Μπράβο, κολλημένε Έλληνα. Είσαι και πολύ μεγάλος μάγκας. Μπράβο. Α, και κάτι άλλο. Άντε και γαμήσου.

 

Δεν είχα σκοπό να σπάσω αυτό το δεκαπενθήμερο blogoσιωπής με αυτόν τον τρόπο. Ο λόγος που δεν είχα postάρει τίποτα αυτές τις δύο εβδομάδες δεν ήταν το ότι είχα γράψει το παρόν ιστολόγιο στα παλιά μου τα παπούτσια, αλλά ο ακριβώς αντίθετος - ετοιμάζω προς δημοσίευση, όπως σας είχα ήδη πει, κάποια αρκετά φιλόδοξα projects. Συγκεκριμένα, και για να μην μακρυγορώ, βρίσκομαι στην διαδικασία συγγραφής ενός καινούριου διηγήματος μεγάλου μήκους που θα δημοσιευτεί σε συνέχειες. Θα το διαβάσετε, αν όλα πάνε καλά, μέσα στις επόμενες εβδομάδες, αρχής γενομένης από την παρούσα.

Αλλά όχι. Έπρεπε, πριν δημοσιευτεί το προαναφερθέν, να γράψω κάτι άλλο. Το αισθάνθηκα σαν ανάγκη. Γιατί τα γεγονότα έτρεξαν. Τα γεγονότα έτρεξαν, και το έκαναν πάλι με έναν τρόπο που αποδεικνύει μόνο ένα πράγμα.

ΑΥΤΗ Η ΧΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΗ. ΑΥΤΗ Η ΧΩΡΑ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΟΥΤΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ, ΟΥΤΕ ΚΑΠΟΙΟ ΨΗΓΜΑ ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ, ΟΥΤΕ ΣΕΒΑΣΜΟ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ. ΔΕΝ ΤΑ ΑΞΙΖΕΙ, ΟΣΟ ΔΙΑΜΕΝΟΥΝ ΣΕ ΑΥΤΗ ΚΑΙ ΣΕ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΟΣΟΣΤΟ ΚΑΠΟΙΟΙ, ΦΕΡΟΜΕΝΟΙ ΩΣ "ΠΟΛΙΤΕΣ", ΠΟΥ ΛΙΓΗ ΣΧΕΣΗ ΕΧΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΕΙΔΟΣ.

Αισθάνομαι ότι γράφω ελεεινά και δημαγωγικά, αλλά λίγο με νοιάζει αυτό τώρα. Θα μου πείτε, γιατί συγχέω την Ελλάδα με τους, τόσους πολλούς μέσα στο σύνολο, μαλάκες Έλληνες; Μα γιατί η Ελλάδα, όπως και κάθε άλλη χώρα, είναι κάτι περισσότερο από την γη που περικλείεται από τα σύνορά της, τα χωρικά της ύδατα, τον εναέριό της χώρο, την ιστορία, τα μνημεία και την γραμματεία της. Το σημαντικότερο συστατικό της είναι ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ. Ο ΛΑΟΣ ΤΗΣ. Πώς λοιπόν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια χώρα που αξίζει έστω και ένα δράμι στην παγκόσμια συνείδηση, όταν ο λαός της είναι σε τόσο μεγάλο ποσοστό αδιάφορος; Μισάνθρωπος; Ανοχικός και δουλικός σε οποιουδήποτε είδους κοινωνικό και πολιτικό εξανδραποδισμό; Χωμένος μέσα σε μικροπολιτικές και μικροκομματικές κλίκες, νοιαζόμενος μόνο για το ρουσφέτι; Είναι άραγε η οικονομική κρίση η δικαιολογία για αυτό το πάγωμα των συνειδήσεων, για αυτήν την κατακρεούργηση των ιδανικών, σε βαθμό που υπερσκελίζεται η ήδη αρνητική προ - και μετα - πολιτευτική παράδοση των τελευταίων δεκαετιών;

Όχι. Δεν είναι. Δεν μπορεί να είναι. Ίσα ίσα, ο αγώνας για επιβίωση, η συσπείρωση για την αποτίναξη του ζυγού - οποιουδήποτε είδους, όπως στην περίπτωσή μας ιμπεριαλιστικά οικονομικού - κάνει τους ανθρώπους κοινωνικά πιο ευαίσθητους, πιο έτοιμους να συμπεριλάβουν στον κοινό τους αγώνα παραφυάδες φαινομενικά άσχετες με τον κύριο ιδεολογικό τους άξονα, αλλά ουσιαστικά πανιδεολογικές και πανανθρώπινες. Τότε λοιπόν γιατί σε εμάς συμβαίνει αυτό που συμβαίνει; Γιατί ρε γαμώτο; Γιατί; ΓΙΑΤΙ; ΓΙΑΤΙ;

Η επέτειος της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου πέρασε. Φέτος μπόρεσα να κατεβώ ξανά κι εγώ στους δρόμους. Και ξανασιχάθηκα. Ναι, σιχάθηκα. Όχι από την πορεία καθαυτή, αλλά από όλα τα παρελκόμενα.

ΣΙΧΑΘΗΚΑ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΔΑ ΟΤΙ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΕ. ΤΙΠΟΤΑ. ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΣΥΝΗΘΗ ΜΑΣ ΠΡΑΚΤΙΚΗ, ΚΑΝΑΜΕ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΕΜΠΡΟΣ ΚΑΙ ΔΥΟ ΒΗΜΑΤΑ ΠΙΣΩ.

Μπορεί τις περασμένες ημέρες να μην έγιναν τόσο πολλά επεισόδια σε σχέση με πέρυσι, ή, τέλος πάντων, να μην έγινε τόσος ντόρος για αυτά. Μπορεί να μην δόθηκε μεγάλη δημοσιότητα στο γεγονός της επετείου, πράγμα που αναλογικά με τις συνθήκες δεν είναι απαραίτητα κακό. Μπορεί να αποσιωπήθηκαν συγκεκριμένες πτυχές της φετινής δράσης. Μπορεί να έγιναν πολλά πράγματα. Αλλά όπως συνηθίζεται, όσα μπορεί να συνέβησαν επηρέασαν μόνο το φαίνεσθαι. Όχι το είναι. Αν κατέβηκε κανείς στις πορείες, αν έκανε μια ανάγνωση στις εφημερίδες, αν πραγματοποίησε μια τσάρκα στα απανταχού blogs, θα διαπιστώσει ότι αντί τα πράγματα να πάρουν μια ουσιαστική τροπή εξέλιξης και αποτίμησης, παρέμειναν ακίνητα, στάσιμα μέσα στην δυσωδία των ίδιων τους των περιττωμάτων και της σήψης τους. Όλο αυτό το όργιο είναι ακόμα εδώ, στημένο, δρώντας υπογείως, μακρύτερα φέτος από την δημοσιότητα που συνήθιζε να σέρνει σαν κολαούζο πίσω του αλλά παρ'όλ'αυτά πιο υπαρκτό από ποτέ.

Τα είδα όλα με τα ίδια μου τα μάτια. Τα άκουσα. Τα οσμίστηκα. Και μετά, αποφάσισα να κάνω μια ενδοσκόπηση. Κι εκεί κατέρρευσα.

Πέρυσι, την αντίστοιχη με τώρα περίοδο είχα γράψει το κείμενο "Α ρε καημένε Αλεξάκη... τι σου'μελλε να πάθεις..." Είχα μια φριχτή υποψία όταν αποφάσισα να το ξαναδιαβάσω. Εν τούτοις το έκανα. Και η υποψία επιβεβαιώθηκε. Αν κάνετε τον κόπο, πατήσετε πάνω στο link και το διαβάσετε, θα το διαπιστώσετε και μόνοι σας.

Το κείμενο είναι σαν να γράφηκε χτες. Όχι πριν ένα χρόνο, ούτε πριν ένα εξάμηνο. Χτες. Τίποτα δεν έχει διαφοροποιηθεί. Διαβάστε τα σημάδια, ερμηνεύστε τις προθέσεις, σκεφτείτε τις αντιδράσεις. Όλα όσα στηλιτεύονται παρέμειναν ίδια και απαράλλαχτα.

Θεέ μου, ακόμα και ό,τι ειρωνικό αναφέρεται στο τέλος του κειμένου για τον Θεοφάνους. Ακόμα και αυτό, γαμώτο.

Τρομάζω. Πραγματικά, τρομάζω.