Γράμμα στον Άη Βασίλη

"Αγαπημένε μου Άη Βασίλη,

τί καιρό κάνει εκεί ψηλά; Εδώ μας χιόνισε λίγο αλλά κατά τα άλλα τρίχες, δεν καταλαβαίνουμε και πολύ από χειμώνα. Φυσικά, αυτό σημαίνει ότι τον Μάρτιο θα τουρτουρίζουμε και μετά θα μας χτυπήσει καύσωνας τον Μάιο αντί, φυσιολογικά, τον Ιούλιο - γενικά ότι οι εποχές τα έχουν παίξει. Αλλά τέλος πάντων, ας μην μακρυγορήσουμε στο θέμα του καιρού γιατί προέχουν άλλα πιο σημαντικά.

Άγιε μου Βασίλη, πέρυσι ήμουν πολύ καλό παιδί. Διάβαζα τα μαθήματά μου, χτένιζα το μαλλί μου χωρίστρα, έβγαλα το σκουλαρίκι, ξυρίστηκα, έτριψα το tatoo μου με γυαλόχαρτο, περνούσα γριούλες από διαβάσεις, έπινα αποκλειστικά βιολογικούς χυμούς, έτρωγα κρέας μόνο κάθε Κυριακή και σταμάτησα να κυνηγάω τις όμορφες και τσαχπίνες φοιτήτριες. Όλα αυτά τα έκανα με την προσδοκία να μου ικανοποιήσεις κι εμένα την ευχούλα μου, την μία και μοναδική μου ευχούλα, όπως κάνεις σε όλα τα καλά παιδάκια την Πρωτοχρονιά. Και ποιά ήταν η ευχούλα μου; Να με μεταμορφώσεις σε αυτό το γατάκι:

Αλλά κατά πώς φαίνεται, Άγιε μου Βασίλη, με έγραψες στις χοντρομποτάρες σου. Όταν ξύπνησα το πρωί της Πρωτοχρονιάς και πήγα να δω την μουτσούνα μου στον καθρέφτη, αντίκρυσα την γνωστή σκατόφατσα. Δεν αγκάλιαζα με τα τριχωτά και απαλά μου πατουσάκια κανένα θεσπέσιο στήθος, ούτε φύτρωνε πάνω από τον ποπό μου μια ουρίτσα που παιχνίδιζε πέρα δώθε. Το τί απογοήτευση τράβηξα, δεν λέγεται. Σκέφτηκα ότι, ρε γαμώτο, αν έκανα όλες αυτές τις καταναγκαστικές καλοσύνες μέσα στην χρονιά και παρ'όλ'αυτά έφαγα απόρριψη, τι ζντο μπέο έπρεπε να κάνω για να μου δώσεις και λίγη σημασία;
Το σκέφτηκα από εδώ, το σκέφτηκα από εκεί και τελικά κατέληξα σε μια κίνηση στρατηγικής. Φέτος έκανα τα ακριβώς αντίθετα!

α) Άφησα μαλλί μέχρι το πάτωμα και το έκανα τζίβες για να μοιάζω με αυτούς τους αναρχοάπλυτους  και τους κακούς, ανθέλληνες και ακολούθους του Σατανά αριστερούς που συνεχώς παρασέρνουν τους υπόλοιπους διαδηλωτές και τους μπριζώνουν, φτάνοντάς τους στο σημείο να πλακώνουν στις μάπες έναν αγαθό, καλοσυνάτο, αμερόληπτο, τίμιο, ειλικρινή, θύμα των περιστάσεων και καθόλου μα καθόλου λαμόγιο πρώην υπουργό. Στην συνέχεια τους ακολούθησα κι εγώ στους δρόμους και μπορώ να πω ότι η ενοχή μου ήταν ανάμεικτη με πρωτόγνωρη ευχαρίστηση.

β) Έκανα piercing και tatoos ακόμα και στο έσω ους. Τα αποτελέσματα είναι ελεεινά από αισθητικής σκοπιάς αλλά, κουβαλώντας τόσο μέταλλο πάνω μου, έχω την ευτυχία να είμαι ο πρώτος άνθρωπος με δικό του δυνητικό μαγνητικό πεδίο.

γ) Συνεχίζω το διάβασμα, τυπικά για την σχολή μου, αλλά στην ουσία για να μαζέψω απόκρυφες γνώσεις και να κατακτήσω την υφήλιο εδραιώνοντας την δυναστεία του Dimos του Α'.

VICTORY SHALL BE MINE!

δ) Πίνω και γίνομαι λιάρδα κάθε βράδυ.

ε) Παρασύρω τις γιαγιάδες σε rave parties στο Πολυτεχνείο, βάζοντάς τις να ακούνε οληνυχτίς παλιές  ελληνικές psychedelic και uplift trance επιτυχίες των '90s.

(Παρεμπιπτόντως, η ελληνική electro - γενικότερα - σκηνή έβγαλε κλασικές κομματάρες την δεκαετία 1990 - 2000, που εξακολουθούν να ακούγονται στο εξωτερικό και κυρίως την Γερμανία και τις σκανδιναβικές χώρες, αλλά εδώ τις πετυχαίνει κανείς σπάνια, ακόμα και στα πιο επιλεγμένα στέκια. Μας έχει πλήξει η house μάστιγα!)

στ) Και τέλος, όχι μόνο κυνηγάω τις κοπέλες και τολμάω να κάνω sex ακόμα και αυτές τις χρονιάρες μέρες, αλλά πριν κανένα μήνα σου έφαγα και την γκόμενα, σαρδαναπαλόγερε!

Ε ΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ! ΤΟ ΠΙΠΙΝΙ Η ΑΓΙΟΒΑΣΙΛΑΙΝΑ ΣΕ ΚΕΡΑΤΩΣΕ ΜΕ ΕΜΕΝΑ!

Αυτά για να μάθεις να κρατάς τις υποσχέσεις σου! Άκου λοιπόν να δεις, ζυμαρούλη: για να μην κάνω τίποτα χειρότερο (μαζί με την Αγιοβασίλαινα, πάντα), έχεις καιρό μέχρι την 1η του Ιανουαρίου να κανονίσεις έτσι το πρόγραμμά σου και να πραγματοποιήσεις την φετινή μου ευχή. Άντε, γιατί πολύ αέρα πήρες. Παλιά έφτιαχνες κούκλες, μπάλες, αλογάκια και τέτοια και ήταν όλοι ευχαριστημένοι. Τώρα που όλα τα άλλα παιδιά σου ζητούν i - Pads και Nintendo Wiis και σου βγαίνει ο πάτος για να τα φτιάξεις και να τα μοιράσεις σε όλον τον κόσμο, θα μου αρνηθείς, μετά από ό,τι έκανα, την δική μου ευχή;
Εγώ λοιπόν για φέτος σκέφτηκα ότι, αρχικά, θα ήθελα αυτά που όλοι όσοι θέλουν να αυτοαποκαλούνται αλτρουιστές λένε ότι θα ζητούσαν. Δηλαδή, παγκόσμια ειρήνη, καταπολέμηση της πείνας, φάρμακα και ιατρική περίθαλψη για όλον τον κόσμο, επούλωση των πληγών του περιβάλλοντος, κοινωνική και διακρατική αλληλεγγύη κ.τ.λ. Αλλά ξέρω ότι δεν θα μπορέσεις ποτέ να τα καταφέρεις σε όλα αυτά. Ξέρω ότι δεν θα μπορέσεις να τα καταφέρεις καν σε μικρότερου βεληνεκούς και πιο προσωπικές ευχές, όπως επιτυχία με την διπλωματική μου και πρωτάθλημα στην Τούμπα. Το ξέρω γιατί για να πραγματοποιηθούν τέτοιες ευχές δεν αρκούν οι προσπάθειες ενός τροφαντού αγίου που φέρει ένα άξιο θωπεύματος μούσι. Δεν αρκούν τα λόγια, δεν αρκούν τα ευχολόγια ούτε τα ευκολο - λόγια, δεν αρκεί η σκέψη. Απαιτείται δράση. Απαιτείται δράση από όλους εμάς, τους ανθρώπους, τους έχοντες και τους μη κατέχοντες, τους δουλοπάροικους ενάντια στους προύχοντες και τους πληβείους ενάντια στους πατρικίους. Ξέρω, καλέ και κερατά μου Άγιε, ότι εναποτίθοντας τις ελπίδες μας σε εσένα, νιώθοντας αδύναμοι να πράξουμε το ο,τιδήποτε αν δεν κρυβόμαστε πίσω από τις πλάτες των άλλων, δεν πρόκειται να καταφέρουμε τίποτα.
Αλλά υπάρχει κάτι που μπορείς να κάνεις. Είναι κάποια πράγματα στην ζωή που είναι απροσδόκητα, που ενώ αν τα αποζητούμε και αγωνιστούμε για αυτά είναι πολύ πιθανό να τα απολαύσουμε, υπάρχουν εν τούτοις οι παράγοντες της τύχης, των συγκυριών και των περιστάσεων που μπορούν να τα ευνοήσουν ή να μας τα πάρουν όλα. Για αυτά τα πράγματα θα ήθελα να σε παρακαλέσω, Άγιέ μου, για αυτά που όταν τα έχει κανείς τα θεωρεί αυτονόητα και μόνο όταν αισθανθεί ότι σιγά σιγά ή απότομα τα χάνει αρχίζει και αντιλαμβάνεται την αξία τους. Θα ήθελα να μας εξασφαλίσεις αγαθά όπως την υγεία, την αγάπη των προσφιλών προσώπων, την ζεστασιά της αγκαλιάς της μάνας, την σιγαλιά ενός γιορτινού τραπεζιού με φίλους και ταίρια, την ανθρωπιά στον τρόπο σκέψης και δράσης μας - αυτά είναι τελικά τα μόνα που αξίζουν. Και αν και προσπαθώ μόνος μου να χωρέσω τον σκατοχαρακτήρα και την μισαλλοδοξία μου σε ένα όμορφο κι εύθραυστο καλούπι, φτιαγμένο από ανάσες και όνειρα και προκειμένου να φέρω επάξια τον τίτλο του ανθρώπου που νοιάζεται, χρειάζομαι εν τούτοις και λίγη βοήθεια. Όλοι μας χρειαζόμαστε και γρήγορα, γιατί αυτός ο όμορφος κόσμος έχει αρχίσει να γονατίζει κάτω από το βάρος της ανθρώπινης μοχθηρίας. Πριν στραφεί εναντίον μας, πρέπει να του δείξουμε ότι υπάρχει ακόμα μέσα μας μια μικρή, πολύ μικρή αλλά και πολύ δυνατή, φλογίτσα που καίει.
Αυτά για φέτος, Άγιέ μου. Επειδή κατά την πρόοδο της συγγραφής αυτού του γράμματος καταλάγιασε κάπως η σκατοψυχιά που εξακόντιζα κατά ριπάς στην αρχή κι επίσης επειδή γνωρίζω ότι αυτά που ζητάω είναι απαιτητικά, ρίχνω νερό στο μοσχοφίλερό μου λέγοντάς σου πως μου αρκεί να ξέρω ότι προσπάθησες να τα καταφέρεις. Αλλά πρόσεξε. Αν με γράψεις πάλι, αν με κλάσεις, αν δεν δώσεις την παραμικρή σημασία σε αυτά που γράφω, ξέχνα την την Αγιοβασίλαινα. Θα την έχω από εδώ και στο εξής δεμένη στο κρεβάτι μου και θα παίζω μαζί της S/M παιχνίδια 24 ώρες το 24ωρο - όχι πως θα την χαλάσει αυτό, βέβαια. Κι έτσι πουρό που έχεις καταντήσει, τραβώντας από εδώ κι από εκεί τα πετσιά σου με πλαστικές επεμβάσεις σαν τον Φλωρινιώτη, σιγά μην καταφέρεις και βγάλεις ξανά τέτοιο μωρό!

Με αγάπη, Dimos"

... κι επειδή ειλικρινά πιστεύω πως ο Άγιος θα έχει υπερβολική αυτοπεποίθηση στις ενέσεις με botox που χτύπησε πάνω στο αγαθοβιόλικο και τριχωτό του πρόσωπο και δεν θα δώσει την δέουσα προσοχή στην παραπάνω επιστολή (έτσι θα μου μείνει αμανάτι και η Αγιοβασίλαινα, η οποία βλέπω ότι έχει ψηθεί τόσο πολύ μαζί μου που σκέφτεται ακόμα και τον γάμο - φεύ!), το μοναδικό που μπορώ να κάνω είναι να ευχηθώ μόνος μου, όπως και εσείς, για εμένα, για εσάς, για όλους μας. Σας εύχομαι λοιπόν ευτυχισμένες γιορτές με τις οικογένειες και τους αγαπημένους σας ανθρώπους, γιορτές που θα σας γεμίσουν ελπίδα, χαρά, ζωντάνια, όρεξη για ζωή και διάλυση κάθε αμφιβολίας, σκοτεινής σκέψης και μεμψιμοιρίας. Μακάρι αυτές τις μέρες να ανθίσει στις καρδιές μας ελπίδα για αναγέννηση, όχι γιατί ημερολογιακά και θρησκευτικά είναι περίοδος αργίας και που όλοι  "πρέπει" να περάσουμε καλά και "πρέπει" να πάρουμε πέντε κιλά χλαπακιάζοντας τσουρέκια και μελομακάρονα, αλλά γιατί προσφέρεται το click που χρειάζεται η ανθρώπινη ψυχή για να αγαλλιάσει. Ένα μικρό, ασήμαντο click χρεάζεται μόνο. Τίποτα άλλο.

Να περάσετε ευτυχισμένα Χριστούγεννα και υπέροχη Πρωτοχρονιά. Τα λέμε μετά τον ερχομό του νέου έτους. Έχετε όλες και όλοι την αγάπη μου.

Read more...

Read more...

Μπράβο, κολλημένε Έλληνα. Είσαι και πολύ μεγάλος μάγκας. Μπράβο. Α, και κάτι άλλο. Άντε και γαμήσου.

 

Δεν είχα σκοπό να σπάσω αυτό το δεκαπενθήμερο blogoσιωπής με αυτόν τον τρόπο. Ο λόγος που δεν είχα postάρει τίποτα αυτές τις δύο εβδομάδες δεν ήταν το ότι είχα γράψει το παρόν ιστολόγιο στα παλιά μου τα παπούτσια, αλλά ο ακριβώς αντίθετος - ετοιμάζω προς δημοσίευση, όπως σας είχα ήδη πει, κάποια αρκετά φιλόδοξα projects. Συγκεκριμένα, και για να μην μακρυγορώ, βρίσκομαι στην διαδικασία συγγραφής ενός καινούριου διηγήματος μεγάλου μήκους που θα δημοσιευτεί σε συνέχειες. Θα το διαβάσετε, αν όλα πάνε καλά, μέσα στις επόμενες εβδομάδες, αρχής γενομένης από την παρούσα.

Αλλά όχι. Έπρεπε, πριν δημοσιευτεί το προαναφερθέν, να γράψω κάτι άλλο. Το αισθάνθηκα σαν ανάγκη. Γιατί τα γεγονότα έτρεξαν. Τα γεγονότα έτρεξαν, και το έκαναν πάλι με έναν τρόπο που αποδεικνύει μόνο ένα πράγμα.

ΑΥΤΗ Η ΧΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΗ. ΑΥΤΗ Η ΧΩΡΑ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΟΥΤΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ, ΟΥΤΕ ΚΑΠΟΙΟ ΨΗΓΜΑ ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ, ΟΥΤΕ ΣΕΒΑΣΜΟ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ. ΔΕΝ ΤΑ ΑΞΙΖΕΙ, ΟΣΟ ΔΙΑΜΕΝΟΥΝ ΣΕ ΑΥΤΗ ΚΑΙ ΣΕ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΟΣΟΣΤΟ ΚΑΠΟΙΟΙ, ΦΕΡΟΜΕΝΟΙ ΩΣ "ΠΟΛΙΤΕΣ", ΠΟΥ ΛΙΓΗ ΣΧΕΣΗ ΕΧΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΕΙΔΟΣ.

Αισθάνομαι ότι γράφω ελεεινά και δημαγωγικά, αλλά λίγο με νοιάζει αυτό τώρα. Θα μου πείτε, γιατί συγχέω την Ελλάδα με τους, τόσους πολλούς μέσα στο σύνολο, μαλάκες Έλληνες; Μα γιατί η Ελλάδα, όπως και κάθε άλλη χώρα, είναι κάτι περισσότερο από την γη που περικλείεται από τα σύνορά της, τα χωρικά της ύδατα, τον εναέριό της χώρο, την ιστορία, τα μνημεία και την γραμματεία της. Το σημαντικότερο συστατικό της είναι ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ. Ο ΛΑΟΣ ΤΗΣ. Πώς λοιπόν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια χώρα που αξίζει έστω και ένα δράμι στην παγκόσμια συνείδηση, όταν ο λαός της είναι σε τόσο μεγάλο ποσοστό αδιάφορος; Μισάνθρωπος; Ανοχικός και δουλικός σε οποιουδήποτε είδους κοινωνικό και πολιτικό εξανδραποδισμό; Χωμένος μέσα σε μικροπολιτικές και μικροκομματικές κλίκες, νοιαζόμενος μόνο για το ρουσφέτι; Είναι άραγε η οικονομική κρίση η δικαιολογία για αυτό το πάγωμα των συνειδήσεων, για αυτήν την κατακρεούργηση των ιδανικών, σε βαθμό που υπερσκελίζεται η ήδη αρνητική προ - και μετα - πολιτευτική παράδοση των τελευταίων δεκαετιών;

Όχι. Δεν είναι. Δεν μπορεί να είναι. Ίσα ίσα, ο αγώνας για επιβίωση, η συσπείρωση για την αποτίναξη του ζυγού - οποιουδήποτε είδους, όπως στην περίπτωσή μας ιμπεριαλιστικά οικονομικού - κάνει τους ανθρώπους κοινωνικά πιο ευαίσθητους, πιο έτοιμους να συμπεριλάβουν στον κοινό τους αγώνα παραφυάδες φαινομενικά άσχετες με τον κύριο ιδεολογικό τους άξονα, αλλά ουσιαστικά πανιδεολογικές και πανανθρώπινες. Τότε λοιπόν γιατί σε εμάς συμβαίνει αυτό που συμβαίνει; Γιατί ρε γαμώτο; Γιατί; ΓΙΑΤΙ; ΓΙΑΤΙ;

Η επέτειος της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου πέρασε. Φέτος μπόρεσα να κατεβώ ξανά κι εγώ στους δρόμους. Και ξανασιχάθηκα. Ναι, σιχάθηκα. Όχι από την πορεία καθαυτή, αλλά από όλα τα παρελκόμενα.

ΣΙΧΑΘΗΚΑ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΔΑ ΟΤΙ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΕ. ΤΙΠΟΤΑ. ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΣΥΝΗΘΗ ΜΑΣ ΠΡΑΚΤΙΚΗ, ΚΑΝΑΜΕ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΕΜΠΡΟΣ ΚΑΙ ΔΥΟ ΒΗΜΑΤΑ ΠΙΣΩ.

Μπορεί τις περασμένες ημέρες να μην έγιναν τόσο πολλά επεισόδια σε σχέση με πέρυσι, ή, τέλος πάντων, να μην έγινε τόσος ντόρος για αυτά. Μπορεί να μην δόθηκε μεγάλη δημοσιότητα στο γεγονός της επετείου, πράγμα που αναλογικά με τις συνθήκες δεν είναι απαραίτητα κακό. Μπορεί να αποσιωπήθηκαν συγκεκριμένες πτυχές της φετινής δράσης. Μπορεί να έγιναν πολλά πράγματα. Αλλά όπως συνηθίζεται, όσα μπορεί να συνέβησαν επηρέασαν μόνο το φαίνεσθαι. Όχι το είναι. Αν κατέβηκε κανείς στις πορείες, αν έκανε μια ανάγνωση στις εφημερίδες, αν πραγματοποίησε μια τσάρκα στα απανταχού blogs, θα διαπιστώσει ότι αντί τα πράγματα να πάρουν μια ουσιαστική τροπή εξέλιξης και αποτίμησης, παρέμειναν ακίνητα, στάσιμα μέσα στην δυσωδία των ίδιων τους των περιττωμάτων και της σήψης τους. Όλο αυτό το όργιο είναι ακόμα εδώ, στημένο, δρώντας υπογείως, μακρύτερα φέτος από την δημοσιότητα που συνήθιζε να σέρνει σαν κολαούζο πίσω του αλλά παρ'όλ'αυτά πιο υπαρκτό από ποτέ.

Τα είδα όλα με τα ίδια μου τα μάτια. Τα άκουσα. Τα οσμίστηκα. Και μετά, αποφάσισα να κάνω μια ενδοσκόπηση. Κι εκεί κατέρρευσα.

Πέρυσι, την αντίστοιχη με τώρα περίοδο είχα γράψει το κείμενο "Α ρε καημένε Αλεξάκη... τι σου'μελλε να πάθεις..." Είχα μια φριχτή υποψία όταν αποφάσισα να το ξαναδιαβάσω. Εν τούτοις το έκανα. Και η υποψία επιβεβαιώθηκε. Αν κάνετε τον κόπο, πατήσετε πάνω στο link και το διαβάσετε, θα το διαπιστώσετε και μόνοι σας.

Το κείμενο είναι σαν να γράφηκε χτες. Όχι πριν ένα χρόνο, ούτε πριν ένα εξάμηνο. Χτες. Τίποτα δεν έχει διαφοροποιηθεί. Διαβάστε τα σημάδια, ερμηνεύστε τις προθέσεις, σκεφτείτε τις αντιδράσεις. Όλα όσα στηλιτεύονται παρέμειναν ίδια και απαράλλαχτα.

Θεέ μου, ακόμα και ό,τι ειρωνικό αναφέρεται στο τέλος του κειμένου για τον Θεοφάνους. Ακόμα και αυτό, γαμώτο.

Τρομάζω. Πραγματικά, τρομάζω.

Read more...