Μαυρισμένη καρδιά

Είναι φορές που αισθάνεσαι ότι το μονοπάτι που ακολουθείς βγάζει σε αδιέξοδο. Ένα αδιέξοδο κρύο, πικρό, άδειο, κενό, αλλά τόσο πραγματικό μέσα στην κενότητά του. Ένα αδιέξοδο που γελά με τον τρόπο που πιάστηκες στα δίχτυα του και σε λοιδορεί, σε χλευάζει για το ότι πλέον δεν θέλεις να φύγεις. Ναι, όταν πιάνεσαι σε ένα τέτοιο αδιέξοδο αποφασίζεις να μείνεις... γιατί συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις πουθενά αλλού να πας.

Πόσοι έφτασαν εκεί; Πόσοι είδαν; Πόσοι γνώρισαν; Κανείς δεν ξέρει. Κανείς δεν πρόκειται να μάθει. Γιατί ούτε ένας από αυτούς που έφτασαν στο τέρμα του δρόμου δεν γύρισαν πίσω να το πουν. Ποιός θα τους άκουγε άλλωστε; Το να φτάνεις στο τέρμα του δρόμου, να ατενίζεις τον γκρεμό και να χασκογελάς με την ίδια σου την κατάντια είναι μια μοναχική δουλειά.

Γιατί οι άνθρωποι οδηγούνται στο μοναδικό τέρμα που που δεν τελειώνει; Αλήθεια, ποιός μπορεί να το εξηγήσει; Και πώς; Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα. Όταν σε τέτοιες καταστάσεις και αποφάσεις μπλέκονται τα συναισθήματα με την λογική, ο παρορμητισμός με τον συντηρητισμό, η επίγνωση με την απόγνωση, τα λόγια είναι λίγα και σχεδόν πάντα περιττά.

Και όπως γίνεται συνήθως, ο άνθρωπος επιλέγει να εκφραστεί μέσω της Τέχνης. Κι εν προκειμένω, της Μουσικής.

Το ότι οι Calexico είναι groupάρα είναι γνωστό. Προσωπικά, δεν είναι μόνο το ότι γενικά αυτό το μείγμα indie rock, post rock, tex - mex και alternative country μου αρέσει σαν άκουσμα και μου δημιουργεί εικόνες της ερήμου, της ελεύθερης ζωής ανάμεσα σε haciendas και ποτήρια κίτρινης tequila και των απέραντων εκτάσεων στα σύνορα του Μεξικού με την Αριζόνα και την Καλιφόρνια. Είναι ότι ξέρουν κι έχουν πλήρη κυριότητα πάνω στα μέσα έκφρασης που διαθέτουν. Οι Calexico, με πρωτεργάτες τους John Glenn Convertino και Joey Burns, είναι από τις λίγες μπάντες που μπορούν να βγάλουν από μέσα σου ολοκληρωμένα, πλήρη κι έντονα συναισθήματα και όχι την συγκεχυμένη θολούρα που στην καλύτερη σου βγάζουν αρκετά άλλα συγκροτήματα. Είτε γράφουν μουσική α λα soundtrack ταινιών του Tarantino (τρανό παράδειγμα το "The ballad of Cable Hogue") είτε κομμάτια που εξερευνούν πιο latin μονοπάτια (σαν το εξαιρετικό "Crystal frontier" ή το πασίγνωστο "Stray", που έκανε ευρύτερα ονομαστούς τους Calexico και ακουγόταν και στους τίτλους αρχής της εκπομπής "Πρωταγωνιστές" του Σταύρου Θεοδωράκη), πάντα σου αφήνουν ένα ιδιαίτερο αποτύπωμα.

Όταν δε κυκλοφόρησαν το 2003 το album τους A feast of wire, έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Μόλις είχα αρχίσει τότε να τους πρωτοακούω αλλά παρ'όλ'αυτά νόμιζα πως είχα σχηματίσει μια πολύ συγκεκριμένη εικόνα για το τί έπαιζαν. Ε, μ'αυτό το album αναθεώρησα... γιατί, πολύ απλά, σε αυτό το δίσκο παίζουν τα πάντα. Πιστοί στις indie rock καταβολές τους, εν τούτοις εξερευνούν και μονοπάτια της lounge, της blues, ακόμα και της ορχηστρικής jazz.

Ένα κομμάτι που μου άρεσε ιδιαίτερα και αποτέλεσε τροφή για όλον αυτόν τον προβληματισμό μου σχετικά με το αδιέξοδο στην ζωή ενός ανθρώπου είναι το εξαίσιο και ατμοσφαρικό "Black heart" που σας παρουσιάζω εδώ. Σας προειδοποιώ, θα σας ρίξει. Αλλά θα γουστάρετε τρελά.

Spring is frozen, now I'm stuck in low...
wrapped with wire tapped to the heart.
Can't find no poison, now I've got no cure...
fangs are stuck inside my skin.

Payne county line, watching unjust claims.
One man's righteousness is another man's long haul.
Sentence carried out, long haul counting the miles... 
to the four corners of the world.

Spring is rusted shut, faith's coiled and cracked...
apparitions worth their weight in gold.
Scratched in metal, name erodes away...
hands are scarred, heart is charred, burnt though and ashen.

Trip on fence post line, sifting through the remains.
One man's close pursuit is another man's last chance.
Make it through the divide, last chance suffer the weight...
or get buried by this black heart.

Sweeping over the land...
black heart crawling its way to the four corners of the world.