Βρώμικος

Η εκδρομή κάθε καλοκαίρι στο φοιτητικό camping του Ποσειδίου αποτελεί μια ιδιάζουσα περίπτωση παράδοσης ανάμεσα στο φοιτηταριό του Α.Π.Θ. Άλλοι/ες πηγαίνουν γιατί γουστάρουν. Άλλοι/ες γιατί τους/τις τραβάνε οι γκόμενες/οί τους. Άλλοι/ες γιατί τους το επιβάλλουν τα τεράστια Εγώ τους, θεωρώντας ότι το να περνάνε τα καλοκαίρια τους αποκλειστικά σε μια διαδρομή Ποσείδι - Αρμενιστής - Ίος - Σαμοθράκη ή (για τους πιο hardcore free - campάδες) Ακτή Πορτοκάλι - Φολέγανδρος - Αλόννησος και (νοτιότερα) Ακτή Πετάλη, κοιμώμενοι υποχρεωτικά πάνω στα κατσάβραχα και κάνοντας sex πάνω στα πουρνάρια (αν και αυτό δεν είναι καθόλου κακό), χωρίς απαραίτητα να τους αρέσει ιδιαίτερα, είναι ο μοναδικός τύπος διακοπών που ταιριάζει στον αριστερισμό - επαναστατισμό - έξω-από-τα-τετριμμενισμό τους και γενικώς όλα εκείνα τα οποία, σε μια άλλη όψη του ιδίου νομίσματος, αποδεικνύουν ότι σε κάθε ευκαιρία και περίσταση δείχνουμε δηθενιά με το τσουβάλι. Μην με παρεξηγείτε, οι πολιτικές μου απόψεις και ιδεολογία είναι γνωστά σε όσους έχουν κάνει τον κόπο να διαβάσουν και παλαιότερα κείμενά μου. Απλά πολλά από αυτά που σκεπάζονταν ανέκαθεν από μια ρομαντική αχλή ελαφρομυαλιάς, φοιτητικής ανευθυνότητας κι ευκολολογίας, μπορεί να τα ενστερνίζομαι ακόμα μέχρι έναν βαθμό σαν υπόβαθρο, αλλά οπωσδήποτε τώρα που είμαι με το ένα πόδι στο πτυχίο, έχοντας ήδη βγει στην αγορά εργασίας και τρώγοντας πλέον κατά πρόσωπο όλο το βρωμερό απόπτυγμα της αποσαθρωμένης και μαλακισμένης ελληνικής κοινωνίας, βλέπω τα πράγματα ρεαλιστικότερα.

Ας μην ξεφεύγουμε όμως. Παρά τους όποιους λόγους και τις εκάστοτε καταστάσεις, δεν έλειψα ούτε καλοκαίρι από το Ποσείδι από τότε που πέρασα στο Πολυτεχνείο, την περίοδο 2005 - 2006, άσχετα με τις λοιπές διακοπές μου σε άλλα μέρη τα τελευταία χρόνια. Κάθε χρόνο πήγαινα με φίλους, με γκόμενες ή και τα δύο μαζί και σκοπεύω να πάω και φέτος, που θα είναι και η τελευταία μου επίσκεψη σε αυτό ως φοιτητής (αν όλα πάνε καλά φυσικά και δεν μας γαμηθεί η ψυχολογία στην παρούσα εξεταστική και αυτήν του Ιουνίου). Σίγουρα, δεν είναι και το καλύτερο camping, πέρα από το προφανές πλεονέκτημα ότι είναι κατά βάση δωρεάν για τους φοιτητές του Α.Π.Θ. Από την πλήρη ανοργανωσιά μέχρι και το 2007 φτάσαμε στην εκπαλατοποίηση του 2010 όπου μπορεί να σε λοξοκοιτάξουν επειδή κατούρησες στο ύπαιθρο, σε κάτι βάτα στου διαόλου την μάνα. Μόλις πριν δύο χρόνια εδέησαν να οργανώσουν μια βάση δεδομένων με υπολογιστές για εύκολο κι εποπτικό έλεγχο των εισερχομένων κι εξερχομένων, ενώ παλαιότερα πάλευαν με κάτι χειρόγραφες κάρτες την στιγμή που στριμώχνονταν στην είσοδο και μέσα στο λιοπύρι καμιά 500αριά άτομα. Χώρια που πλέον την πρώτη περίοδο (μέχρι τα μέσα Ιουλίου), όπου σκάει μύτη και η κουτσή Μαρία, γίνεται παντού του καραμπουρδέλου το κάγκελο από δήθεν Ελληνάρες που στήνουν την σκηνή τους με τον ίδιο τρόπο που παρκάρουν και δήθεν γκόμενες που κάνουν κατάληψη στις τουλέτες από τις εννιά μέχρι τις δύο το βράδυ βάζοντας πάνω στα κατά τα άλλα υπέροχα μουτράκια τους μισό κιλό σοβά και φορώντας 12ποντα τακούνια για να πάνε για τρεις ώρες στο beach bar όπου, φυσικά, η άμμος, τα ποτά που φεύγουν προς όλες τις κατευθύνσεις, το μεθύσι, το τσιγαριλίκι, ο ιδρώτας και η γενικότερη χύμα κατάσταση που επικρατεί απολύτως φυσιολογικά σε ένα camping θα τις κάνει να απηυδήσουν, να φύγουν και να επιστρέψουν χαλαρές, ξεφουσκωμένες από την ψωροπερηφάνειά τους και φορώντας τα μαγιώ τους, όπως θα ήταν το λογικό να κάνουν από την αρχή. Παρ'όλ'αυτά, το αγαπάω το ρημάδι. Έχω περάσει υπέροχες στιγμές εκεί, τόσο με φιλαράκια, όσο και με κοπέλες, είτε ήταν ήδη μαζί μου είτε τις γνώρισα εκεί. Ίσως να οφείλεται στο ότι επικρατεί εκεί μια γενικότερη ελευθεριακή, αρχετυπικά φοιτητική ατμόσφαιρα, κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω ούτε να καταλάβω, που με κάνει κάθε χρόνο να ξαναπηγαίνω για δέκα, δώδεκα ή ακόμα και δεκαπέντε μέρες την φορά. Ή μπορεί να είναι απλά και το εκπληκτικό γεγονός ότι όλοι, παντού και πάντα, πηδιούνται σαν τα κουνέλια.

Ήταν μία φάση από αυτές όταν πριν από 3 - 4 χρόνια, τον Ιούλιο μετά το δεύτερο έτος της φοίτησής μου, πήγα να κατασκηνώσω για μερικές μέρες στο Ποσείδι, ζευγαράκι με μια κοπέλα με την οποία ήμουν μαζί τότε κι εν όψει μιας άλλης, πιο εκτεταμένης εκδρομής που σχεδιάζαμε για τον επόμενο μήνα. Περνούσαμε υπέροχα τα δυο μας, όταν το δεύτερο ή τρίτο βράδυ μας εκεί γνωρίσαμε μια αγοροκοριτσοπαρέα. Πρόσχαρα παιδιά όλοι τους, μας τράβηξαν και τους τραβήξαμε κι έτσι καθήσαμε όλοι μαζί για το υπόλοιπο της παραμονής μας.

Ανάμεσα στα άτομα εκείνης της παρέας ήταν κι ένα παλικάρι, δεν θυμάμαι  πλέον το όνομά του, καναδυό χρόνια μεγαλύτερος από εμένα. Ήταν ένας και γαμώ τους τύπους που σπούδαζε στην Ιατρική, πλακατζής, ευχάριστος κι ετοιμόλογος. Μάλιστα, μία από τις κοπέλες της παρέας τον γλυκοκοίταζε όλη την ώρα, άσχετα αν εκείνος δεν είχε χαμπαριάσει. Αλλά κάτι περίεργο μου έκανε εντύπωση πάνω του: έπινε μπύρες όλη την ώρα. Όταν λέμε όμως όλη την ώρα, εννοούμε όλη την ώρα. Ξυπνούσε και είχε ήδη ανοιχτό ένα μπουκάλι. Έτρωγε πίνοντας μπύρα, έμπαινε στην θάλασσα πίνοντας μπύρα, πήγαινε για την τουαλέτα του πίνοντας μπύρα. Δεν θα ήταν υπερβολή αν έλεγα ότι δεν τον είχα δει στιγμή να πίνει νερό, χυμό, αναψυκτικό, ακόμα και κάποιο άλλο ποτό, γενικά οποιοδήποτε υγρό εκτός από μπύρα.

Ένα απόγευμα κάθισα μαζί του παίζοντας κιθαρίτσα και πιάσαμε την κουβέντα. Είχα απορήσει τόσο με το φαινόμενο της ακατάσχετης μπυροποσίας που του έκανα νύξη για το θέμα, προσέχοντας να μην τον προσβάλλω κι έχοντας στο μυαλό μου ότι μπορεί να πρόκειται για μια ενδεχόμενη περίπτωση αλκοολισμού - αν και το να είναι ήδη αλκοολικός κάποιος σε τέτοια ηλικία είναι από σπάνιο έως αδύνατο... χώρια που οι πραγματικοί αλκοολικοί για να νιώσουν θέλουν βαριά ξύδια, τί να τους κάνει η ταπεινή μπυρίτσα; Ο φίλος ήταν τελικά, παρ'όλους τους ενδοιασμούς μου, ομιλητικότατος και ακομπλεξάριστος επί του θέματος... αν και δεν περίμενα να ακούσω εκείνο που άκουσα.

Το παιδί έπινε την μπύρα σαν υποκατάστατο. Ήταν εξαρτημένος στο μπάφο. Κανονικά εξαρτημένος κατά τα λεγόμενά του, δηλαδή δεν έκανε απλά ένα τσιγαριλίκι μια στις τόσες, κάτι που έχει περάσει σαν ηλίθια μόδα στον φοιτητόκοσμο στις μέρες μας. Μου είπε ότι επί σειρά ετών έκανε την μία φούντα πίσω από την άλλη. Είχε φυσικά ένα backround προβλημάτων με οικογένεια, σπίτι και τα λοιπά γνωστά και μη εξαιρετέα που οδηγούν τους πιο αδύναμους και μη ανεχόμενους την πίεση χαρακτήρες στην χρήση και κατάχρηση, αλλά το γεγονός ήταν ότι προσπαθούσε να το κόψει. Μου είχε πει ότι η σταγόνα που είχε ξεχειλίσει το ποτήρι ήταν όταν, μαζί με μια παρέα του, είχε κάνει μια φούντα και στο καπάκι είχε πάρει "σπόρια", όπως τα είχε πει - από ό,τι κατάλαβα, ήταν σπόροι της οπιούχου παπαρούνας, από την οποία βγαίνει και η ηρωίνη. Στην επόμενη φάση μετά την κατάποση που συνειδητοποίησε την ύπαρξή του, ήταν πάνω σε ένα πεζοδρόμιο, ξαπλωμένος δίπλα στα ξερατά του και με τον πατέρα του να προσπαθεί να τον συνεφέρει.

Πέρα από το κίνημα για την νομιμοποίηση του χόρτου και παρά τους στηρίζοντες και μη στηρίζοντες, είναι γεγονός ότι η κατάχρηση σε αυτό οδηγεί βραχυπρόθεσμα και με μαθηματική ακρίβεια  σε εθισμό  σε ισχυρότερα ήδη ναρκωτικών και μακροπρόθεσμα στο μοιραίο... πράγμα που άλλωστε συμβαίνει και με την κατάχρηση ακόμα και σε πολιτικώς πιο ορθά ναρκωτικά, όπως για παράδειγμα το τσιγάρο και το αλκοόλ που οδηγούν στο έμφραγμα, τον καρκίνο των πνευμόνων, την κίρρωση του ήπατος κ.ά. αντίστοιχα. Γιατί μην μου πείτε τώρα ότι και η νικοτίνη ή το υπερβολικό αλκοόλ δεν αποτελούν ναρκωτικές ουσίες, με την στενότερη μάλιστα έννοια του όρου. Έτσι και το παιδί αυτό, φτάνοντας πλέον στο μεταίχμιο μεταλλαγής από το μπάφο σε κάτι άλλο, πειραματίστηκε με τα "σπόρια", που αποτελούν στην ουσία νωπή ακατέργαστη ηρωίνη. Μετά από το χουνέρι που έπαθε, όμως, αποφάσισε να μειώσει σταδιακά τα τσιγαριλίκια που έστριβε με την προοπτική να τα κόψει παντελώς. Αλλά η διαδικασία αυτή τον δυσκόλευε πιο πολύ από ό,τι περίμενε. Το στερητικό του σύνδρομο δεν ήταν τόσο βίαιο όπως π.χ. στους ηρωινομανείς και αποτελούσε περισσότερο τον υπερθετικό βαθμό του συνδρόμου ενός μανιώδους καπνιστή που το έκοψε απότομα. Έστω κι έτσι όμως, ήταν βασανιστικό. Κατέληξε λοιπόν στην λύση (λύση;) της ακατάσχετης μπυροποσίας, έτσι ώστε αφενός να βρίσκεται σε μια διαρκώς φευγάτη κατάσταση που προσομειώνει σε μία, έστω κι ελάχιστη, κλίμακα την μαστούρα (ένα υποκατάστατο, όπως είναι αναλογικά η μεθαδόνη για την ηρωίνη) και αφετέρου για να μην γίνει κομμάτια από το μεθύσι, όπως θα συνέβαινε αν έπινε εξαρχής και σε τέτοιες ποσότητες κάτι πιο δυνατό.

Όμως αυτή δεν ήταν λύση. Τί προσπαθούσε να πετύχει; Συζητώντας μαζί του τον ρώτησα αν είχε σκεφτεί ποτέ την εθελούσια εισαγωγή σε κάποιο κέντρο αποκατάστασης. Μπορεί να μην είχε πέσει ακόμα στα σκληρά, αλλά οπωσδήποτε θα ήταν καλύτερο να χτυπήσει το πρόβλημα τότε, πριν εκείνο διογκωθεί. Αλλά το παιδί δεν σκεφτόταν καν αυτήν την προοπτική, ήταν για αυτόν καμένο χαρτί. Την απέρριπτε κατηγορηματικότατα, για δικούς του λόγους, έτσι κι εγώ δεν επέμεινα παραπάνω. Στην τελική, δική του ήταν η ζωή, μεγαλύτερος από εμένα ήταν στην ηλικία, ανένδοτες απόψεις είχε... δεν μπορούσα εγώ να του αλλάξω τα μυαλά και για αυτό ούτε το προσπάθησα καν. Απλά του εξέθεσα την γνώμη μου στα πλαίσια μιας φιλικής συζήτησης. Αλλά μέσα μου το ήξερα ότι το ημίμετρο αυτό δεν θα αρκούσε για να τον κάνει να ξεφύγει.

Μετά το τέλος της παραμονής μας η παρέα διασπάστηκε σε δύο μέρη, σε αυτούς που θα επέστρεφαν στην Θεσσαλονίκη την συμφωνημένη ημερομηνία κι εκείνους που αποφάσισαν να κάνουν ένα ακόμα μπανάκι και να γυρίσουν την επόμενη. Τόσο εγώ, όσο κι εκείνος ήμασταν στην πρώτη ομάδα. Στον δρόμο της επιστροφής στην όμορφή μας πόλη και πάνω στο λεωφορείο πήγα σε μια στιγμή να καθίσω κοντά του. Και τότε το απαίσιο προαίσθημά μου επιβεβαιώθηκε. Βλέποντάς τον σε μια ψιλοχαμένη κατάσταση, τον ρώτησα τί είχε. Και τότε μου είπε "δεν αντέχω άλλο. Θα πάω να βρω τις άκρες μου." Προφανώς κατάλαβα τι εννοούσε: ότι η προσπάθεια που είχε καταβάλλει τις τελευταίες εβδομάδες, η εκ προοιμίου αποτυχημένη, δεν είχε αποδώσει και πλέον ζητούσε απεγνωσμένα το τσιγαριλίκι του. Έτσι, με το που θα γύριζε στην πόλη θα έβρισκε τους προμηθευτές του. Σε μια κρίση ελαφρότητας μάλιστα, με ρώτησε αν θα ήθελα κι εγώ λίγο "πράγμα" - κάτι που φυσικά απέρριψα χωρίς δεύτερη σκέψη. Του είπα ότι εκτός από το ότι ψιλοήμουν fitness freak, το σημαντικότερο ήταν ότι δεν είχα βάλει καν κανονικό τσιγάρο στο στόμα μου. Πώς θα μπορούσα λοιπόν να καπνίσω ποτέ αυτόν τον θάνατο; Κοιτάζοντάς με έντονα, ο φίλος με είπε "καλά κάνεις, αδερφέ. Καλά κάνεις."

Στον τότε σταθμό των Κ.Τ.Ε.Λ. Χαλκιδικής της Θεσσαλονίκης χώρισαν οι δρόμοι μας. Έκτοτε δεν τον ξαναείδα... μέχρι την Τετάρτη που μας πέρασε.

Ήταν μεσημέρι και κατέβαινα στην σχολή για την διόρθωση μίας εργασίας. Σταματώντας στην στάση μπροστά από το Καυταντζόγλειο, στην Αγ. Δημητρίου, προχώρησα λίγο με τα πόδια κι έστριψα αριστερά στην 3ης Σεπτεμβρίου για να μπω στο Πολυτεχνείο από την πίσω μεριά όπου βρίσκεται το φοιτητικό parking. Στο σημείο όπου ενώνεται η Αγ. Δημητρίου με την 3ης Σεπτεμβρίου και παίρνοντας αυτήν την αριστερή στροφή που πήρα εγώ για να κατεβώ προς τα κάτω (όχι προς τα δεξιά που πάει για Ευαγγελίστρια), αυτό που παρατηρεί κανείς στην κατιούσα πλευρά του δρόμου είναι κάτι περιφραγμένες με τσιμεντένιο τοιχάκι αλάνες που οδηγούν από την μία στο τεράστιο μισοτελειωμένο κτίριο στην προέκταση της Αγ. Δημητρίου που υποτίθεται πως θα χρησίμευε για ιδιωτικό parking αλλά που έμεινε στην μέση επειδή ο εργολάβος το έσκασε με τα λεφτά του χρηματοδότη (τώρα παρκάρει εκεί όποιος να'ναι, όποτε να'ναι) και από την άλλη, προς τα κάτω, στις αρχές του πανεπιστημιακού campus όπου δεσπόζει ο πύργος του Παιδαγωγικού κι έπειτα η πίσω πτέρυγα των Μηχανολόγων του Πολυτεχνείου - απέναντι, στην άλλη πλευρά του δρόμου, είναι η Λέσχη. Σε αυτό το σημείο μπορεί κανείς να παρατηρήσει, σπάνια είναι η αλήθεια αλλά από καιρού εις καιρόν, κακομοιριασμένα πρεζόνια να λιώνουν πάνω στο πεζουλάκι. Περνώντας κι εγώ, είδα έναν τύπο να κάθεται σε ημιάθλια κατάσταση, μόλις καταλαβαίνοντας τον κόσμο γύρω του, μέσα στην βρώμα και παίζοντας ανάμεσα στα δάχτυλά του κάτι κέρματα. Καθώς μου φάνηκε αδιόρατα γνωστός, σταμάτησα και τον κοίταξα. Μου κόπηκαν τα πόδια.

Ήταν εκείνος. Μετά από σχεδόν τέσσερα χρόνια τον πέτυχα τυχαία σε εκείνο το σημείο, σε εκείνη την κατάσταση. Ήταν φανερό ότι είχε κατρακυλίσει στα σκληρά. Είχαν πάει λοιπόν όλα κατά διαόλου. Αυτός ο πούστης ο διάβολος, αν υπάρχει, φαίνεται πως κάνει χρυσές δουλειές.

Το πρόσωπό του είχε αλλοιωθεί αλλά είχε κρατήσει ακόμα ψήγματα της ευγενικής του φυσιογνωμίας. Καθώς στάθηκα για αρκετά δευτερόλεπτα κοιτώντας τον, με πήρε χαμπάρι και γύρισε να με κοιτάξει. Ούτε που με αναγνώρισε... ή μπορεί και να το έκανε, αφού θα μπορούσε κάλλιστα να ζητιανέψει, όπως έκανε με οποιονδήποτε άλλο περαστικό. Αντ'αυτού, και μετά το σύντομο βλέμμα που μου έριξε, μου γύρισε την πλάτη, σηκώθηκε με κόπο και περπάτησε σερνάμενος και κακήν κακώς προς τα πάνω και την Αγ. Δημητρίου.

Δεν ήξερα τί να κάνω. Τον ακολούθησα για λίγο, αλλά το κατάλαβε, γύρισε και με κοίταξε τσαντισμένος. Δεν είχα ιδέα τί μπορεί να συνέβαινε μέσα στο κενό του κεφάλι, οπότε κι εγώ σταμάτησα να του γίνομαι κολαούζο. Έμεινα ακίνητος κι έπειτα απομακρύνθηκα.

Κι έτσι εκείνος έφυγε. Απλά, έφυγε.

Βλέπουμε σε εκπομπές, διαβάζουμε σε περιοδικά κι εφημερίδες, ακούμε στο ραδιόφωνο για τον Γολγοθά ανθρώπων που μπλέχτηκαν στα δίχτυα αυτού του κτήνους και κουνάμε το κεφάλι, κατηγορώντας την άτιμη κοινωνία που τους οδήγησε στο να κατεβούν το κολασμένο μονοπάτι της καταστροφής. Κοιτάζουμε τα ανώνυμα πρεζάκια που συναντούμε δεξιά και αριστερά και νιώθουμε οίκτο. Μπορεί να νομίζουμε ότι συμπάσχουμε ή ότι αγκαλιάζουμε με ειλικρινή συμπάθεια τέτοιες περιπτώσεις, αλλά μόνο όταν συμβεί το κακό σε κάποιον που ξέρουμε κατ'ιδίαν καταλαβαίνουμε τί πάει να πει πόνος. Εγώ αυτόν τον άνθρωπο τον είχα γνωρίσει πριν χρόνια και για μερικές μέρες. Δεν ήταν ούτε στενός μου φίλος, ούτε συγγενής. Ήταν μία γνωριμία σε μία παρέα. Αλλά παρ'όλ'αυτά ξεσκίστηκα όταν τον είδα έτσι. Και ταυτόχρονα πάγωσα, πελάγωσα. Δεν ήξερα τί να κάνω. Να του δώσω λεφτά; Για ποιό λόγο, για να επισπεύσω την λήψη της επόμενης, πιθανώς θανατηφόρας, δόσης; Να του μιλήσω; Και να του πω τί; Να προσπαθήσω να τον οδηγήσω κάπου; Πώς θα το έκανα αυτό, την στιγμή που εκείνος έδειξε αγριεμένος και μόνο με το γεγονός ότι τον ακολούθησα για λίγο και σε απόσταση δεκαπέντε μέτρων; Να προσπαθήσω να επικοινωνήσω με κάποιον, με την οικογένειά του, με κάποιον φίλο του, με οποιονδήποτε μπορούσε να τον βοηθήσει; Πώς, από την στιγμή που δεν ήξερα κανέναν τους και μάλιστα όταν το γεγονός ότι ήταν πεταμένος έτσι έξω, μόνος, αβοήθητος, μπορούσε κάλλιστα να σημαίνει ότι τον είχαν διώξει ή δεν ενδιαφέρονταν έτσι κι αλλιώς για εκείνον;
Η απόφαση να μην πράξω κάποιο από τα παραπάνω σημαίνει τίποτα; Ότι είμαι δειλός; Ότι είμαι απάνθρωπος; Ότι είμαι αδιάφορος; Γιατί έγραψα αυτό το κείμενο; Για να ξορκίσω τις τύψεις μου, αν υπάρχουν; Για να ευαισθητοποιήσω όσους το διαβάσουν; Για να κάνω απλά κάτι; Γιατί, γαμώτο;

Ίσως τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία. Το γεγονός είναι ότι τον άφησα, απλά, να φύγει. Μπορεί να είναι ήδη νεκρός... ή να οδεύει προς τα εκεί.

Τον άφησα να φύγει. Και την ίδια στιγμή αισθάνθηκα βρώμικος.