Κάθε χρονιά τα ίδια και τα ίδια. Πώς γίνεται οι εκδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου να καταλήγουν έτσι;

Θα έπρεπε όλοι να τους κάνουμε υπερήφανους. Εκείνους που θάφτηκαν κάτω από τις ερπύστριες, που το αίμα τους έβαψε την είσοδο του Μετσοβείου Πολυτεχνείου στην Αθήνα, που δεν έζησαν για να δουν ότι η θυσία τους είχε αντίκρυσμα στις κατοπινές γενιές. Αλλά και εκείνους που επέζησαν  τότε και κράτησαν ζωντανή μέχρι σήμερα την ανάμνηση της φρίκης της στιγμής που τα άρματα έμπαιναν μέσα στο προαύλιο του Πολυτεχνείου πατώντας πάνω στα κορμιά των νέων. Την ανάμνηση της φρίκης αλλά και του μεγαλείου της. Γιατί τί άλλο μπορεί να λεχθεί για μια στιγμή κατά την οποία ένας φοιτητής, βλέποντας ένα μεταλλικό τέρας να είναι έτοιμο να τον καταπλακώσει, δεν το κουνάει ρούπι  από την θέση του αλλά επιμένει να κρατάει ένα πλακάτ που γράφει "Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία", γενναίος, ακλόνητος, ηρωικός, αν όχι το ότι ήταν μεγαλειώδης;

Θα έπρεπε να τους κάνουμε υπερήφανους. Όλους αυτούς τους νεαρούς αγωνιστές της ελευθερίας. Που τόλμησαν να σηκώσουν το κεφάλι ενάντια στο τρομερό κατεστημένο. Το καθεστώς του φόβου. Την δικτατορία, την Χούντα των συνταγματαρχών.

Θα έπρεπε να τους κάνουμε υπερήφανους, όχι μόνο εμείς οι φοιτητές (άλλωστε κάποια στιγμή θα πάρουμε το πτυχίο και θα πάψουμε να λεγόμαστε "φοιτητές"), αλλά και όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας. Θα έπρεπε να παραδειγματιστούμε. Δεν έχει σημασία να σκεφτούμε το τί θα κάναμε αν είμασταν εμείς στην θέση τους. Αν θα είχαμε τα κότσια να κοιτάξουμε κατά πρόσωπο το πολυβόλο ενός τανκ. Το μόνο που έχει σημασία είναι ότι εκείνοι το έκαναν. Δεν αρκεί αυτό για να μας βάλει στην διαδικασία να σκεφτούμε ότι το έκαναν για να δώσουν το παράδειγμα, για να αποδείξουν σε όλους ότι κανένας δεν πρέπει να παραβιάζει τα δικαιώματά μας, κανένας δεν πρέπει να βιάζει την πληρωμένη με τόσο αίμα ανά τους αιώνες ελευθερία μας, κανένας δεν πρέπει να είναι υπεράνω της δημοκρατίας;

Θα έπρεπε να τους κάνουμε υπερήφανους. Αλλά δεν το κάνουμε. Γιατί όσο και να συγκινούμαστε, όσο και να δείχνουμε κατάνυξη στις ανάλογες εκδηλώσεις, όσα στεφάνια και να καταθέσουμε, όσο και να συμμετέχουμε στις πορείες, η ουσία παραμένει η ίδια. Ότι οι περισσότεροι χρησιμοποιούν την επέτειο της 17 Νοέμβρη του 1973 για να προωθήσουν τους δικούς τους ανούσιους, ψηφοθηρικούς, μαλακισμένους μικροπολιτικούς και κομματικούς σκοπούς.

Κάθε χρόνο γίνονται στο Πολυτεχνείο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης , όπως και παντού, τιμητικές εκδηλώσεις μνήμης για τους πεσόντες στα επεισόδια του Μετσοβείου, καθώς και για όλους γενικά τους αγωνιστές φοιτητές εκείνης της περιόδου, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων του Α.Π.Θ. Καλώς γίνονται... αλλά αυτό στο οποίο καταλήγουν με κάνει πραγματικά να ντρέπομαι.

Στις φετινές εκδηλώσεις, μέλη της Δ.Α.Π. - Ν.Δ.Φ.Κ., ανήκοντας όχι μόνο στις πολυτεχνικές σχολές αλλά και σε άλλες, πήγαν να πουλήσουν μαγκιά σε συγκέντρωση της Π.Α.Σ.Π., στην οποία ήταν καλεσμένη μεταξύ άλλων ως ομιλήτρια και η βουλευτίνα Μιλένα Αποστολάκη. Τα πράγματα εκτροχιάστηκαν γρήγορα, οι προσβολές έδωσαν και πήραν και η όλη εκδήλωση κατέληξε σε φιάσκο. Τελικά, τα πράγματα πήραν την χειρότερη δυνατή τροπή, η οποία είναι μάλλον γνωστή, αφού από χτες έχουν βουήξει τόσο η τηλεόραση και το ραδιόφωνο, όσο και το Διαδίκτυο. Τα επεισόδια αυτά κατέληξαν σε άγριο ξύλο και μικροκαταστροφές του γύρω χώρου μπροστά από το κεντρικό φουαγιέ του Πολυτεχνείου.

Μπράβο σας μαλάκες.

Και το ειρωνικό μπράβο αυτό δεν πηγαίνει μόνο στους αντιπροσώπους των δύο αυτών παρατάξεων, που ξεφτίλισαν την όλη κατάσταση με τις συμπλοκές τους. Πάει γενικά σε ό,τι συντηρεί αυτήν την γάγγραινα του Ελληνικού Πανεπιστημίου, τις κομματικές και μη παρατάξεις. Παρατάξεις που περιμένουν αφορμές όπως η επέτειος του Πολυτεχνείου για να μας βρωμίσουν με την ιδεολογική τους σήψη. Παρατάξεις που εμποδίζουν την πραγματική πολιτικοποίηση των εκκολαπτόμενων πολιτών και την αντικαθιστούν με την κομματικοποίηση.

Δ.Α.Π.ίτες, Π.Α.Σ.Π.ίτες, Π.Κ.Σ.ίτες, Α.Κ.ίτες, Ε.Α.Α.Κ.ίτες και λοιποί. Όλοι μέρη του ίδιου συστήματος, όλοι στον ίδιο ντορβά. Όλοι τόσο πεισματικά πρόθυμοι να συνεχίζουν την ιδεολογική τους κόντρα για κανένα προφανή σκοπό. Όλοι τόσο τυφλοί στο μοναδικό συμπέρασμα που βγαίνει μετά από τόσο χρόνια πολιτικών προστριβών. Το συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει πλέον Αριστερά, Δεξιά και Κέντρο. Υπάρχει μόνο η συντηρητική και καταπιεστική πολιτική και η προοδευτική και ανθρώπινη πολιτική.  Η πρώτη αντιπροσωπεύει ένα σκοταδιστικό, άνισο, καπιταλιστικό, εξανδραποδιστικό κόσμο. Η δεύτερη ένα κόσμο ισονομίας, αυτονομίας, κοινωνικής πρόνοιας. Διαλέξτε και πάρτε.

Τόσα χρόνια κατέβαινα σε πορείες, σε καταλήψεις, σε διαμαρτυρίες και θα συνεχίσω να το κάνω. Δεν πήγαινα όμως σε όλες και οπωσδήποτε δεν πήγαινα επειδή μου το επέβαλλε κάποιος. Το γεγονός ότι συντασσόμουν μαζί με εκείνους με τους οποίους διέβλεπα ότι έπρεπε να αγωνιστώ δεν έχει σχέση, γιατί η επιλογή ήταν και πάλι δικιά μου. Δεν ήμουν μαζί τους επειδή ήταν "αριστεροί" ή "αναρχικοί" ή "κομμουνιστές" ή ο,τιδήποτε άλλο, αν και για πολύ καιρό, όταν ακόμα ψαχνόμουν με όλη αυτήν την κατάσταση και δεν είχα καταλήξει στο προφανές μέσα στην απλότητά του συμπέρασμα, έβαζα ο ίδιος στον εαυτό μου κάποια από αυτές τις ταμπέλες. Αλλά επειδή την συγκεκριμένη στιγμή αυτό απαιτούσε η δικιά μου ιδιοσυγκρασία και η πολιτική περιβάλλουσα του συγκεκριμένου γεγονότος. Γιατί το να είσαι "αριστερός" και κολλημένος δεν σε κάνει προοδευτικότερο από έναν "δεξιό" που ψάχνει την ιδεολογία πίσω από τα πιστεύω του για να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι την πολιτική ανεπάρκειά της.

Πώς συνδέονται όλα αυτά με την επέτειο του Πολυτεχνείου; Μα είναι απλό. Είναι η ιδανική επέτειος για να δείξουν οι διάφορες παρατάξεις μέσα στο Πανεπιστήμιο την απουσία της Παιδείας τους και την ιδεολογική τους κατάπτωση. Και δεν μιλάω για τον x και τον y Π.Α.Σ.Π.ίτη, Π.Κ.Σ.ίτη και Ε.Α.Α.Κ.ίτη που, αν και είναι μέλος των παράταξεων αυτών, είναι σκεπτόμενος και βλέπει λίγο πιο μακριά από την μύτη του. Λέω για εκείνους που είναι ρομποτάκια, πιόνια που είτε τραμπουκίζουν σωματικά, ρίχνοντας ξύλο σαν άνοοι μπράβοι, είτε πολιτικά, προωθώντας τα συμφέροντα του εκάστοτε κόμματος κάτω από το βρώμικο σεντόνι της ιδεολογικής τους αρετής. Δυστυχώς αυτά τα μαλακισμένα αποτελούν και τον σκληρό πυρήνα των εκάστοτε παρατάξεων, που σημαίνει ότι αυτοί αποφασίζουν, αυτοί επιλέγουν. Κι επιλέγουν πάντα να διαιωνίζουν την διχόνοια και τον φανατισμό ανάμεσα στους φοιτητές. Όχι ότι οι υπόλοιποι είναι καλύτεροι. Έχουν και αυτοί μερίδιο ευθύνης, επιλέγοντας να είναι πρόβατα που κάνουν ό,τι τους λένε οι άλλοι.

Αντί να κάτσετε να συζητήσετε με νηφάλιο μυαλό για όλα αυτά που ταλανίζουν τόσα χρόνια την ελληνική Παιδεία. Αντί να αποδιώξετε από πάνω σας τις κομματικές καταβολές και επιρροές και να συγκροτήσετε ένα ενιαίο, αυτοδιάθετο παμφοιτητητικό οργανισμό, που θα έχει χώρο για όλες τις ιδεολογίες αλλά θα αποτελεί ταυτόχρονα ένα συμπαγές σύνολο. Αντί να σταματήσετε να εμπλέκεστε σε ατέρμονες συζητήσεις για την ορθότητα της κάθε ιδεολογίας. Αντί όλων αυτών, εσείς επιλέγετε να κηλιδώνετε αυτήν την επέτειο αλλά και γενικότερα όλα εκείνα που αποκτήθηκαν με πόνο και αίμα, εξασφαλίζοντας το δικαίωμά σας να μιλάτε ελεύθερα. Εκμεταλλεύεστε αξίες κερδισμένες με πολύ κόπο για να τσακώνεστε σαν τα κοκόρια. Μόνο αυτό κάνετε. Οι μεν τραμπουκίζοντας για να αισθανθείτε την ασφάλεια της αγέλης και να αποδιώξετε από πάνω σας την ενοχή της απουσίας οποιασδήποτε σύμφωνης ιδεολογίας και οι δε διαλαλώντας το πόσο αγωνιστές αισθάνεστε και οι ίδιοι, για το πόσο πρόθυμα ακολουθείτε το παράδειγμα εκείνων των νεαρών ηρώων, ξεχνώντας ότι η ουσία του ήρωα δεν είναι να πουλάει τη εικόνα του αλλά να παλεύει μέχρις εσχάτων για τα πιστεύω του, είτε αφανώς, είτε φανερά.

Αντί για φανταχτερές εκδηλώσεις που καταλήγουν πάντα σε ξύλο και κωλοπαιδαρισμούς από τους εκάστοτε κάφρους (δεν είναι μόνο οι φετινές, σχεδόν κάθε χρονιά τα ίδια χάλια βλέπουμε), θα αρκούσε μια λιτή, αλλά συγκινησιακά φορτισμένη και γεμάτη σημασία τελετή, με ουσιαστικό περιεχόμενο και συγκροτημένο πολιτικό και παιδαγωγικό προσανατολισμό. Αλλά πού μυαλό για τέτοια. Εσείς γουστάρετε σπάζοντας οι μεν τις μούρες των δε.

Και όλα αυτά "θυμόμενοι τα γεγονότα του '73".

Σα δε ντρέπεστε λέω εγώ.