Η αβάσταχτη ελαφρότητα της (υπό)κουλτούρας

Θυμάμαι με νοσταλγία τις αθώες γυμνασιακές εποχές που είχα αρχίσει να βγαίνω συστηματικά και να ανακαλύπτω την underground κι εναλλακτική κίνηση της Θεσσαλονίκης. Τότε, που οι εφηβικές μου ορμόνες πρωτοάρχιζαν να εκρύγνηνται και κάθε πρωί μετρούσα τα σπυράκια μου, που είχα μαλλιά αρκετά μακριά για να μην θεωρούνται κοντά αλλά και αρκετά κοντά για να δίνουν στο κεφάλι μου ένα φριχτό σχήμα μανιταριού, που δεν είχα ανακαλύψει ακόμα τους φακούς επαφής, που άμα ξύριζα τα λίγα γένια που είχα τότε θα φαινόμουν φλώρος ενώ αν δεν τα ξύριζα απεριποίητος, που έδινα τα πρώτα μου φιλιά κι έβλεπα για πρώτη φορά face to tits κοριτσίστικα στήθη, που πρωτοάρχιζα να κολλάω, σε ένα παρανοϊκό συνδυασμό, αφίσες των Megadeth και του Paco De Lucia στο δωμάτιό μου, που ξερνούσα μετά τα πρώτα μου μεθύσια, που ξεκίνησα την ενασχόλησή μου με το PC, που έπαιζα πέντε ώρες την ημέρα μπάλα για να εκτονώσω την συσσωρευμένη τεστοστερόνη που λόγω σχολικής αγαμίας ταλαιπωρούσε εμένα και το 101% των γυμνασιόπαιδων, που ξεκίνησα να παίζω στις πρώτες μου μπάντες τραγούδια των Black Sabbath και των Ξύλινων Σπαθιών.... Εποχές πιο απλές, που ένα εισιτήριο για την συναυλία του αγαπημένου σου συγκροτήματος, ένας καλός βαθμός σε κάποιο δύσκολο διαγώνισμα και τα γλυκά μάτια που θα σου έκανε η γκομενίτσα που κυνηγούσε το μισό σχολείο αρκούσαν για να νιώσεις ευτυχισμένος. Ή ευτυχισμένη, αντίστοιχα.

Εκείνη λοιπόν την εποχή άρχισαν οι έξοδοί μου να γίνονται συστηματικότερες, ώσπου έφτασαν, φυσιολογικά, να γίνουν συνεχείς. Η πορεία εξέλιξης, με το κάθε βήμα να ακολουθεί το άλλο εντός μερικών εβδομάδων,  ήταν γνωστή και δοκιμασμένη εδώ και τουλάχιστον 10.000 χρόνια:

Βήμα 1ο) Έξοδος με ΟΛΗ ΤΗΝ ΤΑΞΗ (30, 40, 50 άτομα, δεν έχει σημασία) στις καφετέριες, τα μπαράκια, τα νυχτάδικα και τα ξενυχτάδικα "της γειτονιάς" (α ρε πολυτραγουδισμένη Τούμπα, έχεις θρέψει κόσμο και κόσμο).

Βήμα 2ο) Έξοδος με όλη την τάξη στις κεντρικές περιοχές της Θεσσαλονίκης, με προτίμηση, προφανώς, στα πιο in, trendy και high μέρη (τα οποία εντός λίγων εβδομάδων ή μηνών αποδεικνύονταν ότι είναι παρακμιακές τρύπες και γυφτοσκυλομπουλελέ και απλά πλασάρονταν  ως και γαμώ τα gathering spots για να προσελκύσουν τα κοπάδια των άβγαλτων και ανυποψίαστων νεανιών - δηλαδή εμάς).
Βήμα 3ο) Κουρασμένοι από τους ψευτόμαγκες που μας έλεγαν φυτά αλλά παράλληλα αηδιασμένοι από το μυξοπαράπονο των πραγματικών φυτών, αποστασιοποιηθήκαμε από την όλη τάξη και αρχίσαμε τις εξόδους μόνο με την στενή μας παρέα, η οποία αν και συνεστίαση μπακούρηδων, περιείχε εν τούτοις και μερικές ηρωικές κοπελίτσες που απορώ τί μας έβρισκαν και μας έκαναν χάζι.
Βήμα 4ο) Ανακάλυψη και όλο και συχνότερες επισκέψεις στα πιο εναλλακτικά, διαφορετικά, underground, κουλτουρέ, hipster ή όπως αλλιώς θέλετε να τα πείτε μέρη και ταυτόχρονη έκρηξη χαράς, λες και βρήκαμε ότι συνέβη κάτι κοσμογονικά ευχάριστο, όπως π.χ. μια πυρκαγιά εν μέσω του δελτίου ειδήσεων του STAR. Επιπλέον, στα μέρη αυτά πρωτοείδαμε τον πακτωλό από τις φοιτήτριες που ζούσαν και ζουν ανάμεσά μας και σαν άνθρωποι που κλείνουν το μάτι στο μέλλον μάθαμε να μας αρέσουν περισσότερο και ήδη από τότε οι γυναικείες και όχι απλώς οι κοριτσίστικες καμπύλες ("Τι είναι αυτά; Γοφοί; ΜΕΓΑΛΑ ΣΤΗΘΗ;!; WHATA FUCK?!?").
Βήμα 5ο) Αυτά. Τί, θέλετε κι άλλα;

Έτσι σιγά σιγά η διασκέδασή μας προσανατολίστηκε προς τα εκεί. Προσωπικά μιλώντας, το γεγονός ότι από το σπίτι μου είχα μια ευρύτατη (ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω) παιδεία αλλά και ενασχόληση με την λογοτεχνία, τις καλές τέχνες, την μουσική, τον κινηματογράφο κ.ά. συνετέλεσε κατά πολύ στο να επιλέξω τέτοιου είδους μέρη για να βγαίνω. Μέρη που έβριθαν από κόσμο, με μουσική κοντά στα δικά μου γούστα, με οπτικοακουστικά ερεθίσματα, μέρη όπου μπορούσα να ακούσω κάτι παραπάνω από το τί έκανε τη περασμένη Κυριακή η Π.Α.Ο.Κ.άρα - όχι ότι και αυτό δεν με ενδιέφερε, αλλά το κάθε πράγμα στην ώρα του.
Σιγά σιγά τα χρόνια πέρασαν, τελείωσα το Λύκειο, φτάνω τώρα κοντά στο να τελειώσω και την σχολή, έχω ένα περιποιημένο μούσι και σκουλαρίκι, ντύνομαι μοδάτα και σε έναν συνδυασμό κυρίλας και hipsterισμού, έχω έναν κύκλο, επιδιώκω ψαγμένες καταστάσεις, έγινα μια ανυπόφορη ψωνάρα και οι απόψεις που έχω πλέον επί του θέματος είναι πολύ πιο ευρείες - και δυστυχώς, όχι τόσο κολακευτικές. Κι εξηγούμαι.

Καθώς μεγάλωνα και ανακάλυπτα όλο και πιο πολλά για την κίνηση της πόλης, στα παραπάνω spots ήρθαν και προστέθηκαν τα διάφορα φεστιβάλ κάθε είδους, οι εκθέσεις, οι galleries, οι μεταμεσονύχτιες προβολές, οι καμένες συναυλίες, η προώθηση artwork μέσα σε καταλήψεις, τα υπαίθρια events, τα εναλλακτικά και πανεπιστημιακά parties, το θέατρο και ούτε καθ'εξής. Παράλληλα όμως, και ήδη από το πρώτο έτος, ο εφηβικός μου φανατισμός άρχισε να καταλαγιάζει και μέρη που είχα μάθει να απορρίπτω ασυζητητί άρχισαν να μην μου φαίνονται τόσο δυσάρεστα. Ανακάλυψα ότι και τα μπουζούκια, τα σκυλάδικα, τα trendy clubάκια με τον πατείς-με-πατώ-σε κόσμο και τις απλησίαστες (μια φορά κι έναν καιρό) γκόμενες, οι καφετέριες που έπαιζαν μόνο NiVo και τα ξενυχτάδικα της περιοχής του αεροδρομίου μπορούσαν να είναι ανά περιπτώσεις εξίσου διασκεδαστικά ή ψυχαγωγικά, σε ένα λογικό πλαίσιο πάντα και αν πήγαινες εκεί με την κατάλληλη και αγαπημένη σου παρέα - σε τελική ανάλυση, αυτό είναι που συνήθως παίζει τον μεγαλύτερο ρόλο. Η βλακεία, η δηθενιά και η ελληναριά βέβαια πήγαινε σύννεφο, αλλά who cares; Ο κάθε φυσιολογικός  και ολοκληρωμένος άνθρωπος (που έχει την χωρική, χρονική και οικονομική δυνατότητα), οφείλει, επιδιώκει και εν τέλει του αρέσει να έχει ευρείς ορίζοντες, ακόμα και στην διασκέδασή του. Και στην τελική, όταν βαρεθεί κάποιος να πηγαίνει σε μέρη στα οποία βρίσκεται λίγο πολύ έξω από τα νερά του, αυτό αντισταθμίζεται από τις οπωσδήποτε σταθερότερες και συχνότερες επισκέψεις του στα πολυαγαπημένα, κλασικά μέρη στα οποία έβγαινε ανέκαθεν. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο είναι που αρχίζουν και στραβώνουν τα πράγματα.

Όταν πλέον κάποιος έχει βγει παντού κι έχει ανακαλύψει όλη ή περισσότερη από την νυχτερινή και μη ζωή μιας πόλης, όπως της Θεσσαλονίκης, της Αθήνας, της Πάτρας κ.τ.λ., φτάνει στο αναπόφευκτο συμπέρασμα πως η δικτατορία του image και του δήθεν είναι γενικό φαινόμενο - και όχι απλά σε ό,τι θεωρείται πιο hot την εκάστοτε περίοδο. Όχι, αυτό που τελικά αποδεικνύεται είναι ότι οι περισσότεροι προσπαθούν απελπισμένα να καταδείξουν την διαφορετικότητά τους, χωρίς λόγο κι αιτία, σκλάβοι σε μια ανηλεή μηχανή που αλέθει προσωπικότητες και παράγει μαζοποιημένα ρομποτάκια, αλλά και τύραννοι μέσα στον μικρό, προσωπικό τους κύκλο. Όταν κάποιος έχει δει αρκετά ώστε να έχει την δυνατότητα να κάνει συγκρίσεις, διαπιστώνει πράγματα τόσο γελοία, τόσο ανούσια και τόσο ποζέρικα - πράγματα που ίσως, όπως συνέβη με την δική μου περίπτωση, τα έκανε και ο ίδιος ή η ίδια και τώρα τα αποφεύγει μετά βδελυγμίας - ώστε ο συμπερασματικός μονόδρομος είναι ότι ο,τιδήποτε θεωρούσε "σεπτό", "υπεράνω" και "πρώτο" δεν είναι παρά μια άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Ενός νομίσματος που έχει πολλές έδρες. Γιατί αγαπητοί μου και αγαπητές μου, για κάθε κάφρο Ελληνάρα που παρκάρει την Boxter που αγόρασε με δάνεια μπροστά από το "Vogue", κλείνοντας την είσοδο ΚΑΙ τον δρόμο, με τον πόθο να αυτοπροβληθεί και την ελπίδα πως θα τσιμπήσει κανένα μπάζο (στο μυαλό), υπάρχει κι ένας hipster που θα παρκάρει το επιτηδευμένα αρχαίο ματρακάνι του μπροστά στην "Ανεμόεσσα", αφού πρώτα το έχει τιγκάρει με Παλαιστινιακές σημαίες, CDs του Bob Marley που θα ακούσει μόνο όταν είναι κι άλλος κόσμος μπροστά και μια σάπια κιθάρα στο μικροσκοπικό πορτ μπαγκάζ του. Για κάθε ξιπασμένη που δεν θα σου κάτσει αν δεν είσαι ιδιοκτήτης του μισού Πανοράματος και των περιχώρων, υπάρχει και η ψωνισμένη με τις τζίβες στο μαλλί, το σάλι που θα το φοράει χειμώνα - καλοκαίρι  και τις φαρδιές καρώ φούστες, που θα καταδεχτεί να σου μιλήσει μόνο αν είσαι πιο "αριστερός", πιο "περπατημένος", πιο "εναλλακτικός", πιο "κουλτουριάρης", πιο "τζιμάνι", πιο "τζιβάτος" ή πιο "μπαφάτος" από αυτήν. Για κάθε τραγουδιάρη Γ' κατηγορίας που θα γκαρίξει στον "Σκορπιό", υπάρχει κι ένας, μην χέσω, "καλλιτέχνης", με έργα σκέτες αντιγραφές εκείνων του Μόραλη, του Δρούγκα και του Γαΐτη, που θα γεμίσει όλα τα stands της Πολυτεχνικής με φυλλάδια για την έκθεση που έστησε στον εξ επιτήδες χωρίς όνομα χώρο κάτω από το "Partisan" ή σε κάποια από τις αποθήκες του Λιμανιού (και το λέω αυτό με πλήρη σεβασμό προς τους αξιόλογους και καταβάλλοντες μόχθο νέους καλλιτέχνες, στους οποίους καταχρηστικά συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου, και αναγνωρίζοντας πως στην τέχνη σπανίως υπάρχει παρθενογέννεση - απλά, η μη παρθενογέννεση από την αντιγραφή έχει διαφορά). Για κάθε καταγώγι που έκανε την τύχη του επειδή μια φορά κι έναν καιρό είχε σνιφάρει εκεί την κόκα του ο Γονίδης, υπάρχει και μια τρύπα που έκανε όνομα λόγω της φήμης ότι μέσα σε αυτήν είχε ξύσει κάποτε το αυτί του ο Keith Flint, πριν γίνει γνωστός με τους Prodigy και κατά την διάρκεια των διάσημων πλέον σε όλο το Ηλιακό Σύστημα αλλά μυστικών τα προηγούμενα χρόνια ταξιδιών του στην Θεσσαλονίκη και ιδίως στην Σταυρούπολη και - φυσικά - την Τούμπα. Για κάθε Δ.Α.Π.ίτη που νομίζει ότι ανακάλυψε τον κόσμο πηγαίνοντας στο "Dogs" ή το (εξαιρετικό, ομολογουμένως)  "Charro Negro", υπάρχει κι ένας πρήχτης που θα διηγήται επί δύο εβδομάδες τις συναρπαστικές του περιπέτειες με ΟΛΕΣ τις σερβιτόρες του "Μonroe". Για κάθε τύπισσα που τα κινηματογραφικά της ερεθίσματα περιορίζονται σε αμερικάνικες σεξοκωμωδίες που θα... παρακολουθήσει ξαπλωμένη μαζί με το αγόρι της, υπάρχει ο βασανιστής που θα σύρει την δύσμοιρη κοπέλα του στις πιο καμένες προβολές που θα βρει και θα απορρίψει ταινιάρες σαν το "The shining" ή ακόμα και το "District 9" (ενώ κατά βάθος του αρέσουν), γιατί "σαν τον Pasolini δεν έχει". Ο κατάλογος συγκρίσεων είναι ατελείωτος.

 

 

Βεβαίως, είναι όλα θέμα γούστου. Μπορεί ο καθένας να κάνει ό,τι του γουστάρει και να έχει την οποιαδήποτε γνώμη, χωρίς να δίνει ουδεμία σημασία στο τί λέω εγώ ή κάποιος άλλος μαλάκας, υιοθετώντας ή απορρίπτοντας κάποια απο τα παραπάνω ή όχι, και όλα αυτά γιατί τέτοια είναι η ιδιοσυγκρασία του και όχι γιατί ανήκει στερεοτυπικά σε κάποια περιορισμένη κοινωνική ομάδα. Πόσοι και πόσες όμως είναι τόσο ειλικρινείς; Το μόνο που τελικά βγαίνει προς τα έξω είναι ότι το κράξιμο και η ξιπασιά από όλες και προς όλες τις μεριές έχουν ξεπεράσει κάθε όριο, ενώ στην ουσία έχουμε να κάνουμε με una fatsa, una ratsa. Σε τελική ανάλυση, βέβαια, είναι κι αυτό προσωπικό δικαίωμα, αλλά όταν το εξασκείς, φίλε μου, πρέπει να αποδέχεσαι ότι ανάλογη κριτική θα δεχτεί και η αφεντομουτσουνάρα σου! Όταν κράζεις τους τρέντηδες που αν και 25 χρονών γομάρια φοράνε μέσα στην νύχτα στραβό καπέλο, γυαλιά ηλίου και το ταλαιπωρημένο τζιν παντελόνι με τον χαμηλό ως τον αστράγαλο κάβαλο (αν και δεν ανήκουν σε group που χορεύει breakdance ή κάτι παρόμοιο που δικαιολογεί αυτό το outfit) που τους κάνει να δείχνουν λες κι έχουν χεστεί πάνω τους, και τις γκόμενες που φοράνε wannabe σταράκι με τακούνι (ναι, αυτές οι μόδες, αν και πέθαναν στις αρχές των '00s, έχουν αναστηθεί κι επανέλθει δριμύτερες, μπρρρρρρρρ), πρέπει να δεχτείς κι εσύ την κριτική για το ότι έχεις κάνει piercing ακόμα και στα νύχια των ποδιών και το ότι μου βγαίνεις Σάββατο βράδυ και μέσα στο καταχείμωνο με το σανδάλι που φορούσες πρόπερσι στο camping του Αρμενιστή. Κι εσύ και ο άλλος μπορείτε κι ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να κινηθείτε, να ντυθείτε, να συμπεριφερθείτε και να ζήσετε όπως σας αρέσει, αλλά και μόνο το γεγονός ότι εκπροσωπείτε κατηγορίες ανθρώπων που ενδεχομένως φαίνονται στον άλλον ακραίες ή εξωγήινες θα πρέπει να σας χαλυβδώσει και να σας προετοιμάσει για το αντίστοιχο σχόλιο ή κράξιμο - και όχι να σας κάνει να κακιώνετε και κλαίτε σαν μυξιάρικα, την ίδια στιγμή που κάνετε τον άπλα και τον καμπόσο στους ομοίους σας. Μαλακισμένα.

Το καλύτερο που έχει να κάνει οποιοσδήποτε είναι να σταματήσει να ασχολείται με ανούσια θέματα όπως το image των άλλων και να επικεντρωθεί στην δική του ζωή και τον τρόπο που κινείται και συμπεριφέρεται, είτε αυτός είναι του Ελληνάρα, είτε του κουλτουριάρη, είτε του τζιβάτου, είτε του επαναστάτη, είτε του πλουσιόπαιδου, είτε κάτι που δεν ανήκει και δεν πρέπει να ανήκει σε κάποια κατηγορία και ούτε ταμπελάρεται. Και αν κάτι του φανεί πολύ γελοίο ή αστείο, ας το σχολιάσει, ας το βρίσει, ας γελάσει μαζί του, αλλά ας μην έχει την απαίτηση ότι ο άλλος θα έχει την υπομονή να τον ανέχεται ή να τον θεωρεί ανώτερο.
Αλλά και αν κάποιος είναι πραγματικά τόσο ανώτερος και νοητικά διαυγής ώστε να συμπεριφέρεται έτσι, γλιτώνει από τον ωκεανό της βλακείας και της wannabe κουλτούρας ή υποκουλτούρας; Αμ δε! Η τρύπα πλέον έχει γίνει πολύ βαθύτερη... Ας αναφέρω ένα παράδειγμα.
Όσοι από τους αναγνώστες κατοικούν στην Θεσσαλονίκη, θα έχουν πιθανώς υπόψη τους τα συνεχώς αυξανόμενης διασημότητας δρομάκια απέναντι από την Αντιγονιδών - την Συγγρού, την Λέοντος Σοφού, την Βαλαωρίτου και τα πέριξ. Εκεί είναι συγκεντρωμένα μερικά από τα πιο εκπληκτικά και πολύπλευρα, κατά την γνώμη μου, κέντρα διασκέδασης της πόλης, που συνδυάζουν ιδανικά τον πολύ κόσμο (όχι όμως στο σημείο του όχλου, όπως συμβαίνει στα μαγαζιά της Παραλιακής) με έναν αέρα πιο underground, εναλλακτικό κι έξω από τα συνηθισμένα... μέχρι στιγμής τουλάχιστον. Αυτό που έχει παρατηρηθεί τον τελευταίο καιρό είναι η ξαφνική κοσμοσυρροή στα μέρη αυτά. Και μάλιστα κόσμου που δεν φαινόταν να έχει τα περασμένα χρόνια ουδεμία σχέση με αυτό το ύφος εξόδου. Μπράβο, έλεγα από μέσα μου. Κοίταξε να δεις που αυτή η περιοχή μαζεύει πλέον λαοθάλασσα. Λαοθάλασσα που σαν παλιός θαμώνας δεν είχε ποτέ δει, ούτε τις εποχές που γυρνούσα από πρόβες στα υπόγεια studios των τριγύρω στενών και πήγαινα έπειτα για μπύρα μαζί με τους μαλλιάδες φίλους μου στην μοναδική ανοιχτή από τότε μπυραρία της Συγγρού, ούτε αργότερα, όταν με τα χρόνια η περιοχή αναβαθμίστηκε και γέμισε με bars, nightclubs, liveάδικα, indie - oriented μαγαζιά και galleries. Δυστυχώς η λύση στην απορία μου δόθηκε όταν άκουσα μια, απίστευτη κατά τα άλλα αλλά γέννημα - θρέμμα μπουζουκιών, κοπέλα να μου λέει "ε, βγαίνω κατά καιρούς εδώ για κάτι πιο κουλτουριάρικο"... SHIT MAN! DAT THING'S ALIVE! ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΡΕ; Μήπως παρεξηγήσαμε κάποια πράγματα; Πώς ακριβώς ορίζεται το "κουλτουριάρικο"; Είναι μήπως το όχι τόσο συνηθισμένο; Αυτό που μένει αναλλοίωτο από τις ερχόμενες και παρερχόμενες μόδες της εποχής; Αυτό που έχει σχέση με την τέχνη ή με τους "καλλιτέχνες"; Αυτό που συγκεντρώνει άλλου είδους κόσμο; Αν είναι έτσι, τότε κουλτουριάρικο είναι και το πατσατζίδικο του μπαρμπα - Σταμάτη στην Ευκαρπία που μαζεύει μέσα στα μάυρα μεσάνυχτα τελειωμένους τύπους που συζητάνε για το αν τελικά είχε δίκιο o Brecht όταν έλεγε ότι αυτός που γελά δεν έχει ακούσει ακόμα τα κακά νέα... Ισχύει όμως; Προφανώς και όχι. Απλά ό,τι δεν είναι συνηθισμένο για κάποιους μεταφράζεται σε "κουλτουριάρικο", ενώ το αντίστοιχο για κάποιους άλλους μεταφράζεται σε "τρέντικο", σε μια διαδικασία που ευνοεί τους στερεοτυπισμούς και τα λανθασμένα πρότυπα. Και αυτό γιατί αντί να προέλθει κάτι καλό από την - επιτέλους - αναμόχλευση των μεν και των δε, αντί να αμβλυνθούν οι αντιθέσεις με την περιστασιακή έστω έξοδο εκείνων και των άλλων σε μέρη που δεν συνήθιζαν, τα πάντα οξύνθηκαν και ταυτόχρονα ισοπεδώθηκαν... γιατί πολύ απλά όλα γίνονται για την ποζεριά. Φιλαράκο με το ροζ Lacoste που φιλάς σταυρωτά και γιάπικα τους φίλους σου (τι συνήθεια κι αυτή), σταμάτα να μας τα ζαλίζεις για το εκπληκτικό rave party στο οποίο συμμετείχες σε ένα "καμένο" μαγαζί χτες το βράδυ. Το "καμένο" μαγαζί που λες ήταν το "Ζενίθ", σε είδα κι εγώ χτες εκεί που ήσουν σαν ξυλάγγουρο, και υπήρχε πολύ πριν το ανακαλύψεις εσύ. Το τελευταίο rave party που έλαβε χώρα εκεί ήταν στα '90s, όταν έβγαζαν αβέρτα δίσκους οι Orbital και είχαμε πάθει όλα τα νεαρά μπουμπούκια παράκρουση με την κυκλοφορία του Propane. Η μουσική που άκουσες χτες ήταν house, όχι rave. Άσχετε. Αντίστοιχα, κολλητέ με την μπλούζα των Cradle of filth, μην μας σπας τον υποθάλαμο ότι "η παρέα με έσυρε στα μπουζούκια και ήταν χάλια κ.τ.λ." Σου άρεσε, και πολύ μάλιστα. Ειδικά όταν είχες κατεβάσει καναδυό μπόμπες κι έβλεπες όλες τις κοριτσάρες ("παλλακίδες του Εωσφόρου" ή "μουνιά του Σατανά" όπως προτιμάς να τις λες) να χορεύουν καυτά τσιφτετέλια πάνω στα τραπέζια. Γι' αυτό βούλωνε.

Θα μου πείτε, γιατί με νοιάζει εμένα; Θα σας πω γιατί. Επειδή σε ένα μαγαζί στην Βαλαωρίτου είδα τις προάλλες, μέσα από το αμάξι μου και πριν κάτσω κάπου, κάτι το καινούριο και εντελώς αδιανόητο: φουσκωτό πορτιέρη. Έλεος. Και τί έκανε το πιθηκοειδές; Μοίραζε πόρτες σε άτυχες μπακουροπαρέες! Πού;!; Στην Βαλαωρίτου!!! ΤΙ ΠΟΥΣΤΙΑ ΘΕΕ ΜΟΥ! Οι παλιές μπακουροπαρέες συντηρούσαν για χρόνια αυτήν την shithole και τώρα που η περιοχή μεγάλωσε κι ευημέρησε κι άρχισε να μαζεύει στιλάτες γκόμενες με ρούχα από το Bershka και smokey μάτι, οι μαγαζάτορες γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τους παλιούς και πιστούς πελάτες τους! ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΔΙΑΦΗΜΙΖΕΣΑΙ ΣΑΝ ΜΑΓΑΖΙ ΜΕ SKA ΚΑΙ REGGAE ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΣΤΕΛΝΕΙΣ ΣΤΟΝ ΔΙΑΟΛΟ ΤΑ ΑΓΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΖΙΒΕΣ; ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΧΟΡΕΨΕΙ SKA ΒΡΕ ΜΠΑΜΠΟΥΙΝΕ; Ο ΤΥΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΚΟΚΚΑΛΙΝΟ DKNY ΓΥΑΛΙ ΚΑΙ ΤΟ ΗΜΙΧΡΥΣΟ PEPE ΠΑΠΟΥΤΣΙ; Λίγη τσίπα επιτέλους!
Αλλά δεν φταίνε αυτοί... εμείς φταίμε. Με την δική μας λανθασμένη και ψωριασμένη αντίληψη σχετικά με τον τύπο και το μέρος της διασκέδασής μας δίνουμε, όπως πάντα κάναμε, δικαίωμα στους άλλους να αποφασίζουν εκείνοι για τις προτιμήσεις μας. Καταλήξαμε μια μπουρζουαζία, έστω κι αν δεν έχουμε τα λεφτά για να θεωρούμαστε ως οι κατεξοχήν μπουρζουάδες, και μια νομενκλατούρα του κώλου, που πέφτουμε θύματα των εξ' απήνης επιθυμιών και των στεγανών που έβαλαν άλλοι για μας, στην ουσία όμως βάλαμε εμείς στους εαυτούς μας. Ως πού θα πάει αυτό;

Μ' αυτά και μ' αυτά, μου χάλασε η διάθεση. Ήθελα να βγω για καφεδάκι αλλά πού όρεξη πλέον; Όμως για στάσου... μπορώ να κάτσω στο σπίτι και να καλέσω για καφέ τις φοιτήτριες των Τ.Ε.Ι. που μετακόμισαν πρόσφατα απέναντί μου! Δεν είναι κακό... Το πιθανότερο βέβαια είναι να  εισπράξω μια χλυαρή αντίδραση (δεν είμαστε και σε κομεντί του Hollywood, που ο πρωταγωνιστής ζητάει ζάχαρη από την γειτόνισσα πρωταγωνίστρια κι εκείνη αυτόματα είναι έτοιμη να κάνει τα παιδιά του), αλλά δεν έχω να χάσω και τίποτις... Έφυγα!