ΚΛΕΙΣΑΜΕ ΕΝΑΝ ΧΡΟΝΟ! ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ!!!

Ε λοιπόν ναι. Είναι αλήθεια! Σαν σήμερα, έναν χρόνο πριν, κωλοβαρούσα στο σπίτι μου, μέσα στην ζέστη και την καταχνιά, και κοπροσκύλιαζα στο Internet. Τα διαδικτυακά μου βήματα με είχαν φέρει στα μονοπάτια των "Καταθέσεων", του blog ενός φίλου... κι εκεί έγινε το click. Δεν ξέρω πώς μου κατέβηκε η ιδέα, αλλά είπα ένα "δε γαμιέται... πλάκα θα'χει. Δεν δημιουργώ κι εγώ ένα δικό μου blog;"

Κι έτσι έγινε η αρχή... και φτάσαμε εδώ. Ένα χρόνο αργότερα, έχοντας αλλάξει δύο - τρεις φορές το περιβάλλον και την εμφάνιση μέχρι να υιοθετήσω το παρόν και τελικό μαύρο interface, έχοντας γράψει 70, μαζί με την παρούσα, αναρτήσεις κι έχοντας γνωρίσει την αγάπη και την προτίμησή σας που μεταφράστηκαν σε περισσότερα από 21000 pageviews, πάνω από 320 εγγεγραμμένους αναγνώστες (χώρια τους εκατοντάδες άλλους που διαβάζουν το blog χωρίς να έχουν εγγραφεί) και μερικές εκατοντάδες σχόλια επί των posts, μπορώ να πω ότι οι "Μεγάλες ιστορίες από τις μικρές πόλεις" είναι πλέον ένα blog, φτιαγμένο με πολύ μεράκι είναι η αλήθεια, που αγαπιέται και διαβάζεται. Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί και πώς, αλλά φαίνεται ότι αρκετοί από εσάς βρίσκουν τελικά ενδιαφέρον στα χειμαρρώδη και πλήρως ασυνάρτητα κείμενα - σεντόνια μου και αφιερώνουν χρόνο, υπομονή και φαιά ουσία στο να τα ρίξουν μια ματιά. Και δυο, και τρεις, και τέσσερις... τί να πω; Όπως φτιάχνεται κανείς! Εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σας ευχαριστήσω!

Αναρωτιόμουν τι στον (μ)πέο να γράψω τελικά σε αυτήν την επετειακή ανάρτηση. Το έφερα από εδώ κι από εκεί, το τριβέλισα, έστυψα το μυαλό μου, αλλά τελικά μηδέν εις το πηλίκον... οπότε αποφάσισα να ακολουθήσω την πεπατημένη και να κάνω μια ανασκόπηση της πορείας του blog μέσα αυτήν την χρονιά, η οποία μπορεί να λειτουργήσει παράλληλα και ως ευρετήριο. Ποιός ξέρει, ίσως έτσι θα έχουν την ευκαιρία οι νεότεροι αναγνώστες να γνωρίσουν πρωθύστερα κείμενά μου που ενδεχομένως τους ενδιαφέρουν, ενώ οι παλιότεροι θα έχουν όλη την ευκαιρία να με διαολοστείλουν που τους θύμισα ξανά τις περασμένες φρίκες!

- Η προσωπικά αγαπημένη μου και ίσως πιο ενδιαφέρουσα πτυχή του blog είναι η στήλη "Bits and pieces" που βρίσκεται ακριβώς αριστερά από τις δημοσιευμένες αναρτήσεις. Εδώ ανεβάζω φωτογραφίες και εικόνες που μου κάνουν εντύπωση, με σοκάρουν, με προβληματίζουν, μου δίνουν το κίνητρο να σκεφτώ, να απορήσω, να αισθανθώ ή, αν είναι καλλιτεχνικής φύσης, να αιχμαλωτιστώ απλά και μόνο από την εικαστικότητά τους. Κάθε εικόνα συνοδεύεται κι από μια μικρή λεζάντα με σχόλιό μου, άλλοτε τυπικό, άλλοτε κυνικό, άλλοτε χιουμοριστικό, άλλοτε ποιητικό κι άλλοτε πικρό. Επίσης, αρκετές εικόνες λειτουργούν ως links σε ιστοσελίδες με σχετικό θέμα, όπως π.χ. συμβαίνει με την πρώτη ("Όχι στην μάστιγα των ναρκωτικών!"), η οποία με ένα click σας μεταφέρει στο site του Ο.ΚΑ.ΝΑ. Εν ολίγοις, η στήλη αυτή, αν μέχρι στιγμής δεν της δίνατε σημασία, πιστεύω ότι αξίζει της προσοχής σας.

- Ανθρώπινες τραγωδίες: Από τον τίτλο και μόνο καταλαβαίνει κανείς ότι σε αυτήν την ενότητα έχω γράψει κείμενα πικρά και σχετικά με γεγονότα που με συγκλόνισαν και με έκαναν να σιχαθώ τον βόρβορο που ξεπηδά καμιά φορά από την ανθρώπινη φύση.

• Η αρχή έγινε με το e-mail μιας φίλης, η ανατριχιαστική περιεχόμενη φωτογραφία του οποίου μου έδωσε το έναυσμα να σχολιάσω πάνω στα βάσανα της Μάυρης Ηπείρου, όπως αυτά προέκυψαν κατά κύριο λόγο από την ευρωπαϊκή αποικιοκρατία επί των αφρικανικών εδαφών. Αποικιοκρατία που τυπικά και στα χαρτιά έχει λάβει τέλος, αλλά που ουσιαστικά εξακολουθεί ως τις μέρες μας να είναι στέρεη και κραταιά, είτε υπό την μορφή του οικονομικού εξανδραποδισμού, είτε με την υπόθαλψη και την συντήρηση αιματηρών αλλά προσοδοφόρων εμφυλίων πολέμων.
• Η επαναπαρακολούθηση του συγκλονιστικού film "Waltz with Bashir" συνετέλεσε στην συγγραφή ενός μνημονίου σχετικού με την σφαγή των Παλαιστινίων στην Sabra και την Shatila το 1982 από τον ενωμένο συριο - ισραηλινό στρατό. Ένα γεγονός που λειτούργησε ως σκανδάλη για την διαμόρφωση της σημερινής έκρυθμης κατάστασης στην Εγγύς Ανατολή, με τις εκατόμβες των θυμάτων που προκύπτουν από την ύπαρξη της λωρίδας της Γάζας, τον εξτρεμισμό των Παλαιστινίων, τον δικτατορισμό των Ισραηλινών και την συνεχή και πολυφασική διαμάχη που ακολούθησε την σφαγή του '82 - τον Πόλεμο των Οικισμών (1985 - 1987), την πρώτη Intifada (1987 - 1993), την δεύτερη Intifada (2000 - 2006), τον πόλεμο της Γάζας (2008) και την τρίτη Intifada (2009 - συνεχίζεται).
• Η διασκευή από τους Rotting Christ του σπαρακτικού θρήνου "Orders from the dead", ερμηνευμένου από την ελληνοαμερικανίδα  Diamanda Galas, αποτέλεσε την έμπνευση για μια πικρή ανασκόπηση της Μικρασιατικής Καταστροφής. Ένα κείμενο που, αν και σχετικά μικρό σε μέγεθος, με δυσκόλεψε ιδιαίτερα στην γραφή του... και η θύμιση του γεγονότος πονάει κάθε φορά - όσο πονάει η φυλετική μας ανάμνηση από τα παράλια της Σμύρνης.

- Διηγήματα: Δεν είμαι κανένας σπουδαίος συγγραφέας. Δεν ξέρω αν μπορώ καν να ονομαστώ συγγραφέας. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι όταν μου κατεβαίνει μια ιδέα για μια ιστορία, μια πλοκή, θα την βάλω κάτω και θα την καταγράψω... γιατί δεν θα μπορέσω να κάνω αλλιώς. Είναι κάποια πράγματα που αν δεν τα εξωτερικεύσεις, θα σκάσεις. Έτσι, άλλοτε με το μολύβι και άλλοτε με το πληκτρολόγιο, έχω γράψει έναν αριθμό διηγημάτων, μερικά από τα οποία δημοσιεύτηκαν κι εδώ.

• Η πρώτη μου συγγραφική προσπάθεια ήταν το διήγημα σε συνέχειες "Η πτώση". Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα να ανακατέψω ποίκιλα μοτίβα σε αυτήν την ιστορία. Ψυχογραφία, Επιστημονική Φαντασία, περιπέτεια, συνωμοσιολογία, θεολογία, βία, ρομάντζο, σεξ κι ένα διφορούμενο τέλος. Τα έβαλα όλα στο mixer και προέκυψε το εν λόγω διήγημα. Το αποτέλεσμα ήταν αρκετά ενδιαφέρον αλλά οπωσδήποτε έχανε αρκετά σε μεστότητα και ωριμότητα σε σχέση με τις κατοπινές μου λογοτεχνικές απόπειρες. Παρ'όλ'αυτά, το ότι αυτό το διήγημα, έστω και τόσο ερασιτεχνικό, ήταν που έφερε εξαρχής τον πολύ κόσμο στο blog, κάτι λέει.
• Ήθελα να γράψω σε κάποια φάση μια ιστορία καθαρού κι ανόθευτου τρόμου λαβκραφτικών καταβολών. Έτσι ξεκίνησα την ιστορία "Το ξύπνημα", μόνο που κάπου στην πορεία τα πράγματα στράβωσαν. Πείτε το ξενέρα, πείτε το έλλειψη έμπνευσης, μετά την πρώτη συνέχεια δεν συνέχισα με το παρόν. Τί να πω, shit happens. Ίσως στο μέλλον...
• Αυτοτελή διηγήματα: Το πιο πολυδιαβασμένο, μέχρι στιγμής, διήγημα που έχω δημοσιεύσει εδώ είναι ο "Αρλεκίνος". Μια ιστορία φαντασίας, ιδιαζόντως ονειρική (στην κυριολεξία, αφού η αρχική έμπνευση για αυτήν προήλθε από ένα όνειρο που είδα) και ποιητική, με στοιχεία τρόμου και φρίκης και παράλληλα μια προσπάθεια σπουδής πάνω στην εμμονή και την εκδίκηση. Μετά τον "Αρλεκίνο" ακολούθησε το τελευταίο, μέχρι στιγμής, δημοσιευμένο διήγημα, "Η τελευταία συγχορδία". Όντας το πιο συγκροτημένο και το πιο ώριμο ως τώρα ατόπημά μου, ξεκινά σε μια ρεαλιστική βάση, για να παρεισφρήσουν στην συνέχεια τα φαντασιακά στοιχεία (είμαι αμετανόητος fantasy και sci - fi freak τελικά) που αποτελούν τον κύριο κορμό της πλοκής. Τα θέματα που προσπάθησα να αναπτύξω εδώ είναι η επιθυμία και τα όριά της, η θυσία, ο τρόμος μπροστά στο άγνωστο αλλά και ο θρίαμβος της περιέργειας και της δίψας για γνώση που διαποτίζουν κάθε ανθρώπινο ον. Επιπλέον, σε έναν Σωκρατικό, θα έλεγα, διάλογο μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών, που έχει δανειστεί όμως και στοιχεία υλιστικής διαλεκτικής, σχολιάζεται η αιτιότητα και/ή η νομοτέλεια των γεγονότων που συλλαμβάνει ή όχι ο ανθρώπινος νους και η συγκεκριμένη αντίληψη αυτής μέσω του εμπειρισμού ή των ιδεαλιστικών θεωριών που έχουν αναπτυχθεί, δύο στην ουσία αντικρουόμενους πόλους σκέψης.

Βέβαια, σε τελική ανάλυση, απλά τύχαινε σε κάθε περίπτωση να με πιάνουν (γ)καύλες και να αρχίζω να γράφω ό,τι μου κατέβαινε. Και αν παραπάνω δηλώθηκαν οι βασικοί άξονες γύρω από τους οποίους κινήθηκε το κάθε διήγημα, αυτό που έχει τελικά σημασία είναι το πώς επηρεάζει τον καθένα και την καθεμιά ένα λογοτέχνημα, τί σκέψεις, εικόνες, συναισθήματα και προβληματισμούς του/της δημιουργεί - και που μπορεί να μην έχουν και καμία σχέση με ό,τι σκεφτόταν εξαρχής ο συγγραφέας. Αυτή δεν είναι άλλωσε η ομορφιά της λογοτεχνίας;

- Διάλογος: Εδώ συμπεριλαμβάνονται όλα τα posts που έχουν στόχο την επικοινωνία μου μαζί σας. Είτε κάποια ανακοίνωση, είτε κάποιο νέο, είτε επειδή πολύ απλά χαλβάδιαζα και ήθελα γράψω καμιά μαλακιούλα για να περάσει η ώρα. Ενίοτε, πάντως, ορισμένες από τις εν λόγω αναρτήσεις είχαν κι έχουν ιδιαίτερη σημασία και συμβολή στην εξέλιξη και την ροή του blog.

- Διασκέδαση: Πρέπει να σπάμε και την πλάκα μας, γιατί αν δεν το κάνουμε θα μας φάει το μαύρο σκοτάδι. Έτσι κι εδώ δημοσίευσα κείμενα χιουμοριστικά και πλακατζίδικα, αλλά που ενίοτε δηλώνουν ξεμπροστιάζοντας και μεγάλες αλήθειες. Τ'ακούτε, κοπελιές;

• Πρώτο πρώτο είχα postάρει ένα πανηλίθιο διαφημιστικό promo που είχα δει στο YouTube, υπό τον εύγλωττο τίτλο "Handjob". Πράγματι, ήταν... μια μαλακία και μισή, αλλά πλάκα πλάκα το γαμημένο είχε επιτυχία! Και μόνο το ότι μπήκα στην διαδικασία εγώ, όπως και τόσοι άλλοι, να ασχοληθώ μαζί του, σημαίνει ότι πέτυχε τον σκοπό του! Είδατε τί κάνει το marketing;
• Το παν είναι να μην αφήσουμε την κρίση και τους νταβατζήδες της Τρόικας να μας κάμψουν το ηθικό. Πώς; Μερικές ιδέες μπορούν να βρεθούν στον ανάλογο αισιόδοξο οδηγό επιβίωσης, το τελικό απαύγασμα του οποίου είναι το εξής: κι αν όλα τα άλλα αποτύχουν, αυτό που θα μπορούμε πάντα να κάνουμε είναι να ερωτευόμαστε και να πηδιόμαστε. Αυτό δεν μπορεί να μας το κόψει κανένας καριόλης!
• Αγαπημένες μου δεσποινίδες, είναι κάποια πράγματα που λέτε, υποστηρίζετε, σχολιάζετε και μας ζορίζετε σχετικά, αλλά που να χτυπάτε τα κωλαράκια σας κάτω, δεν ισχύουν. Άλλα πάλι ισχύουν και παραϊσχύουν και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε εμείς οι άνθρωποι των σπηλαίων είναι να τα βάλουμε καλά στην κεφάλα μας, να τα χωνέψουμε και να συμβιβαστούμε μαζί τους... και μαζί σας. Μια ανθολογία των παραπάνω βρίσκεται στο "20 γυναικείοι μύθοι και πραγματικότητες". Με ευχαρίστηση αλλά όχι έκπληξη διεπίστωσα ότι οι περισσότερες συμφωνήσατε μαζί μου. Αυτό έλειπε.

- Εξωγήινοι: Όχι που δεν θα τους έπιανα στο στόμα μου. Χα! Μέχρι στιγμής στην ενότητα αυτή έχω γράψει μόνο ένα κείμενο, σχετικό με το εντυπωσιακό και μυστηριώδες φαινόμενο των αγρογλυφικών. Ένα φαινόμενο που άλλοι πιστεύουν ότι είναι μια εντυπωσιακή και ακριβή αλλά κακόγουστη φάρσα, άλλοι το θεωρούν υπαρκτή απόδειξη επισκέψεων εξωγήινων πλασμάτων στην Γη και άλλοι είναι ουδέτεροι και σκεπτικιστές, χωρίς να απορρίπτουν την μία ή την άλλη πιθανότητα. Ποιός ξέρει;...

- Εσώκοσμος: Είναι κάποιες φορές που μου έρχεται διάθεση να γράψω για μένα. Όχι για τον εαυτό μου, αλλά για μένα. Κείμενα χωρίς ιδιαίτερο σκοπό και νόημα, απλά ψυχογραφικά κι εσωτερικά. Ε λοιπόν, στον "Εσώκοσμο" θα βρίσκετε τέτοια κείμενα. Η αρχή έγινε με τον "Παράδεισο", ένα ξετύλιγμα συναισθησιακών σκέψεων που προέκυψαν από την ανάμνηση μιας παλιότερης ερωτικής μου εμπειρίας.

- Κριτική: Ω ναι. Φτάσαμε και σε μία από τις αγαπημένες μου ενότητες! Γιατί, τί διαφορετικό θα μπορούσε να είναι, μεταξύ άλλων, το blog, αν όχι ένα βήμα για να κράξω όσο γουστάρω; Φύγαμε!

• Η αρχή έγινε με το Facebook. Ή, πιο σωστά, με τους καμένους Facebookάδες. Τι υπέρτατοι πρήχτες! Στο εν λόγω κείμενο έβγαλα μπόλικη χολή, γιατί είχαμε που είχαμε έτσι κι αλλιώς το Facebook σαν μέσο α - κοινωνικής δικτύωσης (φακέλωμα, σε απλά Ελληνέζικα), πλέον έχουμε και τους κολλημένους Facebook nerds που μας τα ζαλίζουν κάθε ώρα και στιγμή! Καλώ οποιονδήποτε κολλημένο με το Φατσοβιβλίο να μου αποδείξει ότι και το παραμικρό σημείο στίξης στο κείμενο δεν ισχύει. Μπορεί; Αμ δεν μπορεί.
• Το ότι οι δημοσιοκάφροι και οι μεγαλοαντιπρόσωποι του πολιτικού και κομματικού χώρου, όπου και να ανήκουν, είναι αδίστακτοι, το ξέρουμε ή το μυριζόμαστε όλοι μας. Αλλά το να φτάσουν να σπιλώσουν τόσο πολύ την μνήμη ενός νεκρού παιδιού και να στήσουν γύρω από τον τάφο του ένα κολασμένο γαϊτανάκι συμφερόντων, μικροπολιτικών και μικροκομματικών βλέψεων και προβοκάτσιας, ε, αυτό είναι άνω ποταμών. Αν ζούσε ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί τι μηχανισμός και τι κανιβαλικό όργιο θα μπορούσε να στηθεί γύρω από την μνήμη και το νεκρό του κορμί. Αλλά έτσι είναι. Οι ύαινες δεν αρκούνται στο να τραφούν από το κουφάρι κάποιου. Πρέπει να το ξεσκίσουν, να το διαμελίσουν και να το κατακρεουργήσουν για να ευχαριστηθούν.
• Η αιώνια διαμάχη Βορειοελλαδιτών - Νοτιοελλαδιτών και ιδίως Θεσσαλονικέων και Αθηναίων όσων αφορά τα φαγητά, την διάλεκτο και τον τρόπο ζωής καλά κρατεί. Να μην προσθέσω κι εγώ το - χιουμοριστικό και καλοπροαίρετο - λιθαράκι μου; Και για να μην ξεχνιόμαστε, ας το επαναλάβω. Φίλοι Αθηναίοι. Άλλο η μπουγάτσα με τυρί και άλλο η τυρόπιτα. Το καταλάβατε ή να το ξαναπώ;
• Για το θέμα της Παιδείας έχουν γραφεί τα άπειρα, οπότε ίσως ήταν πλεονασμός που έγραψα κι εγώ το κατιτί μου. Παρ'όλ'αυτά, βάσει της λογικής που προκύπτει από την θεωρία του Ξυραφιού του Occam, κατέθεσα κι εγώ την άποψή μου για την ύπαρξη διττών σχολών σε Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι. (Α.Τ.Ε.Ι., τέλος πάντων) και την σχετική εξίσωση των πτυχίων που επιδιώκεται από το Υπουργείο Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων (τί τίτλος - σιδηρόδρομος είναι αυτός μωρέ;).
• Εμείς οι Ελληνάρες έχουμε ένα θέμα σχετικά με το επίπεδο που βαστάμε ως λαός. Επίπεδο που συμπεριφορές σαν το ωχαδελφισμό, το ρουσφετιλίκι και τον σταρχιδισμό το ρίχνουν κατακόρυφα. Θα μου πείτε, και ποιός είμαι εγώ για να κριτικάρω; Μήπως δεν είμαι τα ίδια σκατά; Ε λοιπόν, προσπαθώ να μην είμαι. "Ρε μαλάκα, δεν εκτιμάς τον λαό σου. Στην τελική, εμείς είχαμε και σπουδαίους προγόνους που έχτιζαν Παρθενώνες." Σαν να ακούω διάφορους να το φωνάζουν αγανακτισμένοι μπροστά στις οθόνες τους καθώς διαβάζουν αυτά που γράφω. Ε λοιπόν, σε αυτούς απαντάω τα εξής. Μια χαρά εκτιμώ τον λαό μου και μια χαρά πατριώτης είμαι. Αλλά αναγνωρίζω ταυτόχρονα ότι, από άποψη αντιλήψεων και τρόπου αντιμετώπισης όλων των πτυχών της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ζωής, είμαστε επιεικώς απαράδεκτοι. Όχι όλοι, αλλά οι περισσότεροι. Και θέλουμε πολύ δρόμο ακόμα για να εξομοιωθούμε και να φτάσουμε την στόφα των "αρχαίων ημών προγόνων", που τόσο εύκολα και θριαμβευτικά τους αναφέρουμε σε κάθε ευκαιρία. Γιατί αν ήμασταν σαν αυτούς, δεν θα μας αρκούσε να κοιτάζουμε προς τα πίσω και να χαιρόμαστε σαν καθυστερημένα λέγοντας "κοίτα! Οι πρόγονοί μας έχτιζαν Παρθενώνες!" Αντ'αυτού, θα κοιτάζαμε στο μέλλον και θα χτίζαμε τους δικούς μας, καινούριους Παρθενώνες. Καταλάβατε; Ωραία. Βουλώστε το λοιπόν.
• Τελικά ζούμε όλοι για το image; Παίζει... και η μπάλα πλέον παίρνει και τους wannabe "ψαγμένους", "κουλτουριάρηδες" και όλους τους συναφείς τύπους. Τύπους που με την new age συμπεριφορά τους δείχνουν πλέον να μην παρουσιάζουν καμία διαφορά  με τους, όπως τους λένε, "αμόρφωτους" και "απολίτιστους" κάγκουρες, που τόσο λατρεύουν να μισούν και να κράζουν. Η αβάσταχτη ελαφρότητα της (υπο)κουλτούρας, αγαπητοί/ές μου.
• Οι μπάτσοι είναι όργανα καταστολής. Το κακό είναι όμως ότι είναι και άμυαλα ανδρείκελα. Γιατί το να στέλνεις με έμφραγμα τον Μανώλη Γλέζο στον "Ευαγγελισμό" αφού τον έχεις ψεκάσει με χημικά, αυτόν, μια ζωντανή και λαμπρή μορφή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας αλλά ταυτόχρονα έναν άνθρωπο γέρο, που ένα τέτοιο σοκ μπορεί να του κοστίσει την ζωή, ε τότε δεν ξέρω τί να σε πω, φίλε μπάτσε. Να σε πω αγνώμονα; Να σε πω ανιστόρητο; Να σε πω αναίσθητο; Να σε πω ανεύθυνο; Να σε πω κτήνος; Να σε πω μαλάκα; Τί διάολο να σε πω;

- Μουσική: Χωρίς κάποιο μουσικό intemezzo πού και πού γίνεται; Δεν γίνεται. Έτσι κι εγώ δημοσιεύω από το YouTube και αλλού τραγούδια, συνθέσεις, σχετικές περιγραφές και video clips από γνωστούς και μή αλλά πάντα ενδιαφέροντες καλλιτέχνες. Έτσι, έχω ανεβάσει μέχρι στιγμής κομμάτια των Madrugada, των Portishead,  του Chuck Schuldiner, της Patti Smith, των Pain of salvation, του Paco De Lucia, των Buena Vista Social Club, των Tool αλλά και δικές μου συνθέσεις, καθώς, κατ'ευφημισμό και μόνο είναι η αλήθεια, είμαι κι εγώ μουσικός.

- Περιβάλλον και θέματα Πολιτικού Μηχανικού: Είναι δυνατόν να μην γράψω κείμενα, μελέτες, άρθρα, ειδήσεις και κριτικές πάνω στο αντικείμενο της επιστήμης μου αλλά και στο άμεσα συνυφασμένο με αυτήν περιβαλλοντικό ζήτημα; Όχι βέβαια. Μάλιστα, αυτή η ενότητα είναι η πλέον πολύγραφη στα πλαίσια του blog.

• Με αφορμή μια εργασία μου στα πλαίσια ενός μαθήματος, ανέβασα ένα κείμενο σχετικά με την ύπαρξη αμιαντούχων υλικών σε υφιστάμενες κατασκευές και τους σοβαρότατους κινδύνους για την υγεία που προκύπτουν από αυτά - ένα πρόβλημα με ιδιαίτερη έκταση στην δεκαετία της ανοικοδόμησης και ανακατασκευής/αναπαλαίωσης διατηρητέων κτιρίων που ζούμε.
• Σε μια προσπάθεια ομαδοποίησης για όσους/ες και όποιους/ες ενδιαφέρονταν, δημιουργήθηκε ένα post όπου συλλέγονταν διάφορα links από sites περιβαλλοντικού και οικολογικού ενδιαφέροντος, για την απλή κι εύκολη ανεύρεσή τους.
• Προκειμένου να εξηγηθούν διαφορές στην ορολογία και τον τρόπο υπολογισμού ιδιοτήτων σε σχέση με τον παλαιό Κανονισμό του 2000, γράφτηκε μια μελέτη (βάσει αποσπασμάτων) πάνω στον Ν.Κ.Τ.Χ. 2006 (Νέος Κανονισμός Τεχνολογίας Χαλύβων 2006). Αν και κυκλοφορεί ήδη ο Κ.Τ.Χ. 2008, το κείμενο δεν είναι ιδιαίτερα ετεροχρονισμένο, μια και οι Κανονισμοί του 2006 και του 2008 έχουν μικρές και μη ουσιαστικές διαφορές μεταξύ τους, ενώ, από την άλλη, του 2000 και του 2006 διαφέρουν ουσιαστικά.
• Η στροφή προς την "πράσινη" και "καθαρή" ανάπτυξη είναι βέβαιο πως θα δημιουργήσει νέες ειδικότητες και άρα νέες θέσεις απασχόλησης κι εργασίας. Οι προβλέψεις μέχρι στιγμής επί του θέματος δεν έχουν πέσει έξω και η επόμενη 10ετία προβλέπεται ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα.
• Οι μελετημένες και ιδιαίτερα εκτεταμένες βιοκλιματικές αναπλάσεις στην πόλη της Κατερίνης, που λαμβάνουν ήδη χώρα και θα συνεχιστούν, με ώθησαν στο να κάνω μια σχετική έρευνα επί του θέματος. Πραγματικά, αποδεικνύεται ότι όπου υπάρχει όρεξη και σοβαρή επιστημονική δουλειά μπορούν να γίνουν θαύματα.
• Όπως και πολλοί άλλοι, περίμενα με ανυπομονησία κι ελπίδα την Σύνοδο του Ο.Η.Ε. για το Κλίμα στην Κοπεγχάγη. Δυστυχώς, η ανυπομονησία μου ήταν χωρίς αντίκρυσμα και η ελπίδα μου φρούδα...
• Πέρα από την προμελέτη και την οριστική μελέτη για την κατασκευή ενός έργου, ιδιαίτερα σημαντικά είναι και τα δύο επόμενα στάδια πριν και κατά την διάρκεια της αποπεράτωσης: η μελέτη εφαρμογής και η επίβλεψη στο εργοτάξιο. Και αν και το δεύτερο πλέον χρήζει ιδιαίτερης προσοχής από τους περισσότερους μηχανικούς, η αξία του πρώτου παραγνωρίζεται ακόμα - πράγμα που τις περισότερες φορές οδηγεί σε δυσμενή για το έργο αποτελέσματα.
• Τον περασμένο Δεκέμβριο συμμετείχα σε ένα τριήμερο εκπαιδευτικό road trip της σχολής. Στόχος μας ήταν να επισκεφτούμε τα έργα διάνοιξης σηράγγων στο εργοτάξιο των Τεμπών, τη γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου και το φράγμα του Πύρρου - Αντίπυρρου κοντά στην Πάτρα. Δυστυχώς, λόγω της θανατηφόρας κατολίσθησης στα Τέμπη, η επίσκεψή μας στο πρώτο αναβλήθηκε. Εν τούτοις, επισκεφτήκαμε κι εξετάσαμε εμβριθώς τα άλλα δύο. Η πλήρης αλλά και απλουστευμένη, χάριν κατανόησης, περιγραφή τους, μαζί με ένα πλήθος διαφωτιστικών φωτογραφιών, παρουσιάστηκε στο παρόν κείμενο, στο οποίο έγινε και μια σχετική χιουμοριστική ανασκόπηση ολόκληρου του ταξιδιού και των ενδιάμεσων διανυκτερεύσεών μας στην Πάτρα και τα Ιωάννινα.
• Την προσοχή μου είχε τραβήξει ένα εκτεταμένο άρθρο εφημερίδας σχετικά με το υπερφιλόδοξο σχέδιο της ανάπτυξης του δικτύου DESERTEC - την σύνδεση, στην ουσία, με υπερσύγχρονα υποθαλάσσια και μετέπειτα υπόγεια ή υπέργεια καλώδια υψηλής τάσης και μήκους δεκάδων χιλιάδων χιλιομέτρων, μελλοντικών υποσταθμών συλλογής και επεξεργασίας ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Το σχέδιο, που έχει βάθος χρόνου ως το 2050, μου φάνηκε τόσο ενδιαφέρον που έκατσα κι έκανα μόνος μου μια σχετική έρευνα που μετέπειτα δημοσίευσα με την μορφή ανάρτησης.
• Για να τα βλέπουμε κι εμείς και να μαθαίνουμε... μετά από ψάξιμο, παρουσίασα στοιχεία που αφορούσαν ορισμένες πόλεις και οικισμούς ανά τον κόσμο που πρωτοπορούν στην πράσινη ανάπτυξη, το οικολογικά σχεδιασμένο αστικό περιβάλλον και την εκμετάλλευση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Τι ανάποδοι που είμαστε, που να πάρει. Αν οι Γερμανοί έχουν προκόψει τόσο πολύ σε αυτά τα θέματα, παρ'όλο το δύστροπο ηπειρωτικό κλίμα της χώρας τους, εμείς που είμαστε ευλογημένοι με τόσο ήλιο, τόσο άνεμο και τόση θάλασσα, γιατί είμαστε τόσο αχαΐρευτοι ρε γαμώτο; Μήπως γιατί όλα αυτά τα έχουμε υπερβολικά απλόχερα και δεν τα εκτιμούμε;
• Αφού τελείωσα την συγγραφή μιας εκτεταμένης έρευνας που θα δημοσιευθεί στο επόμενο εξαμηνιαίο τεύχος του περιοδικού "Πολυμήχανο" του Α.Π.Θ. και που αφορούσε την αιολική ενέργεια, αποφάσισα να αναρτήσω στο blog τα βασικότερα τμήματα αυτής. Αν μη τι άλλο, η εκμετάλλευση και τα αντίστοιχα οφέλη της αιολικής ενέργειας είναι θέματα που αφορούν άμεσα και τον ελλαδικό χώρο.

- Πολιτική: Όλους μας ενδιαφέρει, όλους μας απασχολεί. Τα πολιτικά θέματα καταναλώνουν πολύ από τον χρόνο και την φαιά ουσία ενός ενήλικα (καμιά φορά χωρίς λόγο και νόημα) και προφανέστατα, κείμενα με πολιτικό περιεχόμενο δεν θα μπορούσαν να λέιψουν και από το blog.

• Υπάρχει μια λεπτή διαφορά μεταξύ της πολιτικοποίησης και της κομματικοποίησης. Μια λεπτή αλλά ουσιαστική διαφορά. Και το να καταλάβουμε και να αποφύγουμε την ατραπό στην οποία μπορεί να μας παρασύρει, λοιπόν... that's the point. Όταν όμως ζούμε σε εποχές χαύνωσης, ανοχής, πλύσης εγκεφάλου, βολέματος και λαμογισμού, υπάρχει στ'αλήθεια πιθανότητα για ουσιαστική πολιτικοποίηση;
• Κάποια συγκεκριμένα και ιδιαίτερα ντροπιαστικά γεγονότα που συνέβησαν τον περασμένο Νοέμβριο στην Πολυτεχνική σχολή του Α.Π.Θ. μεταξύ μελών αντιμαχόμενων παρατάξεων κατάφεραν να κηλιδώσουν τον τόσο σημαντικό εορτασμό εκείνων των ημερών - μιλαώ φυσικά για την επέτειο της 17ης του Νοέμβρη. Για φαντάσου... εκεί που κάποτε, κάποιοι προκάτοχοί μας θάβονταν εθελούσια κάτω από τις ερπυίστριες για τα πιστεύω και την ελευθερία τους, στις μέρες μας ένα μάτσο βλαμμένα βυσματόπαιδα κάνουν κωλοπαιδαρισμούς την ημέρα που τιμάμε την μνήμη των πεσόντων. Σα δε ντρέπεστε ρε.
• Πού πάει το χρήμα του κοσμάκη; Έλα ντε, πού πάει; Σε ποιές μαύρες τρύπες χάνεται; Μήπως θα έπρεπε οι συναλλαγές μας να ομοιάζουν με τον οικονομικό κύκλο στην παραβολή του Ελβετού τουρίστα και των 100 του ευρώ, παρά ό,τι λεφτά δίνουν οι φουκαράδες φορολογούμενοι να χάνεται σε μερικές (πολύ) βαθιές κομματικές τσέπες, όπως άλλωστε και όλα τα κονδύλια που έχουν δοθεί στην Ελλάδα από την Ε.Ε. τα τελευταία χρόνια; Μήπως η λύση μπορεί να δοθεί και αλλιώς; Λέω, μήπως;...
• Διανύουμε μέρες πιθανής αναζωπύρωσης της τρομοκρατίας καθώς και των αντίστοιχων κρατικών αντιποίνων. Οπωσδήποτε δεν είναι και η καλύτερη δυνατή εποχή... αυτό ωστόσο που είναι σημαντικό να προσέξουμε είναι να μην γίνουμε φοβικοί, τρομολάγνοι και καχύποπτοι απέναντι στους συνανθρώπους μας, οποιαδήποτε και να είναι η εθνικότητά τους. Η αντιμετώπιση του πράγματος θέλει σπιρτάδα, εξυπνάδα, συμπάθεια, ακόμα και χιούμορ. Παρακολουθήστε τα έργα και τις ημέρες της ομάδας Άγγλων ακτιβιστών "Everything is OK" και θα καταλάβετε τί εννοώ.
• Οι απαρχές της ταξικής πάλης, η κυριότητα στα μέσα παραγωγής και η λογική του διαλεκτικού υλισμού πάνω στον τρόπο ενσωμάτωσης σε ένα κοινωνικό πλαίσιο μιας συγκεκριμένης ιδεολογίας (που μπορεί να καταλήξει τελικά στην ιδεαλιστική καταπίεση της εκάστοτε αδύναμης τάξης) ήταν τα κύρια αντικείμενα του τελευταίου μέχρι στιγμής πολιτικού και ημιφιλοσοφικού κειμένου που έχω γράψει. Είναι αλήθεια πως το παρόν είναι το πιο δύσκολο και βαρύ κείμενο που έχω ανεβάσει ως τώρα, αλλά με λίγη προσπάθεια γίνεται ιδιαίτερα κατανοητό.

- Σκίτσα και comics: Μου αρέσει γενικά να ασχολούμαι με τις τέχνες, με περισσότερη ή λιγότερη επιτυχία κάθε φορά. Αυτή που με συναρπάζει και με μαγεύει περισσότερο από όλες τις άλλες, ακόμα και από την μουσική, είναι η τέχνη της απεικόνισης - είτε αυτή εκφράζεται μέσω της ζωγραφικής, είτε μέσω του σκίτσου, είτε μέσω των comics, είτε μέσω των κινουμένων σχεδίων. Χαρακτηριστικό είναι ότι τα πρώτα μου σκίτσα τα άρχισα όταν ακόμα φορούσα πάνες. Έτσι, και χωρίς να διεκδικώ τίποτα δάφνες πρωτοτυπίας ή καλλιτεχνικής αξίας, μου αρέσει κατά καιρούς να εκθέτω δουλειές μου, όπως συνέβη και με το blog, όπου σας παρουσίασα μια συλλογή από σκίτσα που έχουν γίνει "στο πόδι". Ενδεχομένως στο μέλλον ακολουθήσουν κι άλλες παρουσιάσεις.

- Ταινίες μικρού μήκους: Έχω μεγάλη μουρλαμάρα με τον κινηματογράφο και τις ταινίες γενικότερα. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες αποδεικνύονται οι κατά καιρούς παρουσιαζόμενες ταινίες μικρού μήκους, άλλοτε λόγω του εικαστικού τους προσανατολισμού, άλλοτε λόγω του βαθύτερου νοήματος τους, άλλοτε λόγω και των δύο και άλλοτε... έτσι.

• "World builder": Έπαθα μεγάλη πλάκα όταν ανακάλυψα αυτό το ταινιάκι στο YouTube. Μια ιστορία αγάπης με φουτουριστικά στοιχεία και παράλληλα ένα σχόλιο πάνω στην δύναμη της εικονικής πραγματικότητας. Εξαιρετικό.
• "Hams off": Μια διασκεδαστική computer - animated ταινία του ελληνικής καταγωγής φοιτητή του Bournemouth University, Dennis Κωνσταντίνου.
• "Možnosti dialogu": Μια από τις σπουδαιότερες ταινίες μικρού μήκους όλων των εποχών, του μέγιστου Τσέχου σουρεαλιστή Jan Švankmajer, δημιουργημένη εξ'ολοκλήρου με την χρήση πηλού, πλαστελίνης, άλλων απλών υλικών και την τεχνική stop - motion. Εγώ την εξέλαβα ως ένα σχόλιο πάνω στην αδυναμία διαλογικής επικοινωνίας σε κάθε έκφανση της ζωής μέσα στην σημερινή παγκοσμιοποιημένη και ισοπεδωμένη κοινωνία, αλλά η ταινία έχει τόσο πολυσύνθετα νοήματα που κάποιος άλλος μπορεί κάλλιστα να σκεφτεί κάτι τελείως διαφορετικό.

- Ταλέντα: Σε αυτήν την ενότητα αναρτώ ό,τι έχω αλιεύσει από το διαδίκτυο και μου έκανε εντύπωση αναφορικά με την δεξιοτεχνία και την καλλιτεχνική αξία του προσώπου για το οποίο γίνεται λόγος. Μέχρι στιγμής ασχολήθηκα με την νικήτρια του περασμένου "Ukraine's got talent" Kseniya Simonova. Τί το εκπληκτικό έκανε η εν λόγω (κουκλάρα, παρεμπιπτόντως) δεσποινίδα; Ε λοιπόν, δείτε το απόσπασμα και θα καταλάβετε.

- Ταξίδια: Μια πρόσφατα δημιουργημένη ενότητα όπου γράφω βάσει εμπειριών και υλικού δικού μου και μιας - κοσμογυρισμένης - φίλης μου και αφορά εναλλακτικούς ταξιδιωτικούς οδηγούς για διάφορους προορισμούς, αρχής γενομένης με το Βερολίνο.

- Υγεία: Αν και, μια και δεν είμαι γιατρός, έχω ελλειπείς γνώσεις επί του θέματος, εν τούτοις το ενδιαφέρον μου για θέματα υγείας είναι δεδομένο. Για αυτό και γράφω σχετικά, μετά βεβαίως από σχετική μελέτη και προσεκτική έρευνα.

• Ζούμε άραγε στις μέρες μας έναν διατροφικό εφιάλτη; Πολύ πιθανόν. Αν μη τι άλλο όμως, είναι στο χέρι μας να προσέχουμε τί βάζουμε στην καταβόθρα που ονομάζουμε στόμα μας.
• Τί χάος είχε γίνει τότε με τα εμβόλια για τον ιό Η1Ν1... της πουτάνας το κάγκελο! Και τελικά αποδείχτηκε αυτό που εγώ συμμεριζόμουν από τότε: ότι όχι μόνο τα εμβόλια ήταν μια προσπάθεια των πολυεθνικών φαρμακευτικών εταιρειών να θησαυρίσουν χάρη στην πλασματική κρίση και τον τρόμο που οι ίδιες δημιούργησαν και συντηρούσαν, αλλά επιπλέον το ότι ήταν πολύ επικίνδυνα για την υγεία.

ΟΥΦ. ΤΕΛΕΙΩΣΕ. ΠΑΕΙ ΚΙ ΑΥΤΟ...

Δεν γίνεται αυτό, το κέρατό μου μέσα. Μια ανασκόπηση είπα να κάνω κι έγραψα πάλι 15 τόμους. Αλλά όχι. Δεν τελείωσα. Τώρα ΘΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ ΕΝΑΝ ΕΝΑΝ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΕΓΓΕΓΡΑΜΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΜΗ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΜΟΥ! ΜΟΥΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!!!

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!! ΤΡΕΛΟΣ ΕΙΣΑΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ;

ΟΚ, ΟΚ, εντάξει, μια πλακίτσα είπαμε να κάνουμε, τί αντίδραση είναι αυτή; Δεν μπορείτε κι εσείς να σεβαστείτε την ανάγκη μου για έκφραση; Θέλετε να τραυματίσετε την ευαίσθητη και τρυφερή μου ψυχούλα; Θέλετε να σκοτώσετε το κουτάβι μέσα μου; Θέλετε να μου ξεσκίσετε την καρδ...

ΤΙ ΛΕΕΙ; ΘΑ ΤΟ ΒΟΥΛΩΣΕΙΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ;

Συγγνώμη... δεν ξαναμιλάω...

Με αυτά και με αυτά φτάσαμε στο τέλος. Σας ευχαριστώ και πάλι όλους και όλες, κυρίως τους/τις φίλους/ες που είτε με γνωρίζουν και συνδέονται μαζί μου προσωπικά, είτε με γνώρισαν μέσω του blog και πλέον δεν μας συνδέει μόνο μια σχέση αναγνωστών, αλλά και μια διαδικτυακή συμπάθεια και blogοφιλία (ξέρετε εσείς ποιοί και ποιές είστε), αλλά και εκείνους/ες που απλά πέρασαν από εδώ ελάχιστες ή μόνο μία φορά και μου είπαν ένα γειά. Να είστε όλοι καλά και... τα λέμε πάλι σύντομα.