμοντας μέσα στον θρήνο της και χύνοντας καυτά δάκρυα στον κόρφο της και το κεφάλι του.

Ο Ιάσονας, αδύναμος, μουδιασμένος, με παραλυμένο σώμα που δεν ένιωθε πλέον ούτε καν πόνο, είχε αντιληφθεί με την αλάνθαστη επιθανάτια διαίσθησή του ότι σύντομα θα πέθαινε. Όπως αντιλήφθηκε, χωρίς να μπορέσει να εξηγήσει το γιατί, ότι ο κόσμος, η Γη, δεν θα πέθαινε μαζί του. Το επικείμενο τέλος δεν θα ερχόταν. Κατά κάποιο τρόπο, η ανθρωπότητα είχε σωθεί. Ποιό υπερκόσμιο μήνυμα είχε λάβει; Τώρα, που η ύπαρξή του θα άφηνε αυτόν τον κόσμο, είχε άραγε στην διάθεσή του μερικές στιγμές που η συνείδησή του θα εναρμονιζόταν με το υπαρξιακό συνεχές, σαν τελευταίο δώρο της φύσης πριν η ζωή του ως άνθρωπος τελειώσει; Δεν μπορούσε να το εξηγήσει. Και δεν τον ένοιαζε πια.

Η αίσθηση μιας αγαπημένης αγκαλιάς, η υφή ενός απαλού δέρματος, η θέρμη μιας ευωδιαστής ανάσας και ο λυγμός μιας υπέροχης φωνής τον έκανε να καταλάβει ότι η Εύα ήταν μαζί του. Με πολύ κόπο άνοιξε τα υγρά, κατακόκκινα μάτια του για να την δει για μία τελευταία φορά. Την αντίκρισε και μια αγαλλίαση φάνηκε στο βλέμμα του. "Εύα" ψιθύρισε. Εκείνη άνοιξε τα μάτια της και όταν τον είδε να την κοιτάζει ξέσπασε πάλι σε αναφιλητά. "Αγάπη μου..." είπε ανάμεσα από τα δάκρυά της. "Λατρεία μου, αγαπημένε μου, συγχώρεσέ με που δεν μπόρεσα να σε σώσω..." "Με έσωσες" της είπε. "Και μου έδωσες πιο πολλά από όσα θα άξιζαν ποτέ σε έναν άνθρωπο." Το χέρι του έψαξε το δικό της και όταν το βρήκε, με μια τελευταία ρανίδα δύναμης, το έσφιξε. "Ο κόσμος δεν θα τελειώσει. Το νιώθω. Δεν ξέρω πώς, αλλά το νιώθω. Ο κόσμος δεν θα τελειώσει." Σταμάτησε για να βήξει αίμα και μετά συνέχισε. "Εγώ όμως θα τελειώσω σε λίγο. Σαν άνθρωπος. Αλλά όχι σαν ύπαρξη." "Τι εννοείς;" του ψιθύρισε η Εύα, καθώς μια πνοή από βουνίσιο αεράκι δρόσισε τα υγρά από τα δάκρυα μάγουλά της. "Αυτό, που σε είχα ρωτήσει κάποτε... για το ποιό είναι το τέλος... το πραγματικό τέλος... το βλέπω καθαρά τώρα. Το νιώθω. Ο θάνατος δεν είναι το τέλος της ανθρώπινης ύπαρξης. Απλά με τον θάνατο το ανθρώπινο πνεύμα φεύγει από αυτόν τον τόπο για να συναντήσει τις συνειδήσεις όλων των άλλων όντων του Κόσμου." "Λατρεμένε..." είπε η Εύα. "Εγώ δεν μπορώ να πεθάνω... οπότε δεν θα σε ξαναδώ ποτέ... δεν θα σε ξανανιώσω ποτέ... τι θα κάνω χωρίς εσένα;" "Φυσικά και θα με ξαναδείς... κάποτε θα ξαναβρεθούμε. Δεν ξέρω πώς, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα γίνει. Τίποτα δεν τελειώνει σε έναν κόσμο όπου τα πάντα αρχίζουν. Αλλά και μέχρι να συναντηθούμε, εγώ θα είμαι μαζί σου. Όσος καιρός και να περάσει, θα με νιώθεις να είμαι μαζί σου. Στο υπόσχομαι." Ένιωθε την παγωνιά να τον βυθίζει σιγά σιγά στο πρόσκαιρο σκοτάδι του θανάτου. Είχε έρθει η ώρα. "Θέλω να σε φιλήσω" της είπε σφίγγοντας λίγο παραπάνω το χέρι της και κλείνοντας τα μάτια του. "Για μια τελευταία φορά." Η Εύα έσκυψε πάνω από τα ξερά του χείλη και του έδωσε το βαθύτερο φιλί. Σε μερικά δευτερόλεπτα, και καθώς φιλιόντουσαν ακόμα, η ασταθής του ανάσα σταμάτησε και το χέρι του χαλάρωσε το σφίξιμό του. Ο Ιάσονας ξεψύχησε.

*****

Πολλά χρόνια πέρασαν και στην Αφρική, συγκεκριμένα στην Νιγηρία, μενόταν ακόμα μία εμφύλια διαμάχη. Ανάμεσα στους απεσταλμένους της ανθρωπιστικής βοήθειας ήταν και μια πανώρια γυναίκα, που βοηθούσε με ξεχωριστό ζήλο και αυτοθυσία τους τραυματισμένους και τα θύματα του πολέμου. Μια γυναίκα πανέμορφη, που στην θέα της και μόνο οι πληγέντες ένιωθαν ανακούφιση.

Παλαιότεροι συνάδελφοί της ορκίζονταν πως από τότε που είχε αρχίσει να δουλεύει μαζί τους δεν είχε εμφανίσει την παραμικρή ρυτίδα ή το απειροελάχιστο ψεγάδι στο τέλειο πρόσωπό της, στο θεϊκό κορμί της. Παρ'όλα τα χρόνια που είχαν περάσει και τις κακουχίες των συρράξεων στις οποίες είχαν γίνει μάρτυρες, εκείνη παρέμενε εν τούτοις φρέσκια και δροσερή σαν εικοσάχρονη κοπελίτσα.

Αλλά το βλέμμα της... κανείς δεν μπορούσε να την κοιτάξει κατάματα και να μην χαμηλώσει τα δικά του. Παρ'όλη την απατηλή νεότητά της, μέσα στο βλέμμα της αντικαθρεφτίζονταν βάσανα και συσσωρευμένος πόνος ετών. Αλλά κανείς δεν την ρώτησε ποτέ τί κρύβει το παρελθόν της. Κανείς δεν είχε το κουράγιο.

Κανείς δεν είχε το κουράγιο να ξεψαχνίσει τις πληγές του παρελθόντος της Εύας.

Ακόμα δεν μπορούσε η Εύα να ερμηνεύσει τα τελευταία αινιγματικά λόγια του Ιάσονα. Ήξερε μόνο ότι μέχρι στιγμής είχαν βγει αληθινά. Όχι μόνο το τέλος δεν είχε έρθει, αλλά επιπλέον ένιωθε συνεχώς και παντού την παρουσία του Ιάσονα, να την ακολουθεί, να την κοιτάζει, να στέργει πάνω της όποτε αυτή το είχε ανάγκη. Μετά τον θάνατό του αφιέρωσε την ζωή της στο να βοηθά τους πονεμένους και τα θύματα αυτού του κόσμου - το λιγότερο που μπορούσε να κάνει για τον πλανήτη που κάποτε γέννησε εκείνον που αγάπησε όσο τίποτα άλλο στην ζωή της.

Τόσα χρόνια είχαν περάσει και η αγάπη της για τον Ιάσονα, όπως και ο πόνος και η θλίψη της για τον χαμό του, είχαν παραμείνει φρέσκα και αναλλοίωτα. Και θα παρέμεναν έτσι για πάντα. Για πάντα, μέχρι να τον συναντήσει πάλι. Γιατί όπως όλα τα υπόλοιπα λόγια του επαληθεύτηκαν, ήταν σίγουρη ότι και αυτό θα έβγαινε αληθινό. Κάποτε θα ξαναβρεθούμε, της είχε πει. Και τον πίστευε. Δεν ήξερε πώς, δεν ήξερε γιατί. Αλλά τον πίστευε. Και πίστευε και την καρδιά της, που εναρμονισμένη θαρρείς με την ελπίδα που έδινε η ίδια σε κάθε τραυματισμένο, άρρωστο και πληγωμένο που φρόντιζε, της έλεγε κάθε ώρα, κάθε λεπτό, κάθε στιγμή, το ίδιο πράγμα.

Ότι κάποτε θα τον ξαναέβλεπε.

ΤΕΛΟΣ

Read more...

Η τρομοκρατία των εμβολιασμών για την νέα γρίππη... Μήπως τα εμβόλια που καταπολέμουν τον Η1Ν1 είναι πιο επικίνδυνα από τον ίδιο τον ιό, ακόμα και θανάσιμα;

Μετά το άρθρο για τα επεισόδια στο Πολυτεχνείο του Α.Π.Θ. κατά την διάρκεια εκδηλώσεων την προηγούμενη εβδομάδα και το memorial για τον μουσικό Chuck Schuldiner, πέρασαν κάποιες μέρες που δεν έγραψα τίποτα. Το γεγονός είναι ότι την επικαιρότητα μονοπώλησαν τα προεόρτια και μεθεόρτια της επετείου της 17 Νοεμβρίου του 1973, καθώς και τα τεκταινόμενα της 17 Νοεμβρίου καθ'αυτής. Με άλλα λόγια, τα επεισόδια, οι καταστροφές, ο τραμπουκισμός, οι προσαγωγές, η προοπτική σπάσιμου του Ασύλου και γενικά όλα αυτά που παραδοσιακά συμβαίνουν τέτοιες μέρες. Επειδή πιστεύω ότι είναι τελείως ατελέσφορο να αρχίσω να γράφω πάνω σε αυτό το θέμα, αφού και η μία και η άλλη μεριά φαίνεται να έχουν χάσει κάθε αίσθηση μέτρου και λογικής, αποφάσισα να ασχοληθώ με κάτι που επανήλθε δειλά στο προσκήνιο τις τελευταίες μέρες και που αντιπροσωπεύει ένα πολύ μεγάλο κίνδυνο για όλους μας. Θα περάσω στο θέμα με μια ερώτηση.

Τι συμβαίνει τελικά με τα εμβόλια για την νέα γρίππη, την προκαλούμενη από τον ιό H1N1;

Αρχικά ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Αν δώσουμε πίστη στις τελευταίες στατιστικές και ιατρικές μελέτες του Π.Ο.Υ. (Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, αγγλιστί W.H.O., World Health Organisation) θα διαπιστώσουμε κάτι το οποίο τα εκάστοτε κινδυνολόγα Μ.Μ.Ε. επέμεναν να μας κρύβουν επιμελώς: ότι η νέα γρίππη δεν είναι και τόσο ισχυρότερη σε σχέση με την κοινή. Απλά είναι πιο μεταδοτική, δηλαδή κολλάει πιο εύκολα. Τι σημαίνει αυτό; Ότι τα συμπτώματά της και η αντίστοιχη καταπόνηση που επιφέρουν στο ανθρώπινο σώμα είναι παρόμοια με της κοινής γρίππης και εξίσου ιάσιμα. Η κυριότερη διαφορά της με την κοινή είναι ότι μπορεί να μεταδοθεί γρηγορότερα.

Βλέπουμε λοιπόν ότι εξαρχής υπήρξε λανθασμένη αντιμετώπιση του όλου θέματος αφού η τρομολαγνεία σχετικά με την ασθένεια αυτή έδινε κι έπαιρνε τους τελευταίους μήνες. Θα μου πείτε, τόσα και τόσα θύματα υπήρξαν λόγω της H1N1. Θα συμφωνούσα μαζί σας, έλα όμως που ο Π.Ο.Υ. δήλωσε κάτι το οποίο, από ότι φαίνεται, πέρασε σκοπίμως στα ψιλά γράμματα. Η δήλωση αφορούσε τα θύματα της νέας γρίππης. Τί έλεγε λοιπόν; Έλεγε ότι ο αριθμός των ατόμων που έχασαν την ζωή τους λόγω της νέας γρίππης σε παγκόσμιο επίπεδο είναι παραπλήσιος με εκείνον που γενικά αναμένεται κάθε χρόνο να είναι λόγω της κοινής γρίππης. Με άλλα λόγια, η κατάσταση δεν παρουσιάζει ούτε ιδιαίτερες διακυμάνσεις, ούτε μεγαλύτερο κίνδυνο από μια τυπική χρονιά, όσων αφορά τουλάχιστον τα ιατρικά δεδομένα. Και αν αναφέρει κανείς, ως αντικρουόμενο στοιχείο, τους πολλούς νεκρούς στο Μεξικό, η εξήγηση είναι και πάλι απλή. Σε μια χώρα που το σύστημα Υγείας είναι σε τελματώδη κατάσταση, οι άνθρωποι υποφέρουν και από καμιά δεκαριά άλλες λοιμώδεις ασθένειες, το κλίμα είναι δύσκολο και η φτώχεια του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού δεδομένη, λογικό ήταν να τους θερίσει ο Η1Ν1. Και πάλι όμως, οι θάνατοι ήταν περίπου όσοι αναμένονταν να είναι, απλά λόγω της υψηλότερης μεταδοτικότητας της νόσου οι άμοιροι άνθρωποι πιάστηκαν στον ύπνο και τα πρώτα θύματα ήρθαν μαζικά.

Προς τί λοιπόν όλος αυτός ο ντόρος; Γιατί όλες σχεδόν οι κυβερνήσης του δυτικού και όχι μόνο κόσμου, συμπεριλαμβανομένης της ελληνικής, κήρυξαν τις χώρες τους σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, κρέμασαν την ταμπέλα της πανδημίας στην νέα γρίππη, εφάρμοσαν μέτρα όπως το θερμικό σκανάρισμα των εισερχόμενων ανθρώπων στην χώρα στα αεροδρόμια με σκοπό την πιθανή ανίχνευση νοσούντων και τόσα άλλα υπερβολικά μέτρα; Η απάντηση είναι πολύ απλή και συνάμα εξοργιστική. Γιατί τους πιέζουν τα μεγάλα πολυεθνικά lobbies των φαρμακευτικών εταιρειών. Ας δούμε τί σημαίνει αυτό.

Ο Π.Ο.Υ., μετά από πιέσεις μη κυβερνητικών οργανώσεων αλλά και ανεξάρτητων ιατρικών κύκλων, επαναπροσδιόρισε την σημασία της λέξης πανδημία. Σύμφωνα με τον παλαιότερο ορισμό, πανδημία ονομάζεται η λοιμώδης ασθένεια που εξαπλώθηκε και εξακολουθεί να εξαπλώνεται σε πολλές χώρες σε πάνω από μία ηπείρους. Σύμφωνα με τον νέο ορισμό όμως, η πανδημία είναι η λοιμώδης νόσος που επιφέρει υψηλή θνησιμότητα σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Αυτός ο ορισμός, ο οποίος δεν είναι και τόσο πρόσφατος, αφού υφίσταται ήδη από τον Μάιο, αποκλείει από τις πανδημίες την νέα γρίππη και περιορίζει τις πιθανότητες να χαρακτηριστεί στο μέλλον ως τέτοια, αφού ο αριθμός των εξαιτίας του Η1Ν1 θυμάτων δεν ξεπερνά τα αναμενόμενα όρια. Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το θέμα του ορισμού περιλαμβάνονται σε σχετικό άρθρο της ηλεκτρονικής ιατρικής εφημερίδας HealthView και συγκεκριμένα εδώ.

Εν τούτοις, παρατηρούμε ότι ο νεός ορισμός και η σημασία του στην αποφυγή πρόκλησης πανικού αποσιωπείται επιμελώς. Οι κυβερνήσεις επιμένουν άκριτα να κηρύσσουν ότι τα εκάστοτε κράτη είναι σε κατάσταση πανδημίας. Γιατί έτσι; Γιατί αυτό υπαγορεύουν διάφορα συμφέροντα.

Πρόσφατα έσκασε σαν βόμβα η εξής είδηση: σύμφωνα με κάποιες παγκόσμιες συμβάσεις, για τις οποίες δεν ευθύνεται, μέχρι νεωτέρας τουλάχιστον, ο Π.Ο.Υ. και άρα δεν μπορεί να τις ελέγξει, οι φαρμακευτικές εταιρείες μπορούν σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης να κυκλοφορήσουν φάρμακα για τα οποία δεν έχουν συμπληρώσει τα απαραίτητα, υποχρεωτικά σε άλλες περιπτώσεις, πειράματα σχετικά με τις παρενέργειες και γενικότερα τις παράπλευρες βλάβες που μπορούν να προκαλέσουν στον ασθενή που ενδεχομένως τα χρησιμοποιήσει. Και πότε θεωρείται ότι υπάρχει κατάσταση έκτακτης ανάγκης; Μα φυσικά όταν υπάρχει πανδημία!

Εδώ είναι λοιπόν η ρίζα του κακού. Οι φαρμακευτικές εταιρείες εκμεταλλεύτηκαν την άγνοια του κόσμου σχετικά με τις ανακοινώσεις του Π.Ο.Υ. και με την πίεση που άσκησαν στις διάφορες οικονομικά εξαρτημένες κυβερνήσεις, άρχισαν να ξερνάνε στο εμπόριο τα περιβόητα πλέον εμβόλια για την νέα γρίππη, αποκομίζοντας τιτάνια κέρδη. Εμβόλια για τα οποία έχει πλέον κρουστεί ο κώδων του κινδύνου σχετικά με τα προβλήματα που άρχισαν ήδη να προκαλούν και τον θανάσιμο κίνδυνο που ενέχουν για την υγεία όλων, αφού σύμφωνα με νέες ανεξάρτητες μελέτες περιέχουν μεταξύ άλλων ουσιών και ΥΔΡΑΡΓΥΡΟ, ένα από τα τοξικότερα και πιο καρκινογόνα στοιχεία! Προωθείται κάτι επικίνδυνο, ένα προϊόν - δηλητήριο, και η προώθησή του γίνεται σε τεράστιες ποσότητες! Για να μην αναφερθεί και το ότι η κύρια παρασκευάστρια εταιρεία Baxter είχε στο παρελθόν αναμιχθεί σε σκάνδαλο σχετικά με τα εμβόλια που κυκλοφορούσε για την καταπολέμηση της πάλαι ποτέ γρίππης των πτηνών και κατηγορούνταν ότι στα εν λόγω εμβόλια περιέχονταν όχι μόνο νεκρά ή εξασθενημένα (όπως θα έπρεπε), αλλά και ενεργά στελέχη του ιού, ώστε οι ασθενείς να αρρωσταίνουν περισσότερο και να είναι από εκεί και πέρα υποχρεωμένοι να αγοράζουν τα μετεμβολιακά φάρμακα που παρείχε η ίδια εταιρεία! Και όλα αυτά με την (τότε) ανοχή του Π.Ο.Υ.!

Δυστυχώς, αν η κατάσταση στο εξωτερικό είναι ήδη άσχημη, με τις αντιδράσεις των εκατέρωθεν αντικρουόμενων μεριών να κλιμακώνονται, στην Ελλάδα τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Στην χώρα η οποία στέφθηκε πρωταθλήτρια της διαφθοράς στην Ευρώπη για το 2009 (μπορείτε να διαβάσετε σχετικά με αυτό εδώ και να "καμαρώσετε" ακόμα περισσότερο), όλα δείχνουν ότι η παντοδυναμία των πολυεθνικών φαρμακευτικών τεράτων είναι και θα παραμείνει ακλόνητη. Τόσοι και τόσοι υποκριτές αντιπρόσωποι του Ελληνικού Ιατρικού Συλλόγου έχουν βγει στα κανάλια, διατυμπανίζοντας την σοβαρότητα της κατάστασης και υποδαυλίζοντας τον πανικό του κόσμου. Όταν όμως στριμώχτηκαν στην γωνία  με ερωτήσεις σχετικά με τις παρενέργειες και τον κίνδυνο του νέου εμβολίου, ξεγλίστρησαν λέγοντας ότι μέχρι νεωτέρας ο εμβολιασμός είναι εθελοντικός και ότι κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να τον κάνει. Μέσα τους όμως ξέρουν ότι με το να τρομοκρατούν τον κοσμάκη που προφανώς δεν ξέρει - μέχρι στιγμής - τί παιχνίδια παίζονται, σιγά σιγά όλοι θα πειστούν να πάνε να κάνουν τον εμβολιασμό, αδιαφορώντας μέσα στον φόβο τους για τον κίνδυνο των ενδεχομένως θανατηφόρων παρενεργειών του εμβολίου στο μέλλον.

Αυτοί που ξέρουν, οι διεφθαρμένοι, αποφεύγουν μετά βδελυγμίας το εμβόλιο. Αφενός οι όλο και συχνότερα αναφερόμενες μαζικές εμβολιάσεις από το κράτος των λεγόμενων ομάδων υψηλού κινδύνου, μετατίθονται. Αυτό ήταν βέβαια και το φυσικό, αφού το κράτος δεν θέλει να σπείρει από μόνο του τον θάνατο στους πολίτες λόγω του εμβολίου, αλλά θέλει να συντηρεί όλη αυτήν την κατάσταση φόβου και άγνοιας για να αποκομίζει τα ανάλογα κέρδη από τις λεγόμενες "προμήθειες" των εισαγόμενων φαρμάκων. Αφετέρου, ΚΑΝΕΝΑΣ από τους κυρίους του Ιατρικού Συλλόγου που δεν ντρέπονται να βγαίνουν στα τηλεπαράθυρα και να μας κοροϊδεύουν κατάμουτρα ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΑΕΙ ΝΑ ΕΜΒΟΛΙΑΣΤΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ! Μήπως ξέρετε κάτι, αγαπητά λαμόγια; Μήπως γνωρίζετε πόσο επικίνδυνο είναι το νέο εμβόλιο, αλλά παρ'όλ'αυτά επειδή παίρνετε μίζες από τις φαρμακευτικές εταιρείες, διαλαλείτε υπέρ του, αποφεύγοντας προφανώς να εμβολιάσετε τους εαυτούς σας; Μήπως για αυτό ο Ιατρικός Σύλλογος δήλωσε ότι ως όργανο δεν φέρει προς το παρόν καμία ευθύνη σχετικά με ενδεχόμενες μελλοντικές παρενέργειες από το εμβόλιο;

Ήταν λοιπόν όλα ένα σχέδιο των πολυεθνικών trusts για να προωθήσουν ένα τεράστιο στοκ μη ελεγμένων και συνεκδοχικά επικίνδυνων φαρμάκων; Από ότι φαίνεται, ναι. Μόνο τον τελευταίο καιρό άρχισαν να υψώνονται ανά την υφήλιο διάφορες ανεξάρτητες φωνές επιφανών γιατρών, καθηγητών, ερευνητών και δεν συμμαζεύεται, που συμβουλεύουν τον κόσμο να μην βιαστεί και τον προειδοποιούν σχετικά με τους τεράστιους κινδύνους που ενέχει η χρήση του εμβολίου. Στην Ελλάδα δε, ανάλογες φωνές άρχισαν να ακούγονται μόλις τις τελευταίες μέρες. Οι εκάστοτε καθηγητές και γενικότερα γιατροί που προειδοποιούν σχετικά με την επικινδυνότητά του - γιατροί που προφανώς δεν έχουν πάρει λεφτά "κάτω από το τραπέζι" από τις εκάστοτε εταιρείες - , λένε παράλληλα - άκουσον άκουσον - ότι έτσι όπως έχει διαμορφωθεί πλέον το στέλεχος του ιού Η1Ν1, έχει ως αποτέλεσμα την πρόκληση συμπτωμάτων όχι απλά μη θανατηφόρων, αλλά και ανά περιπτώσεις πιο ήπιων από αυτά της κοινής γρίππης! Με άλλα λόγια, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ ΠΑΝΙΚΟΥ, ΟΥΤΕ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΥ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΛΑΒΕΡΟ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣΜΑ. Μόνο αν αγριέψει πραγματικά η κατάσταση,  μόνο αν γίνουν καινούριες τοξικολογικές μελέτες και παρασκευαστεί νέο εμβόλιο το οποίο θα έχει υποβληθεί σε ΟΛΑ τα απαραίτητα πειράματα, μόνο αν ο Ιατρικός Σύλλογος αναλάβει ΠΛΗΡΗ ΕΥΘΥΝΗ σχετικά με τα αποτελέσματα και τις παρενέργειες που μπορεί αυτό να έχει πάνω στους ασθενείς, μόνο αν εμβολιαστούν και οι ίδιοι οι θρασύδειλοι μεγαλογιατροί και όχι μόνο το άμοιρο νοσηλευτικό προσωπικό, μόνο όταν η Πολιτεία πάρει επιτέλους σαφή θέση σχετικά με την σκοπιμότητα του εμβολιασμού, μόνο τότε πρέπει να πειστεί ο κόσμος και να πάει να εμβολιαστεί. Σε αντίθετη περίπτωση, είναι προτιμότερο να τους αφήσουμε να κουρεύονται και στην χειρότερη να υπομείνουμε για μια εβδομάδα αυτήν την αναθεματισμένη νέα γρίππη. Καλύτερα κακουχία για μια εβδομάδα παρά καρκίνος, στειρότητα, οφθαλμικές βλάβες, νευρικός εκφυλισμός και καρδιαγγειακά προβλήματα εξαιτίας του εμβολίου για μια ζωή.

Προφανώς θα μπορούσε να υπάρξει και ένας αντίλογος από εκείνους που υποστηρίζουν ότι αξίζει το ρίσκο του εμβολιασμού προκειμένου να προστατευθούν οι λεγόμενες ομάδες υψηλού κινδύνου, όπως τα μικρά παιδιά και οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας. Αλλά κι εδώ η απάντηση είναι κάθετα κατά του εμβολίου. Ένα μικρό παιδάκι μπορεί να αρρωστήσει τόσο εύκολα από ιλαρά και μαγουλάδες, όσο και από την νέα γρίππη. Το να αρρωσταίνουν μαθητές και μαθήτριες του δημοτικού, όπου το ένα παιδί κολλάει εύκολα από το άλλο, δεν είναι και καμιά είδηση, γίνεται όλη την ώρα. Γιατί λοιπόν τόσος ντόρος και πανικός για τα κρούσματα της νέας γρίππης; Άμα θέλουν να κλείσουν τα σχολεία για να αποτρέψουν την περαιτέρω εξάπλωση του ιού, ας το κάνουν. Το να προτρέπουν όμως τους μη γνωρίζοντες γονείς να πάνε τα παιδιά τους για εμβολιασμό με αυτό το επικίνδυνο ή ακόμα και θανατηφόρο φάρμακο, είναι εγκληματικό. Από την άλλη, ένας συμπαθής παππούλης που υποφέρει από ζάχαρο, αρθριτικά, Αλτσχάιμερ και δεν ξέρω και εγώ τί άλλο και είναι και 90 χρονών, είναι το ίδιο πιθανό να νοσήσει - και δυστυχώς, να πεθάνει - από την νέα γρίππη, όσο πιθανό και το να γλυστρίσει και να σπάσει το κεφάλι του μια μέρα καθώς πηγαίνει στην τουαλέτα. Ίσως είναι λίγο θλιβερό και σκληρό αυτό το παράδειγμα, αλλά είναι σκληρότερο το να επιβαρύνουν κάποιοι τον γέρικο οργανισμό του ανθρώπου εμβολιάζοντάς τον με κάτι τόσο βλαβερό, την στιγμή που δεν έχει νοσήσει ακόμα και ενδεχομένως δεν νοσήσει ποτέ εξαιτίας του Η1Ν1.

Το άρθρο αυτό είναι γραμμένο με σεβασμό προς τα θύματα λόγω της νέας γρίππης. Εν τούτοις, είναι άδικο, άκαιρο κι επικίνδυνο να παρασυρθούμε από αυτούς τους θανάτους - οι οποίοι έχουν πλέον περιοριστεί και σχεδόν εξαλειφθεί - και να συνεχίσουμε να συντηρούμε αυτό το κλίμα τρόμου που οδηγεί αναπόφευκτα σε ακόμα περισσότερα προβλήματα και ενδεχομένως περισσότερους νεκρούς, αυτήν την φορά όμως λόγω του εμβολίου.

Κλείνοντας, θα ήθελα να σας πω ότι ένα οικογενειακό μου πρόσωπο αρρώστησε από πνευμονία το καλοκαίρι. Αν και τώρα είναι καλά και αποθεραπεύτηκε πλήρως, εν τούτοις ανήκει ακόμα στις ομάδες υψηλού κινδύνου, μια και ο οργανισμός του είναι εξασθενημένος. Όταν λοιπόν τον ρώτησα αν τελικά θα πάει να εμβολιαστεί, μου απάντησε "Να εμβολιαστώ; Τρελός είσαι;"

Παρακάτω ακολουθούν τρία videos που ξεμπροστιάζουν την επικινδυνότητα του εμβολίου. Στο πρώτο μιλάει η ανεξάρτητη Αμερικανίδα σύμβουλος - ερευνήτρια εμβολίων Allison Jones, στο δεύτερο ένας γιατρός παραδέχεται στο ειδησεογραφικό πρακτορείο Fox ότι το εμβόλιο είναι επικίνδυνο και δεν θα το δώσει στα παιδιά του και στο τρίτο και συνάμα ανατριχιαστικότερο αναφέρεται ότι οι ίδιοι οι παρασκευαστές του εμβολίου ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΜΕΝΟΙ ΝΑ ΕΜΒΟΛΙΑΣΤΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΠΑΡΟΤΡΥΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΝΑ ΠΡΑΞΟΥΝ ΑΝΑΛΟΓΩΣ!

(Η λεζάντα που συνοδεύει το παραπάνω video στο YouTube είναι αποκαλυπτική:
"The Swine Flu is an orchestrated attempt to spread fear and chaos into the population and to try to get people vaccinated, which everyone should know contains mercury that damages your nervous system. Mercury, of course, is one of the most toxic substances you can put in a human body. It is a heavy metal known to contribute to neurological disorders, including autism, dementia, and even Alzheimer's disease. Mercury also tends to build up in tissues in the human body and is not easily removed, so even small exposures to mercury can accumulate over time and end up compromising the health of the person involved. Baxter, the makers of the flu vaccines was caught putting live bird flu in the vaccines and making people get more sick and ill with the help of the World Health Organization (WHO). DO NOT TAKE THE VACCINE! Unless of course you want to have the possibility of dying and destroying your immune system and have all sorts of side effects and you are determined for your own personal destruction - then by all means get it. If you are an intelligent person and not a sheep who cannot critically think for yourself - research further and you will come to the conclusion that this vaccine is a big scam and should not enter one single human body." 

To κείμενο αυτό επικεντρώνεται κυρίως στο ότι το εμβόλιο περιέχει υδράργυρο, όπως προαναφέρθηκε, ο οποίος είναι τοξικότατος, καρκινογενής και μπορεί σε μακροπρόθεσμη βάση να καταστρέψει το ανοσοποιητικό σύστημα του ανθρώπου. Επιπλέον, αναφέρεται και στο σκάνδαλο στο οποίο ενεπλάκη η εταιρεία Baxter).

Read more...

In memory of Chuck...

Όχι μόνο ένας εκπληκτικός μουσικός, αλλά και ένας υπέροχος άνθρωπος. Ο Chuck Schuldiner, ένας από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες/δημιουργούς/συνθέτες/ερμηνευτές στην ιστορία της metal μουσικής, εμπνευσμένος ο ίδιος αλλά και πηγή έμπνευσης για όλους ανεξαιρέτως τους μουσικούς της metal σκηνής από τα μέσα του '90 και μετά. Ένας άνθρωπος που έζησε σεμνά, χωρίς ποτέ του να παραδεχτεί τους διθυραμβικούς τίτλους που εδέησαν να του δώσουν στην δύση της ζωής του, δηλώνοντας απλά ότι παίζει την μουσική που του αρέσει, χωρίς ταμπέλες, χωρίς διαχωρισμούς, χωρίς φανφαρονισμούς. Μια μουσική ιδιοφυία, ένα ταλέντο ελαφρώς παραγνωρισμένο στην εποχή του, αλλά που τώρα θεωρείται παγκοσμίως ο πατέρας της σύγχρονης extreme metal σκηνής, βάζοντας όχι μόνο τα θεμέλια της technical death metal μουσικής, αλλά ταυτόχρονα φέρνοντας πνοή ανανέωσης πολλών άλλων genres, όπως του progressive metal, του power metal και του τεχνικού metal - fusion.

Ένας άνθρωπος, που αν και παραγωγικότατος καθ'όλη την καριέρα του, δεν πρόλαβε ποτέ να ξεδιπλώσει όλες τις πτυχές του πολύπλευρου ταλέντου του. Πέθανε νεότατος, σε ηλικία μόλις 34 ετών, στις 13 Δεκεμβρίου του 2001. Ένας θάνατος που δεν προήλθε από ναρκωτικά, καταχρήσεις ή κάποιο βίαιο επεισόδιο. Ο Chuck ήταν άλλωστε γνωστός ακτιβιστής, φιλόζωος, πολιτικά προοδευτικός και κατά της εξάπλωσης των σκληρών ναρκωτικών και των παραισθησιογόνων ουσιών. Ο θάνατός του οφειλόταν στον καρκίνο, με τον οποίο πάλευε από τα μέσα του 1999 και για δύο περίπου χρόνια, μέχρι την τελευταία του πνοή τα ξημερώματα μιας κρύας μέρας του Δεκέμβρη.

Αλλά και αν πέθανε ο ίδιος, η μουσική του συνέχισε και θα συνεχίσει να ζει για πάντα. Γνωστός περισσότερο ως ο δημιουργικός πυρήνας της περίφημης μπάντας Death, στην οποία, συνεργαζόμενος σε διάφορα line - ups με μερικούς από τους μεγαλύτερους τεχνίτες στην ιστορία της metal μουσικής, αφιέρωσε και το σημαντικότερο μέρος της καριέρας του κυκλοφορώντας επτά studio albums και διάφορα live και best of compilations, ο Chuck εν τούτοις δεν αγαπήθηκε μόνο από τους fans της death και γενικότερα extreme metal σκηνής και των brutal φωνητικών, αλλά ταυτόχρονα έκανε άνοιγμα και στους χώρους του power και του progressive metal, ενσωματώνοντας μελωδικά φωνητικά στις περίπλοκες μουσικές του ιδέες με την δημιουργία του συγκροτήματος Control denied, με τους οποίους πρόλαβε να κυκλοφορήσει ένα και μόνο άλμπουμ πριν φύγει για πάντα.

Έχοντας κάνει και μερικά ήσσονος σημασίας projects (όπως την thrash μπάντα Voodoocult καθώς και διάφορες guest συμμετοχές σε albums άλλων καλλιτεχνών, σαν το "Probot" του Dave Grohl), ο Chuck αφοσιώθηκε λίγο πριν την δύση της ζωής του στην προετοιμασία του δεύτερού του album με τους Control denied. Καθώς δεν μπόρεσε ποτέ να ολοκληρώσει τις ηχογραφήσεις του, έμειναν πίσω αρκετά μισοτελειωμένα κομμάτια και ελάχιστα ολοκληρωμένα. Όλο αυτό το υλικό, μαζί με διάφορα παλιότερα demos, bootleq tapes, b - sides, lives και διάφορες σπάνιες ηχογραφήσεις, συγκεντρώθηκε και κυκλοφόρησε το 2004 με την μορφή του compilation album "Zero tolerance" (από το ομότιτλο τραγούδι των Death) υπό το γενικό όνομα Chuck Schuldiner.

Από εκεί άντλησα κι εγώ το παρακάτω, πρώιμα εκτελεσμένο, με μέτρια έως κακή ποιότητα ηχογράφησης, αλλά πάντως ολοκληρωμένο, τραγούδι. Λέγεται "Hardly a day goes by" και είναι γραμμένο από τον Chuck σε συνεργασία με τον φίλο του Craig Sease. Αν και δεν είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό του μουσικού ύφους του Chuck, η ομορφιά σε συνεργασία με την σπανιότητά του με έπεισαν να το αναρτήσω. Είναι ένα υπέροχο, μελαγχολικό, συναισθηματικά φορτισμένο τραγούδι, όπου αναδεικνύεται μεταξύ άλλων και η βραχνή φωνή του Sease και που οι δημιουργοί του αφιέρωσαν στον μεγάλο κιθαρίστα Randy Rhoads (γνωστός ως μέλος των Quiet riot και πολύ περισσότερο της μπάντας του Ozzy Osbourne), θανόντα το 1982. Πόσο ειρωνικό και ταυτόχρονα συγκινητικό... Ένας μεγάλος καλλιτέχνης να ηχογραφεί ένα τραγούδι αφιερωμένο σε ένα νεκρό εφηβικό του είδωλο, λίγους μήνες πριν αφήσει και ο ίδιος αυτόν τον κόσμο και αναχωρήσει για άλλους, πιο ευτυχισμένους τόπους...

Εδώ τελειώνει το μικρό μου αφιέρωμα σε έναν από τους πιο αγαπημένους μου μουσικούς. Για εμπεριστατωμένες πληροφορίες σχετικά με την ζωή, το έργο και την δισκογραφία του, μπορείτε να επισκεφτείτε την Wikipedia εδώ.

R. I. P. Chuck. Θα σε θυμόμαστε για πάντα.

Read more...

Κάθε χρονιά τα ίδια και τα ίδια. Πώς γίνεται οι εκδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου να καταλήγουν έτσι;

Θα έπρεπε όλοι να τους κάνουμε υπερήφανους. Εκείνους που θάφτηκαν κάτω από τις ερπύστριες, που το αίμα τους έβαψε την είσοδο του Μετσοβείου Πολυτεχνείου στην Αθήνα, που δεν έζησαν για να δουν ότι η θυσία τους είχε αντίκρυσμα στις κατοπινές γενιές. Αλλά και εκείνους που επέζησαν  τότε και κράτησαν ζωντανή μέχρι σήμερα την ανάμνηση της φρίκης της στιγμής που τα άρματα έμπαιναν μέσα στο προαύλιο του Πολυτεχνείου πατώντας πάνω στα κορμιά των νέων. Την ανάμνηση της φρίκης αλλά και του μεγαλείου της. Γιατί τί άλλο μπορεί να λεχθεί για μια στιγμή κατά την οποία ένας φοιτητής, βλέποντας ένα μεταλλικό τέρας να είναι έτοιμο να τον καταπλακώσει, δεν το κουνάει ρούπι  από την θέση του αλλά επιμένει να κρατάει ένα πλακάτ που γράφει "Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία", γενναίος, ακλόνητος, ηρωικός, αν όχι το ότι ήταν μεγαλειώδης;

Θα έπρεπε να τους κάνουμε υπερήφανους. Όλους αυτούς τους νεαρούς αγωνιστές της ελευθερίας. Που τόλμησαν να σηκώσουν το κεφάλι ενάντια στο τρομερό κατεστημένο. Το καθεστώς του φόβου. Την δικτατορία, την Χούντα των συνταγματαρχών.

Θα έπρεπε να τους κάνουμε υπερήφανους, όχι μόνο εμείς οι φοιτητές (άλλωστε κάποια στιγμή θα πάρουμε το πτυχίο και θα πάψουμε να λεγόμαστε "φοιτητές"), αλλά και όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας. Θα έπρεπε να παραδειγματιστούμε. Δεν έχει σημασία να σκεφτούμε το τί θα κάναμε αν είμασταν εμείς στην θέση τους. Αν θα είχαμε τα κότσια να κοιτάξουμε κατά πρόσωπο το πολυβόλο ενός τανκ. Το μόνο που έχει σημασία είναι ότι εκείνοι το έκαναν. Δεν αρκεί αυτό για να μας βάλει στην διαδικασία να σκεφτούμε ότι το έκαναν για να δώσουν το παράδειγμα, για να αποδείξουν σε όλους ότι κανένας δεν πρέπει να παραβιάζει τα δικαιώματά μας, κανένας δεν πρέπει να βιάζει την πληρωμένη με τόσο αίμα ανά τους αιώνες ελευθερία μας, κανένας δεν πρέπει να είναι υπεράνω της δημοκρατίας;

Θα έπρεπε να τους κάνουμε υπερήφανους. Αλλά δεν το κάνουμε. Γιατί όσο και να συγκινούμαστε, όσο και να δείχνουμε κατάνυξη στις ανάλογες εκδηλώσεις, όσα στεφάνια και να καταθέσουμε, όσο και να συμμετέχουμε στις πορείες, η ουσία παραμένει η ίδια. Ότι οι περισσότεροι χρησιμοποιούν την επέτειο της 17 Νοέμβρη του 1973 για να προωθήσουν τους δικούς τους ανούσιους, ψηφοθηρικούς, μαλακισμένους μικροπολιτικούς και κομματικούς σκοπούς.

Κάθε χρόνο γίνονται στο Πολυτεχνείο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης , όπως και παντού, τιμητικές εκδηλώσεις μνήμης για τους πεσόντες στα επεισόδια του Μετσοβείου, καθώς και για όλους γενικά τους αγωνιστές φοιτητές εκείνης της περιόδου, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων του Α.Π.Θ. Καλώς γίνονται... αλλά αυτό στο οποίο καταλήγουν με κάνει πραγματικά να ντρέπομαι.

Στις φετινές εκδηλώσεις, μέλη της Δ.Α.Π. - Ν.Δ.Φ.Κ., ανήκοντας όχι μόνο στις πολυτεχνικές σχολές αλλά και σε άλλες, πήγαν να πουλήσουν μαγκιά σε συγκέντρωση της Π.Α.Σ.Π., στην οποία ήταν καλεσμένη μεταξύ άλλων ως ομιλήτρια και η βουλευτίνα Μιλένα Αποστολάκη. Τα πράγματα εκτροχιάστηκαν γρήγορα, οι προσβολές έδωσαν και πήραν και η όλη εκδήλωση κατέληξε σε φιάσκο. Τελικά, τα πράγματα πήραν την χειρότερη δυνατή τροπή, η οποία είναι μάλλον γνωστή, αφού από χτες έχουν βουήξει τόσο η τηλεόραση και το ραδιόφωνο, όσο και το Διαδίκτυο. Τα επεισόδια αυτά κατέληξαν σε άγριο ξύλο και μικροκαταστροφές του γύρω χώρου μπροστά από το κεντρικό φουαγιέ του Πολυτεχνείου.

Μπράβο σας μαλάκες.

Και το ειρωνικό μπράβο αυτό δεν πηγαίνει μόνο στους αντιπροσώπους των δύο αυτών παρατάξεων, που ξεφτίλισαν την όλη κατάσταση με τις συμπλοκές τους. Πάει γενικά σε ό,τι συντηρεί αυτήν την γάγγραινα του Ελληνικού Πανεπιστημίου, τις κομματικές και μη παρατάξεις. Παρατάξεις που περιμένουν αφορμές όπως η επέτειος του Πολυτεχνείου για να μας βρωμίσουν με την ιδεολογική τους σήψη. Παρατάξεις που εμποδίζουν την πραγματική πολιτικοποίηση των εκκολαπτόμενων πολιτών και την αντικαθιστούν με την κομματικοποίηση.

Δ.Α.Π.ίτες, Π.Α.Σ.Π.ίτες, Π.Κ.Σ.ίτες, Α.Κ.ίτες, Ε.Α.Α.Κ.ίτες και λοιποί. Όλοι μέρη του ίδιου συστήματος, όλοι στον ίδιο ντορβά. Όλοι τόσο πεισματικά πρόθυμοι να συνεχίζουν την ιδεολογική τους κόντρα για κανένα προφανή σκοπό. Όλοι τόσο τυφλοί στο μοναδικό συμπέρασμα που βγαίνει μετά από τόσο χρόνια πολιτικών προστριβών. Το συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει πλέον Αριστερά, Δεξιά και Κέντρο. Υπάρχει μόνο η συντηρητική και καταπιεστική πολιτική και η προοδευτική και ανθρώπινη πολιτική.  Η πρώτη αντιπροσωπεύει ένα σκοταδιστικό, άνισο, καπιταλιστικό, εξανδραποδιστικό κόσμο. Η δεύτερη ένα κόσμο ισονομίας, αυτονομίας, κοινωνικής πρόνοιας. Διαλέξτε και πάρτε.

Τόσα χρόνια κατέβαινα σε πορείες, σε καταλήψεις, σε διαμαρτυρίες και θα συνεχίσω να το κάνω. Δεν πήγαινα όμως σε όλες και οπωσδήποτε δεν πήγαινα επειδή μου το επέβαλλε κάποιος. Το γεγονός ότι συντασσόμουν μαζί με εκείνους με τους οποίους διέβλεπα ότι έπρεπε να αγωνιστώ δεν έχει σχέση, γιατί η επιλογή ήταν και πάλι δικιά μου. Δεν ήμουν μαζί τους επειδή ήταν "αριστεροί" ή "αναρχικοί" ή "κομμουνιστές" ή ο,τιδήποτε άλλο, αν και για πολύ καιρό, όταν ακόμα ψαχνόμουν με όλη αυτήν την κατάσταση και δεν είχα καταλήξει στο προφανές μέσα στην απλότητά του συμπέρασμα, έβαζα ο ίδιος στον εαυτό μου κάποια από αυτές τις ταμπέλες. Αλλά επειδή την συγκεκριμένη στιγμή αυτό απαιτούσε η δικιά μου ιδιοσυγκρασία και η πολιτική περιβάλλουσα του συγκεκριμένου γεγονότος. Γιατί το να είσαι "αριστερός" και κολλημένος δεν σε κάνει προοδευτικότερο από έναν "δεξιό" που ψάχνει την ιδεολογία πίσω από τα πιστεύω του για να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι την πολιτική ανεπάρκειά της.

Πώς συνδέονται όλα αυτά με την επέτειο του Πολυτεχνείου; Μα είναι απλό. Είναι η ιδανική επέτειος για να δείξουν οι διάφορες παρατάξεις μέσα στο Πανεπιστήμιο την απουσία της Παιδείας τους και την ιδεολογική τους κατάπτωση. Και δεν μιλάω για τον x και τον y Π.Α.Σ.Π.ίτη, Π.Κ.Σ.ίτη και Ε.Α.Α.Κ.ίτη που, αν και είναι μέλος των παράταξεων αυτών, είναι σκεπτόμενος και βλέπει λίγο πιο μακριά από την μύτη του. Λέω για εκείνους που είναι ρομποτάκια, πιόνια που είτε τραμπουκίζουν σωματικά, ρίχνοντας ξύλο σαν άνοοι μπράβοι, είτε πολιτικά, προωθώντας τα συμφέροντα του εκάστοτε κόμματος κάτω από το βρώμικο σεντόνι της ιδεολογικής τους αρετής. Δυστυχώς αυτά τα μαλακισμένα αποτελούν και τον σκληρό πυρήνα των εκάστοτε παρατάξεων, που σημαίνει ότι αυτοί αποφασίζουν, αυτοί επιλέγουν. Κι επιλέγουν πάντα να διαιωνίζουν την διχόνοια και τον φανατισμό ανάμεσα στους φοιτητές. Όχι ότι οι υπόλοιποι είναι καλύτεροι. Έχουν και αυτοί μερίδιο ευθύνης, επιλέγοντας να είναι πρόβατα που κάνουν ό,τι τους λένε οι άλλοι.

Αντί να κάτσετε να συζητήσετε με νηφάλιο μυαλό για όλα αυτά που ταλανίζουν τόσα χρόνια την ελληνική Παιδεία. Αντί να αποδιώξετε από πάνω σας τις κομματικές καταβολές και επιρροές και να συγκροτήσετε ένα ενιαίο, αυτοδιάθετο παμφοιτητητικό οργανισμό, που θα έχει χώρο για όλες τις ιδεολογίες αλλά θα αποτελεί ταυτόχρονα ένα συμπαγές σύνολο. Αντί να σταματήσετε να εμπλέκεστε σε ατέρμονες συζητήσεις για την ορθότητα της κάθε ιδεολογίας. Αντί όλων αυτών, εσείς επιλέγετε να κηλιδώνετε αυτήν την επέτειο αλλά και γενικότερα όλα εκείνα που αποκτήθηκαν με πόνο και αίμα, εξασφαλίζοντας το δικαίωμά σας να μιλάτε ελεύθερα. Εκμεταλλεύεστε αξίες κερδισμένες με πολύ κόπο για να τσακώνεστε σαν τα κοκόρια. Μόνο αυτό κάνετε. Οι μεν τραμπουκίζοντας για να αισθανθείτε την ασφάλεια της αγέλης και να αποδιώξετε από πάνω σας την ενοχή της απουσίας οποιασδήποτε σύμφωνης ιδεολογίας και οι δε διαλαλώντας το πόσο αγωνιστές αισθάνεστε και οι ίδιοι, για το πόσο πρόθυμα ακολουθείτε το παράδειγμα εκείνων των νεαρών ηρώων, ξεχνώντας ότι η ουσία του ήρωα δεν είναι να πουλάει τη εικόνα του αλλά να παλεύει μέχρις εσχάτων για τα πιστεύω του, είτε αφανώς, είτε φανερά.

Αντί για φανταχτερές εκδηλώσεις που καταλήγουν πάντα σε ξύλο και κωλοπαιδαρισμούς από τους εκάστοτε κάφρους (δεν είναι μόνο οι φετινές, σχεδόν κάθε χρονιά τα ίδια χάλια βλέπουμε), θα αρκούσε μια λιτή, αλλά συγκινησιακά φορτισμένη και γεμάτη σημασία τελετή, με ουσιαστικό περιεχόμενο και συγκροτημένο πολιτικό και παιδαγωγικό προσανατολισμό. Αλλά πού μυαλό για τέτοια. Εσείς γουστάρετε σπάζοντας οι μεν τις μούρες των δε.

Και όλα αυτά "θυμόμενοι τα γεγονότα του '73".

Σα δε ντρέπεστε λέω εγώ.

Read more...

Η πτώση - μέρος 7

Η Εύα κοιτούσε αχόρταγα τον Ιάσονα καθώς έβγαινε από την θάλασσα. Τα υπέροχα νερά του Ιονίου - είχαν πάει σε μια απόμερη, άδεια από άλλους ανθρώπους παραλία στα βόρεια της Λευκάδας - , τα χρώματα του αυγουστιάτικου δειλινού, η αίσθηση της λεπτής άμμου, όλα δημιουργούσαν ένα ειδυλλιακό κλίμα. Η θέα του βρεγμένου καλοφτιαγμένου κορμιού του, των ανακατεμένων καστανόμαυρων μαλλιών του, των άγριων γενιών του που είχε αφήσει να μακρύνουν κάπως παραπάνω τις τελευταίες μέρες, την γέμιζε αγαλλίαση. Ένιωθε υπέροχα. Δεν ήξερε τί ήταν αυτή η αίσθηση, ήξερε μόνο ότι ο Ιάσονας την ονόμαζε έρωτα. Αυτό ήταν λοιπόν; Αυτό που μοιραζόταν μαζί του; Όσο μαρτύριο, όσο πόνο δοκίμασε κατά την πτώση της, άλλο τόσο ένιωθε να ανακουφίζεται κάθε φορά που κοιτούσε, φιλούσε και ένιωθε τον Ιάσονα. Κατά κάποιον τρόπο αισθανόταν ξανά ολόκληρη. Γεμάτη.

Μετά από εκείνη την φλογερή νύχτα, που ο Ιάσονας - ήταν δυνατόν; - είχε αρνηθεί να ενωθεί μαζί της, χωρίς να της εξηγήσει το γιατί, η Εύα φοβήθηκε μήπως κάτι έχει αλλάξει, μήπως κάτι είχε πάει στραβά. Αλλά τίποτα τέτοιο δεν φαινόταν. Ο Ιάσονας ήταν το ίδιο ερωτευμένος με εκείνη. Μπορούσε να το καταλάβει. Μπορούσε να το δει. Ένα είδος αύρας, ενέργειας, μια μορφή εσωτερικού φωτός πήγαζε από μέσα του, και η Εύα το αντιλαμβανόταν. Μπορούσε ακόμα να δει πιο μακριά και πιο βαθιά από έναν κοινό άνθρωπο και αυτό το πεδίο γύρω από τον Ιάσονα, που δεν ήταν παρά μια απεικόνιση της εσωτερικής του Ροής, της ψυχικής του κατάστασης, που τρικυμίαζε κάθε φορά που ήταν μαζί της, ήταν λαμπερό και έντονο... Η Εύα ήξερε ότι πήγαζε και από την ίδια μια ταυτόσημη αύρα. Ήξερε επίσης ότι, κι αν ακόμα ο Ιάσονας δεν μπορούσε να την δει, όπως εκείνη, μπορούσε να την νιώσει με κάθε του κύτταρο, με κάθε ερέθισμα της μικρής, εύθραστης, εφήμερης, αλλά και τόσο πολύτιμης μέσα στην μοναδικότητά της ανθρώπινης ύπαρξής του. Και αυτό της αρκούσε.

Τί κολοσσιαίο λάθος είχαν διαπράξει. Αυτοί, που όριζαν το Σύμπαν, τον Χρόνο, τον Χώρο. Αυτοί, που νόμιζαν πως μπορούσαν να κάνουν τα Πάντα. Αυτοί, που νόμιζαν πως είναι τα Πάντα. Μόνο τώρα, που κοιτούσε την ζωή από την ανθρώπινη σκοπιά, μπορούσε η Εύα να καταλάβει το θεμελιώδες σφάλμα των Τοποτηρητών. Οι Σπορείς των Κόσμων δεν ήταν τελικά τίποτα άλλο από τύραννοι. Δημιουργούσαν ζωή για έναν και μόνο σκοπό - για να πλουτίσουν την δικιά τους αντίληψη για το Είναι. Κάθε φορά, λειτουργούσαν σαν σταθμοί συγκέντρωσης πληροφοριών, και κάθε φορά τα δημιουργήματά Τους, αμέτρητα όντα όλων των μορφών, σε όλες τις διαστάσεις, σε κάθε ανατάραξη του Ρου του Χρόνου, λειτουργούσαν ως δίαυλοι αναμετάδοσης. Όπως έκαναν και οι άνθρωποι, που κοίταζαν, παρατηρούσαν και μελετούσαν ακόμα και τα πιο απλά όντα που ήταν στην σφαίρα αντίληψής τους, στο γήινο περιβάλλον, γιατί έτσι ήλπιζαν να κατανοήσουν καλύτερα τον πεπερασμένο κόσμο στον οποίο ζούσαν. Έτσι και οι Τοποτηρητές, μάζευαν ερεθίσματα κι εμπειρίες από τον μικρόκοσμο κάθε όντος που δημιουργούσαν, γιατί αν και οι ίδιοι καταλάβαιναν την Φύση σε όλες της τις εκφάνσεις, και υπήρχαν ταυτόχρονα Παντού και Πάντα, δεν μπορούσαν ποτέ να γευτούν μια προσωπική εμπειρία στο επίπεδο ενός μεμονωμένου όντος. Γιατί πολύ απλά δεν είχαν τί να γευτούν. Η απόλυτη αδράνεια, το αβάσταχτο καθήκον να είναι συνεχώς Γνώστες όλων των γενομένων, Τους είχε κουράσει. Τους είχε αηδιάσει. Αλλά και Τους είχε διαφθείρει σε τέτοιο σημείο, Τους είχε κάνει τόσο ματαιόδοξους, που ούτε καν σκέφτηκαν ποτέ να παραχωρήσουν αυτήν την εξουσία. Όση ανία ένιωθαν μέσα στην δυσανάλογη μακαριότητά τους, άλλο τόσο φόβο ένιωθαν μήπως την χάσουν. Αυτό ήταν το τραγικό γνώρισμα της φυλής των Αγγέλων - είχαν καταρρεύσει κάτω από το βάρος της ίδιας Τους της τελειότητας. Κάτι που οι Προηγούμενοι είχαν νιώσει αλλά και ξεπεράσει με επιτυχία, για αυτό άλλωστε και ήταν αρκετά δυνατοί και ώριμοι για να παραχωρήσουν την εξουσία που είχαν στους Αγγέλους και να αναχωρήσουν οι ίδιοι για άλλα επίπεδα συνειδητότητας. Εξουσία που με την σειρά τους οι Προηγούμενοι είχαν πάρει από τους προ - Προηγούμενους και αυτοί από τους προ - προ - Προηγούμενους και ούτω καθ'εξής σε όλο το διαστατικό υφαντό.

Έφτασε κάποια στιγμή που οι αχόρταγοι Τοποτηρητές ένιωσαν νοσταλγία για τις ίδιες τις εμβρυακές μέρες της δικιάς Τους φυλής. Αναπόλησαν τις εποχές που ακόμα δεν είχαν υψωθεί σε αυτό που ήταν τώρα, αλλά που αθώοι και αδέξιοι έκαναν τα πρώτα εξελικτικά Τους βήματα. Γιατί ένιωσαν ξαφνικά τρυφερότητα για εκείνες τις σκοτεινές και άνοες εποχές; Για τον ίδιο λόγο που και οι άνθρωποι όταν ενηλικιώνονται νοσταλγούν τις μέρες της αθώας παιδικής τους ηλικίας. Γιατί καμιά φορά ένας νους γεμάτος γνώση θα ήθελε να ξαναγυρίσει σε καταστάσεις που αυτή η γνώση εξέλειπε και οι έγνοιες δεν τον βασάνιζαν. Δεν μπορούσαν όμως να ξαναγυρίσουν στην πρότερη Τους κατάσταση - δεν ήθελαν να ξαναγυρίσουν. Ήθελαν απλά να ξαναζήσουν κάποιες εμπειρίες. Όπως έκαναν και με κάθε άλλον ον στο Σύμπαν, ήθελαν να αφαιμάξουν αυτά που θα ένιωθε το δημιούργημά Τους. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, δεν μπορούσαν να φτιάξουν από την αρχή την φυλή Τους. Έτσι έφτιαξαν - αναγκαστικά - ένα κακέκτυπο. Τον άνθρωπο. Δεν τον δημιούργησαν μονομιάς, αλλά έδωσαν τα πρώτα ψήγματα της ζωής σε αυτόν τον μικρό πλανήτη που ονομάζεται Γη και τα άφησαν να εξελιχθούν μέχρι τα ανώτερα όντα και, τελικώς, τον άνθρωπο. Ήθελαν να νιώσουν την ικανοποίηση όλης της διαδικασίας της εξέλιξης... άλλωστε μερικά δισεκατομμύρια γήινα χρόνια δεν έκαναν καμία αίσθηση σε Εκείνους. Βέβαια, αυτή η εξέλιξη δεν ήταν ελεύθερη. Αν και οι εντολές των Προηγούμενων ήταν αυστηρές για την διαδικασία της φυσικής επιλογής, οι Τοποτηρητές επενέβαιναν συνεχώς καθ'όλη την πορεία, ώστε αυτό το ον που κάποια στιγμή θα εμφανιζόταν πάνω στην Γη, ο άνθρωπος, να Τους μοιάζει όσο το δυνατόν πιστότερα, έτσι ώστε και Αυτοί να παραλάβουν εμπειρίες που να πλησιάζουν όσο το δυνατόν περισσότερο στις δικές τους που αναπολούσαν.

Αλλά το σφάλμα Τους, το κοσμικό Τους λάθος, δεν ήταν δυνατό να καταπολεμηθεί. Πώς μπορούσαν να βάλουν σε καλούπι την συμπεριφορά μιας άλλης διάνοιας, έστω και τόσο πρωτόγονης σε σχέση με Αυτούς; Πώς μπορούσαν να κατευθύνουν τις πράξεις τους; Και να το κατάφερναν, τι ερεθίσματα μπορούσαν να προσλάβουν; Για τους Τοποτηρητές αξία είχαν μόνο οι αυθεντικές, αυθόρμητες, αυθύπαρκτες εμπειρίες. Νόμιζαν ότι μπορούσαν να τις αναπαραγάγουν ξανά... Λάθος. Η ανθρώπινη φυλή άρχισε να χαράσσει τον δικό της δρόμο. Άρχισε να δημιουργεί το δικό της αποτύπωμα. Μόνο που λόγω της ατελούς, βεβιασμένης από τους Αγγέλους φύσης τους, αμφιταλαντεύονταν πάντα ανάμεσα στην μακαριότητα και την καταστροφή. Όσο μπορούσαν να δίνουν ζωή, άλλο τόσο μπορούσαν να καταστρέψουν τον πλανήτη τους. Όσο ήθελαν να βοηθούν άλλα ανθρώπινα όντα, άλλο τόσο ηδονίζονταν με το να τους προκαλούν πόνο και μαρτύριο. Αντιφάσεις βαθιά ριζωμένες στην ανθρώπινη φύση.

Αλλά και αν όλα τα προηγούμενα ήταν για τους Τοποτηρητές παραδεκτά, στην βουλιμία τους να καπηλευτούν την ανθρώπινη ύπαρξη, υπήρχε κάτι που Τους είχε τρομάξει. Ένα γνώρισμα που δεν το είχαν οι Ίδιοι και δεν το είχαν συναντήσει σε κανένα άλλο ον. Λόγω της εκ φύσεως ατέλειάς του, σε αντίθεση με την πληρότητα της αγγελικής φύσης των Τοποτηρητών, κάθε ανώτερο πλάσμα πάνω στην Γη, με πρωτοστάτη τον άνθρωπο, χωριζόταν σε αρσενικό και θηλυκό. Έτσι το είχαν σχεδιάσει να συμβεί, γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν και κάτι καλύτερο. Για όλα τα πλάσματα, ερχόταν κάποια στιγμή που τα δύο αυτά κομμάτια ενώνονταν, σε μια διαδικασία που εξασφάλιζε την δημιουργία απογόνων. Ήταν μια καθαρά ενστικτώδης διεργασία, εμφυτευμένη από Εκείνους, την οποία έπειτα ακολουθούσαν, ανάλογα με το είδος του πλάσματος, άλλες ενστικτώδεις διεργασίες: η μητρική και η πατρική συμπεριφορά, η αναζήτηση τροφής για τους απογόνους κ.ο.κ. Στους ανθρώπους είχαν πάει όλη αυτήν την διαδικασία ένα βήμα παραπέρα, αφού την στιγμή της ανθρώπινης ένωσης, για ένα απειροελάχιστο χρονικό διάστημα, η προσομείωση που επιθυμούσαν οι Τοποτηρητές να πετύχουν για την δική Τους απόλαυση - η προσομείωση της πληρότητας - στεφόταν με επιτυχία. Εδώ θα μπορούσαν τα πράγματα να σταματήσουν... Αλλά η φύση, αυτή η ασταμάτητη Ροή του Είναι, είχε αποφασίσει αλλιώς. Γιατί οι άνθρωποι - ω, τι φρίκη για τους Αγγέλους! - είχαν προχωρήσει κι άλλο. Γιατί πλέον, η ένωση του αρσενικού με το θηλυκό, δεν υπαγορευόταν μόνο από το ένστικτο. Υπαγορευόταν από κάτι που οι Τοποτηρητές οι ίδιοι ούτε είχαν, ούτε θα μπορούσαν να νιώσουν ποτέ. Και αυτό λεγόταν έρωτας και αγάπη. Ο έρωτας, που ήταν πιο φλογερός, σύντομος και ορμητικός, και η αγάπη που ήταν πιο βαθιά, πιο στέρεη και που δεν υπήρχε μόνο στην ένωση των δύο φύλων, αλλά εκφραζόταν πλέον και σε άλλες πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης - η γονική αγάπη, η αδελφική αγάπη, η φιλική αγάπη. Πτυχές τις οποίες οι Τοποτηρητές είχαν προγραμματίσει και πάλι βάσει ενστικτωδών διαδικασιών, όπως και για κάθε άλλο γήινο πλάσμα, αλλά που οι άνθρωποι επέμεναν να τις αντιλαμβάνονται βαθύτερα, εντονότερα, με ένα τρόπο που τρόμαζε και γέμιζε φθόνο τους Δημιουργούς των Κόσμων. Γιατί, ακόμα και αν οι Τοποτηρητές ήταν πλήρεις και αδιαίρετες οντότητες, εν τούτοις η ένωση δυο πραγματικά ερωτευμένων και αγαπημένων ανθρώπων ξεπερνούσε στην πληρότητά της την ολότητα που ένιωθαν Εκείνοι. Γιατί μια τέτοια ένωση δεν ήταν πλέον το άθροισμα των δύο μισών. Κόντρα σε κάθε λογική, ήταν κάτι παραπάνω. Οι άνθρωποι το είχαν κάνει να είναι κάτι παραπάνω. Και αυτό το παραπάνω, οδήγησε τους Τοποτηρητές στην απόφαση να καταστρέψουν τους ανθρώπους. Τους δημιουργούσε φόβο, φθόνο και αμφιβολίες, αφού τους έκανε να αναρωτηθούν μήπως αυτό, που λείπει στους ίδιους και κατάφεραν οι άνθρωποι να αναπτύξουν, προκαλέσει την αποκαθήλωσή τους.

Η Εύα, η μοναδική που είχε νοιαστεί, είχε νιώσει ότι αυτό που είχαν καταφέρει οι άνθρωποι δεν απειλούσε το είδος της - μόνη αυτή ανάμεσα στους Άλλους. Απεναντίας, αισθανόταν ευδαιμονία. Αισθανόταν ότι μόνο πλουσιότερο θα γινόταν το Σύμπαν, το ήδη γεμάτο από θαυμαστά όντα. Παρασυρμένη και η ίδια από τους υπόλοιπους ομοίους της, που διαλαλούσαν ότι θα κατέστρεφαν τους ανθρώπους λόγω της αλαζονείας, της αμετροέπειας, της άγριας και πονηρής φύσης τους, προσπάθησε με ειλικρινές ενδιαφέρον να τους διδάξει. Αλλά τώρα κατάλαβε πως είχε κάνει λάθος. Ακόμα και αν οι άνθρωποι συμπεριφερόντουσαν σύμφωνα με τις επιταγές των Τοποτηρητών, που προσπαθούσε να τους μεταφέρει αυτή, η μοίρα τους ήταν ήδη προαποφασισμένη. Γιατί Εκείνοι, πλην της Εύας, θα τους κατέστρεφαν έτσι κι αλλιώς λόγω αυτών που οι άνθρωποι είχαν τολμήσει να αναπτύξουν από μόνοι τους. Την αγάπη και τον έρωτα.

Ο Ιάσονας είχε κάνει λάθος όταν μερικές νύχτες πριν είχε πει στην Εύα ότι πιθανώς αυτά να είχαν εμφυτευτεί στους ανθρώπους από τους Τοποτηρητές. Όχι. Ήταν καθαρά ανθρώπινα - ίσως η ομορφότερη κληρονομιά που θα μπορούσε να αφήσει το ανθρώπινο γένος στην συμπαντική κοινότητα. Μια κληρονομιά όμως που δεν θα αφηνόταν ποτέ.

Όλες αυτές οι σκέψεις πέρασαν σαν αστραπή από το μυαλό της Εύας. Ξαφνικά ένιωσε κάτι. Ένας υποδόριος πόνος, πικρός και ταυτόχρονα γλυκός, της πλάκωσε το στήθος, τα μάγουλα της αναψοκοκκίνισαν και ένιωσε δάκρυα να μαζεύονται στις άκρες των ματιών της. Δεν ήξερε τί ήταν αυτό που είχε πάθει. Ούτε μπορούσε να το εξηγήσει. "Εύα;" της είπε ο Ιάσονας που είχε στο μεταξύ φτάσει στο μέρος που καθόντουσαν. "Κλαις;" την ξαναρώτησε καθώς, χωρίς να σκουπιστεί, ξάπλωσε δίπλα της και την κοίταξε μέσα στα ζαλιστικά της μάτια. "Κλαίω;" του αντιγύρισε εκείνη. "Έτσι λέγεται αυτό; Δεν ξέρω... Σκέφτηκα ότι αισθάνομαι τόσα πολλά και υπέροχα πράγματα ταυτόχρονα, όσα δεν είχα νιώσει ποτέ στην προηγούμενή μου ζωή. Μαντεύω ότι και άλλοι άνθρωποι θα τα έχουν νιώσει ή πιθανώς θα μπορούσαν να τα νιώσουν στο μέλλον... αλλά δεν θα υπάρξει μέλλον. Είναι τόσο κρίμα... και μόνο που το σκέφτομαι, νιώθω μέσα μου... νιώθω..." "Πόνο. Νιώθεις πόνο." της είπε. "Πόνο... ναι... αλλά ένα άλλο είδος πόνου... βαθύτερου από τον σωματικό... Τις προάλλες, είχα αποδεχθεί την καταστροφή, αλλά δεν είχα αντιληφθεί τί ένιωθα για εσένα. Τώρα που ξέρω, που το αισθάνομαι εντονότερα από ποτέ, δεν αντέχω στην σκέψη ότι θα τελειώσει..." Λέγοντας αυτό αναλύθηκε σε δάκρυα. Ο Ιάσονας την αγκάλιασε σφιχτά και ένιωσε το ονειρικό μπρούτζινο κορμί της να συνταράζεται από λυγμούς. "Κι εγώ δεν αντέχω στην σκέψη ότι θα τελειώσει" της είπε χαϊδεύοντάς τα χρυσά της μαλλιά. "Αλλά δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω καν τον ερχομό αυτού του τέλος. Ίσως φταίει η ελλειπής ανθρώπινή μου αντίληψη... έτσι κι αλλιώς, από την στιγμή που το τέλος είναι κάτι ξένο για τα δικά μου μέτρα, δεν σκέφτομαι παρά μόνο ένα πράγμα." Την φίλησε απαλά στα μουσκεμένα από τα δάκρυα χείλη της. "Να περάσω αυτόν τον τελευταίο μας καιρό, όσος και να είναι, μαζί σου..." "Ιάσονα" τον διέκοψε τότε εκείνη απότομα. "Γιατί δεν θέλεις να ολοκληρωθεί η ένωσή μας; Γιατί το αποφέυγεις; Σε θέλω απεγνωσμένα... και το θέλω και αυτό όσο τίποτα άλλο." "Κι εγώ το θέλω. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο..." της είπε. "Αλλά μέσα μου αισθάνομαι ότι θα κάνω κάτι ανίερο. Ότι θα σε μαγαρίσω. Εσένα, που είσαι τόσο τέλεια. Βλέπω συνεχώς εφιάλτες, φριχτούς εφιάλτες... φοβάμαι ότι..." Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την φράση του γιατί η Εύα του είχε ήδη ορμήσει και τον φιλούσε βίαια. "Μην φοβάσαι..." του μουρμούρισε ανάμεσα στα φιλιά της. "Δεν γίνεται να διαπράττεις κάτι κακό όταν αυτό είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις. Βρίσκομαι εδώ μόνο και μόνο επειδή με έσωσες... παραμένω εδώ μόνο και μόνο επειδή σε λατρεύω." Καθ'όλη την διάρκεια ήταν κολλημένη πάνω του. Όλο αυτό ήταν πάρα πολύ για να το αντέξει ο Ιάσονας. Είχε ανάψει τόσο πολύ που πονούσε. Χωρίς δεύτερη σκέψη την γύρισε πάνω στο στρωματάκι που είχαν απλώσει, και ενώ πάντα φιλιόντουσαν, την πλησίασε απαλά - και διαπιστώνοντας ότι ήταν έτοιμη να τον δεχτεί, κινήθηκε σιγανά, προσεκτικά, αλλά και γεμάτος πάθος. Προφανώς ήταν παρθένα και η κίνηση του Ιάσονα της προκάλεσε πόνο - σταμάτησε ξαφνικά να τον φιλάει και έχοντας κλειστά τα μάτια της έβγαλε μια μικρή φωνούλα. Και όμως, τα συσπασμένα αλλά πάντα πανέμορφα χαρακτηριστικά της, έδειχναν ότι απολάμβανε αυτόν τον πόνο περισσότερο από ό,τι είχε απολαύσει μέχρι στιγμής στην σύντομη ζωή της ως άνθρωπος. Ο Ιάσονας ήταν πολύ προσεκτικός και απαλός, αλλά ταυτόχρονα ο ρυθμός του ήταν δυνατός και σιγά σιγά δυνάμωνε περισσότερο, ενώ την ίδια στιγμή την φιλούσε και την χάιδευε παντού. Ο αρχικός πόνος της Εύας είχε περάσει και τώρα είχε χαθεί σε έναν ωκεανό ηδονής. Τυλιγόταν όλο και περισσότερο γύρω του, σε μια προσπάθεια να τον νιώσει όσο το δυνατόν εντονότερα. Η ανάσα της έκαιγε στον λαιμό του και είχε μπήξει ασυναίσθητα τα νύχια της στην πλάτη του - είχε αρχίσει να τον γρατζουνάει άσχημα, αλλά αυτό ίσα ίσα τον άναβε περισσότερο. Ξαφνικά η αναπνοή της άρχισε να γίνεται κοφτή και βογγητά που όλο δυνάμωναν άρχισαν να της ξεφεύγουν. Είναι δυνατόν; πρόλαβε να σκεφτεί ο Ιάσονας. Τόσο γρήγορα; Και όμως δεν υπήρχε αμφιβολία. Κόλλησε ακόμα περισσότερο πάνω του, έγινε σχεδόν ένα μαζί του και σε ανύποπτη στιγμή τρομεροί σπασμοί άρχισαν να διαπερνούν το κορμί της. Άρχισε ξαφνικά να φωνάζει και να δακρύζει,  να τρέμει ανεξέλεγκτα, να ζαλίζεται, να χτυπιέται χωρίς όμως να ξεκολλάει από το κορμί του, να γρατζουνάει βαθιά. Είχε τον πρώτο της οργασμό. Έναν βαθύ, μακρόσυρτο, απίστευτα δυνατό οργασμό, που διαπέρασε όλο της το κορμί σαν απανωτές ηλεκτρικές εκκενώσεις και της έφερε τάσεις λιποθυμίας. Ο Ιάσονας δεν άντεξε και με το που άρχισαν οι συσπάσεις της άφησε και αυτός τον εαυτό του ελεύθερο. Είχε και αυτός έναν τρομερό οργασμό. Φώναξε με όλη του την δύναμη, χωρίς όμως να σκεπάσει την φωνή της Εύας. Όταν σταμάτησαν και οι δικοί του σπασμοί, την δάγκωσε απαλά στον λαιμό και αυτή, έχοντας συνέλθει κάπως, του το ανταπέδωσε με ένα βαθύ, πολύ βαθύ φιλί. "Είδες;" του ψιθύρισε έπειτα τρυφερά. "Όλες οι φοβίες σου, όλα αυτά που σε τρόμαζαν, όλα αυτά που σε βασάνισαν στους εφιάλτες σου και στην δοκιμασία σου στο Τείχος της Θολούρας, όταν επισκέφτηκες μέσω εμού τον κόσμο μου, ήταν απλά εμφυτευμένες δικλείδες για να μην έρθουν ποτέ τα είδη μας σε επαφή. Τώρα όμως είμαι άνθρωπος, είμαι γυναίκα, και μπορώ να ενωθώ μαζί σου..." "Φοβόμουν για εσένα. Μην σου κάνω κακό" της είπε. "Το ξέρω. Και αυτό απέδειξε πόσο νοιάζεσαι για μένα, όπως κι εγώ για σένα..." "Πιστεύω πως δεν τίθεται θέμα απόδειξης... Αυτό που νιώθουμε φαίνεται. Δεν χρειάζεται να αποδειχθεί ούτε να λεχθεί." απάντησε ο Ιάσονας και της χαμογέλασε γλυκά. Η Εύα με μια έκφραση λατρείας τον φίλησε παθιασμένα. Δεν ήταν πλέον απλός έρωτας αυτό που ένιωθε. Τον αγαπούσε. Τόσο πολύ, που ούτε η ίδια μπορούσε να διανοηθεί πόσο.

Την νύχτα που ακολούθησε ο Ιάσονας δεν κοιμήθηκε σχεδόν καθόλου. Κάθε φορά έκαναν κάτι καινούριο και διαφορετικό. Κάθε φορά οι φωνές της Εύας γέμιζαν την έρημη παραλία.

Το επόμενο πρωί, όχι πολύ νωρίς, ξεκίνησαν το ταξίδι της επιστροφής. Πέρασαν την υποθαλάσσια σήραγγα κοντά στο Άκτιο και μπήκαν στον νομό Πρεβέζης, με σκοπό να συναντήσουν την Εθνική Οδό. Ο Ιάσονας είχε ένα μόνο μέλημα: να επιστρέψει στην Θεσσαλονίκη, να αποχαιρετήσει την μητέρα του και τους λίγους καλούς του συγγενείς και φίλους κι έπειτα, με το πρόσχημα ενός επαγγελματικού ταξιδιού στην Ιταλία, να φύγει για πάντα μαζί με την Εύα. Ήθελε όσο καιρό τους απόμενε μέχρι το τέλος του κόσμου, ώρες, μέρες, μήνες, όσος και να ήταν, να τον περνούσε μαζί της και μόνο. Ήθελε να προλάβει να ζήσει μαζί της όσες περισσότερες εμπειρίες μπορούσε. Ξαφνικά έσκασε ένα γελάκι.

"Γιατί γελάς;" τον ρώτησε χαμογελώντας πονηρά η Εύα. Ήταν τόσο χαρούμενη, τόσο ευτυχισμένη, που θαρρείς πως έλαμπε. "Ξέρεις" της είπε "έχω μεγάλα σχέδια για το μέλλον." Το είπε αυτό σαρκάζοντας στην προοπτική του αναπόφευκτου τέλους. "Αυτή η εκδρομή ήταν μόνο η αρχή. Θέλω να σε πάω να γνωρίσεις όσα το δυνατόν περισσότερα μέρη της Γης. Μέρη που ούτε κι εγώ έχω πάει. Θέλω να περάσουμε λίγο καιρό σε καθένα από αυτά και να ζήσουμε ό,τι ξεχωριστό έχει να μας προσφέρει. Τα χρήματα και τα άλλα ανόητα - για εσένα - διαδικαστικά θέματα δεν χρειάζεται να μας απασχολούν. Θα τα φέρουμε βόλτα... Αλλά αν επιμένεις να φέρνεις αντιρρήσεις σε ό,τι σου λέω, το βλέπω δύσκολο να πάμε οπουδήποτε!" "Χα!" έκανε η Εύα. "Αν λες για το συμβάν με αυτά που λέτε ρούχα, πρέπει να παραδεχτείς ότι είναι όντως παράξενο που οι άνθρωποι τα φοράνε ακόμα και όταν δεν τίθεται ζήτημα προστασίας από το κρύο ή τις ακτίνες του ηλίου. Να, όπως τώρα για παράδειγμα!" είπε, δείχνοντας ταυτόχρονα το παρεό και το μπικίνι που την είχε αναγκάσει ο Ιάσονας να φορέσει. "Σου έχω εξηγήσει κάποια πράγματα" της είπε υπομονετικά. "Υπάρχουν κάποια θέματα που στην κοινωνία των ανθρώπων θεωρούνται ανάρμοστα και ταμπού. Όχι ότι συμφωνώ με την άποψη αυτή. Απλά, ακόμα κι εσύ, που δεν νιώθεις κρύο, που δεν αρρωσταίνεις, θα πρέπει να φοράς κάτι που θα κρύβει έστω και στο ελάχιστο κάποια μέρη του κορμιού σου. Για να μην έχουμε μπλεξίματα, όχι τίποτα άλλο. Όταν υπάρχει περίπτωση να σε δουν άλλοι άνθρωποι, πρέπει να φοράς κάτι." "Όταν υπάρχει περίπτωση να με δουν, ε;" είπε η Εύα και αμέσως έβγαλε το κάτω μέρος από το μαγιώ της. "Ορίστε. Πιστεύω ότι κανείς, ενόσω οδηγείς, δεν πρόκειται να με δει εκεί." Ο Ιάσονας ξεροκατάπιε. Η αντίδρασή του ήταν άμεση και η Εύα το παρατήρησε. "Απεναντίας, κάποιος άλλος το βλέπει και μάλλον του αρέσει πάρα πολύ..." είπε και έσκυψε προς το μέρος του, φιλώντας τον στον λαιμό και χαϊδεύοντάς τον. Ο Ιάσονας άρχισε να χάνεται στα καυτά της χάδια όταν παρατήρησε ότι πήγαιναν να πεταχτούν από τον δρόμο κι έκανε μια απότομη τιμονιά. "Βρε!" της φώναξε. Η Εύα αποτραβήχτηκε στην θέση της γελώντας. Ήταν φανερό ότι δεν μπορούσε να καταλάβει την έννοια της θνητότητας, τουλάχιστον όχι ακόμα. Μια ενδεχόμενη τράκα ή έξοδος από τον δρόμο μπορεί να σήμαινε για αυτήν τραύματα, σοβαρά ή μη, ιάσιμα πάντως μόλις την έβλεπε απευθείας το φως του ήλιου - για εκείνον όμως μπορεί να σήμαινε θάνατο. Ετοιμάστηκε να την κατσαδιάσει, αλλά μόλις είδε ότι τον κοιτούσε γεμάτη λατρεία, γελώντας ακόμα, σαν κοριτσάκι, του έφυγε ο θυμός και άρχισε να γελάει και ο ίδιος. Θα της εξηγήσω άλλη φορά το πόσο εύθραυστο είναι το ανθρώπινο σώμα, σκέφτηκε. Τώρα δεν είναι της παρούσης.
Απεναντίας όμως, το ζήτημα ότι δεν φορούσε τίποτα από την μέση και κάτω και τον εμπόδιζε να συγκεντρωθεί στην οδήγηση, ήταν της παρούσης. Προσπαθώντας να παραμείνει νηφάλιος, την ρώτησε κάτι άσχετο. "Αλήθεια", της είπε, "όταν σε είχα πρωτοβρεί και σε είχα αφήσει στο σπίτι για να ανακτήσεις τις αισθήσεις σου, είχα πάει να βρω έναν φίλο μου στην Τριανδρία. Στον δρόμο για εκεί με είχε κοιτάξει ένα μωρό, με έναν έντονο τρόπο που δεν μου είχε αρέσει. Ξέρεις μήπως γιατί;" "Ναι", είπε η Εύα, "ήταν η αύρα μου." "Η αύρα σου;" "Ακριβώς. Όταν με είχες περιμαζέψει, το ενεργειακό αποτύπωμα της προηγούμενής μου ύπαρξης ήταν ακόμα πολύ δυνατό κι ένα μέρος του είχε εντυπωθεί και πάνω σου. Τα μωρά, λόγω της πρωτογενούς λειτουργίας του μυαλού τους, είναι πιο δεκτικά σε τέτοιου είδους ερεθίσματα. Καθώς ενηλικιώνεται ένας άνθρωπος, αυτή η ικανότητα φθίνει και αντικαθίσταται από άλλες, όπως την λογική επεξεργασία των προσλαμβανομένων ερεθισμάτων, τα οποία είναι μικρότερου εύρους, αλλά μεγαλύτερης έντασης από αυτά που αντιλαμβάνονται τα νεογνά. Στην προκείμενη περίπτωση, εκείνο το μωρό είδε δίπλα σου μια φασματική προβολή μου." "Τι εννοείς; Ότι είδε κάτι σαν το φάντασμά σου;" "Κάπως έτσι" του εξήγησε. "Οπότε, φαντάζομαι ότι ανάλογα φαινόμενα συμβαίνουν όταν κάποιος λέει ότι είδε ένα φάντασμα ή τον φύλακα άγγελό του" είπε ο Ιάσονας. "Περίπου, αλλά όχι ακριβώς" απάντησε η Εύα. "Σε αυτές τις περιπτώσεις συμβαίνει απλά μια τυχαία αναδίπλωση, μια ανωμαλία στο χωροχρονικό συνεχές που αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι  και στιγμιαία γίνεται ορατή η φασματική προβολή κάποιου Τοποτηρητή. Αυτή είναι συνήθως πιο έντονη και μπορεί να την αντιληφθεί και κάποιος ενήλικας. Αλλά στην δικιά μου περίπτωση, η προβολή αυτή δεν ήταν παρά ένα αχνό κατάλοιπο λόγω της πτώσης μου. Άμα κοιτούσε ένα μωρό τώρα, που το κατάλοιπο αυτό έχει ξεθυμάνει τελείως, δεν θα έβλεπε τίποτα το παραπάνω από όσα βλέπεις εσύ". "Μάλιστα..." αναστέναξε ο Ιάσονας. "Να υποθέσω ότι κάτι παρόμοιο έκανες και με εμένα; Όταν ταξίδεψα μαζί σου στον κόσμο σου;" "Ναι... αλλά ακόμα και η προβολή σου ήταν δύσκολο να περάσει από τα κοσμικά φράγματα που είχαν στηθεί, όπως το Όριο της Ασάφειας." Ο Ιάσονας ανατρίχιασε όταν του θύμισε το μαρτύριό του. Ή το μαρτύριο της προβολής του. Δεν είχε σημασία. "Πρέπει να καταλάβεις ότι οι Τοποτηρητές δεν αντιλαμβάνονται μονοδιάστατα ούτε τον χρόνο, ούτε τον χώρο. Βλέπουν παντού και ταυτόχρονα υπαρκτά όντα καθώς και τις άπειρες προβολές τους. Εσύ δεν ήσουν παρά μια τέτοια προβολή. Και το ότι ήρθες από το μέλλον - αυτό που ήταν για εσένα το μέλλον, μια και για την ανθρώπινη αντίληψη η πτώση μου είχε ήδη συμβεί - δεν είχε για Εκείνους κανένα νόημα, αφού το γεγονός αυτό συνέβαινε εκείνη την ώρα, αλλά ταυτόχρονα είχε ήδη συμβεί και θα συνέβαινε και στο - μονοδιάστατο - μέλλον." Ο Ιάσονας τα έχασε με αυτό το τελευταίο. "Μην προβληματίζεσαι πολύ" τον καθησύχασε η Εύα. "Η ανθρώπινη αντίληψη σαφώς και δεν μπορεί να καταλάβει εκείνη των Τοποτηρητών. Πλέον δεν μπορώ ούτε κι εγώ, και αυτό που σου είπα μόλις τώρα δεν πλησιάζει παρά στο ελάχιστο την πραγματικότητα. Απλά προσπάθησα να εξηγήσω τα ανεξήγητα..." "Οι Άγγελοι δεν μου έδωσαν καν σημασία, ακόμα και όταν πλησίασα στον τόπο της Κρίσης σου. Πώς κι έτσι;" την ρώτησε πάλι. "Α, αυτό είναι απλό. Δεν Τους ένοιαζε." "Τι εννοείς;" απόρησε ο Ιάσονας. "Εσύ βλέπεις όλους τους μικροοργανισμούς που υπάρχουν μέσα στο αμάξι;" του είπε η Εύα. "Όχι βέβαια" της απάντησε. "Ακριβώς. Είναι ασήμαντοι για εσένα. Έτσι συμβαίνει και με τους Τοποτηρητές, με την διαφορά ότι αυτοί βλέπουν ταυτόχρονα όλα τα πράγματα και τις προβολές τους, ενώ το ανθρώπινο μάτι δεν μπορεί να δει τους μικροοργανισμούς. Αλλά και που τα βλέπουν, Τους φαίνονται εξίσου αδιάφορα." Ο Ιάσονας ξεροκατάπιε. Πράγματι, τί ενδιαφέρον μπορούσε να παρουσιάσει αυτός, ένας ασήμαντος άνθρωπος, για Εκείνους που είχαν την δυνατότητα να δημιουργούν και να γκρεμίζουν κόσμους;
"Εσύ όμως δεν είσαι ασήμαντος" του είπε η Εύα μαντεύοντας την σκέψη του. "Είσαι σημαντικός για εμένα. Είσαι ό,τι σημαντικότερο είχα ποτέ." Ο Ιάσονας κράτησε το τιμόνι με το ένα χέρι και χάιδεψε με την ανάστροφη του χεριού του το υπέροχο πρόσωπό της. Στην ευθεία, έσκυψε ξαφνικά και της έσκασε ένα κλεφτό φιλί. Είδε ότι πλησιάζουν σε ένα πρατήριο και της είπε "βάλε λίγο το μαγιώ σου γιατί θέλω να σταματήσω για βενζίνη." Με ένα πονηρό χαμόγελο η Εύα έκανε ό,τι της είπε. Στο πρατήριο σταμάτησε, έδωσε το αντίστοιχο αντίτιμο στον υπάλληλο, λέγοντάς του παράλληλα το είδος της βενζίνης που ήθελε να του βάλει κι έπειτα βγήκε έξω από το αμάξι για να ξεμουδιάσει. Τεντώθηκε λίγο και το βλέμμα του σταμάτησε μπροστά, στην συνέχεια του δρόμου.
Ούτε αυτός, ούτε η Εύα ήξεραν ότι στο τέλος αυτού του δρόμου τους περίμενε η μοίρα τους.

Είχαν περιπλακεί άσχημα τα πράγματα. Υποτίθεται ότι θα ήταν μια σύντομη και καθαρή δουλειά, χωρίς μάρτυρες. Αλλά κάποιος τους είχε προλάβει. Φτάνοντας στη Ουρανούπολη παρατήρησαν τον αναβρασμό που κυριαρχούσε στην μικρή πόλη. Δεν άργησαν να πληροφορηθούν αυτό που είχε συμβεί: διπλή ανθρωποκτονία στην μονή Σταυρονίκητα. Ο ένας ήταν κάποιος ερημίτης μοναχός ονόματι Ιωάννης... ο άλλος ήταν ο ίδιος ο Ηγούμενος. Τα ακριβή αίτια των θανάτων δεν είχαν γίνει ακόμα γνωστά, και η τοπική αστυνομική αρχή δεν είχε σκοπό να τα βγάλει σύντομα στην δημοσιότητα. Ωστόσο, από πληροφορίες που είχαν διαρρεύσει, ο χώρος και η στάση των πτωμάτων που βρέθηκαν συνέκλιναν στην εκδοχή αμοιβαίας αλληλοεξόντωσης. Ενδεχομένως κάποιες προσωπικές διαφορές ή ίσως κάποια περαστική τρέλα στα γέρικα μυαλά των μοναχών... Τουλάχιστον, αυτό πίστευε ο κόσμος. Κι όμως, οι δύο απεσταλμένοι του Πατριάρχη ήξεραν ότι κάτι άλλο πρέπει να συνέβαινε. Τόσο ο Ηγούμενος όσο και ο άλλος, ο γέροντας Ιωάννης, ήταν μέλη της Αδελφότητας... και ποτέ στο παρελθόν δεν είχε ξανασυμβεί αλληλοσκοτωμός μελών μέσα στους κόλπους της. Τί είχε συμβεί στην πραγματικότητα;
Ήξεραν ότι έπρεπε να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι αν όντως οι νεκροί ήταν αυτοί που λέγονταν ότι είναι. Όμως λόγω των πρόσφατων γεγονότων η είσοδος στο μοναστήρι ήταν απαγορευμένη από τις Αρχές. Κι ενώ προσπαθούσαν να σκεφτούν τί να κάνουν, τους ήρθε μια απόρρητη κλήση στο κινητό τηλέφωνο του Μάρκοβιτς. Ήταν από τον Πατριάρχη.

"Μάρκοβιτς εδώ" είπε, απαντώντας στην κλήση. Τα έντονα, γωνιώδη χαρακτηριστικά του ήταν τελείως ατάραχα, αλλά ο ίδιος είχε κυριευτεί από αμφιβολίες... το ίδιο και ο συνεργάτης του. "Μίροσλαβ, τώρα φαντάζομαι ότι βρίσκεστε ήδη στο Άγιο Όρος. Όπως επίσης φαντάζομαι ότι μάθατε τί συνέβη" είπε ο Πατριάρχης. "Μάλιστα κύριε. Τώρα εξετάζαμε πιθανούς τρόπους εξακρίβωσης των στοιχείων των νεκρών." "Δεν χρειάζεται" απάντησε απότομα ο Πατριάρχης. "Άλλα μέλη της Αδελφότητάς μας, διασκορπισμένα στα γύρω μοναστήρια, επιβεβαίωσαν την ταυτότητά τους." "Ώστε αλληλοσκοτώθηκαν;" ρώτησε ο Μάρκοβιτς. "Όχι, όχι" βιάστηκε να απαντήσει ο Πατριάρχης, προσπαθώντας να δώσει σιγουριά στην φωνή του. Προφανώς είχε κρατήσει κρυφό το ότι είχε βάλει ο ίδιος τον Ηγούμενο να δολοφονήσει τον γέροντα Ιωάννη. Όπως προσπαθούσε να κρατήσει κρυφό και το γεγονός ότι είχε τρομοκρατηθεί από αυτήν την αναπάντεχη τροπή. Υπήρχε κάποιος μυστηριώδης δολοφόνος. Ένας εκδικητής. Κάποιος που ήξερε ποιόν, πού και πότε να χτυπήσει. Η πιθανότητα να είχε σκοτώσει τον Ηγούμενο ο γέροντας είχε από την αρχή αποκλειστεί. Πώς ένας σχεδόν εκατοχρονίτης γέρος έσπρωξε έναν νεότερό του και οπλισμένο άντρα τόσο δυνατά, ώστε ο άλλος έσπασε τον αυχένα του κατά την πτώση του στον τοίχο; Ήταν αδιανόητο. Και όντως, νέες εξελίξεις συνηγορούσαν προς τον ολοκληρωτικό αποκλεισμό αυτής της πιθανότητας. Τις εξελίξεις αυτές γνωστοποίησε ο Πατριάρχης στον Μάρκοβιτς. "Με τις διασυνδέσεις μου και με την βοήθεια των υπόλοιπων  Αδελφών, έμαθα ότι την προηγούμενη από την ημέρα του φονικού, ένας και μόνο επισκέπτης εισήλθε στο Άγιο Όρος, και μάλιστα πέρασε το βράδυ του στην μονή Σταυρονίκητα. Το επόμενο πρωί, λίγο μετά την ώρα του Όρθρου, βγήκε από το μοναστήρι κάτω από την μύτη των ασκητών και μετά κατευθύνθηκε ταχύτατα προς την Ουρανούπολη, από όπου και έφυγε εσπευσμένα. Πέρασαν αρκετές ώρες μέχρι να αντιληφθούν οι μοναχοί τί είχε συμβεί και ακόμα περισσότερες μέχρι να διασταυρωθούν τα στοιχεία του επισκέπτη με εκείνα που είχε η εκδούσα αρχή εισόδου στο Άγιο Όρος στις Καρυές. Λέγεται Μιχάλης Κοτσαγιάννης και δήλωσε ότι μένει στην Θεσσαλονίκη, στην Τριανδρία." Ο Πατριάρχης σταμάτησε για να καθαρίσει τον λαιμό του. Έπειτα συνέχισε "δεν μπορεί να είναι σύμπτωση. Ο δολοφόνος είτε είναι συνεννοημένος με τους δύο άλλους στόχους σας... είτε τους κυνηγάει και αυτός. Μίροσλαβ, άκουσε με. Οι τοπικές αστυνομικές αρχές είναι πολύ βραδυκίνητες για να σας ανησυχήσουν, αλλά δεν μπορείτε να ποντάρετε στις πιθανότητες. Πρέπει να τον βρείτε πρώτοι εσείς. Οπωσδήποτε. Το πιθανότερο είναι ότι αυτός θα προσπαθήσει να έρθει σε επαφή με τους άλλους δύο, αλλά δεν μπορούμε να διακινδυνεύσουμε στην περίπτωση που δεν είναι μια συνεννοημένη ομάδα, αλλά αποτελούν και γι'αυτόν στόχους. Φύγετε αμέσως για την Θεσσαλονίκη και φτάνοντας προς την Τριανδρία, χωριστείτε. Ο ένας θα πάει στο σπίτι των δύο, ο άλλος στο σπίτι  αυτού. Προσοχή... όλες του οι κινήσεις δείχνουν είτε ότι ήταν μια εξαιρετικά μεθοδευμένη δολοφονία,  σχεδιασμένη και εκπονημένη από επαγγελματία, είτε ότι ήταν πάρα πολύ τυχερός. Προσωπικά κλίνω προς το πρώτο... Να έχετε τα μάτια σας ανοιχτά. Οδηγάει ένα μαύρο Astra και σε λίγο θα λάβεις και σε MMS μια φωτογραφία του. Μένει στην οδό..." συνέχισε ο Πατριάρχης. Σε μισή ώρα από τότε, οι δύο απεσταλμένοι ήταν ήδη στον δρόμο για την Θεσσαλονίκη και ο Μάρκοβιτς ενημέρωνε τον Βερεκίδη. "Όλα αυτά δεν βγάζουν νόημα" διαμαρτυρήθηκε ο δεύτερος. "Αναρωτιέμαι μήπως είναι κάποιου είδους παγίδα. Μήπως μας την έχουν στημένη." "Εγώ πάλι όχι" απάντησε ο Μάρκοβιτς. "Θα πάμε να κάνουμε την δουλειά μας χωρίς άλλες καθυστερήσεις. Αυτό μου είπε και ο Πατριάρχης: μην το σκέφτεστε. Κάντε το." Ο Βερεκίδης υποχώρησε. Και όλο και πλησίαζαν προς την Θεσσαλονίκη.

Υπάρχει τελικά μοίρα; Και αν υπάρχει, μπορεί κάποιος να ακούσει το κάλεσμά της έγκαιρα, ώστε να μπορέσει να προετοιμαστεί για αυτό που αναμένεται να έρθει; Ακόμα δεν έχει βρεθεί απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Και είναι πιθανόν να μην βρεθεί ποτέ. Γιατί είτε κάποιος πιστεύει στο ριζικό, στο προκαθορισμένο των γεγονότων, είτε θεωρεί ότι τίποτα δεν υπακούει σε κάποιον νομοτελειακό κανόνα, υπάρχει περίπτωση να του συμβεί κάτι που θα ανατρέψει τις αντιλήψεις του, που θα καταρρίψει τα πιστεύω του.
Αλλά και αν δεν υπάρχει αυτό που λέγεται ειμαρμένη, είναι σίγουρο ότι καμιά φορά η τύχη παίζει παράξενα παιχνίδια. Παιχνίδια που μπορεί να καταλήξουν σε ευτυχία... ή που μπορούν να αποβούν θανάσιμα.
Αφού πέρασε μια νύχτα τύψεων, ταλαιπωρίας, οδύνης, ο Μιχάλης σηκώθηκε από το κρεβάτι του πιο άδειος από ποτέ. Ήξερε ότι αργά ή γρήγορα θα τον ανακάλυπταν. Αλλά γυρνώντας εσπευσμένα από την χερσόνησο του Άθω, αισθάνθηκε τόσο τρομακτικά κουρασμένος που σχεδόν αυτόματα έπεσε στο κρεβάτι του για να κοιμηθεί. Ήταν ένας ύπνος άρρωστος, χωρίς όνειρα, μόνο με μια αντανάκλαση κενού να ίπταται πάνω από τις σκιές του υποσυνείδητού του. Ωστόσο, όταν ξύπνησε, δεν είχε χάσει την αποφασιστικότητά του. Αυτό που είχε αποφασίσει να κάνει, θα το έκανε. Για τον φίλο του.
Πάνω από το ηλεκτρικό τζάκι του ήταν στερεωμένο το παλιό κυνηγετικό τουφέκι του πατέρα του - το χρησιμοποιούσε όταν μια στο τόσο επισκεπτόταν τον γιο του και ανέβαιναν μαζί για κυνήγι λαγού στον Χορτιάτη. Για να μπορέσει να κυνηγάει και ο ίδιος, είχε βγάλει και ο Μιχάλης άδεια κυνηγετική και οπλοκατοχής... όχι ότι τώρα τον ένοιαζε στο ελάχιστο. Το πήρε, πήγε στο τελευταίο συρτάρι ψηλά πάνω από τον πάγκο της κουζίνας και το γέμισε με τα σκάγια που ήταν φυλαγμένα εκεί. Ύστερα κατέβηκε φουριόζος στο αμάξι του.
Δεν ήξερε από πού να αρχίσει, για αυτό και αποφάσισε να πάει εξαρχής από το σπίτι του Ιάσονα. Ένιωθε  πως ενδεχομένως θα αντίκριζε κάτι αποτρόπαιο, κάτι ανάλογο με την προηγούμενη φορά που είχε πάει εκεί... ή μπορεί και κάτι ακόμα χειρότερο. Το δίχως άλλο όμως θα πήγαινε.
Και, είτε λόγω μοίρας, είτε λόγω τύχης, τα πράγματα εξελίχθηκαν όπως εξελίχθηκαν.
Στο δρόμο για το σπίτι του Ιάσονα διασταυρώθηκε με τους απεσταλμένους του Πατριάρχη. Με τους εκτελεστές του. Και αυτοί τον είδαν. Το μαύρο Astra. Το πρόσωπο, ίδιο με την φωτογραφία στο κινητό. Έριξαν μια κλεφτή ματιά στο αντίθετο ρεύμα. Δεν μπορούσαν να κάνουν επιτόπια στροφή χωρίς να προκαλέσουν μακελειό. Θα έστριβαν όμως στην κοντινότερη έξοδο και θα ακολουθούσαν τον δρόμο που είχε πάρει το αμάξι του Μιχάλη. Όπως περίμεναν, ήταν η ανηφόρα για την μεζονέτα που είχαν και οι ίδιοι εντολή να πάνε.
Φτάνοντας στην είσοδο του σπιτιού, ο Μιχάλης πρόσεξε ότι το αμάξι του Ιάσονα ήταν εκεί. Και όχι μόνο αυτό... κοιτούσε και δεν πίστευε στα μάτια του. Μέσα στο Golf ήταν ο Ιάσονας... και εκείνη. Μόλις είχαν επιστρέψει. Και φιλιόντουσαν. Δεν είναι δυνατόν... δεν είναι δυνατόν, σκέφτηκε. Εγώ ερχόμουν για να τον σώσω... για να κάνω αυτή να πληρώσει... και τώρα τους βλέπω μαζί. Μαζί. Και εξαιτίας τους έχει πεθάνει ένας από τους αγαπημένους μου ανθρώπους κι εγώ είμαι πλέον καταζητούμενος για τον φόνο του. Όχι... όχι... με κορόιδεψαν... με εξαπάτησαν. Θα το πληρώσουν και οι δύο.
Φρέναρε απότομα, κατέβηκε θολωμένος από το αμάξι και κατευθύνθηκε τυφλά προς τον Ιάσονα και την Εύα, την στιγμή ακριβώς που έβγαιναν από το Golf. Στο χέρι του ήταν το όπλο, γεμάτο και έτοιμο. Βλέποντάς τον ξαφνικά μπροστά του ο Ιάσονας, είχε σαν αρχική αντίδραση την έκπληξη. Στο δευτερόλεπτο όμως, πρόσεξε και το όπλο στα χέρια του. Και τότε παρατήρησε και το παρανοϊκό του βλέμμα. Την λύσσα του. "Μιχάλη; Τι συμβαίνει; Τι το θέλεις αυτό το όπλο;" είπε και ασυναίσθητα έσφιξε το χέρι της Εύας. Εκείνη δεν αντέδρασε, διαισθανόμενη ότι κάτι φριχτό ήταν έτοιμο να συμβεί. "Με κατέστρεψες" απάντησε ο Μιχάλης. "Μου κατέστρεψες την ζωή. Εσύ και αυτή η πουτάνα!" ούρλιαξε. "Γιατί μου το κάνατε αυτό; Γιατί; Τι σας έφταιξα;" είπε και σήκωσε το όπλο του σημαδεύοντας τον Ιάσονα. Εκείνος, που είχε λουστεί σε κρύο ιδρώτα, ρώτησε "τι; Τι σου κάναμε; Μα τί είναι αυτά που λες;" "Βούλωσ'το μαλάκα! Τι μου κάνατε; Εσύ μου είχες πει να έρθω εκείνο το γαμημένο απόγευμα στο σπίτι σου. Τότε, που σας βρήκα εδώ, στον πάνω όροφο, να κάνετε ό,τι κάνατε, να είστε όπως ήσασταν. Εξαιτίας σου πήγα στο Άγιο Όρος! Για να σώσω εσένα! Εξαιτίας σου έγινε ό,τι έγινε! Και εξαιτίας της! Δεν έχω πλέον τίποτα άλλο μέσα μου. Είμαι κενός. Δεν με νοιάζει τίποτα άλλο, παρά μόνο αυτό - να πληρώσετε!" "Σταμάτα! Σταμάτα!" ούρλιαξε ο Ιάσονας. "Έχεις τρελαθεί τελείως! Κανείς δεν είπε ότι κινδύνευα! Και δεν ήθελα να σε φέρω εδώ για να σε παγιδέψω - για ποιό λόγο να το κάνω αυτό; Ήθελα να σε φέρω για να δεις! Και ούτε που αντιλήφθηκα ότι τελικά είχες έρθει! Κανείς δεν σε υποχρέωσε να πας στο Άγιο Όρος, που ούτε ξέρω τί έγινε εκεί, και κανείς δεν σε παρέσυρε να κάνεις κάτι! Ούτε εγώ, ούτε η Εύα, κατάλαβες; Κανείς!" φώναξε απεγνωσμένα. "Τέρμα τα λόγια" είπε ψυχρά ο Μιχάλης. Και πίεσε την σκανδάλη.
Όλα έγιναν σε μια στιγμή. Με το που είδε το δάχτυλο του Μιχάλη να κινείται, η Εύα ξέφυγε από το πιάσιμο του Ιάσονα και πετάχτηκε μπροστά του. Η βολή την πέτυχε κατάστηθα και την πέταξε πίσω, μπροστά από το υπόστεγο του γκαράζ. Σωριάστηκε εκεί, σφαδάζοντας.
Ο Ιάσονας δεν πρόλαβε να αντιληφθεί τί έγινε κι ενστικτωδώς όρμησε στον Μιχάλη, που είχε σαστίσει στιγμιαία από την κίνηση της Εύας. Έπεσε με δύναμη και οργή πάνω του, ρίχνοντας το τουφέκι του χάμω και δίνοντάς του μια δυνατή γονατιά στην κοιλιά. Ο Μιχάλης συνήλθε γρήγορα και τον χτύπησε ξερά στο σαγόνι. Χάνοντας την ισορροπία του, ο Ιάσονας παρέσυρε και τον Μιχάλη και τον έριξε βαριά κάτω. Άρχισαν τότε να κυλιούνται στο χώμα και να παλεύουν σαν αγρίμια.
Η Εύα δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Μια παγωνιά είχε αρχίσει να απλώνεται από το στήθος της σε όλο της το σώμα. Πλέον δεν ένιωθε πόνο, μόνο ασφυξία και πνιγμό από το αίμα που είχε πλημμυρίσει τον φάρυγγά της και γινόταν όλο και πιο πηχτό. Η όρασή της είχε αρχίσει να θολώνει, τα περιγράμματα των αντικειμένων να ξεθωριάζουν. Το μούδιασμα είχε φτάσει ως τα δάχτυλα των ποδιών της. Τον ένιωθε. Ένιωθε τον θάνατο να πλησιάζει. Ένιωθε το πανέμορφο, εύθραυστο ανθρώπινο σώμα της να  βαρυγκομεί, ένιωθε την ζωή να την εγκαταλείπει. Αλλά την τελευταία, την ύστατη στιγμή, κάτι άλλαξε. Ξαφνικά, όλα άρχισαν να ξαναγίνονται καθαρά. Ο πόνος επέστρεψε προς στιγμή, και μαζί του μια διαύγεια σε όλα τα ερεθίσματα που δεχόταν ο οργανισμός της από τον περιβάλλοντα χώρο. Η παγωνιά και το μούδιασμα άρχισαν να περνούν, η ασφυξία και το πνίξιμο να καταλαγιάζουν. Η όρασή της ξεθόλωσε και μαζί και όλες οι υπόλοιπες αισθήσεις της. Όλο της το είναι, όλη της η ύπαρξη άρχισε να ξανασφύζει από ζωή. Κοίταξε το στέρνο της και είδε ότι η τεράστια πληγή από τον πυροβολισμό άρχισε να κλείνει. Σε λίγο είχε εξαφανιστεί τελείως, μην αφήνοντας καν μια ουλή. Τα σκάγια του όπλου είχαν ξεπεταχτεί από τα σπλάχνα της και κείτονταν ματωμένα και παραμορφωμένα πάνω στο υπέροχο στήθος της. Είχε πέσει σε ένα μέρος που λουζόταν στο φως του ήλιου.
Ανακάθησε με κόπο και τότε είδε τον Ιάσονα και τον Μιχάλη να έχουν αφήσει πίσω τους κάθε ίχνος ανθρωπιάς, βγάζοντας τα κατώτερά τους ένστικτα στην επιφάνεια, και να παλεύουν μέχρι θανάτου. Ήθελε να τους σταματήσει, να μπει ανάμεσά τους, να τους χωρίσει... όταν πρόσεξε ένα ακόμα αμάξι να σταματάει από πίσω τους. Από μέσα βγήκαν δύο άντρες οπλισμένοι με περίστροφα εξοπλισμένα με σιγαστήρα.
Εκείνη την στιγμή ο Μιχάλης είχε γυρίσει από κάτω του τον Ιάσονα και προσπαθούσε να τον πνίξει. Ο Ιάσονας δεν φαινόταν να έχει καμιά ελπίδα, έχοντας όλο το βάρος του γεροδεμένου κορμιού του Μιχάλη από πάνω του. "Σκότωσέ τον, Κοσμά!" ακούστηκε μια φωνή. "Σκότωσέ τον! Χρειάζομαστε και τον άντρα και την γυναίκα, και ο δολοφόνος θα μας στερήσει εκείνον! ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ!"
Και τότε συνέβη.
Μέσα στην παραζάλη της μάχης και του πρωτόγονου μίσους τους, τα δύο αγρίμια δεν αντιλήφθηκαν την παρουσία των εκτελεστών του Πατριάρχη. Ο Ιάσονας, σε μια υπεράνθρωπη προσπάθεια να ξεφύγει από την θανατερή λαβή του Μιχάλη, του έριξε μια τρομερή γροθιά στα νεφρά. Η αναπνοή του Μιχάλη κόπηκε στιγμιαία, τα χέρια του χαλάρωσαν και ο Ιάσονας βρήκε την ευκαιρία να ελευθερωθεί. Του έριξε μια αγκωνιά στο πρόσωπο και γλιστρώντας τον από δίπλα του, ανασηκώθηκε στον αγκώνα του και όρμησε αυτός από πάνω του.
Εκείνη την στιγμή ένα περίστροφο εκπυσοκρότησε. Δύο φορές.
Και η Εύα, από την θέση που ήταν, ανήμπορη να αντιδράσει, όντας απλός θεατής στα γεγονότα που εξελίχθηκαν αστραπιαία μπροστά στα μάτια της, τόσο κοντά και όμως τόσο μακριά, είδε ξαφνικά το κορμί του Ιάσονα να κλονίζεται και να αναταράσσεται. Είδε το αίμα του να τινάζεται. Είδε δύο σφαίρες, που δεν προορίζονταν για αυτόν, να διαπερνούν πέρα ως πέρα το στήθος και την κοιλιά του. Είδε το ταλαιπωρημένο του σώμα να πέφτει προς τα πίσω, αφήνοντας αιμάτινα ρυάκια στην τροχιά της πτώσης του. Είδε το πρόσωπό του να χτυπάει με δύναμη το χώμα που είχε λεκιαστεί από το ίδιο του το αίμα.
Είδε τον Ιάσονα να σωριάζεται νεκρός.

Το επόμενο μέρος της Πτώσης, το μέρος 8, είναι και το τελευταίο. Εκεί κλείνει αυτό το διήγημα και τελειώνει μια προσπάθεια που ξεκίνησε εδώ και αρκετούς μήνες. Θα αναρτηθεί σε post σύντομα.

Read more...