Αθάνατος ελληνικός σταρχιδισμός

Γυρνούσα αργά το προχθεσινό βράδυ στο σπίτι μαζί με την δικηγορίνα. Η προσμονή, η ανυπομονησία και τα λοιπά ευνόητα που ένιωθα εκείνη την στιγμή χτυπούσαν κόκκινο, οπότε μόνο ανακούφιση αισθανόμουν στην σκέψη ότι, σαν καλός αγανακτισμένος πολίτης που σιχαίνεται το μποτιλιαρισμένο μπάχαλο των ελληνικών δρόμων, είχα δική μου θέση για parking κοντά στην πυλωτή της οικοδομής που μένω (ναι, με πινακίδα από την Τροχαία, έχοντας κινήσει τις ανάλογες διαδικασίες και υποφέρει με την αντίστοιχη γραφειοκρατική χαρτούρα και όλα τα σχετικά). Συνεπώς, δεν θα αναγκαζόμουν να φάω καμιά ώρα ψάχνοντας να παρκάρω μέσα στα μαύρα χαράματα. Φτάνω λοιπόν στην εν λόγω θέση και τί να δω; Ένας απαθέστατος τύπος που θα πρέπει να θεωρούσε τον εαυτό του και πολύ μουράτο είχε σταθμεύσει με alarm μπροστά από την θέση μου και ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ και καθόταν χαλαρά μέσα στην αμαξάρα του, τσακίζοντας ένα πιτόγυρο!

Βρε τί μας βρήκε τώρα, αναφώνησα. Τί φώτα του έπαιξα, τί κόρνες του βαρούσα, τί βρισίδια του έριξα, εκείνος τίποτα. Τοίχος. Δεν ένιωθε! Δεν γαμιέται, σκέφτηκα. Προσπαθώντας να ηρεμήσω αποφάσισα να κάνω τον κύκλο του τετραγώνου καναδυό φορές μέχρι να τελειώσει ο κάφρος την σαντουιτσάρα του και να μας αδειάσει την γωνιά, αισθανόμενος παράλληλα ευγνωμοσύνη και για την νομικίνα που έδειχνε κατανόηση και δεν γκρίνιαζε για αυτήν την άκυρη καθυστέρηση. Και πράγματι, με το που ξαναπαίρνω για πρώτη φορά την στροφή, βλέπω τα alarm του βλάκα σβηστά, οπότε φαντάστηκα πως ήταν έτοιμος να φύγει. Αλλά όόόόόόόόόόόόχι, η τελευταία πράξη του δράματος δεν είχε παιχτεί ακόμα. Πριν φύγει, ο πρωτόγονος Uruk - hai άνοιξε το παράθυρο του αυτοκινήτου του και πέταξε κάτω στον δρόμο το γλιτσιασμένο περιτύλιγμα από το πιτόγυρο που είχε μόλις χλαπακιάσει! ΕΛΕΟΣ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ! ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΣΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΓΡΙΑ ΝΥΧΤΑ, ΜΑΣ ΑΦΗΝΕΙΣ ΚΙΟΛΑΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΒΡΩΜΙΕΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΦΕΥΓΕΙΣ; Ο ΚΑΔΟΣ ΑΠΟΡΡΙΜΑΤΩΝ ΗΤΑΝ ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ ΠΙΟ ΜΠΡΟΣΤΑ!!! ΑΦΟΥ ΕΚΛΕΙΣΕΣ ΠΟΥ ΕΚΛΕΙΣΕΣ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΝΑ ΚΑΤΕΒΕΙΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΠΕΤΑΞΕΙΣ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΣΟΥ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ;

Εννοείται ότι με το που είδα αυτό το σκηνικό άρχισα τα καντήλια. Προφανώς αυτή μου αντίδραση δεν είχε κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, πόσο μάλλον αφού ο Homo Erectus είχε ήδη ξεκουμπιστεί, σίγουρα για να πάει να εκνευρίσει κάποιον άλλον. Αλλά διάολε, ένιωσα καλύτερα. Το αποτέλεσμα αυτής της εκτόνωσης όμως ήταν και πάλι το ίδιο: μηδέν εις το πηλίκον. Και η ερώτηση που ευτυχώς δεν με απασχόλησε περεταίρω εκείνο το βράδυ αλλά που επανήλθε πρόσφατα στην μνήμη μου και με ενέπνευσε για αυτό το post, παραμένει η ίδια: γιατί κυριαρχεί ο σταρχιδισμός και ο ωχαδελφισμός και τί επίπτωσεις έχει αυτή η κυριαρχία;

Συνεκδοχικά θυμήθηκα τώρα κι ένα άλλο σχετικό περιστατικό, και μια και όπως φαίνεται ξύπνησε σήμερα μέσα μου το σύνδρομο της αυτόματης γραφής του Εμπειρίκου και του Paul Eluard, αλλά στην πεζογραφία αυτήν την φορά, θα το καταγράψω και αυτό. Πήγαινα πρόπερσι το καλοκαίρι στην Αλόννησο για camping και καθώς καθόμουν στην κουπαστή του πλοίου με την ευχάριστη παρέα μου και τρώγαμε με τα μάτια μας την ομορφιά της προσπερνώμενης απογευματινής Σκιάθου, ένας τύπος πέρασε από δίπλα μου και με μια τελείως φυσιολογική κίνηση έριξε την γόπα από το τσιγάρο του στην θάλασσα. God damn it! Στο μέρος που καθόμασταν κι εκτυλίχθηκε η φάση είχε όχι έναν αλλά τρεις καλάθους αχρήστων! Η ακυρίλα και η γυφτιά της σκηνής μου φάνηκε τόσο υπερβολική, που του είπα, αν και δεν τον ήξερα "με συγχωρείς ρε φίλε, να σε ρωτήσω κάτι; Γιατί πέταξες την γόπα σου στην θάλασσα;" Ο ξαφνιασμένος Ελληνάρας με ρώτησε, πλήρως μπερδεμένος και απορημένος, "και πού να το πετούσα;" "Τί που να το πετούσες; Εδώ έχει δύο τρεις κάδους για τα σκουπίδια!" Μόνο με το που του το είπα, κοίταξε ο απολωλώς γύρω του και συνειδητοποίησε την ύπαρξη των κάδων. Δεν τους είχε πάρει καν χαμπάρι! Έχοντας καταλάβει το μέγεθος της σαχλαμάρας του, ψέλλισε κάτι που έφερνε σε "sorry ρε φίλε, εντάξει" κι έφυγε. Sorry; Τι sorry ρε Ούνε; Εμένα τί μου ζητάς συγγνώμη; Τί να την κάνω εγώ την συγγνώμη σου, και σε τελική ανάλυση τί σημασία έχει να πεις συγγνώμη σε κάποιον άγνωστο που σε έκραξε για την καφρίλα που έκανες; Σημασία έχει που βρώμισες την θάλασσα με την γόπα, τα υλικά του τσιγαρόχαρτου (που ΔΕΝ είναι κανονικό χαρτί) της οποίας θα χρειαστούν 250 χρόνια για να αποικοδομηθούν. Και ακόμα μεγαλύτερη σημασία έχει, την επόμενη φορά που θα είσαι σε πλοίο και θα θες να πετάξεις κάπου το αποτσίγαρό σου, να το πετάξεις σε ένα τασάκι, σε ένα κάδο, να το φας, δεν ξέρω τί θα το κάνεις, αρκεί να μην το πετάξεις στην θάλασσα. Θα συμπεριφερθείς όμως έτσι; Τρίχες.

Ξαναγυρνάμε λοιπόν στο θεμελιώδες για αυτό το post ερώτημα: τι συμβαίνει επιτέλους με την εξάπλωση του σταρχιδισμού και του ωχαδελφισμού;

Κατ'αρχάς να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Το "ωχ αδελφέ", το "δε γαμιέται" και το "στ'αρχίδια μου" είναι ξεχωριστά φυλετικά χαρακτηριστικά του ελληνικού γένους, είναι κάποια από τα γνωρίσματα του λαού μας, πλήρως εμπεριεχόμενα πλέον στον φυλετικό μας κώδικα. Δεν ήταν όμως πάντα έτσι. Δεν μπορεί κάποιος να γεννηθεί εξαρχής τόσο απαθής και ανίκανος. Σταρχιδιστής δεν γεννιέσαι, γίνεσαι. Αλλά το γεγονός ότι έχουμε κι εμείς τα απαραίτητα ψήγματα στο DNA μας, όπως προαναφέρθηκε, υποβοηθά τα πράγματα. Κι εξηγούμαι.

Αν και ήδη από την αρχαιότητα, οι ευφυείς μας πρόγονοι εξέφραζαν την πλήρη τους αντιπάθεια και απέχθεια για κάθε λογής χειρωνακτικές και κουραστικές δουλειές (χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι φιλόσοφοι της κλασικής Αθήνας, οι οποίοι, αν και φωτισμένοι κατά τα άλλα, δεν νοούνταν καν να δουλέψουν για να ζήσουν, αφήνοντας αυτό το "προνόμιο" στους δούλους τους ή τις παχυλές δωρεές διαφόρων μαικήνων), δεν μπορεί κανείς να πει ότι αυτό είναι ένδειξη αδιαφορίας, παρά μόνο μια ενδεχόμενη στάση αντιμετώπισης της καθημερινότητας, αποτέλεσμα του πιο ράθυμου τρόπου ζωής και των αντιλήψεων του τότε (δυστυχώς, εκείνες τις εποχές η ύπαρξη δούλων θεωρούταν, ακόμα και από τους πλέον ανθρωπιστές και σοφούς, κάτι τελείως φυσιολογικό, δεδομένο και απαραίτητο, όπως η ύπαρξη του ηλεκτρικού ρεύματος στις μέρες μας). Ο σταρχιδισμός, με την σημερινή του έννοια και βαρύτητα, γεννήθηκε στο σκοτάδι της Τουρκοκρατίας, τότε που γεννήθηκαν και άλλες έννοιες - μελλοντικές μάστιγες της ελληνικής κοινωνίας: το ρουσφέτι, ο ραγιαδισμός, το ραχάτι και ο μικρονοϊσμός. Αν και οι πρόγονοί μας βρήκαν το ψυχικό σθένος να ξεσηκωθούν και να επαναστατήσουν, 400 χρόνια ζυγού από μια φυλή με απουσία μακραίωνης κουλτούρας μας άφησε βαθιά σημάδια, και τότε είναι που "κληρονομήσαμε" και όλα τα παραπάνω μελανά χαρακτηριστικά. Θα μου πείτε, κι εμείς που είχαμε "μακραίωνη κουλτούρα", πώς αφήσαμε τον εαυτό μας να επηρεαστεί, έστω και κάτω από το καθεστώς τεσσάρων αιώνων κατοχής; Εμ, είναι που μας βόλευε και εμάς. Πρώτα οι κοτζαμπάσηδες και οι τσιφλικάδες, έπειτα οι γαλίφηδες και οι καλοθελητές, στην συνέχεια οι βασιλιάδες και οι πίσω και μπροστά του θρόνου, μετά (επιτέλους) την πτώση της βασιλείας οι αντιδημοκράτες και οι παλινορθωσίτες, οι πραξικοπηματίες και ούτω καθεξής μέχρι τις μέρες μας, με τα 300 βουλευτικά καμάρια μας. Πράγματι, άμα το σκεφτεί κανείς, δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα. Όσο θεωρούσε ένας  συνεργαζόμενος με τον πασά μεγαλοτσιφλικάς κτήμα του τα χωραφάκια των ταλαίπωρων υποτακτικών του, άλλο τόσο θεωρεί ένας οποιοσδήποτε σημερινός πολιτικός τσιφλίκι του τα ταμεία του κράτους και τα χρήματα των ταλαίπωρων φορολογούμενων.

Έτσι λοιπόν, δεχθήκαμε την μοίρα μας και βολευτήκαμε στο να αντιμετωπίζουμε τοιουτοτρόπως τα πράγματα. Και δεν είναι μόνο οι πολιτικοί μας. Είμαστε εμείς, άλλωστε και τους βουλευτές μας εμείς τους εκλέγουμε... πάλι καλά που κάνουμε τουλάχιστον κι αυτό. Τρανά παραδείγματα τα δύο που αναφέρθηκαν στην αρχή της ανάρτησης, άλλωστε είμαι σίγουρος ότι ο καθένας έχει δεκάδες ανάλογες παραστάσεις. Είμαστε εμείς ως σύνολο. Κι εγώ μαζί. Η λάθος νοοτροπία μας, ο συμφεροντολογισμός μας, η απάθεια και η εκνευριστική μειληχιότητά μας, τα σύνδρομα  "έλα μωρέ, εμείς να'μαστε καλά" και "ό,τι φάμε, ότι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας" φαίνονται σε κάθε έκφανση της ζωής μας: στην δουλειά (δημόσιοι υπάλληλοι FOR FUCK'S SAKE), στην διασκέδαση (που ξανακούστηκε άνθρωπος να δουλεύει σε γραφείο στις 7 το πρωί και την προηγούμενη να τα σπάει στα μπουζούκια που τραγουδάει  - συγγνώμη, γκαρίζει - η κορμάρα Αλεξανδράτου, με συνέπεια να πάει στην δουλειά του μεθυσμένος, με μηδενικό ύπνο και άρα μηδενική απόδοση;), στην απουσία στοιχειώδους ενδιαφέροντος όσων αφορά τις υποχρεώσεις αλλά και τα δικαιώματά μας ως πολίτες και ως άνθρωποι, στον τρόπο που φερόμαστε, στον τρόπο που κάνουμε σχέσεις, ακόμα και στον τρόπο που οδηγούμε... Λογικό δεν είναι, άμα τα δικά μας μούτρα είναι τέτοια, τα λαμόγια των βουλευτικών εδρών να είναι τρισχειρότερα στον υπερθετικό βαθμό και να έχουν φέρει την χώρα εδώ που είναι τώρα;

Δεν θέλω να νομίσει κανείς πως με έπιασε η μισανθρωπιά μου. Κανείς δεν συμπεριφέρεται έτσι γιατί το θέλει. Είναι η απουσία παιδείας που ενεργοποιεί αυτό το μικρό πραγματάκι μέσα στα γονίδιά μας που λέγεται "τα γράφω όλα εκεί που δεν βλέπει ο ήλιος". Τα αίτια της απουσίας αυτής και οι τρόποι εξάλειψης του φαινομένου δεν θα αναλυθούν εδώ λόγω του τιτάνιου όγκου τους, άλλωστε όλοι μας έχουμε λίγο πολύ υπόψιν διάφορα facts επί του θέματος. Το αποτέλεσμα όμως δεν είναι το ίδιο; Είτε το κάνουμε από μη - πεπαιδευμένη αντίληψη και πώρωση ετών, όπως τώρα, είτε από κακία κι επειδή έτσι θέλουμε, δεν οδηγούμαστε στα ίδια; Και πάλι δεν θα πάρει ο μικροαστούλης μισθό πείνας επειδή κάποιος άλλος θα επιδιώξει να αρπάξει όσο το δυνατόν περισσότερα, εκμεταλλευόμενος τους υφιστάμενούς του; Και πάλι δεν θα καθόμαστε να μας πηδάνε στο θέμα της εξωτερικής πολιτικής, έχοντας ως τρόπο αντιμετώπισης ένα "δε βαριέσαι"; Και πάλι δεν θα έχουμε πυρκαγιές στα ελάχιστα πλέον δάση μας, επειδή κάποιος κερατάς θα βαρεθεί να κουνήσει την χοντροκωλάρα του και να πετάξει τα μπουκάλια από τα μπυρόνια που κατέβασε και αντ'αυτού θα τα αφήσει μέσα στο ξέφωτο που αποφάσισε να ρυπάνει, δημιουργώντας έτσι μια θαυμάσια πιθανή εστία συγκέντρωσης των ηλιακών ακτίνων και άρα πιθανή εστία φωτιάς;

Έχουμε καταφέρει να μεταστρέψουμε την δημοκρατία, που με τόσο κόπο και αίμα αποκτήσαμε, σε πλήρη ασυδοσία. Την δημοκρατία που ήθελαν να μας στερήσουν κατακτητές, αυταρχικά καθεστώτα, βασιλείς, ρουφιάνοι, κατοχικοί, χουντικοί και ούτω καθ'εξής... Αυτήν την δημοκρατία την μετατρέψαμε σε κλωτσοσκούφι. Και μέσα στην πλήρη νιρβάνα της ατιμωρησίας μας, στον θρόνο της αλαζονείας μας, στις ομίχλες του σταρχιδισμού μας, νομίσαμε υπερφίαλα ότι θα πληρώνουν μια ζωή οι άλλοι τα κερατιάτικά μας. Αμ δε. Όταν είσαι μέλος σε οργανισμούς και τους εκμεταλλεύεσαι, υποσχόμενος κάποια αποτελέσματα (βλέπε σαν κράτος την Ε.Ε., ατομικά δε όπου είναι υποχρεωμένος ο καθένας), κάποια στιγμή πρέπει να λογοδοτήσεις. Να αποδείξεις ότι δεν κορόιδευες τους πάντες. Γιατί αν αυτό έκανες... θα το πληρώσεις.

Αλήθεια, πόσοι ξέρουν ότι εντεταλμένοι Γερμανοί επίτροποι (η Γερμανία υπογράφει πάντα το check επιταγών της Ε.Ε., όποια και να είναι η αποφάση της ολομέλειας) θα μας κάνουν τακτικά επισκεψούλες και θα μπουν σε κάθε τομέα, υπηρεσία και γραφείο των υπουργείων και του κρατικού μηχανισμού γενικά; Όχι πολλοί φαντάζομαι, αφού αυτή η είδηση περνάει μέχρι στιγμής στα ψιλά, τόσο στον έντυπο Τύπο, όσο και στα οπτικοακουστικά Μ.Μ.Ε. Δηλαδή, ξεπουλήσαμε που ξεπουλήσαμε στους Γερμανούς τον Ο.Τ.Ε. και άλλες κρατικοϊδιωτικές υπηρεσίες και οργανισμούς, διάφορους τομείς της ναυτιλίας και του τουρισμού, εκτάσεις γης, εργοστάσια, παραγωγικές μονάδες, ακόμα και τηλεοπτικά κανάλια, θα τους ξεπουλήσουμε και το κράτος;

MMM... SMELLS LIKE DEUTSCH ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ!

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν έχω τίποτα με τους σύγχρονους Γερμανούς, που αν μη τι άλλο δείχνουν ότι έχουν αποδιώξει πλήρως από πάνω τους το φάντασμα του ναζισμού. Μην ξεχνάμε όμως ότι και αυτοί, όπως χωρίς αμφιβολία θα κάναμε κι εμείς αν βρισκόμασταν στην δική τους θέση ισχύος, ενεργούν κατά το συμφέρον τους. Και άμα το συμφέρον τους είναι να ελέγχουν εκ των έσω μια χώρα, έχοντας τον τίτλο του συμβουλάτορα, στην ουσία όμως περνώντας άτυπα την γραμμή τους, νομίζετε ότι δεν θα το κάνουν; Κι έτσι φαίνεται ότι πράγματι θα συμβεί. Εδώ μας οδήγησε το "δε βαριέσαι" μας. Εν έτει 2010, μια χώρα της Ε.Ε. κάθεται φορώντας κοντή φουστίτσα στα γόνατα μιας άλλης χώρας της Ε.Ε., για να μην της κάνουν ντα οι υπόλοιπες.

Σε σχετική συζήτηση που έκανα για αυτό το θέμα, άκουσα και το εξής τραγελαφικό: "Να σου πω μωρέ, καλύτερα έτσι. Να μας βάλουν οι Γερμανοί σε μια τάξη." Τι λες βρε; Είσαι με τα καλά σου; Θα δεχτείς δηλαδή εσύ να έχεις νταβά πάνω από το κεφάλι σου; Αντί να στρωθείς, να δουλέψεις, να μοχθήσεις, να ορθοποδήσεις μόνος σου, περιμένεις πάλι άλλους να το κάνουν αυτό για εσένα, αποδεχόμενος για μια ακόμα φορά ότι είσαι ανίκανος, απαθής και σταρχιδιστής και κάνοντας μούγκα στην πιθανότητα ότι οι "σωτήρες" σου, προκειμένου να "βάλουν σε τάξη" την χώρα, μπορεί να σε πηδήξουν; Αναγνωρίζουμε όλοι ότι οι Γερμανοί είναι πιο εργατικοί, προγραμματιστικοί, ορθολογιστές και προκομμένοι από εμάς, στοιχεία που τους επέτρεψαν να ανακάμψουν ταχύτατα μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και να ξαναγίνουν η μεγαλύτερη πολιτική και οικονομική δύναμη της Ε.Ε., με πρωτιές στην βιομηχανία, την τεχνολογία, τις εισαγωγές, τις εξαγωγές κ.τ.λ. αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα τους περιμένουμε αδιαμαρτύρητα σαν τον Μεσσία. Αν θέλουμε να επωφεληθούμε από τα καλά τους και να αποφύγουμε τους κολάφους τους, ας συνάψουμε μαζί τους οικονομικές συμφωνίες, ας κάνουμε εμπόριο, ας ανταλλάξουμε πολιτικές απόψεις, ας αναπτύξουμε βιομηχανία. Αλλά ξέχασα. Με τον σταρχιδισμό και την μεμψιμοιρία που μας διακατέχει, πού να τα πετύχουμε όλα αυτά;

Το θέμα δεν είναι καθ'αυτό το πέταγμα του περιτυλίγματος ενός πιτόγυρου στον δρόμο και όχι στον κάδο απορριμάτων. Το θέμα είναι ότι αν σε αυτήν, την πιο απλή κίνηση της καθημερινής μας ζωής,  όπως το πέταγμα σκουπιδιών γενικώς και αδιακρίτως, δείχνουμε στοιχεία άκρατου ωχαδελφισμού και απολιτισμού, πώς θα ανταπεξέλθουμε σε σοβαρές εργασιακές, σχεσιακές, πολιτικές, πολιτιστικές καταστάσεις; Εμείς, οι νέες γενιές των 20, των 30 και των 40, που θα κουβαλάμε όλα τα βάρη του τόπου, του κάθε τόπου, στις πλάτες μας τα επόμενα χρόνια; Θα αναλωθούμε βρίζοντας τους προηγούμενους και απαξιώνοντας τους επόμενους, όπως βλέπω πολλούς σημερινούς 50άρηδες κι 60άρηδες να κάνουν, γράφοντας τα πάντα στα τέτοια μας, λέγοντας "δεν γαμιέται" και περιμένοντας τον Γάλλο, τον Γερμανό, τον Άγγλο και τον Κινέζο να μας νταντέψουν;

Ελπίζω πως όχι. Δεν θέλω να είμαι τέτοιος. Και πιστέυω ότι κανένας άντρας και καμιά γυναίκα δεν θέλει να είναι έτσι. Αλλά από το "δεν θέλω να είμαι" ως το "δεν είμαι" υπάρχει ένας δρόμος. Δεν είναι και τόσο δύσκολος... αρκεί να πήξει το μυαλό μας και να μην περιέχει το κεφάλι μας άχυρο. Όχι για τίποτα άλλο, αλλά για να μην έρθει κάποια στιγμή που θα κοιτάξουμε μια προσωπογραφία του Κοραή και θα φανταστούμε, φευγαλέα, ότι μας μίλησε και μας είπε: "Α ρε πατριώτη. Πώς τα'κανες έτσι;"