Forbidden part 1 - Seduced

Αφού πέρασα ένα τριημεράκι σε Άρτα και Ιωάννινα και με τις καλύτερες εντυπώσεις από την οδήγησή μου μέσω της ως επί το πλείστον ολοκληρωμένης Εγνατίας Οδού που δόθηκε επιτέλους και σχεδόν στην πλήρη της έκταση στην κυκλοφορία, έφτασε και η ώρα να κάνω αυτό που είχα εδώ και καιρό στο μυαλό μου. Μετά από τεχνικές δυσκολίες που υπερκεράστηκαν με την βοήθεια του Masterpcm, αναγνώστη του blog (ευχαριστώ φίλε μου από καρδιάς), μπορώ επιτέλους να αναρτήσω στο ιστολόγιο και δείγματα της μουσικής που γράφω, προς άκουσμα των όποιων και όσων ενδιαφέρονται, αρχής γενομένης από το παρόν post...

Όπως έχω προαναφέρει σε προγενέστερη ανάρτηση και συγκεκριμένα εδώ, μετά από πολλή περίσκεψη και ακόμα περισσότερο λιώσιμο σε πρόβες, studios και πάνω στην ταστιέρα της κιθάρας μου, μπήκε μια τάξη στο συνονθύλευμα από τις σκόρπιες μελωδίες και τα riffs που έχω κατά καιρούς γράψει. Καρπός αυτής της τακτοποίησης είναι δέκα ολοκληρωμένα κομμάτια που δουλεύω αυτήν την περίοδο με το υπόλοιπο καρνέ των μουσικών της μπάντας, για τους οποίους με περηφάνια μπορώ να πω ότι είναι ένας κι ένας (φανταστείτε κιόλας ότι η σύνθεσή μας δεν είναι πλήρως ολοκληρωμένη, αφού παρουσιάστηκε τελευταία στιγμή ένα πρόβλημα με τον μπασίστα).

Η διαδικασία που ακολουθήθηκε σε όλα τα κομμάτια ήταν η ίδια. Μέχρι στιγμής τουλάχιστον, ο μόνος που συνθέτει είμαι εγώ. Έτσι λοιπόν γράφω τον "οδηγό" όλων των οργάνων (lead,  solo, ρυθμικές και ακουστικές κιθάρες, μπάσο, πιάνο, πλήκτρα και drums) στο πρόγραμμα GP5, και στην συνέχεια παίζω και ηχογραφώ από πάνω layers από RSE κιθάρες, που ακολουθούν την υπόβαση που έχει ήδη γραφεί. Το αποτέλεσμα είναι μια αρκετά καλή ηχογράφηση, στην οποία τα όργανα που εκ των πραγμάτων παίζω εγώ (κυρίως οι κιθάρες και λιγότερο το πιάνο και τα πλήκτρα) είναι σχεδόν τελείως στην τελική τους μορφή, ενώ από εκεί και πέρα, το μπάσο και τα drums υπάρχουν μόνο ως πρωτόλεια, επί των οποίων ο μπασίστας και ο drummer κάνουν τα δικά τους κόλπα.

Το τραγούδι το οποίο επέλεξα για αρχή να σας παρουσιάσω ονομάζεται "Forbidden part 1 - Seduced" και είναι το πρώτο από μια τετραλογία concept τραγουδιών (τα υπόλοιπα τρία είναι τα "Forbidden part 2 - Τhe thin line", "Forbidden part 3 - Falling again" και "Forbidden part 4 - Together and apart"), της οποίας ο στιχουργικός πυρήνας είναι το χρονικό ενός καταραμένου έρωτα (οι στίχοι στα τρία από τα τέσσερα τραγούδια είναι δικοί μου, ενώ στο "Forbidden part 2 - Τhe thin line", το πιο μπαλαντοειδές κομμάτι της τετραλογίας, είναι γραμμένοι από μια πολύ καλή μου φίλη). Η ιδέα του concept δεν είναι κάτι καινούριο - οι τέχνες γενικά αλλά και η μουσική ιδιαίτερα βρίθουν από έρωτες, καταραμένους και μη, και τα αρχέτυπα του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας ή του Μπέρεν και της Λούθιεν έχουν πολυχρησιμοποιηθεί και πολυδιασκευαστεί. Αλλά τέτοια ήταν η έμπνευσή μου για τα συγκεκριμένα τέσσερα κομμάτια, τί να κάνω;
Αυτό που κάνει το concept να ξεφεύγει κάπως από τα τετριμμένα, είναι ότι σε κανένα σημείο δεν δηλώνεται αν αυτός που μιλάει, μονολογεί ή διαλογίζεται είναι άντρας ή γυναίκα ή και οι δύο και ακόμα περισσότερο, αν είναι άνθρωποι. Μόνο νύξεις και σκιώδεις υπόνοιες μπορούν να οδηγήσουν κάποιον στο συμπέρασμα αν το ζευγάρι που έχει περιέλθει στις αγκάλες ενός έρωτα έντονου, υπόγειου, καταδικασμένου, βρώμικου και ανά περιπτώσεις διεστραμμένου και χωρίς αύριο, είναι άντρας με γυναίκα, άγγελος με άνθρωπο, δαίμονας με άγγελο, ψυχή με ψυχή ή ο,τιδήποτε άλλο. Δεν είχα σκοπό να "μεταφυσικοποιήσω" ιδιαίτερα το όλο ζήτημα, απλά άφησα ελεύθερη την φαντασία μου... Το αποτέλεσμα που προέκυψε ήταν ένας μεγάλος όγκος στίχων, ερωτικών, ποτισμένων με πόνο αλλά και απόλαυση, ηδονή αλλά και μοχθηρία, ανέλπιδων αλλά και με εκλάμψεις αισιοδοξίας... ή μισαλλοδοξίας. Οι στίχοι έχουν φτάσει κι εκείνοι σε ένα κάποιο τελικό στάδιο, αν και ενδέχεται συγκεκριμένες στροφές να υποστούν μια εκ νέου επεξεργασία.
Η μουσική με την οποία ντύθηκαν οι στίχοι είναι κλασικό, θα έλεγα, progressive metal - πολλά όργανα με εξέχουσες τις κιθάρες και το πιάνο, σύνθετη δομή και μελωδίες, πολλαπλά riffs και μεγάλη, συνήθως, διάρκεια (το συγκεκριμένο που αναρτώ σε αυτό το post ξεπερνά τα 10 λεπτά). Γενικά, τα κουρδίσματα των οργάνων είναι τα κανονικά (σε Μι οι κιθάρες και το μπάσο και σε Ντο το πιάνο). Άλλες φορές έγραψα πρώτα τους στίχους και μετά την μουσική, ενώ άλλες το αντίστροφο... γενικά δεν υπήρχε κάποιος κανόνας στην πορεία της έμπνευσής μου.
Πιστεύω ότι αρκετά φλυάρησα. Σας παρουσιάζω το τραγούδι (στην ορχηστρική του έκδοση, αφού δεν έχουν περαστεί ακόμα τα φωνητικά), ελπίζοντας ότι θα σας αγγίξει. Feel free να μου πείτε τις γνώμες σας, θετικές, αρνητικές ή αρνητικότατες... θα αποτελέσουν ένα crash test, ειδικά τώρα που έχει δρομολογηθεί και η κανονική επεξεργασία του τραγουδιού στο studio από όλα τα μέλη της μπάντας.  Αν μη τι άλλο εγώ έχω εναποθέσει σε αυτό και σε όλα τα υπόλοιπα  τραγούδια την ψυχή μου και  ένα χείμαρρο συναισθημάτων, από τα αξημέρωτα βράδια που καθόμουν μόνος πάνω στην κιθάρα μου κι έλιωνα, έως τώρα που έχουν πάρει σχήμα και μορφή. Enjoy...

FORBIDDEN PART 1 - SEDUCED

Music - lyrics: Dimos

Deep within, there's an open wound.

Down inside, there's an obstinate voice.

Outside and all around, there's a relentless thought.

Scarring my heart and splintering my mind, there is your face.

And your body.

And your scent.

And your look.

And your essence.

Above myself and beneath the mire, there is you.

Is it because you are so different?

Is it because you are so virtuous?

Is it because you are so sinful?

Is it because I want to force myself into a wayward beginning and an unforeseen end?

It is of no matter. Not anymore.

All I want is to be seduced. Again.

All I want is to taste your lips. Shamelessly.

I want to burn with you into a frenzied union.

I want you to overwhelm my senses, dragging me into slavery and dominion.

It was the night that I saw you for the first time,

the night before all nights.

It was then when you made me forsake my past.

Without any regret, without mercy.

Putting aside any recollection of a long gone compassion.

I wanted to. But still, it was you.

It was the moment when you spat me in my face

and altogether worshiped me as your god.

A god of flesh and bones, of laughter and tears,

of orgasms and vices, of love and hate.

A god that soon became lesser than the offspring of his passion.

I wanted to. But still, it was you.

And now, all I still want is to be seduced. Again.

All I still want is to taste your lips. Endlessly.

I want to burn with you into a frenzied union.

I want you to overwhelm my senses, following the explosion in my chest.

Oh, I know that soon I will have to pay the price.

I will soon be called to render the reason I violated you.

But you violated me.

And I want it again, oh, I want it again...

Oh, the pain is too much to bear.

And still, it's so sweet as it's poured into my core...

You hurt me.

And I need it again, oh, I need it again...

Against everything you represented and I stood for,

aside all that follows the loss of our distorted nature.

I fall and you rise,

as I rise when you descent.

We're together in this now.

Together forever.

I will love you and I will debauch you.

I will hate you and I will wound you.

I will make you cry and I will make you cum.

Now, you will be seduced.

'Cause we're together in this now,

together and after forever.

And I can see that this is what you want.

You want to get lost with me,

you want to be devoured by my passion.

As I want to get devoured by yours.

I can see that this is what I want.

You seduced me, and now I seduce you.

I seduced you, and now you seduce me.

You love me and I love you.

And our love is like a beast, tearing down our remains.

Again and again and again...

We got lost in this, beyond of anything that has to do with

what is righteous - and what is unholy.

 We got lost in this, never considering what is upcoming.

Never considering of what it means to walk past the thin line.

© 2010 Dimos & "Μεγάλες ιστορίες από τις μικρές πόλεις"

Απαγορεύεται η οποιαδήποτε ανατύπωση και αναδημοσίευση

Ελπίζω να σας άρεσε και να σας συγκλόνισε όσο συγκλόνισε κι εμένα όταν το έγραψα και όσο εξακολουθεί να με συγκλονίζει κάθε φορά που το ακούω ή το παίζω στο studio. Note: ελπίζω να προσέξατε ένα μικρό trick... οι τελευταίες λέξεις στην λήγουσα στροφή είναι ο τίτλος του επόμενου τραγουδιού της τετραλογίας...
Ζητώ την κατανόησή σας για την κακογουστιά του copyright, μέτρο στο οποίο δεν κατέφυγα ούτε καν για τα διηγήματά μου που έχω δημοσιεύσει. Όπως δηλώνω και στην αριστερή sidebar του blog, ο καθένας μπορεί να πάρει από εδώ ό,τι θέλει (άλλωστε έχει γίνει αυτό), αρκεί να μου το πει. Αλλά ειδικά στο θέμα των στίχων και της μουσικής υπάρχει ένα θέμα...

Read more...

Πάρα πολύς πόνος που φωλιάζει σε μια πάρα πολύ μικρή λωρίδα γης

Καμιά από τις ταινίες που παρακολούθησα λουφάροντας ως εθελοντής στο 49ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης του 2008 δεν με συγκλόνισε τόσο βαθιά όσο το φημισμένο πλέον δραματικό ντοκιμαντέρ κινουμένων σχεδίων (ψευδοκινουμένων σχεδίων για να είμαι ακριβής, αφού το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας δημιουργήθηκε με την τεχνική του rotoscoping, όπως η παλιότερη ταινία του Richard Linklater "A scanner darkly") του Ari Folman - μιλάω φυσικά για το ανατριχιαστικό "Waltz with Bashir (Βαλς με τον Μπασίρ)". Τις προάλλες έτυχε να το ξαναπαρακολουθήσω μαζί με παρέα σε φιλικό σπίτι και μετά από δικιά μου παρότρυνση. Αυτή η εκ νέου θέαση της ταινίας με ώθησε στο να μελετήσω και πάλι τα γεγονότα που προηγήθηκαν της πρώτης Intifada και να συγγράψω αυτό το post.

Σκόπιμο εδώ είναι να αναφέρω, για όσους δεν έχουν δει το έργο, μια σύντομη περίληψη της πλοκής, μια και αυτό εξυπηρετεί και τον νοηματικό άξονα της ανάρτησης που ακολουθεί. Θα προσπαθήσω να αποφύγω τα spoilers κατά την περίληψη αυτή.

Η ταινία δανείζεται το όνομά της από τον δολοφονηθέντα το 1982 Λιβανέζο πολιτικό ηγέτη Bashir Gemayel. Τοποθετημένη στο 2006, περιστρέφεται γύρω από την ιστορία του 43χρονου Ισραηλινού Ari (πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο σκηνοθέτης) ο οποίος είχε υπηρετήσει το 1982 ως πεζικάριος στις Ισραηλινές στρατιωτικές δυνάμεις στον Εμφύλιο Πόλεμο του Λιβάνου (1975 - 1990), κατά την διάρκεια του οποίου την χώρα καταλάμβαναν κατοχικές δυνάμεις τόσο του Ισραήλ, όσο και της Συρίας. Το 2006, σχεδόν μεσήλικας πια, συναντά έναν παλιό συστρατιώτη του από τότε, ο οποίος του λέει για τους εφιάλτες που τον βασανίζουν από τις αποτρόπαιες καταστάσεις που είδε ή συμμετείχε κατά την περίοδο που υπηρέτησε. Ο Ari, παραδόξως, έχει κενά μνήμης από εκείνη περίοδο. Έτσι ξεκινά ένα επίπονο και δύσκολο αναδρομικό ταξίδι, συναντώντας παλιούς του συντρόφους, ξεσκονίζοντας παλιές φωτογραφίες, επαναφέροντας στην επιφάνεια από καιρό θαμμένες αναμνήσεις, ώσπου επιτέλους συνειδητοποιεί την τρομερή αλήθεια και όσα τον συνδέουν με τα τραγικά περιστατικά της ύστερης περιόδου του πολέμου του Λιβάνου, και ιδίως τον πόλεμο των χαρακωμάτων στην Βυρηττό και την περιβόητη σφαγή στους παλαιστινιακούς προσφυγικούς οικισμούς Sabra και Shatila στις 16 - 18 Σεπτεμβρίου του 1982.

Η σφαγή στην Sabra και την Shatila... Το γεγονός που, μαζί με τον γενικότερο δεκαπεντάχρονο πόλεμο στον Λίβανο, λειτούργησε ως σκανδάλη για τις απανωτές ριπές αιματοχυσίας που ακολούθησαν... τον Πόλεμο των Οικισμών (1985 - 1987), την πρώτη Intifada (1987 - 1993), την δεύτερη Intifada (2000 - 2006), τον πόλεμο της Γάζας το 2008 και την, αναίμακτη μέχρι στιγμής αλλά συντιθέμενη μόνο από πράξεις διαμαρτυρίας, τρίτη Intifada (2009 - συνεχίζεται). Γεγονότα των οποίων οι αφορμές πηγάζουν από την γενικότερη αραβο - ισραηλινή διαμάχη για την επικυριαρχία των περιοχών στην Εγγύς και Μέση Ανατολή, μια διαμάχη που ιδεολογικά και πολιτικά άρχισε να παίρνει σχήμα και μορφή από το 1916 και στην ουσία ξέσπασε το 1948 - 1949 κατά την διάρκεια του πρώτου Αραβο - Ισραηλινού Πολέμου. Ενός πολέμου που ποτέ δεν σταμάτησε, απλά με το πέρασμα των δεκαετιών μετεξελίχθηκε στις προαναφερθείσες μορφές.

Sabra και Shatila... τί είχε συμβεί τελικά εκεί;

Εν ολίγοις, το μακελειό στην Sabra και την Shatila συνίστατο στην σφαγή μουσουλμάνων Παλαιστίνιων και Λιβανέζων αμάχων το μαρτυρικό τριήμερο 16 - 18 Σεπτεμβρίου του 1982 από την χριστιανική λιβανέζικη Εθνοφρουρά των Φαλαγγιστών (οι Φαλαγγιστές, δηλαδή η δεξιά πολιτική πτέρυγα που υποστηρίζεται από τους Μαρωνίτες - την ένωση των Ανατολικών Συριακών Καθολικών Εκκλησιών - ήταν τότε μεγάλη πολιτική δύναμη στον Λίβανο κι εξακολουθούν να είναι, ως μέλη πλέον της Συμμαχίας της 14ης Μαρτίου και πολιτικοί αντίπαλοι της Hezbollah), ως αντίποινα για την δολοφονία του Φαλαγγιστή ηγέτη Bashir Gemayel από εξτρεμιστές. Οι Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις (I.D.F.), έχοντας ήδη εισβάλλει στον Λίβανο, περικύκλωσαν τους παλαιστινιακούς προσφυγικούς οικισμούς της Βυρηττού και πρόσφεραν, επιδεικνύοντας αγαστή σύμπνοια με τους Φαλαγγιστές, ελεύθερη δίοδο στις στρατιωτικές δυνάμεις των ακολούθων του Bashir. Οι δυνάμεις αυτές εισχώρησαν στους δύο  μαρτυρικούς οικισμούς και τους έπνιξαν στο αίμα, πυροβολώντας, μαχαιρώνοντας, κατακρεουργώντας, βιάζοντας μέχρι θανάτου και πατώντας με μπουλντόζες άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Ο αριθμός των νεκρών από αυτήν την επιχείρηση ολικής εκκαθάρισης εκτιμάται ακόμα και στους 3.500.

Οι Φαλαγγιστές ήταν κάτω από τις διαταγές του Elie Hobeika, ο οποίος αργότερα υπηρέτησε μακρά θητεία ως μέλος του λιβανέζικου Παρλιαμέντου (ένα άλλο όνομα της Συμμαχίας της 14ης Μαρτίου) και διετέλεσε, την δεκαετία του '90, υπουργός χαρτοφυλακίου. Ο Ισραηλινός Αρχηγός Επιτελείου ήταν ο στρατηγός Rafael Eitan, ενώ ο Υπουργός Αμύνης του Ισραήλ δεν ήταν άλλος από τον γνωστότερο και σε εμάς Ariel Sharon, διαβόητου λόγω του ανθρωποκυνηγητού που είχε κυρήξει κατά του αγαπητού στην Ελλάδα Παλαιστίνιου ηγέτη Yasser Arafat καθώς και για την ανάμιξή του στα γεγονότα της πρώτης και δεύτερης Intifada.

Οι διαφωνίες συνεχίζονται ως τις μέρες μας για το αν, πέρα από τις λιβανέζικες δυνάμεις που έφεραν σε πέρας την σφαγή, ήταν και οι ισραηλινές εμμέσως ή αμέσως υπεύθυνες για το μακελειό. Το 1982, μια ανεξάρτητη επιτροπή προεδρευόμενη από τον Sean McBride κατέληξε στο ότι οι αρχές ή οι στρατιωτικές δυνάμεις του Ισραήλ ήταν αναμεμιγμένες έμμεσα και άμεσα στο μακελειό στην Sabra και την Shatila. Τουναντίον, η κυβέρνηση του Ισραήλ, θεσπίζοντας την Επιτροπή του Kahan προς "διερεύνηση των γεγονότων", απεφάνθη στις αρχές του 1983 πως οι Ισραηλίτες ήταν εμμέσως μόνο υπεύθυνοι για το γεγονός. Αν και πολλοί θεώρησαν πως η όλη αυτή κίνηση έγινε προκειμένου να ριχτεί στάχτη στα μάτια της κοινής γνώμης, εν τούτοις οδήγησε στην παραίτηση, μετά από πολιτική πίεση, του Sharon από την καρέκλα του Υπουργού, ενέργεια που έκανε με εξέχουσα απροθυμία. Στην περίπτωση αυτή ο Ισραηλινός πρώην Υπουργός λειτούργησε ως αποδιοπομπαίος τράγος... γεγονός βέβαια που δεν τον εμπόδισε να επιστρέψει με άγριες διαθέσεις σχεδόν μια δεκαετία αργότερα. Αλλά καλύτερα ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Την δεκαπενταετία 1975 - 1990, μέλη αντικρουόμενων συμμαχιών με γειτονικές χώρες συγκρούονταν με λύσσα στα λιβανέζικα εδάφη, μεσούντος του Εμφύλιου Πολέμου του Λιβάνου. Ακόμα και την πρώτη περίοδο του πολέμου υπήρχαν χιλιάδες άμαχοι που έπεσαν θύματα της παράλογης πολεμικής αγριότητας - χαρακτηριστικά αναφέρονται οι σφαγές της Karantina (Ιανουάριος 1976, το λεγόμενο Μαύρο Σάββατο) και του Tel al - Zaatar (Αύγουστος 1976) από τους Φαλαγγιστές ενάντια σε Παλαιστίνιους πρόσφυγες, αλλά και του Damour (Ιανουάριος 1976), με θύματα αυτήν την φορά Μαρωνίτες και θύτες μέλη του P.L.O. (Palestinian Liberation Organisation - Παλαιστινιακός Απελευθερωτικός Οργανισμός). Το γαϊτανάκι του θανάτου έγραψε, καθ'όλη την πολεμική περίοδο, κοντά στα 300.000 θύματα.
Ο Πόλεμος είδε την γέννηση και την διάλυση διαφόρων μεταβαλλόμενων συμμαχιών. Οι Λιβανέζοι εθνικιστές, με κορωνίδα τους Φαλαγγιστές, συμμάχησαν αρχικά με την Συρία κι έπειτα με το Ισραήλ, που τους παρείχε όπλα κι εκπαίδευση για να αντιμετωπίσουν τον P.L.O. Άλλες φράξιες συμμάχησαν με την Συρία (ξανά), το Ιράν, ακόμα και την Αίγυπτο. Επιπλέον, το Ισραήλ παρείχε εκπαίδευση, όπλα, υλικό, προμήθειες κι εγκαταστάσεις στον χριστιανικό Στρατό του Νοτίου Λιβάνου (S.L.A.) ήδη από το 1978.

Sabra ήταν το όνομα μιας φτωχογειτονιάς στα νότια προάστια της δυτικής Βυρηττού, παρακείμενης του προσφυγικού οικισμού Shatila που είχε στηθεί ήδη από το 1949 από το παρακλάδι των ανθρωπιστικών υπηρεσιών του Ο.Η.Ε. ονόματι U.N.R.W.A. (United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees in the Near East). Με τα χρόνια οι κάτοικοι αλλά και οι οικιστικές τους προεκβολές αναμίχθηκαν, ώσπου επικράτησε ο γενικός όρος "οι οικισμοί της Sabra και της Shatila". Προς την δεκαετία του '80, ο σύμμικτος πια πληθυσμός αυξήθηκε κατά πολύ από τους επιπλέον πρόσφυγες που συνέρρεαν από το νότιο Λίβανο λόγω του Εμφυλίου. Οι πρόσφυγες αυτοί απαρτίζονταν κυρίως από Παλαιστίνιους και Λιβανέζους Σιίτες.

Ο P.L.O. επιτιθόταν στο Ισραήλ έχοντας ως βάση τα εδάφη του νοτίου Λιβάνου και το Ισραήλ ανταπέδιδε βομβαρδίζοντας νευραλγικές για τον P.L.O. θέσεις. Αυτό όμως που λειτούργησε ως casus belli για την έναρξη μιας γενικής ισραηλίτικης επίθεσης ήταν η δολοφονική απόπειρα κατά του Ισραηλινού πρέσβη Shlomo Argov στις 4 Ιουνίου του 1982 από εξτρεμιστές, υπό τις διαταγές του Abu Nidal. Μόλις δύο μέρες αργότερα, το Ισραήλ εισέβαλλε στον Λίβανο με μια δύναμη 60.000 στρατιωτών, κάτι που αποδοκιμάστηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. Ένα τρίμηνο μετά, μετά από μια συμφωνία κατάπαυσης του πυρός που υπογράφτηκε στα τέλη Αυγούστου υπό την αιγίδα των Η.Π.Α., ο P.L.O. συμφώνησε να αφήσει τα λιβανέζικα εδάφη κάτω από διεθνή επιτήρηση, ενώ οι Ισραηλινοί από την άλλη υποσχέθηκαν να μην προχωρήσουν περεταίρω μέσα στην Βυρηττό.
Στις 23 Αυγούστου του 1982, ο Bashir Gemayel, δημοφιλής, όπως προαναφέρθηκε, ανάμεσα στους Μαρωνίτες, εκλέχτηκε από την Εθνική Συνέλευση Πρόεδρος του Λιβάνου. Το Ισραήλ στηρίχτηκε στον Gemayel και τις δυνάμεις του ως αντίβαρο στις εναπομείνασες δυνάμεις του P.L.O., ισχυροποιώντας έτσι τους δεσμούς του με τους Μαρωνίτες.  Οι δεσμοί αυτοί μεταφράστηκαν σε υπέρμετρη ανοχή, καθώς στην 1η του Σεπτέμβρη, όταν ολοκληρώθηκε η έξωση των περισσότερων μονάδων του P.L.O., οι Μαρωνίτες επέτρεψαν, ή μαλλον ενθάρρυναν, την παράταξη των ισραηλινών στρατευμάτων ολόγυρα των προσφυγικών οικισμών της Sabra και της Shatila.

  
O Bashir Gemayel λίγο καιρό πριν την δολοφονία του.

Τα πράγματα άρχισαν να ξεφεύγουν και πάλι κατά την συνάντηση του Ισραηλινού Πρωθυπουργού Menachem Begin και του Gemayel στην Nahariya και στην ισχυρή πίεση που άσκησε ο πρώτος στον δεύτερο για την υπογραφή συμφώνου ειρήνης και φιλίας μεταξύ του Λιβάνου και του Ισραήλ. Ο Begin ήθελε ακόμα την παράταση της παρουσίας του S.L.A. στον νότιο Λίβανο "για να μην διαταραχθεί η ειρήνη" και απαίτησε από τον Gemayel να κινηθεί στρατιωτικά εναντίον των ήδη εξωθημένων ή εναπομεινασών δυνάμεων του P.L.O., για τις οποίες ο Begin πίστευε ότι παρέμεναν μια απειλή. Οι Φαλαγγιστές όμως, ενώ είχαν πριν συγκροτηθεί ως μια ενιαία συμμαχική προς το Ισραήλ δύναμη, τώρα είχαν διαιρεθεί εξαιτίας της συμμαχίας που είχε συναφθεί με την Συρία, στρατιωτικό εχθρό του Ισραήλ. Κατά συνέπεια, ο Gemayel αρνήθηκε τις προτάσεις του Begin και δεν ξεκίνησε στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον των ομάδων του P.L.O.
Στις 14 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους, o Gemayel σκοτώθηκε σε μια έκρηξη που ισοπέδωσε όλο το προεδρικό μέγαρο. Ο ένοχος, Habib Tanious Shartouni, συνελήφθη και ομολόγησε, αποκαλύπτοντας ότι ήταν μέλος του Συριακού Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος και πράκτορας της Συριακής Κατασκοπίας. Οι Παλαιστίνιοι και λοιποί μουσουλμάνοι ηγέτες, παρ'όλ'αυτά, αρνήθηκαν κάθε ανάμιξη.
Ελάχιστες ώρες μετά την δολοφονία, ο Ariel Sharon, με την υποστήριξη του Begin, αποφάσισε την κατάληψη της δυτικής Βυρηττού, πληροφορώντας κατόπιν εορτής για την ενέργεια του αυτή τον Υπουργό Εξωτερικών Yitzhak Shamir και μην συμβουλευόμενος το Υπουργικό Συμβούλιο του Ισραήλ. Την ίδια νύχτα ο Sharon ξεκίνησε τις προετοιμασίες για την σύσφιγξη του κλοιού γύρω από την Sabra και την Shatila, ενώ στις 15 Σεπτεμβρίου ανακατέλαβε την δυτική Βυρηττό. Αυτή η κίνηση έσπασε την συμφωνία με τις Η.Π.Α., οι οποίες είχαν εγγυηθεί μεταξύ άλλων την ασφάλεια των μουσουλμάνων της δυτικής Βυρηττού κι επιπλέον καταπάτησε την κατάπαυση πυρός που είχε συνυπογραφεί με την Συρία και τις εναπομείνασες μουσουλμανικές δυνάμεις στον Λίβανο. Αυτές οι κατάπτυστες κινήσεις, συνεπικουρούμενες από την δίψα για εκδίκηση των Φαλαγγιστών μετά την δολοφονία του Προέδρου τους, έθεσαν σε κίνηση τα τελικά γεγονότα.
Το απόγευμα της 15ης Σεπτεμβρίου, οι δυνάμεις της I.D.F. είχαν πλήρως περικυκλώσει τους οικισμούς, ελέγχοντας όλες τις εισόδους κι εξόδους. Επίσης, Ισραηλίτες σκοπευτές κατέλαβαν κοντινά πολυώροφα κτίρια (μεταξύ άλλων το κτίριο της πρεσβείας του Κουβέιτ) που τους πρόσφεραν πανοραμική θέα. Ορισμένες ώρες αργότερα, τα tanks της I.D.F. ξεκίνησαν τον βομβαρδισμό των οικισμών.

Ο Ariel Sharon αυτοπροσώπως και ο Αρχηγός Επιτελείου Rafael Eitan συνάντησαν υψηλόβαθμους Φαλαγγιστές, παροτρύνοντάς τους να εισβάλλουν στους οικισμούς της Sabra και της Shatila και λέγοντάς τους, ψευδώς, ότι ήταν μέλη του P.L.O. που ευθύνονταν για την δολοφονία του Gemayel και πώς ήταν ενδεχόμενο τα μέλη αυτά να είχαν κρυφτεί ανάμεσα στους πρόσφυγες. Το ισραηλίτικο σχέδιο προέβλεπε τον έλεγχο από τις δυνάμεις της I.D.F. της περιμέτρου των οικισμών και την υλική υποστήριξη των Φαλαγγιστικών δυνάμεων που θα εισέβαλλαν και θα ξεκινούσαν εκκαθαρίσεις, ψάχνοντας πιθανά μέλη του P.L.O. που θα παραδίδονταν στην συνέχεια στις ισραηλινές δυνάμεις. Οι διαβουλεύσεις ολοκληρώθηκαν στις 3:00 τα ξημερώματα της 16ης Σεπτεμβρίου.
Μια ώρα αργότερα, 1.500 στρατιώτες συγκεντρώθηκαν στο Διεθνές Αεροδρόμιο της Βυρηττού που είχε καταληφθεί από το Ισραήλ. Κάτω από τις διαταγές του Elie Hobeika, άρχισαν την επέλαση προς τους οικισμούς μέσα σε οχήματα παρεχόμενα από την I.D.F. και ακολουθώντας ισραηλινές οδηγίες για τον τρόπο που θα εισέρχονταν σε αυτούς. Οι δυνάμεις αυτές αποτελούνταν κυρίως από Φαλαγγιστές, αν και υπήρχαν και μερικοί ισραηλινοί στρατιώτες ανήκοντες στις "Ελεύθερες Δυνάμεις του Λιβάνου", κάτω από τις οδηγίες του Saad Haddad.
Η πρώτη μονάδα, αποτελούμενη από 150 Φαλαγγιστές, εισέβαλλε στους οικισμούς στις 6:00 το πρωί. Ήδη από αυτήν την πρώτη προέλαση σημειώθηκαν αναίτιες δολοφονικές ενέργειες, όπως την στοίχιση σε σειρά δεκάδων ατόμων ανεξαρτήτος φύλου και ηλικίας και τον τουφεκισμό τους έναν προς έναν. Κατά την διάρκεια της νύχτας αλλά και κατά την επέλαση των Φαλαγγιστών, μέλη της I.D.F. εκτόξευσαν εκατοντάδες φωτοβολίδες πάνω από τους οικισμούς, επιτείνοντας την κολασμένη ατμόσφαιρα του τοπίου. Στις 11:00 εστάλη η πρώτη αναφορά στο αρχηγείο της I.D.F. στην ανατολική Βυρηττό όπου περιγραφόταν ο φόνος 300 ατόμων. Η αναφορά προωθήθηκε στο Tel Aviv και την Ιερουσαλήμ, όπου και την είδαν και αξιολόγησαν γύρω στους 20 υψηλόβαθμους Ισραηλίτες αξιωματούχους. Περεταίρω αναφορές για μαζικούς σκοτωμούς ακολούθησαν, αλλά δεν έφτασαν όλες σε κυβερνητικά χέρια στην Ιερουσαλήμ.
Τις επόμενες ώρες, οι Φαλαγγιστές έδωσαν στην εισβολή τους διαστάσεις πραγματικού μακελειού, βιάζοντας ομαδικά και στην συνέχεια μαχαιρώνοντας γυναίκες, τουφεκίζοντας άνδρες, νέους, γέρους  ή αγόρια και ισοπεδώνοντας με μπουλντόζες σπίτια, στις περισσότερες περιπτώσεις θάβοντας ζωντανές μέσα στα ερείπια ολόκληρες οικογένειες που είχαν προηγουμένως κλειδώσει εντός. Κατά την διάρκεια όλων αυτών των αποτρόπαιων γεγονότων και τις νυχτερινές ώρες, τα μέλη της I.D.F. συνέχιζαν να εκτοξεύουν φωτοβολίδες εν είδει προβολέων και διευκολύνοντας έτσι την αιματοχυσία.

Σε κάποια φάση, ένας ασυρματιστής από το πεδίο της σφαγής επικοινώνησε με τον Hobeika, ρωτώντας τον τί να κάνει με τις γυναίκες και τα παιδιά των οικισμών. Ένας Ισραηλινός στρατιωτικός υπάλληλος, που περνούσε την στιγμή εκείνη από κοντά, άκουσε την απάντηση του Hobeika: "Αυτή είναι η τελευταία φορά που με ρωτάς κάτι τέτοιο. Ξέρεις ακριβώς τί πρέπει να κάνεις." Την ίδια στιγμή, ακούγονταν από πίσω γέλια Φαλαγγιστών στρατιωτών. Ο Ισραηλινός υπάλληλος ανέφερε στον ανώτερό του, αρχιστράτηγο Amos Yaron, ο οποίος έπειτα προειδοποίησε τον Hobeika να μην βλάψει άλλους αμάχους, μην παίρνοντας όμως καμιά παραπάνω ευθύνη. Καθ'όλη την διάρκεια της αιματοχυσίας μέσα στους οικισμούς, οι Ισραηλίτες στρατιώτες που τους περικύκλωναν γυρνούσαν πίσω τυχόν Παλαιστίνιους που προσπαθούσαν να διαφύγουν και οι οποίοι έπειτα εκτελούνταν, όπως καταγράφηκε από cameraman του λονδρέζικου ειδησεογραφικού πρακτορείου Visnews.
Το απόγευμα της 16ης Σεπτεμβρίου έλαβε χώρα μια συνάντηση μεταξύ του Ισραηλινού Αρχηγού Επιτελείου και των αξιωματικών των Φαλαγγιστών. Σύμφωνα με την αναφορά της Επιτροπής του Kahan (βασισμένη στην μαρτυρία ενός πράκτορα της Mosad), o Eitan κατέληξε στην παρότρυνση των Φαλαγγιστών "να συνεχίσουν τις ενέργειες, ολοκληρώνοντας το ξεκαθάρισμα των οικισμών νότια του Fakahani μέχρι αύριο στις 5:00 το απόγευμα", ώρα για την οποία οι Η.Π.Α. είχαν εκδόσει τελεσίγραφο για κατάπαυση των βιαιοπραγιών. Δήλωσε ακόμα "δεν αισθάνομαι ότι συνέβη ή πρόκειται να συμβεί κάτι αντικανονικό εντός των ορίων των οικισμών (!)" και παραχώρησε στους Φαλαγγιστές τρακτέρς για την ευκολότερη κατεδάφιση των εναπομεινουσών παραγκών.
Την Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου, κατά το σφράγισμα των ερειπίων των οικισμών, ορισμένοι ανεξάρτητοι παρατηρητές και μεταξύ άλλων ο Νορβηγός δημοσιογράφος και διπλωμάτης Gunnar Flakstad, κατάφεραν να εισέλθουν και ήρθαν αντιμέτωποι με την αποτρόπαια εικόνα εκατοντάδων σκορπισμένων, διαμελισμένων ή εγλωβισμένων στα ερείπια πτωμάτων, τα οποία οι Φαλαγγιστές προσπαθούσαν να απομακρύνουν χρησιμοποιώντας ακόμα και φτυάρια.
Οι Φαλαγγιστές δεν εγκατέλειψαν τους οικισμούς στις 5:00 το απόγευμα του Σαββάτου ως όφειλαν. Απεναντίας, ανάγκασαν τους ελάχιστους εναπομείναντες που επιβίωσαν να εξέλθουν ως αιχμάλωτοι από τα ερείπια της Sabra και της Shatila για να ανακριθούν - αυτό συνεχίστηκε όλη την μέρα. Οι στρατιωτικές δυνάμεις δεν εγκατέλειψαν τον τόπο των μαρτυρίων παρά το δειλινό της 18ης Σεπτεμβρίου, ενώ οι πρώτοι δημοσιογράφοι εισήλθαν γύρω στις 9:00 όπου και αντίκρισαν τα επακόλουθα του λουτρού αίματος που είχε λάβει χώρα, μια και οι Φαλαγγιστές, κάτω από την πίεση των Η.Π.Α. κι εξαιτίας της καταπάτησης της χρονικής προθεσμίας που τους δόθηκε, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν από ένα σημείο και μετά άρον άρον τους οικισμούς, μην ολοκληρώνοντας την εκκαθάριση της σκηνής και αφήνοντας εκτεθειμένους εκατοντάδες νεκρούς. Τα πρώτα επίσημα νέα για την σφαγή κυκλοφόρησαν εντός ολίγων ωρών.

 

Τα χρόνια που ακολούθησαν και μέχρι σήμερα υπάρχει συνεχιζόμενη διαμάχη για τις ευθύνες των Φαλαγγιστών και των Ισραηλιτών και το θέμα της έμμεσης ή άμεσης ανάμιξής τους, για το αν η σφαγή αυτή μπορεί να θεωρηθεί γενοκτονία ή όχι, για την ουδετερότητα των Μ.Μ.Ε. που κάλυψαν το γεγονός, για τις διαταγές που έδωσαν οι ηγεσίες και για πλείστες άλλες προεκτάσεις των διαφόρων ενεργειών των στρατιωτικών και πολιτικών ομάδων που συμμετείχαν στην "επιχείρηση". Αλλά, πέρα και πάνω από κάθε ερμηνεία, αυτά που τελικά έχουν σημασία είναι τα γεγονότα, τα αδιάψευστα στοιχεία και οι αποδείξεις. Και όλα αυτά μας λένε ότι στο όνομα του θρησκευτικού και φυλετικού φανατισμού και για την επικυριαρχία εδαφών, πόρων και εκτάσεων συνέβη ένα από τα χειρότερα εγκλήματα πολέμου της τελευταίας 30ετίας και γενικότερα της Ιστορίας, το οποίο, αν και ένα από τα πιο απάνθρωπα, δεν υπήρξε εν τούτοις το μοναδικό και ήταν μόνο η αρχή της συνεχιζόμενης αιματοχυσίας των τελευταίων 25 χρόνων στον Λίβανο, την Ιορδανία και πάνω από όλα στην Λωρίδα της Γάζας. Μια αιματοχυσία που δυστυχώς υποδαυλίζεται συνεχώς και δεν φαίνεται ότι θα σταματήσει - όχι πριν εξολοθρευθούν όλοι οι Παλαιστίνιοι από τους Ισραηλίτες ή το αντίστροφο. Μια παράνοια που δεν λέει να τελειώσει, σε μια περιοχή ταλαιπωρημένη και μαρτυρική, μια στενή έκταση γης που σε όλη την ιστορία της, από τα αρχαία χρόνια ακόμα, με τις διαμάχες των Ισραηλιτών και των Φιλισταίων (προγόνων των τωρινών Παλαιστινίων), ποτίζεται ανελλιπώς με αίμα και δάκρυα.
Οι πόλεμοι στο Κοσσυφοπέδιο, τον Κόλπο και το Ιράκ, το Ιράν, το Αφγανιστάν και όσοι άλλοι συνέβησαν από το '85 και μετά (οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν θλιβερά συγκεντρωμένοι στην μεσογειακή γειτονιά μας) ήταν μεν φρικαλέοι αλλά αν μη τί άλλο συνέβησαν και τελείωσαν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Η διαμάχη μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλιτών όμως συνεχίζεται, αμείωτα, καθώς όλοι περιμένουν με κομμένη την ανάσα την στιγμή που οι πρωτεργάτες της τρίτης Intifada θα αφήσουν τις ειρηνικές, μέχρι στιγμής, διαμαρτυρίες και θα περάσουν για άλλη μια φορά στην ενεργό δράση, πυροδοτώντας νέες συρράξεις. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι αυτή η αδράνεια οφείλεται μέχρι στιγμής στις εσωτερικές διαμάχες των απομειναριών των αντιστασιακών οργανώσεων της Fatah και της Hamas. Όπως και να έχει όμως, η προοπτική της αναζωπύρωσης των εχθροπραξιών φαντάζει τρομακτική. Αλλά δυστυχώς και ρεαλιστική. Πόσο ακόμα θα αντέξουν οι Παλαιστίνιοι τις βιαιοπραγίες εις βάρος τους και την στέρηση της ατομικής τους ελευθερίας και αξιοπρέπειας, στοιβαγμένοι κατά χιλιάδες με άθλιες συνθήκες διαβίωσης στην στενότατη Λωρίδα της Γάζας όπου εξορίστηκαν και διώχτηκαν από τα σπίτια τους κι έχοντας μονίμως στραμμένα πάνω τους τα ισραηλινά πολυβολεία; Και πόσο ακόμα θα αντέξουν και οι Ισραηλίτες που, αν και έχουν το μεγαλύτερο και ίσως μοναδικό μερίδιο ευθύνης για την πυροδότηση των εχθροπραξιών ήδη από το 1948 και μετά και οφείλονται στον δικό τους φανατισμό οι εκατόμβες των θυμάτων και τα περισσότερα εγκλήματα πολέμου στον χώρο της Εγγύς και Μέσης Ανατολής, έχουν εν τούτοις μονίμως τον φόβο, σε επίπεδο πολιτικής και καθημερινής ζωής, ότι το λεωφορείο, το γραφείο, το νοσοκομείο ή η καφετέρια στην οποία βρίσκονται μπορεί ανά πάσα στιγμή να εκραγεί από την ανθρωποβόμβα κάποιου Παλαιστίνιου καμικάζι, παρασύροντας στον θάνατο δικαίους και αδίκους;
Αλήθεια, πόσο ακόμα;

Read more...

Το στοιχείο της τελειότητας

Εδώ και λίγο καιρό δουλεύω πάνω σε ένα μουσικό project, αν και η ενασχόληση μου με αυτό μπήκε ελαφρώς στον πάγο λόγω των αυξημένων υποχρεώσεών μου με την σχολή τις τελευταίες τρεις εβδομάδες. Έχω ένα τεράστιο stock από αχρησιμοποίητα riffs, μελωδίες, ηχογραφήσεις και δεν συμμαζεύεται, αλλά μπορώ να πω ότι επιτέλους, μετά από αρκετά χρόνια underground καψίματος από μπάντα σε μπάντα, κάθησα κι έγραψα κάτι ολοκληρωμένο, βρίσκοντας παράλληλα και ικανούς μουσικούς για να παίξουν μαζί μου και να δώσουν και το προσωπικό τους στίγμα. Είπαμε, συνθέτω, παίζω τις κιθάρες, παίζω και λίγα πλήκτρα, κάνω και μερικά ανεπαρκή δεύτερα φωνητικά, αλλά δεν μπορώ να τα κάνω και όλα...

Έτσι προέκυψε μια δεκάδα από αρκετά αξιόλογα θέλω να πιστεύω τραγούδια, τα τέσσερα από τα οποία είναι δεμένα σε μια ενιαία concept πλοκή. Οι στίχοι είναι γραμμένοι είτε από εμένα είτε από άλλους και άλλες, δεδομένου ότι στην παρέα και γενικά στον περίγυρό μου έχω την τύχη να συναναστρέφομαι με ορισμένα πραγματικά ταλέντα. Δεν μπορώ να ορίσω με σαφήνεια το genre αυτών που συνθέτω, αλλά θα έλεγα ότι μάλλον πλησιάζει προς το progressive metal.

Είχα πάρει λοιπόν, όλο χαρά, την απόφαση να δημοσιεύσω σε post και υπό μορφή MP3 μια πρώιμη ηχογράφηση - πρωτόλειο ενός από αυτά τα τραγούδια, έτσι για την διασκέδαση του πράγματος και για να το ακούσει παράλληλα ένας ευρύτερος αριθμός ανθρώπων. Αλλά ατύχησα! Προσπάθησα να το κάνω δημιουργώντας ένα καινούριο podcast όπως αυτό στην αριστερή στήλη του blog, αλλά κάνοντας log in στο αντίστοιχο site, μου έβγαλε το μήνυμα: "Attention: gcast.com is no longer accepting new sign - ups, and will not be accepting new uploads as of February 1, 2010. Your existing podcasts will continue to be available".

Δυστυχώς, φαίνεται πως το site αντιμετώπισε προβλήματα με πνευματικά δικαιώματα ή κάτι παρόμοιο. Έτσι, αν και τα ήδη υπάρχοντα podcasts σαν το δικό μου θα συνεχίσουν να παίζουν, δεν μπορώ να δημιουργήσω ένα καινούριο... Τζίφος λοιπόν. Προσπάθησα να ψάξω για κάτι παρόμοιο αλλά και πάλι τίποτα, τα περισσότερα sites που προσφέρουν τέτοιες υπηρεσίες απαιτούν είτε πληρωμή είτε να κατέχεις ήδη κάποιο συγκεκριμένο λογισμικό που μπορεί να είναι δυσεύρετο. Αν μπορεί κάποιος αναγνώστης να με βοηθήσει προτείνοντάς μου κάποιο άλλο site, πρόγραμμα ή ο,τιδήποτε σχετικό, be my guest...

Για να παραμείνουμε παρ'όλ'αυτά σε μουσικό κλίμα, αποφάσισα να αναρτήσω εδώ το εκπληκτικό κομμάτι The perfect element, ενός εκ των σπουδαιότερων progressive metal συγκροτημάτων, των Pain of Salvation. Το τραγούδι ανήκει στο album "The perfect element, part I" που κυκλοφόρησε το 2000 και όπως όλα τα albums της μπάντας είναι concept - based, δηλαδή η στιχουργική και μουσική του δομή εξυφαίνεται πάνω σε κάποιο συγκεκριμένο αντικείμενο. Το εν λόγω ανήκει σε μια τριλογία που εστιάζεται πάνω στα γεγονότα και τις καταστάσεις που διαμορφώνουν την προσωπικότητα ενός ανθρώπου κατά την παιδική του ηλικία, την εφηβεία και την ενηλικίωσή του. Το δεύτερο album - μέρος της τριλογίας κυκλοφόρησε το 2007 υπό τον τίτλο "Scarsick" ενώ το τρίτο αναμένεται και πιθανόν να είναι αυτό που ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει μέσα στο 2010, ονόματι "Road salt".

Συγκεκριμένα, το "The perfect element, part I" αναφέρεται στην μετάβαση από την παιδική ηλικία στην εφηβεία και την πρώτη σεξουαλική και κοινωνική αφύπνιση. Μεταξύ άλλων, κάνει λόγο για την παιδική κακομεταχείριση (σεξουαλική ή σωματική), την σεξουαλικότητα την ίδια, την χρήση ναρκωτικών, την αγάπη, τον πόνο, τον θυμό, το τέλος της αθωότητας, την ντροπή, τις τύψεις αλλά και την ελπίδα, την χαρά και τις όμορφες στιγμές. Όλες αυτές οι στιχουργικές προεκτάσεις εξερευνούνται μέσα από τις ιστορίες ενός αγοριού και ενός κοριτσιού, δύο ανθρώπων πληγωμένων και δυσλειτουργικών (εμφανές εδώ το βάρος που δίνεται στην περιγραφή των περιπτώσεων δύσκολης παιδικής ηλικίας). Σε μερικά τραγούδια οι ιστορίες των δύο αυτών ατόμων παρουσιάζονται μεμονωμένα, σε άλλα συμπλέκονται, σε άλλα έχουμε flashbacks μνήμης όπου μαθαίνουμε περισσότερα για αυτούς και το παρελθόν τους και ούτω καθ'εξής. Το album τελειώνει με το ομώνυμο τραγούδι που παρουσιάζεται εδώ και που εστιάζεται στην συνειδητοποίηση και τελική "πτώση" του αγοριού (πλέον άντρα), προετοιμάζοντας το έδαφος για το "Scarsick". Απολαύστε το. Η ομορφιά, η πολυπλοκότητα και η τεχνικότητα της μουσικής και των φωνητικών καθώς και η οξυδέρκεια των στίχων είναι μοναδικά.

Yesterday found him today,

caught him at his last breath.
These walls built to stand come - what - may,
a lie shattered in the ashes.
His skin against this dirty floor,
eyes fixed on the ceiling.
He has stretched those chains of sin,
far beyond all feelings.
Still, so still...

In his head a thunderous
cry of desperation,
tearing voices from his past,
scream for his attention.
Behind those eyes a world explodes,
no one there to save him.
All pain that he's been passing on,
answers to his craving.
Once more...

I will never leave this shame...

Falling beyond the point of no return,
nothing to become and nothing left to burn...

Stealing meaning from this child,
we took away his reason.
His soul put under lock and key,
his heart blackened from treason.
But if you take from those you fear
everything they value,
you have bred the perfect beast
drained enough to kill you.

Falling beyond the point of no return,
nothing to become and nothing left to burn...

Watching unseen, untouched bleeding,
empty exposed, dying eyes closed...

Once he had forests and mountains
that were only his - listening to him.
Once he would run through the summer days,
catching memories for ages to come.
Now he is dressing this naked floor
with his flesh and blood and times passed by.
His trade of pain might just have lead him
to deal with consequence,
for some change as time passes by.

I am the waking child...
(Lingering, climbing, clinging, clutching,
craving, clawing, hurting, falling down)
I, the wayward son of a mountain lake...
(Of icy liquor tears, of a silent Earth,
of a rusty lid, of a wingless wind,

of an eyeless storm,
of fallen gods who lost their way)
I set myself on fire
to breed the Perfect Element.

Will I ever walk again?

Falling far beyond the point of no return,
nothing to become and nothing left to burn...

This is the end.
Nothing left to say,
the pain will go away.
Now you must surely see
that you are killing me.
You are killing me,
now you are killing me.
(You must never leave this shame!)
Now you are killing me.
(You must never leave this shame!)
Now you are killing me!
(You must never leave this shame!)

Is this more than you want?

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ όταν το πρωτοάκουσα ανατρίχιασα. Πράγμα που έκτοτε το παθαίνω και κάθε φορά που το ακούω. Και με βάζει να αναρωτιέμαι, ποιό είναι τελικά το "perfect element"; Ποιό είναι το στοιχείο της τελειότητας κατά την διαμόρφωση του ψυχισμού ενός ανθρώπου;

Read more...

Αθάνατος ελληνικός σταρχιδισμός

Γυρνούσα αργά το προχθεσινό βράδυ στο σπίτι μαζί με την δικηγορίνα. Η προσμονή, η ανυπομονησία και τα λοιπά ευνόητα που ένιωθα εκείνη την στιγμή χτυπούσαν κόκκινο, οπότε μόνο ανακούφιση αισθανόμουν στην σκέψη ότι, σαν καλός αγανακτισμένος πολίτης που σιχαίνεται το μποτιλιαρισμένο μπάχαλο των ελληνικών δρόμων, είχα δική μου θέση για parking κοντά στην πυλωτή της οικοδομής που μένω (ναι, με πινακίδα από την Τροχαία, έχοντας κινήσει τις ανάλογες διαδικασίες και υποφέρει με την αντίστοιχη γραφειοκρατική χαρτούρα και όλα τα σχετικά). Συνεπώς, δεν θα αναγκαζόμουν να φάω καμιά ώρα ψάχνοντας να παρκάρω μέσα στα μαύρα χαράματα. Φτάνω λοιπόν στην εν λόγω θέση και τί να δω; Ένας απαθέστατος τύπος που θα πρέπει να θεωρούσε τον εαυτό του και πολύ μουράτο είχε σταθμεύσει με alarm μπροστά από την θέση μου και ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ και καθόταν χαλαρά μέσα στην αμαξάρα του, τσακίζοντας ένα πιτόγυρο!

Βρε τί μας βρήκε τώρα, αναφώνησα. Τί φώτα του έπαιξα, τί κόρνες του βαρούσα, τί βρισίδια του έριξα, εκείνος τίποτα. Τοίχος. Δεν ένιωθε! Δεν γαμιέται, σκέφτηκα. Προσπαθώντας να ηρεμήσω αποφάσισα να κάνω τον κύκλο του τετραγώνου καναδυό φορές μέχρι να τελειώσει ο κάφρος την σαντουιτσάρα του και να μας αδειάσει την γωνιά, αισθανόμενος παράλληλα ευγνωμοσύνη και για την νομικίνα που έδειχνε κατανόηση και δεν γκρίνιαζε για αυτήν την άκυρη καθυστέρηση. Και πράγματι, με το που ξαναπαίρνω για πρώτη φορά την στροφή, βλέπω τα alarm του βλάκα σβηστά, οπότε φαντάστηκα πως ήταν έτοιμος να φύγει. Αλλά όόόόόόόόόόόόχι, η τελευταία πράξη του δράματος δεν είχε παιχτεί ακόμα. Πριν φύγει, ο πρωτόγονος Uruk - hai άνοιξε το παράθυρο του αυτοκινήτου του και πέταξε κάτω στον δρόμο το γλιτσιασμένο περιτύλιγμα από το πιτόγυρο που είχε μόλις χλαπακιάσει! ΕΛΕΟΣ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ! ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΣΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΓΡΙΑ ΝΥΧΤΑ, ΜΑΣ ΑΦΗΝΕΙΣ ΚΙΟΛΑΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΒΡΩΜΙΕΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΦΕΥΓΕΙΣ; Ο ΚΑΔΟΣ ΑΠΟΡΡΙΜΑΤΩΝ ΗΤΑΝ ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ ΠΙΟ ΜΠΡΟΣΤΑ!!! ΑΦΟΥ ΕΚΛΕΙΣΕΣ ΠΟΥ ΕΚΛΕΙΣΕΣ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΝΑ ΚΑΤΕΒΕΙΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΠΕΤΑΞΕΙΣ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΣΟΥ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ;

Εννοείται ότι με το που είδα αυτό το σκηνικό άρχισα τα καντήλια. Προφανώς αυτή μου αντίδραση δεν είχε κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, πόσο μάλλον αφού ο Homo Erectus είχε ήδη ξεκουμπιστεί, σίγουρα για να πάει να εκνευρίσει κάποιον άλλον. Αλλά διάολε, ένιωσα καλύτερα. Το αποτέλεσμα αυτής της εκτόνωσης όμως ήταν και πάλι το ίδιο: μηδέν εις το πηλίκον. Και η ερώτηση που ευτυχώς δεν με απασχόλησε περεταίρω εκείνο το βράδυ αλλά που επανήλθε πρόσφατα στην μνήμη μου και με ενέπνευσε για αυτό το post, παραμένει η ίδια: γιατί κυριαρχεί ο σταρχιδισμός και ο ωχαδελφισμός και τί επίπτωσεις έχει αυτή η κυριαρχία;

Συνεκδοχικά θυμήθηκα τώρα κι ένα άλλο σχετικό περιστατικό, και μια και όπως φαίνεται ξύπνησε σήμερα μέσα μου το σύνδρομο της αυτόματης γραφής του Εμπειρίκου και του Paul Eluard, αλλά στην πεζογραφία αυτήν την φορά, θα το καταγράψω και αυτό. Πήγαινα πρόπερσι το καλοκαίρι στην Αλόννησο για camping και καθώς καθόμουν στην κουπαστή του πλοίου με την ευχάριστη παρέα μου και τρώγαμε με τα μάτια μας την ομορφιά της προσπερνώμενης απογευματινής Σκιάθου, ένας τύπος πέρασε από δίπλα μου και με μια τελείως φυσιολογική κίνηση έριξε την γόπα από το τσιγάρο του στην θάλασσα. God damn it! Στο μέρος που καθόμασταν κι εκτυλίχθηκε η φάση είχε όχι έναν αλλά τρεις καλάθους αχρήστων! Η ακυρίλα και η γυφτιά της σκηνής μου φάνηκε τόσο υπερβολική, που του είπα, αν και δεν τον ήξερα "με συγχωρείς ρε φίλε, να σε ρωτήσω κάτι; Γιατί πέταξες την γόπα σου στην θάλασσα;" Ο ξαφνιασμένος Ελληνάρας με ρώτησε, πλήρως μπερδεμένος και απορημένος, "και πού να το πετούσα;" "Τί που να το πετούσες; Εδώ έχει δύο τρεις κάδους για τα σκουπίδια!" Μόνο με το που του το είπα, κοίταξε ο απολωλώς γύρω του και συνειδητοποίησε την ύπαρξη των κάδων. Δεν τους είχε πάρει καν χαμπάρι! Έχοντας καταλάβει το μέγεθος της σαχλαμάρας του, ψέλλισε κάτι που έφερνε σε "sorry ρε φίλε, εντάξει" κι έφυγε. Sorry; Τι sorry ρε Ούνε; Εμένα τί μου ζητάς συγγνώμη; Τί να την κάνω εγώ την συγγνώμη σου, και σε τελική ανάλυση τί σημασία έχει να πεις συγγνώμη σε κάποιον άγνωστο που σε έκραξε για την καφρίλα που έκανες; Σημασία έχει που βρώμισες την θάλασσα με την γόπα, τα υλικά του τσιγαρόχαρτου (που ΔΕΝ είναι κανονικό χαρτί) της οποίας θα χρειαστούν 250 χρόνια για να αποικοδομηθούν. Και ακόμα μεγαλύτερη σημασία έχει, την επόμενη φορά που θα είσαι σε πλοίο και θα θες να πετάξεις κάπου το αποτσίγαρό σου, να το πετάξεις σε ένα τασάκι, σε ένα κάδο, να το φας, δεν ξέρω τί θα το κάνεις, αρκεί να μην το πετάξεις στην θάλασσα. Θα συμπεριφερθείς όμως έτσι; Τρίχες.

Ξαναγυρνάμε λοιπόν στο θεμελιώδες για αυτό το post ερώτημα: τι συμβαίνει επιτέλους με την εξάπλωση του σταρχιδισμού και του ωχαδελφισμού;

Κατ'αρχάς να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Το "ωχ αδελφέ", το "δε γαμιέται" και το "στ'αρχίδια μου" είναι ξεχωριστά φυλετικά χαρακτηριστικά του ελληνικού γένους, είναι κάποια από τα γνωρίσματα του λαού μας, πλήρως εμπεριεχόμενα πλέον στον φυλετικό μας κώδικα. Δεν ήταν όμως πάντα έτσι. Δεν μπορεί κάποιος να γεννηθεί εξαρχής τόσο απαθής και ανίκανος. Σταρχιδιστής δεν γεννιέσαι, γίνεσαι. Αλλά το γεγονός ότι έχουμε κι εμείς τα απαραίτητα ψήγματα στο DNA μας, όπως προαναφέρθηκε, υποβοηθά τα πράγματα. Κι εξηγούμαι.

Αν και ήδη από την αρχαιότητα, οι ευφυείς μας πρόγονοι εξέφραζαν την πλήρη τους αντιπάθεια και απέχθεια για κάθε λογής χειρωνακτικές και κουραστικές δουλειές (χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι φιλόσοφοι της κλασικής Αθήνας, οι οποίοι, αν και φωτισμένοι κατά τα άλλα, δεν νοούνταν καν να δουλέψουν για να ζήσουν, αφήνοντας αυτό το "προνόμιο" στους δούλους τους ή τις παχυλές δωρεές διαφόρων μαικήνων), δεν μπορεί κανείς να πει ότι αυτό είναι ένδειξη αδιαφορίας, παρά μόνο μια ενδεχόμενη στάση αντιμετώπισης της καθημερινότητας, αποτέλεσμα του πιο ράθυμου τρόπου ζωής και των αντιλήψεων του τότε (δυστυχώς, εκείνες τις εποχές η ύπαρξη δούλων θεωρούταν, ακόμα και από τους πλέον ανθρωπιστές και σοφούς, κάτι τελείως φυσιολογικό, δεδομένο και απαραίτητο, όπως η ύπαρξη του ηλεκτρικού ρεύματος στις μέρες μας). Ο σταρχιδισμός, με την σημερινή του έννοια και βαρύτητα, γεννήθηκε στο σκοτάδι της Τουρκοκρατίας, τότε που γεννήθηκαν και άλλες έννοιες - μελλοντικές μάστιγες της ελληνικής κοινωνίας: το ρουσφέτι, ο ραγιαδισμός, το ραχάτι και ο μικρονοϊσμός. Αν και οι πρόγονοί μας βρήκαν το ψυχικό σθένος να ξεσηκωθούν και να επαναστατήσουν, 400 χρόνια ζυγού από μια φυλή με απουσία μακραίωνης κουλτούρας μας άφησε βαθιά σημάδια, και τότε είναι που "κληρονομήσαμε" και όλα τα παραπάνω μελανά χαρακτηριστικά. Θα μου πείτε, κι εμείς που είχαμε "μακραίωνη κουλτούρα", πώς αφήσαμε τον εαυτό μας να επηρεαστεί, έστω και κάτω από το καθεστώς τεσσάρων αιώνων κατοχής; Εμ, είναι που μας βόλευε και εμάς. Πρώτα οι κοτζαμπάσηδες και οι τσιφλικάδες, έπειτα οι γαλίφηδες και οι καλοθελητές, στην συνέχεια οι βασιλιάδες και οι πίσω και μπροστά του θρόνου, μετά (επιτέλους) την πτώση της βασιλείας οι αντιδημοκράτες και οι παλινορθωσίτες, οι πραξικοπηματίες και ούτω καθεξής μέχρι τις μέρες μας, με τα 300 βουλευτικά καμάρια μας. Πράγματι, άμα το σκεφτεί κανείς, δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα. Όσο θεωρούσε ένας  συνεργαζόμενος με τον πασά μεγαλοτσιφλικάς κτήμα του τα χωραφάκια των ταλαίπωρων υποτακτικών του, άλλο τόσο θεωρεί ένας οποιοσδήποτε σημερινός πολιτικός τσιφλίκι του τα ταμεία του κράτους και τα χρήματα των ταλαίπωρων φορολογούμενων.

Έτσι λοιπόν, δεχθήκαμε την μοίρα μας και βολευτήκαμε στο να αντιμετωπίζουμε τοιουτοτρόπως τα πράγματα. Και δεν είναι μόνο οι πολιτικοί μας. Είμαστε εμείς, άλλωστε και τους βουλευτές μας εμείς τους εκλέγουμε... πάλι καλά που κάνουμε τουλάχιστον κι αυτό. Τρανά παραδείγματα τα δύο που αναφέρθηκαν στην αρχή της ανάρτησης, άλλωστε είμαι σίγουρος ότι ο καθένας έχει δεκάδες ανάλογες παραστάσεις. Είμαστε εμείς ως σύνολο. Κι εγώ μαζί. Η λάθος νοοτροπία μας, ο συμφεροντολογισμός μας, η απάθεια και η εκνευριστική μειληχιότητά μας, τα σύνδρομα  "έλα μωρέ, εμείς να'μαστε καλά" και "ό,τι φάμε, ότι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας" φαίνονται σε κάθε έκφανση της ζωής μας: στην δουλειά (δημόσιοι υπάλληλοι FOR FUCK'S SAKE), στην διασκέδαση (που ξανακούστηκε άνθρωπος να δουλεύει σε γραφείο στις 7 το πρωί και την προηγούμενη να τα σπάει στα μπουζούκια που τραγουδάει  - συγγνώμη, γκαρίζει - η κορμάρα Αλεξανδράτου, με συνέπεια να πάει στην δουλειά του μεθυσμένος, με μηδενικό ύπνο και άρα μηδενική απόδοση;), στην απουσία στοιχειώδους ενδιαφέροντος όσων αφορά τις υποχρεώσεις αλλά και τα δικαιώματά μας ως πολίτες και ως άνθρωποι, στον τρόπο που φερόμαστε, στον τρόπο που κάνουμε σχέσεις, ακόμα και στον τρόπο που οδηγούμε... Λογικό δεν είναι, άμα τα δικά μας μούτρα είναι τέτοια, τα λαμόγια των βουλευτικών εδρών να είναι τρισχειρότερα στον υπερθετικό βαθμό και να έχουν φέρει την χώρα εδώ που είναι τώρα;

Δεν θέλω να νομίσει κανείς πως με έπιασε η μισανθρωπιά μου. Κανείς δεν συμπεριφέρεται έτσι γιατί το θέλει. Είναι η απουσία παιδείας που ενεργοποιεί αυτό το μικρό πραγματάκι μέσα στα γονίδιά μας που λέγεται "τα γράφω όλα εκεί που δεν βλέπει ο ήλιος". Τα αίτια της απουσίας αυτής και οι τρόποι εξάλειψης του φαινομένου δεν θα αναλυθούν εδώ λόγω του τιτάνιου όγκου τους, άλλωστε όλοι μας έχουμε λίγο πολύ υπόψιν διάφορα facts επί του θέματος. Το αποτέλεσμα όμως δεν είναι το ίδιο; Είτε το κάνουμε από μη - πεπαιδευμένη αντίληψη και πώρωση ετών, όπως τώρα, είτε από κακία κι επειδή έτσι θέλουμε, δεν οδηγούμαστε στα ίδια; Και πάλι δεν θα πάρει ο μικροαστούλης μισθό πείνας επειδή κάποιος άλλος θα επιδιώξει να αρπάξει όσο το δυνατόν περισσότερα, εκμεταλλευόμενος τους υφιστάμενούς του; Και πάλι δεν θα καθόμαστε να μας πηδάνε στο θέμα της εξωτερικής πολιτικής, έχοντας ως τρόπο αντιμετώπισης ένα "δε βαριέσαι"; Και πάλι δεν θα έχουμε πυρκαγιές στα ελάχιστα πλέον δάση μας, επειδή κάποιος κερατάς θα βαρεθεί να κουνήσει την χοντροκωλάρα του και να πετάξει τα μπουκάλια από τα μπυρόνια που κατέβασε και αντ'αυτού θα τα αφήσει μέσα στο ξέφωτο που αποφάσισε να ρυπάνει, δημιουργώντας έτσι μια θαυμάσια πιθανή εστία συγκέντρωσης των ηλιακών ακτίνων και άρα πιθανή εστία φωτιάς;

Έχουμε καταφέρει να μεταστρέψουμε την δημοκρατία, που με τόσο κόπο και αίμα αποκτήσαμε, σε πλήρη ασυδοσία. Την δημοκρατία που ήθελαν να μας στερήσουν κατακτητές, αυταρχικά καθεστώτα, βασιλείς, ρουφιάνοι, κατοχικοί, χουντικοί και ούτω καθ'εξής... Αυτήν την δημοκρατία την μετατρέψαμε σε κλωτσοσκούφι. Και μέσα στην πλήρη νιρβάνα της ατιμωρησίας μας, στον θρόνο της αλαζονείας μας, στις ομίχλες του σταρχιδισμού μας, νομίσαμε υπερφίαλα ότι θα πληρώνουν μια ζωή οι άλλοι τα κερατιάτικά μας. Αμ δε. Όταν είσαι μέλος σε οργανισμούς και τους εκμεταλλεύεσαι, υποσχόμενος κάποια αποτελέσματα (βλέπε σαν κράτος την Ε.Ε., ατομικά δε όπου είναι υποχρεωμένος ο καθένας), κάποια στιγμή πρέπει να λογοδοτήσεις. Να αποδείξεις ότι δεν κορόιδευες τους πάντες. Γιατί αν αυτό έκανες... θα το πληρώσεις.

Αλήθεια, πόσοι ξέρουν ότι εντεταλμένοι Γερμανοί επίτροποι (η Γερμανία υπογράφει πάντα το check επιταγών της Ε.Ε., όποια και να είναι η αποφάση της ολομέλειας) θα μας κάνουν τακτικά επισκεψούλες και θα μπουν σε κάθε τομέα, υπηρεσία και γραφείο των υπουργείων και του κρατικού μηχανισμού γενικά; Όχι πολλοί φαντάζομαι, αφού αυτή η είδηση περνάει μέχρι στιγμής στα ψιλά, τόσο στον έντυπο Τύπο, όσο και στα οπτικοακουστικά Μ.Μ.Ε. Δηλαδή, ξεπουλήσαμε που ξεπουλήσαμε στους Γερμανούς τον Ο.Τ.Ε. και άλλες κρατικοϊδιωτικές υπηρεσίες και οργανισμούς, διάφορους τομείς της ναυτιλίας και του τουρισμού, εκτάσεις γης, εργοστάσια, παραγωγικές μονάδες, ακόμα και τηλεοπτικά κανάλια, θα τους ξεπουλήσουμε και το κράτος;

MMM... SMELLS LIKE DEUTSCH ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ!

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν έχω τίποτα με τους σύγχρονους Γερμανούς, που αν μη τι άλλο δείχνουν ότι έχουν αποδιώξει πλήρως από πάνω τους το φάντασμα του ναζισμού. Μην ξεχνάμε όμως ότι και αυτοί, όπως χωρίς αμφιβολία θα κάναμε κι εμείς αν βρισκόμασταν στην δική τους θέση ισχύος, ενεργούν κατά το συμφέρον τους. Και άμα το συμφέρον τους είναι να ελέγχουν εκ των έσω μια χώρα, έχοντας τον τίτλο του συμβουλάτορα, στην ουσία όμως περνώντας άτυπα την γραμμή τους, νομίζετε ότι δεν θα το κάνουν; Κι έτσι φαίνεται ότι πράγματι θα συμβεί. Εδώ μας οδήγησε το "δε βαριέσαι" μας. Εν έτει 2010, μια χώρα της Ε.Ε. κάθεται φορώντας κοντή φουστίτσα στα γόνατα μιας άλλης χώρας της Ε.Ε., για να μην της κάνουν ντα οι υπόλοιπες.

Σε σχετική συζήτηση που έκανα για αυτό το θέμα, άκουσα και το εξής τραγελαφικό: "Να σου πω μωρέ, καλύτερα έτσι. Να μας βάλουν οι Γερμανοί σε μια τάξη." Τι λες βρε; Είσαι με τα καλά σου; Θα δεχτείς δηλαδή εσύ να έχεις νταβά πάνω από το κεφάλι σου; Αντί να στρωθείς, να δουλέψεις, να μοχθήσεις, να ορθοποδήσεις μόνος σου, περιμένεις πάλι άλλους να το κάνουν αυτό για εσένα, αποδεχόμενος για μια ακόμα φορά ότι είσαι ανίκανος, απαθής και σταρχιδιστής και κάνοντας μούγκα στην πιθανότητα ότι οι "σωτήρες" σου, προκειμένου να "βάλουν σε τάξη" την χώρα, μπορεί να σε πηδήξουν; Αναγνωρίζουμε όλοι ότι οι Γερμανοί είναι πιο εργατικοί, προγραμματιστικοί, ορθολογιστές και προκομμένοι από εμάς, στοιχεία που τους επέτρεψαν να ανακάμψουν ταχύτατα μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και να ξαναγίνουν η μεγαλύτερη πολιτική και οικονομική δύναμη της Ε.Ε., με πρωτιές στην βιομηχανία, την τεχνολογία, τις εισαγωγές, τις εξαγωγές κ.τ.λ. αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα τους περιμένουμε αδιαμαρτύρητα σαν τον Μεσσία. Αν θέλουμε να επωφεληθούμε από τα καλά τους και να αποφύγουμε τους κολάφους τους, ας συνάψουμε μαζί τους οικονομικές συμφωνίες, ας κάνουμε εμπόριο, ας ανταλλάξουμε πολιτικές απόψεις, ας αναπτύξουμε βιομηχανία. Αλλά ξέχασα. Με τον σταρχιδισμό και την μεμψιμοιρία που μας διακατέχει, πού να τα πετύχουμε όλα αυτά;

Το θέμα δεν είναι καθ'αυτό το πέταγμα του περιτυλίγματος ενός πιτόγυρου στον δρόμο και όχι στον κάδο απορριμάτων. Το θέμα είναι ότι αν σε αυτήν, την πιο απλή κίνηση της καθημερινής μας ζωής,  όπως το πέταγμα σκουπιδιών γενικώς και αδιακρίτως, δείχνουμε στοιχεία άκρατου ωχαδελφισμού και απολιτισμού, πώς θα ανταπεξέλθουμε σε σοβαρές εργασιακές, σχεσιακές, πολιτικές, πολιτιστικές καταστάσεις; Εμείς, οι νέες γενιές των 20, των 30 και των 40, που θα κουβαλάμε όλα τα βάρη του τόπου, του κάθε τόπου, στις πλάτες μας τα επόμενα χρόνια; Θα αναλωθούμε βρίζοντας τους προηγούμενους και απαξιώνοντας τους επόμενους, όπως βλέπω πολλούς σημερινούς 50άρηδες κι 60άρηδες να κάνουν, γράφοντας τα πάντα στα τέτοια μας, λέγοντας "δεν γαμιέται" και περιμένοντας τον Γάλλο, τον Γερμανό, τον Άγγλο και τον Κινέζο να μας νταντέψουν;

Ελπίζω πως όχι. Δεν θέλω να είμαι τέτοιος. Και πιστέυω ότι κανένας άντρας και καμιά γυναίκα δεν θέλει να είναι έτσι. Αλλά από το "δεν θέλω να είμαι" ως το "δεν είμαι" υπάρχει ένας δρόμος. Δεν είναι και τόσο δύσκολος... αρκεί να πήξει το μυαλό μας και να μην περιέχει το κεφάλι μας άχυρο. Όχι για τίποτα άλλο, αλλά για να μην έρθει κάποια στιγμή που θα κοιτάξουμε μια προσωπογραφία του Κοραή και θα φανταστούμε, φευγαλέα, ότι μας μίλησε και μας είπε: "Α ρε πατριώτη. Πώς τα'κανες έτσι;"

Read more...

Το μεγάλο όραμα του δικτύου DESERTEC

Ένα μεγάλο όραμα. Ένα υπερφιλόδοξο σχέδιο. Ένα τεράστιο άλμα προς μια μελλοντική νέα τάξη πραγμάτων στο θέμα της ενέργειας και εν γένει της ποιότητας ζωής. Το δίκτυο DESERTEC έχει σκοπό να συνδέσει, με υπερσύγχρονα υποθαλάσσια και μετέπειτα υπόγεια ή υπέργεια καλώδια υψηλής τάσης και μήκους δεκάδων χιλιάδων χιλιομέτρων, μελλοντικούς cutting - edge υποσταθμούς συλλογής και επεξεργασίας ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, σε μια προσπάθεια της υλοποίησης της υπόσχεσης της Ε.Ε. για κάλυψη των ενεργειακών αναγκών της Γηραιάς Ηπείρου και των γύρω περιοχών στην περιοχή της Μεσογείου από ανανεώσιμες πηγές κατά 20% μέχρι το 2020 και κατά 45 - 50% ως το 2050. Για την κατασκευή και χρηματοδότηση αυτού του δικτύου, το κόστος του οποίου εκτιμάται ότι θα ανέλθει σε 30 δις ευρώ για την πρώτη φάση της κατασκευής του και 350 (!) δις ευρώ για την δεύτερη φάση και την πλήρη αποπεράτωσή του, ένωσαν τις δυνάμεις τους εννιά ευρωπαϊκά κράτη, η Γαλλία, το Βέλγιο, η Ολλανδία, το Λουξεμβούργο, η Δανία, η Σουηδία, η Ιρλανδία, το Ηνωμένο Βασίλειο και προεξάρχουσα η Γερμανία, με διεθνείς οργανισμούς και εταιρικά consortiums, όπως οι γερμανικές Siemens, Deutsche Bank, Munich Re και το DII Gmbh/DESERTEC Industrial Initiative (Βιομηχανική Πρωτοβουλία για το δίκτυο DESERTEC, ένας οργανισμός συγκροτημένος από πολλές ευρωπαϊκές εταιρείες, όπως το καθ'αυτό Διευρωπαϊκό Ίδρυμα DESERTEC). Το όλο σχέδιο γίνεται σύμφωνα με τις επιταγές και υπό την επίβλεψη της λεγόμενης Λέσχης της Ρώμης (Club of Rome, παγκόσμια αναγνωρισμένο Ινστιτούτo με πλήθος ενδελεχών ερευνών που προκάλεσαν αίσθηση, τόσο πάνω σε επιστημονικά θέματα, όσο και πάνω σε πολιτικά και κοινωνιολογικά) και της γερμανικής T.R.E.C. (Trans - Mediterranean Renewable Energy Cooperation, ελληνιστί Διαμεσογειακή Συνεργασία για την Ανανεώσιμη Ενέργεια).

Όπως φαίνεται και από τον παραπάνω χάρτη, το τεράστιο αυτό δίκτυο θα ενώνει, από τα βόρεια προς τα νότια, υποσταθμούς συλλογής αιολικής ενέργειας (στην Ισλανδία, στα παράλια της Βόρειας Θάλασσας και ιδίως της Σκωτίας, της Μ. Βρετανίας, της Δανίας, αλλά και της Πολωνίας, της Λιθουανίας, της Λετονίας και λοιπών υπερκαυκάσειων περιοχών, στα δυτικά παράλια της Γαλλίας και της Ισπανίας, στα σύνορα Ευρώπης - Ασίας εντός της Ρωσίας και κοντά στην Λευκορωσία, στην Ελλάδα και ειδικότερα τα νησιά του Αιγαίου, στην Τουρκία, στα προς Ατλαντικό αφρικανικά παράλια μέχρι το πέρας της Σαχάρας - στα νοτιότερα σημεία της Μαυριτανίας και λίγο πιο κάτω από το Τιμπουκτού στο Μάλι, ακριβώς πάνω από τα σύνορα της Σενεγάλης και της Μπουρκίνα Φάσο - και τέλος κοντά στην διώρυγα του Σουέζ), γεωθερμικής ενέργειας (στην Ισλανδία, στην ανατολική Ισπανία, στα δυτικά παράλια της Ιταλίας απέναντι από την Κορσική, στην Ρουμανία, στην Ουκρανία και στην Τουρκία), ενέργειας από την καύση βιομάζας (στην νότια Γαλλία, στην ανατολική Γερμανία, στην Λευκορωσία, στην Γερμανία, στην Βουλγαρία και στην Αίγυπτο), δυναμικής και υδροηλεκτρικής ενέργειας από τα θαλάσσια ή ποτάμια κύματα  (στα φιόρδ της Νορβηγίας, στην Ισπανία και την Γαλλία στην πλευρά του κόλπου της Μπισκάγια, στο Βέλγιο, στην Ιταλία, στην Ελβετία, στο Μαρόκο κοντά στην στενωπό του Γιβραλτάρ, στις όχθες του Νείλου στην Αίγυπτο, στην Τουρκία και στην Γεωργία) και ηλιακής ενέργειας, είτε μιλώντας για παραβολικούς ηλιακούς συλλέκτες (στην νότια Ισπανία, στην Σικελία, στην Ελλάδα και κυρίως στην Πελοπόννησο,  στην νότια Τουρκία, στην ανατολική Συρία, στο Ιράκ, ολόγυρα στην Σαχάρα και ιδίως στο Μαρόκο, την Αλγερία, την Λιβύη, την Αίγυπτο, το Σουδάν, την Ερυθραία, την Αιθιοπία, το Τσαντ, την Νιγηρία, τον Νίγηρα, το Μάλι και την Σενεγάλη, περιμετρικά της αραβικής χερσονήσου και κυρίως στην Σαουδική Αραβία, την Υεμένη, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Κουβέιτ καθώς και απέναντι, στο Ιράν), είτε για συλλεκτήρια φωτοβολταϊκά συστήματα με panels ή χωρίς (στα νότια της Μ. Βρετανίας πάνω από την Μάγχη,  στην βόρεια Γαλλία, στην βόρεια Γερμανία, στην Αυστρία, στην Τσεχία, στην κεντρική Ισπανία και στην δυτική Ιταλία).

Είναι προφανές ότι αυτό το δίκτυο θα παρουσιάσει τεράστιες τεχνικές δυσκολίες κατά την κατασκευή και την συντήρησή του, πόσο μάλλον στο βάθος χρόνου που παρουσιάζει το οργανωτικό χρονοδιάγραμμα του έργου. Για αυτό λοιπόν, αποφασίστηκε η περάτωσή του σε δύο φάσεις, η καθεμιά διαφορετικού κόστους (όπως προαναφέρθηκε), διάρκειας και σκοπιμότητας.

- Φάση πρώτη. Το δίκτυο της Βόρειας Θάλασσας. Εκτιμώμενη ημερομηνία ολοκλήρωσης: 2020 για την βόρεια Ευρώπη και 2030 για την πλήρη εξάπλωσή του. Εκτιμώμενο κόστος: 30 δισεκατομμύρια ευρώ.

Το δίκτυο θα αποτελείται από 6.000 χιλιόμετρα θαλάσσιων και άλλα τόσα χερσαίων καλωδίων και τους υποσταθμούς που αυτά θα συνδέουν. Αρχικά θα συνδεθούν οι ανεμογεννήτριες της Σκωτίας με τα ηλιακά panels της Γερμανίας κι έπειτα οι υδροηλεκτρικοί σταθμοί του Βελγίου, της Δανίας και της Νορβηγίας. Στην συνέχεια το δίκτυο θα επεκταθεί και στην υπόλοιπη Ευρώπη μέχρι και τις νοτιότατες περιοχές της στην Ιταλία και την Ελλάδα, παρουσιάζοντας όμως μεγαλύτερη πυκνότητα πάνω από την νοητή γραμμή που ορίζουν οι περιοχές της κεντρικής Ισπανίας κοντά στην Μαδρίτη και τα νότια σύνορα της Γαλλίας, της Ελβετίας, της Γερμανίας, της Τσεχίας, της Πολωνίας και της Λευκορωσίας.

Οι γραμμές των καλωδίων υψηλής τάσης, που η εξάπλωσή τους προβλέπεται να αρχίσει τον Σεπτέμβριο του 2010, κοστίζουν ακριβότερα από τους παραδοσιακούς αγωγούς αλλά παρουσιάζουν μειωμένες στο ελάχιστο απώλειες κατά την μεταφορά της ενέργειας σε μεγάλες αποστάσεις. Το σύνολο των αρχικών βορειοευρωπαϊκών εγκαταστάσεων που θα συνδεθούν στο δίκτυο αυτό εκτιμάται ότι θα παράγει περίπου 100 GW ενέργειας, φορτίο ισοδύναμο με εκείνο εκατό μεγάλων τωρινών μονάδων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με πρώτη ύλη των άνθρακα, ικανό να τροφοδοτήσει γύρω στα 40 εκατομμύρια νοικοκυριά. Βεβαίως, με την μετέπειτα προς τα νότια εξάπλωση του δικτύου, τόσο η παραγώμενη ενέργεια όσο και τα ωφελούμενα σπιτικά θα αυξηθούν στο υπερδιπλάσιο.

Με την κατασκευή αυτού του υπερδικτύου ελπίζεται ότι θα εξαλειφθούν και τα μεγαλύτερα προβλήματα που παρουσιάζουν ως σήμερα οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, δηλαδή η μεταβλητότητα της έντασής τους και η αδυναμία πρόβλεψης της απόδοσής τους. Χάρη λοιπόν στο δίκτυο, αν για παράδειγμα έχει για μία περίοδο νηνεμία στην Σκωτία και δεν φυσάει, καθιστώντας άχρηστες τις σκωτσέζικες ανεμογεννήτριες, μπορεί πιθανότατα να λειτουργούν εκείνες της Ολλανδίας ή της Δανίας, οι οποίες θα τροφοδοτούν τόσο την Σκωτία όσο και την υπόλοιπη Ευρώπη, με μια αξιόπιστη κι ελεγχόμενη παροχή. Ειδικά η σύνδεση με την Νορβηγία αναμένεται να λειτουργήσει ως μια γιγαντιαία "μπαταρία" των 30 GW, αποθηκεύοντας καθαρή ηλεκτρική ενέργεια που θα χρησιμοποιείται ανάλογα με την ζήτηση.

- Φάση δεύτερη. Η εξάπλωση του δικτύου από την Ευρώπη στην Σαχάρα, το Σουέζ και τις κοντινές στην Αφρική και την Ευρώπη ασιατικές περιοχές (κυρίως την αραβική χερσόνησο και την Εγγύς και Μέση Ανατολή) και η συνένωση όλων των παρελκόμενων υποσταθμών. Εκτιμώμενη ημερομηνία ολοκλήρωσης: 2050. Εκτιμώμενο κόστος: 350 δισεκατομμύρια ευρώ.

Οι αφρικανικές και ασιατικές περιοχές στις οποίες θα επεκταθεί το δίκτυο θα συλλέγουν κυρίως θερμική ηλιακή ενέργεια και πολύ λιγότερη αιολική, η συλλογή δε ενέργειας από καύση βιομάζας, γεωθερμία κ.τ.λ. θα είναι υπαρκτή μεν αλλά ελάχιστη. Στην αρχή θα δημιουργηθεί ένα εκτεταμένο δίκτυο συλλογής ηλιακής ενέργειας στις ερήμους της Λιβύης και της Αλγερίας κι έπειτα αυτό θα εξαπλωθεί στα δυτικά της Αφρικής και στις ερήμους της Εγγύς και Μέσης Ανατολής. Παράλληλα, το 2030 θα αρχίσουν να κατασκευάζονται και τα αιολικά πάρκα στα ατλαντικά παράλια της Αφρικής και οι λοιποί υποσταθμοί.

Η ενεργειακή επικοινωνία Αφρικής - ηπειρωτικής Ευρώπης και Τουρκίας θα είναι εφικτή μέσω υπερενισχυμένων υποθαλάσσιων καλωδίων που θα διασχίζουν την Μεσόγειο, με ενδεχομένα υπέργεια  τμήματα στην Κορσική, την Σικελία, την Κρήτη και την Κύπρο. Αντιστοίχως, η επικοινωνία Αφρικής - αραβικής χερσονήσου θα γίνει μέσω καλωδίων που θα διασχίζουν την Ερυθρά Θάλασσα ή από υπέργεια καλώδια στο Σουέζ και την Ιορδανία. Έπειτα, διαμέσου της Σαουδικής Αραβίας και του Κουβέιτ θα επεκτείνονται στο Ιράκ, το Ιράν και την ανατολική Τουρκία, με ενδεχόμενα υποθαλάσσια καλώδια που θα συνδέουν απευθείας το Ιράν με την Σαουδική Αραβία και το Μπαχρέιν διαμέσου του Περσικού Κόλπου.

Επιστήμονες του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου Ενεργείας υπολογίζουν ότι θα χρειαστεί η συλλογή μόλις του 0,3% της ηλιακής ακτινοβολίας που πέφτει στην Σαχάρα και της ερήμους της Μέσης Ανατολής για να καλυφθούν πλήρως οι ενεργειακές ανάγκες της Ευρώπης. Ας φανταστούμε λοιπόν πόσο προσοδοφόρα και ευρέως χρησιμοποιήσιμη σε ευρωπαϊκό, αφρικανικό και ασιατικό έδαφος θα είναι η πολλαπλάσια της προαναφερθείσας ποσότητα ενέργειας που θα είναι δυνατόν να συλλεχθεί.

Εν πρώτης, η κατασκευή και εξάπλωση αυτού του δικτύου, και μάλιστα σε τόσο μεγάλη έκταση και σε τρεις ηπείρους, φαίνεται σενάριο Επιστημονικής Φαντασίας. Οι δυσκολίες δεν εντοπίζονται μόνο στο κόστος, την υπερέκταση, την δυσκολία κατασκευής και εφαρμογής, τα τεχνολογικά όρια, το υπερβολικό βάθος χρόνου (40 χρόνια!) και τις εργατικές συνθήκες σε ένα πλήθος ακραίων περιβαλλόντων (από τις ερήμους της Αφρικής ως τις παγωμένες περιοχές της βόρειας Ευρώπης), αλλά και στην ενδεχόμενη δυσκολία στην διάθεση συνεργασίας ανάμεσα στα τόσα διαφορετικά κράτη και οργανισμούς που θα σχετίζονται με το DESERTEC, ιδίως στην "καυτή" περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Παρ'όλ'αυτά, η ενδεχόμενη αποπεράτωση αυτού του δικτύου ίσως σημάνει μια νέα εποχή για την ανθρωπότητα. Το θεωρητικό έτος ολοκλήρωσης του DESERTEC, 2050, είναι και το θεωρητικό έτος δραματικής μείωσης ή ακόμα και πλήρους εξάλειψης του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, ακόμα και των εκτεταμένων κοιτασμάτων της Σαουδικής Αραβίας και της Ρωσίας αντίστοιχα. Συνεπώς, η αποδέσμευση της Ευρώπης και των παραμεσόγειων περιοχών της Αφρικής και της Ασίας από τις μη ανανεώσιμες πηγές ενέργειας φαντάζει μονόδρομος. Το δίκτυο DESERTEC, πέρα από τα προφανή πλεονεκτήματα και οφέλη που θα προσφέρει, μπορεί να χρησιμεύσει και σαν παράδειγμα για παρόμοιες κινήσεις στην Αμερική, την Ωκεανία και το υπόλοιπο της Αφρικής και της Ασίας.
Μην ξεχνάμε ότι σε περίπτωση που υπάρξει περισσευούμενη και πλεονάζουσα ενέργεια - που θα υπάρξει - τα κράτη θα αρχίσουν να την εμπορεύονται, πράγμα που θα μπορέσει να οδηγήσει σε μια τόνωση της υγιούς διακρατικής ανταγωνιστικότητας.

Read more...