Ο Μίλτος με τις χνουδωτές πατούσες και το ασταμάτητο ξεσκίδι

Μία παρέκβασις με ηθικόν δίδαγμα, πρότυπον ηθικής διαπαιδαγωγήσεως και ιδανικόν ανάγνωσμα διά τα απαίδευτα μειράκια και τας αθώας κορασίδας.

Μία φορά κι έναν καιρό, σε ένα μικρό χωριό ενός όμορφου, απομακρυσμένου, καταπράσινου νησιού, ο Κώτσος, μικρότερος γιός μιας κάποιας ήρεμης, ευτυχισμένης φαμίλιας, έλαβε σαν πασχαλινό δώρο από την θεία του κάτι που έμελλε να λατρέψει: ένα μικρό, κάτασπρο, χνουδωτό κουνελάκι. Το κουνελάκι ήταν σαν μπαλίτσα, με κατεβασμένα αυτιά που το έκαναν ακόμα πιο συμπαθητικό και μαύρα ματάκια που έλαμπαν. Όταν, εκστασιασμένος, κράτησε για πρώτη φορά το τοσοδούλι πλασματάκι στα χέρια του, βάλθηκε μονομιάς να χαϊδεύει την απαλή του γουνίτσα και να γελάει με τον αστείο τρόπο που κουνούσε την μουσούδα του.

Μην μπορώντας να καταλάβει τί στο καλό ήταν το κουνελάκι, αρσενικό ή θηλυκό, θεώρησε ότι η τόση χαριτωμενιά του υποδείκνυε πως είχε να κάνει με κοριτσάκι. Το έβγαλε λοιπόν Ασπρούλα, που γρήγορα συντομεύτηκε σε Ρούλα - γιατί, όπως και να το κάνουμε, το Ρούλα έχει σαν όνομα άλλη αίγλη.

Τα παιδιά των γειτόνων κοροϊδεύανε τον μικρό, λέγοντάς του πως το κούτσικο κουνελάκι του ήταν βλαμμένο σε σύγκριση με τους δικούς τους σκύλαρους. Το ζήτημα ήταν πως ο μικρός άρχισε να το πιστεύει και ο ίδιος, αφού αρκετό καιρό μετά και ύστερα από ένα σωρό άκαρπες προσπάθειες να κάνει την Ρούλα να παίξει μαζί του ή τουλάχιστον να τον ακολουθεί μέσα στο σπίτι, η κουνέλα περιοριζόταν απλά στο να χοροπηδάει άσκοπα πέρα δώθε και να κοπανάει την κεφάλα της στο κλουβί όταν αργούσαν να της δώσουν καρότα ή μαρούλια.

Ώσπου μια μέρα... η αποκάλυψη. Καθώς ο Κώτσος εγκατέλειπε για άλλη μια φορά την μάταιη προσπάθεια να μάθει στην Ρούλα να σπρώχνει προς το μέρος του την μπαλίτσα που της πετούσε, της γύρισε την πλάτη κι έκανε να φύγει απηυδισμένος από το δωμάτιο, αφήνοντας την μπάλα μαζί της και μέσα στο κλουβάκι που της είχαν φτιάξει γιατί είχε πλέον αρχίσει να τους γεμίζει το σπίτι με βρωμιές. Ξαφνικά, άκουσε έναν περίεργο ήχο. Γυρνώντας, είδε την Ρούλα να έχει καβαλήσει την μπάλα και να της αλλάζει τον αδόξαστο. Έχοντας παγώσει από τον τρόμο του για το ακατανόητο θέαμα που έβλεπε, ο Κώτσος δεν είχε καν το κουράγιο να φωνάξει τους γονείς του. Αλλά ο συριστικός ήχος του λαστίχου που τριβόταν από το mojo του κουνελιού είχε έτσι κι αλλιώς ειδοποιήσει την μαμά και τον μπαμπά, που καταλαβαίνοντας τί είχε συμβεί βάλθηκαν να καθησυχάσουν τον γιό τους λέγοντας πως το κουνελάκι του ήταν τελικά αγοράκι και όχι κοριτσάκι και πως αυτό που έκανε ήταν φυσιολογικό, μιας και τα αρσενικά κουνελάκια είχαν στο τσουτσούνι τους (ναι βρε, το τσουτσούνι τους) μια σχεδόν μόνιμη φαγούρα. Έτσι, η Ρούλα έγινε Μίλτος.

Οι μέρες περνούσαν και ο Κώτσος διεπίστωνε με φρίκη πως η φαγούρα του Μίλτου όλο και χειροτέρευε, γιατί όχι μόνο δεν άφηνε πλέον μπάλα για μπάλα ήσυχη, αλλά ορμούσε και στα κάγκελα του κλουβιού του, στα χαλάκια, στα χαμηλά ντουλάπια, στις χνουδωτές παντόφλες της οικογένειας όταν τον έβγαζαν από το κλουβί του, ακόμα και στα μαρούλια του. Οι γονείς του, με την σειρά τους, διεπίστωναν πως οι καύλες του κουνελιού τους θα μπορούσαν να τους κάνουν ρεζίλι στους γείτονες, γιατί φαντάσου τώρα να έρθει η Μαριώ με τον γιό της, εκείνον με τα σιδεράκια, να τον πάρει μαζί του ο Κώτσος για να παίξουν με τον Μίλτο και να καταλήξει ο κούνελος να του πηδάει τα παπούτσια! Οπότε, σκέφτηκαν την λύση: επισκέφτηκαν την θεία του Κώτσου, εκείνη την ίδια που του είχε δωρίσει τον τριχωτό Rocco Siffredi και η οποία εξέτρεφε γενικά κουνέλια όλων των ειδών, της εξήγησαν την κατάσταση και την παρακάλεσαν να τους δώσει ένα τροφαντό θηλυκό, ώστε να την έχει ο Μίλτος και να της αλλάζει τα φώτα, μήπως και ησυχάσουν.

Η θεία, δίχως να το πολυσκεφτεί κι έχοντας στο μυαλό της ότι έτσι κι αλλιώς ήθελε να αποκτήσει καινούρια μωρά κουνελάκια προς πώληση, διάλεξε ένα παχουλό θηλυκό και τους το έδωσε.

Με το που έσκασε μύτη το δύστυχο χοντρούλι κουνέλι μέσα στο κλουβί, ο Μίλτος δεν έχασε καιρό. Και δώσ'της. Ξανά και ξανά και ξανά και ξανά... Το άμοιρο, όταν κατάφερνε να ξεφεύγει από το τρομερό παπάρι του Μίλτου, πήγαινε κάγκελο κάγκελο από τον τρόμο του. Αλλά ο αχόρταγος κούνελος έβρισκε πάντα τον τρόπο να κάνει την δουλειά του. Η μάνα του Κώτσου είχε πάθει την πλάκα της και αναρωτιόταν μήπως τελικά ο Μίλτος δεν ήταν κουνέλι αλλά κανένα άλλο, άγνωστο πλάσμα, με υπεραυξημένη λίμπιντο. Όπως και να είχε το πράγμα, οι γκρίνιες προς τον άντρα της, ειδικά το βράδυ στο κρεβάτι, είχαν αυξηθεί από τότε που ο Μίλτος είχε βρει παρέα κι επιδιδόταν περήφανα, μπροστά σε όλους, στο έργο του.

Όταν μετά από μια εβδομάδα γεμάτη σεξ και βία η θεία πέρασε να πάρει την κουνέλα της, την βρήκε σε τραγική κατάσταση. Η καημένη είχε αδυνατίσει και τα αυτιά της είχαν ζαρώσει, καθώς ο Μίλτος δεν την άφηνε καν να φάει. Ευτυχισμένη η θεία, μια και είχε βεβαιωθεί από τον ίδιο τον Κώτσο ότι η κουνέλα είχε καταντήσει έτσι γιατί ο Μίλτος δεν την είχε αφήσει σε χλωρό κλαρί, την πήρε μαζί της κι έσπευσε σπίτι της.

Μετά από έναν περίπου μήνα, η θεία είπε στους γονείς του Κώτσου ότι ο Μίλτος ήταν τζούφιος - καθώς η κουνέλα, που θα έπρεπε να είχε γεννοβολήσει ως τότε, δεν ήταν καν έγκυος. Απαντώντας στις ερωτήσεις τους σχετικά με την πιθανότητα να είναι η κουνέλα στείρα και όχι ο Μίλτος, η θεία απάντησε ότι πριν καμιά εβδομάδα την είχε πάει στον κτηνίατρο κάτω στην πόλη και ότι θα ξανακατέβαινε σύντομα για να πάρει τα αποτελέσματα που σίγουρα θα είχαν βγει εδώ και μέρες. Στο μεταξύ, για να μην χάσει καιρό και πεπεισμένη έτσι κι αλλιώς για την γονιμότητά της, την είχε κλείσει μαζί με ένα άλλο αρσενικό κουνέλι για τα δέοντα - όχι τόσο δραστήριο όσο ο Μίλτος, αλλά κατά τα άλλα άντρακλας με τα όλα του.

Όταν το απόγευμα γύρισε σπίτι της μετά την επίσκεψη στο κτηνιατρείο, η θεία ένιωθε πνιγμένη στις ενοχές. Το κουνελάκι της τελικά δεν ήταν στείρο. Απλά... ήταν αρσενικό. Βρε τί πράγμα είναι αυτό με τα κουνέλια, σκέφτηκε, να μην φαίνεται εξαρχής εύκολα αν έχουν πιπί ή τσουτσού! Και τί πράγμα  και με τα άλλα κουνέλια, που πηδάνε αβέρτα ό,τι βρουν, όπου βρουν, χωρίς διάκριση! Χαμένη στις σκέψεις της, δεν απόρησε ιδιαίτερα όταν, ανοίγοντας το κλουβάκι, βρήκε τον παρεξηγημένο, πρώην χοντρό και νυν σκελετωμένο κούνελό της, να κείτεται ψόφιος μετά από το αδικαιολόγητο και ασταμάτητο κωλοξεσκίδι τόσων εβδομάδων, πρώτα από τον Μίλτο και μετά από τον αντικαταστάτη του.

Όσο για τον Μίλτο, αυτός στενοχωρήθηκε τόσο πολύ από την απώλεια του χνουδωτού του lover girl που ήταν στην πραγματικότητα lover boy, ώστε πλέον έκοψε το άθλημα και μόνο αραιά και πού παρενοχλούσε καμιά μπάλα, for old times' sake.

Η ιστορία βασίζεται σε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ γεγονότα και η οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα και καταστάσεις ΔΕΝ είναι ΚΑΘΟΛΟΥ συμπτωματική.

Λοιπόν. Από πού να τα πιάσω; Από που να τα μαζέψω; Δεν ξέρω. Ειλικρινά. Ας ξεκαθαρίσουμε όμως κάτι. Ακολουθεί ένα μακροσκελές κείμενο - εξομολόγηση - κόλαφος, όπου θα μιλάω για μένα, για μένα και, το βρήκατε, για μένα. Για αυτό, καλύτερα να το χωνέψετε εξαρχής. Μετά θα σας αρέσει, έτσι κι αλλιώς.

Όλα ξεκίνησαν όταν πριν από καιρό μου ήρθε ξαφνικά η επιφοίτηση. Είχα αυτήν την φαεινή ιδέα, αυτήν την αναλαμπή, αυτό το φωτάκι πάνω το κεφάλι μου. Και σκέφτηκα ευθύς αμέσως για το πώς θα γινόταν να την αξιοποιήσω. Δεν ήξερα τί θα μπορούσε να αξίζει αυτή η ιδέα, αλλά το είδα ιδιαίτερα ιδεαλιστικά και σκέφτηκα ότι το καθήκον μου σαν επιστήμονας - έστω και όχι επίσημα μια και πρέπει να περιμένουμε μέχρι τον Ιούλιο ή τον Σεπτέμβριο για να πάρουμε το κουρελόχαρτο, όπως το έχουν καταντήσει οι διαδοχικές υποτιμήσεις της αξίας της επιστημονικής κατάρτισης και της ερευνητικής δουλειάς που γίνεται στα πανεπιστήμια και ειδικά τα Πολυτεχνεία της χώρας - ήταν να την μοιραστώ. Ακόμα και αν, τελικά, δεν άξιζε τίποτα. Ακόμα και αν ήταν μία μαλακία και μισή. Θεώρησα λοιπόν ότι ο προσφορότερος δρόμος για να δώσω στην περιώνυμη ιδέα μου σάρκα και οστά ήταν να προσπαθήσω να αποδείξω την ισχύ της όσο ακόμα φοιτούσα.

Έπεσε διάβασμα. Πολύ διάβασμα. Έπρεπε να στηρίξω αυτό που είχα κατά νου σε σωστό θεωρητικό υπόβαθρο. Ο καινούριοι εφαρμοσμένοι Ευρωκώδικες δεν άλλαζαν τις θεμελιώδεις αρχές πίσω από την μηχανική συμπεριφορά των δομικών στοιχείων στο σύνολό τους, αλλά έθεταν νέα standards σχετικά με τα όρια εφαρμογής. Όμως σύντομα κατάλαβα ότι αυτό, τελικά, δεν θα με προβλημάτιζε ιδιαίτερα καθώς εγώ είχα, άκου να δεις, κάτι άλλο στο μυαλό μου.

Όλα αυτά μέχρι πέρυσι. Πέρυσι, που ήρθε η ώρα να πάρω το τελικό θέμα για την εκπόνηση της διπλωματικής μου διατριβής, όπως κάθε φέρελπις τελειόφοιτος. Μόνο που, ανάποδος μια ζωή, είπα να μην ακολουθήσω την πεπατημένη. Αντί να κάνω αίτηση για να μπω στην τάδε ομάδα του τάδε καθηγητή για το τάδε υπολογιστικό/αναλυτικό/μελετητικό αντικείμενο, παρουσιάστηκα μόνος μου στον καθηγητή που είχα αποφασίσει, μετά από τις δασκαλίστικες καφρίλες που είχα νιώσει την τελευταία πενταετία, ότι ήταν ένας από τους λίγους που ενδιαφέρονταν έστω κι ένα δράμι για το φοιτητιλίκι και ο πλέον κατάλληλος για να με βοηθήσει να μετουσιώσω εγώ ο ίδιος - πράγμα πρωτάκουστο - την πολύτιμη ιδέα μου σε αντικείμενο διπλωματικής.
Και του έδειξα τί είχα στο μυαλό μου.

Μπορώ να πω ότι ο άνθρωπος ενθουσιάστηκε. Και το σχέδιό μου μπήκε σε εφαρμογή. Μόνο που αυτή η εφαρμογή περνούσε, έπρεπε να περάσει, από την πειραματική οδό. Μα καλά, ποιός τρελός θα κάνει ερευνητική/πειραματική διπλωματική, να δουλεύει οχτώ ώρες σε καθημερινή βάση στα υπόγεια εργαστήρια ανάμεσα σε γερανογέφυρες και διατάξεις τεχνητών σεισμών που απειλούν ανά πάσα στιγμή να του πάρουν το κεφάλι, να του βγουν τα χέρια κουβαλώντας σίδερα, τσιμέντα και αδρανή, να του σκιστούν τα ρούχα και το δέρμα δένοντας με τις ώρες συνδετήρες και σπείρες, να του καούν τα μάτια κάνοντας ηλεκτροσυγκολλήσεις, να του γαριάσουν τα δάχτυλα, τα ίδια αυτά δάχτυλα με τα οποία ζωγραφίζει και παίζει κιθάρα (και όχι μόνο) και υποτίθεται πως τα προσέχει, κόβοντας με τον τροχό χάλυβες και μελαμίνες, να περνά με τις ώρες με το κεφάλι σκυμμένο μέσα στην μπετονιέρα εδάφους του μισού τόνου, σπαζοκεφαλιάζοντας για την σύνθεση που πρέπει δοσολογήσει και μετά από όλα αυτά, αντί να γυρνά σπίτι του και να ξεκουράζεται ή να κάνει σεξ, να κάθεται και να βγάζει τα μάτια του στον υπολογιστή προσπαθώντας να βελτιώσει το μαθηματικό μοντέλο της θεωρίας;

Ε, μαντέψτε ποιός.

Να με πάρει ο διάολος, ζορίστηκα πάρα πολύ. Πάρα πολύ, λέμε. Αλλά είχα μέσα μου αυτήν την φλόγα, την καταραμένη φλόγα που δεν έλεγε να σβήσει. Έκανα κάτι δικό μου, κάτι που μετά θα το έδειχνα προς τα έξω και που θα ήταν χρήσιμο. Και δεν με ένοιαζε. Δούλευα με μεράκι. Στην αρχή, η απειρία μου με οδηγούσε στο να τα κάνω θάλασσα ακόμα και στα πιο απλά, βοηθητικά κατασκευάσματα που έπρεπε να στήσω. Αλλά σιγά σιγά, το μάτι έμαθε και το χέρι συνήθισε. Και για αυτά τα δύο, ξέρετε τί λένε: ό,τι το μάτι βλέπει στην αρχή ως βουνό, το χέρι το μετατρέπει σε λόφο. Και σύντομα, φάνηκαν τα πρώτα καλά νέα. Η προσπάθειά μου είχε πλέον γίνει γνωστή. Άρχισε να περνάει κόσμος από εκεί που δούλευα, άρχισαν να με ρωτούν, άρχισα να κινώ το ενδιαφέρον. Οι καθηγητές που ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ μαζί τους ψιλοξίνιζαν, κάτι τσαχπίνες πρωτοετίνες που περνούσαν κάθε μέρα με αντιμετώπιζαν σαν τρελό μωρό μεν (όπως πάντα) αλλά και σαν τρελοεπιστήμονα - φρικιό - dr. Frankenstein που ξημεροβραδιαζόταν χωμένος στα μπετά δε, και γενικά είχα γίνει ένα είδος mascot. Να σας πω την αλήθεια, διόλου δεν με πείραζε, εφόσον με άφηναν να δουλεύω με την ησυχία μου. Αλλά το σημαντικότερο από όλα το έμαθα από τον επιβλέποντα καθηγητή μου, έναν άνθρωπο που και μόνο το γεγονός ότι δεν προσπάθησε ούτε λεπτό να καρπωθεί την ιδέα μου ως δική του (όπως θα έκαναν οι περισσότεροι επιστημονίσκοι της πούτσας) αλλά αντ'αυτού με βοήθησε με κάθε δυνατό τρόπο, τουλάχιστον μέχρι κάποιο σημείο, τον κάνει πανάξιο εκτίμησης: με δική του πρωτοβουλία, άρχισαν να κινούνται διαδικασίες από τον Ο.Β.Ι. που είχαν να κάνουν με την χρησιμοποίηση του πλάνου μου.

Ο.Β.Ι.  Ο Οργανισμός Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας, σύμφωνα με το ακρωνύμιο.

Με άλλα λόγια... Dimos, πας για δίπλωμα ευρεσιτεχνίας, παλικάρι μου. Πας για πατέντα.

ΠΑΤΕΝΤΑ; ΠΑΤΕΝΤΑ;! ΠΛΑΚΑ ΜΕ ΚΑΝΕΙΣ!

Θα ήμουν υποκριτής και ψευτοταπεινομουσίτσα αν σας έλεγα ότι δεν αισθάνθηκα περήφανος με τον εαυτό μου. Ναι ρε πούστη μου, ναι. Δεν ήμουν ούτε ο καλύτερος φοιτητής με τους υψηλότερους βαθμούς, ούτε είχα τελειώσει γαμιώντας στα πέντε έτη, ούτε είχα θυσιάσει, εκτός ίσως των εξεταστικών  περιόδων και μόνο τον τελευταίο χρόνο, την προσωπική και σεξουαλική μου ζωή για να καώ στο διάβασμα. Αλλά η ειλικρινής μου αγάπη για το αντικείμενο που σπουδάζω και πλέον απειλείται με κατακερματισμό, η ενδελεχής μελέτη πάνω σε αυτά που με ενδιέφεραν, το ρημάδι το νιονιό που αποφάσισα να βάλω κάτω και να το ξεπατώσω στην δουλειά και μια αντίληψη ότι ως μέλλοντας επιστήμονας ΟΦΕΙΛΩ να προσπαθήσω, αν μπορώ, να ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΩ ό,τι μου δίνεται, μου έδωσαν τελικά τα εχέγγυα να κάνω ένα νοητικό άλμα. Θα μπορούσε να το είχε κάνει κάποιος άλλος. Θα μπορούσε και να μην το είχε κάνει κανείς. Τί σημασία είχε; Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν ότι το έκανα εγώ. Και το ενδιαφέρον που είχε αρχίσει να συγκεντρώνει η ιδέα του φοιτητάκου από την Θεσσαλλλλλλλλονίκη αποδείκνυε ότι ήταν κάτι με ιδιαίτερη αξία.

Αγχώθηκα λίγο, αλλά τελικά όλες αυτές οι εξελίξεις με έκαναν να δω ακόμα σοβαρότερα το όλο θέμα. Ξεκίνησω να δουλεύω με την διπλάσια όρεξη. Σιγά σιγά άρχισαν και οι παραινέσεις περί βιομηχανικής εχεμύθειας και άλλες τέτοιες μπούρδες, παραινέσεις που παρ'όλ'αυτά, και μετά από όσα τελικά έγιναν, συνεχίζουν να με κυνηγούν (γιατί νομίζετε ότι τόση ώρα σας αναφέρω την "ιδέα" και την "ιδέα", χωρίς να σας λέω τί είναι;) και μάλλον δεν θα τους ξεφύγω εύκολα.

Όλα ωραία και καλά... μέχρι πριν από κανένα δίμηνο. Πάνω κάτω, την περίοδο που με χάσατε.

Όλες οι διπλωματικές εργασίες έχουν κάποια συγκεκριμένα και κοινά χαρακτηριστικά. Κατ'αρχάς, δεν είναι ούτε διδακτορικά, ούτε μεταπτυχιακά προγράμματα που μπορούν να διαρκέσουν από δύο έως πέντε χρόνια. Από την στιγμή που η διπλωματική ξεκινήσει, θα πρέπει να περατωθεί μέσα σε ένα εξάμηνο, το πολύ έναν χρόνο, καθώς πρέπει να ρυθμιστούν οι ορκωμοσίες, τα μητρώα των τελειοφοίτων, τα πιστοποιητικά που συνοδεύουν τα πτυχία κ.τ.λ. Έτσι, παρ'όλο που εγώ θα μπορούσα να είχα δουλειά για πολύ καιρό, αναγκάστηκα να συμμαζέψω λίγο το υλικό που ο ίδιος είχα απλώσει, να ερευνήσω τα αρχικά του στάδια και να κουμαντάρω έτσι την εργασία μου ώστε να την τελειώσω σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα αλλά και να μπορέσει παράλληλα να μου χρησιμεύσει ως πρώτη ύλη για περεταίρω μεταπτυχιακή έρευνα.

Και τότε άρχισαν τα άσχημα. Μάλλον θα ξέρετε ότι έχει κοπεί πλέον η οποιαδήποτε χρηματοδότηση στο Α.Π.Θ. Δεν ξέρω τί στον διάολο κάνει η Πρυτανεία, η Κοσμητεία, η καθηγητική νομενκλατούρα, η Διεύθυνση. Αλλά, ΓΑΜΩ ΤΟ Δ.Ν.Τ. ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΔΟΣΙΛΟΓΟ ΚΑΡΙΟΛΗ, ΠΟΙΟΣ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΜΙΑΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΚΑΘΑΡΑ ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΗΣ, ΟΤΑΝ ΚΟΒΕΙΣ ΤΗΝ ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ ΠΟΥ ΕΠΙΤΕΛΕΙΤΑΙ ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΙΔΡΥΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ; Έτυχα, που να μην τύχαινα, πάνω στην χρονιά που κόπηκαν τα πάντα. ΤΑ ΠΑΝΤΑ.

Δεν υπάρχει πια συνδρομή σε επιστημονικά περιοδικά και σε προγράμματα άλλων πανεπιστημίων. Δεν υπάρχουν υλικά. Δεν υπάρχει εξοπλισμός. Δεν υπάρχουν πόροι. Δεν υπάρχει τίποτα, πλέον. Μέχρι τις αρχές Μαρτίου έκανα ό,τι μπορούσα με τα ήδη διαθέσιμα. Αλλά εκείνα, αναπόφευκτα, τελείωσαν. Και, αλίμονο, η διπλωματική ήταν ακόμα στα 3/5. Αλλά είπα, ρε γαμιόληδες, δεν θα σας περάσει. Θα ξεσκιστώ, θα μου βγει η πίστη, αλλά θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να ολοκληρώσω την δουλειά μου.

Έτσι, αν και στο Υπουργικό καταστατικό δηλώνεται ρητότατα ότι ένας φοιτητής δεν νοείται να πληρώνει για εργασίες των οποίων την υλική υποδομή καλείται να παρέχει το πανεπιστήμιο (δημόσιο δεν είναι, τρομάρα του;), εγώ έβαλα χρήματα. Και χρόνο. Και κούραση. Ξυπνούσα επί σειρά ημερών 5 και 6 η ώρα τα ξημερώματα για να τραβιέμαι σε σιδηρουργεία εκτός Θεσσαλονίκης, δίνοντας τα μαλλιοκέφαλά μου σε βενζίνες και πέφτοντας μετά με τα μούτρα στην δουλειά μέχρι το απόγευμα. Ο καθηγητής μου έκανε ό,τι μπορούσε για να προμηθευτούμε δομικά υλικά, επικαλούμενος παλιές συμφωνίες και υποχρεώσεις για να γεφυρώσουμε τα αγεφύρωτα. Φίλησα κατουρημένες ποδιές προκειμένου να πρωτοκολλήσω παλιόχαρτα για απλές υπηρεσίες που θα έπρεπε να μου προσφέρει έτσι κι αλλιώς το Α.Π.Θ. και τελικά κατέληξα, αηδιασμένος από την σιχαμένη γραφειοκρατία από την οποία φυσικά δεν ξέφυγε το πανεπιστήμιο, σαν δημόσια υπηρεσία που είναι, να κάνω την δουλειά μου εκτός του campus - με το αζημίωτο βέβαια. Αν μιλήσω και για λοιπά υλικά, εργαλεία, εξοπλισμό κ.λπ., γάμα το. Είδα την άλλη πλευρά του Αριστοτελείου, την πλευρά που μόνο όσοι ανακατεύονται με τα (υποτίθεται) χορηγούμενα κονδύλια βλέπουν. Τη πλευρά για την οποία το 95% των φοιτητών όλων των σχολών της Θεσσαλονίκης έχει, ευτυχώς για εκείνους, παντελή άγνοια. Με την οικονομική μου κατάσταση τραγική και έχοντας εβδομάδες που κοιμόμουν καθημερινά μόνο κάτι τετράωρα, το πολύ πεντάωρα, κατέληξα να βγαίνω μια στο τόσο, ίσα ίσα για να μην μου στρίψει.

Κατέληξα σε αυτό που φοβόμουν, από την αρχή ακόμα που άρχισαν να διαφαίνονται τα εμπόδια στον ορίζοντα: το να μισήσω αυτό που έκανα. Να το μισήσω και να αρχίσω να χωνεύω την ιδέα ότι μπορεί να μην καταφέρω να το ολοκληρώσω. Τζάμπα τόσος χρόνος, τόση δουλειά, τόσο τρέξιμο, τόση αγωνία! Δεν πα να γαμηθεί και η ιδέα μου και όλα! Να τρελαθώ εγώ επειδή οι άλλοι με εμποδίζουν να πραγματοποιήσω αυτό που θέλω; Ας πάει στον διάολο, δεν θα το κάνω! Έλα όμως, που σαν Dimos έχω (βλέπε προφίλ) κι έναν καταραμένο εγωισμό. Και είπα όχι, θα το τελειώσω που να πάρει η ευχή. Ακόμα και αν δεν τηρήσω το χρονοδιάγραμμα του Ο.Β.Ι. Ακόμα κι αν δεν το πατεντάρω, ακόμα και αν δεν δημοσιευτεί σε γερμανικές εισηγήσεις, όπως υπεραισιόδοξα μου είχαν πει διάφορα άτομα που λόγω του κύρους τους με έκαναν να τους πιστέψω, φουσκώνοντάς μου τα μυαλά. Θα το τελειώσω, θα προσπαθήσω με αυτό να προχωρήσω την αναθεματισμένη την επιστήμη μου, θα προσφέρω ό,τι μπορώ να προσφέρω στο κοινωνικό σύνολο, και ας το κάνω και μόνος μου! Γίνομαι κτητικός και σκατόψυχος, ε; Ε λοιπόν, ΝΑΙ. ΓΙΝΟΜΑΙ. Μετά από όσα τράβηξα, δεν θα αφήσω κανέναν να πάρει το παραμικρό credit για την αγωνία που με κατέτρεχε και συνεχίζει να με κατατρέχει.

Φυσικά, κι επειδή ουδέν κακόν αμιγές κι άλλου κακού, στις αρχές του Μάρτη χώρισα κιόλας, οπότε το γλυκό έδεσε. Εντάξει, περιττό να πω ότι η διάθεσή μου πάτωσε πιο πολύ και από τα μαστάρια της Madelein Albright. Το στήριγμα που είχα κι εκεί χάθηκε και απέμεινα να βολοδέρνω ανάμεσα στα μπετά μου. Η συμβουλή των φίλων μου, ανδρών και γυναικών - "βρες κανένα τσαχπίνικο μωρό, get laid big time και όλα θα στρώσουν" - φυσικά έπεσε στο κενό, γιατί πώς να ψάξω για γκομενίτσες όταν ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΩ; Εγώ προλάβαινα ίσα ίσα να κοιμηθώ, πού να έβγαινα και για hunting; Και πριν βιαστείτε να ρωτήσετε αν δεν υπήρχε και κάποια "φίλη" πρόθυμη να με "παρηγορήσει", "φιλικά" πάντα, θα σας πω ότι στην παρούσα φάση ΕΥΤΥΧΩΣ που δεν υπήρχε τέτοια "φίλη". Δεν ήθελα να μου καταστραφεί και άλλο η  ψυχολογία. Κατά τα άλλα, η μπάντα μου είναι στο όριο της διάλυσης, αν και ξαναρχίζει να διαφαίνεται μια επανάκαμψη στη πορεία της, μια έκθεση με σκίτσα που θα στεγαστεί στο Silver Dollar σε μερικές μέρες και που την σιρόπιαζα από τις αρχές του Ιανουαρίου αποτελεί πλέον παρελθόν για μένα γιατί δεν πρόλαβα να ετοιμάσω κάτι ώστε να πάρω μέρος, και το blogging... ε, για αυτό ξέρετε. Πλήρης ξηρασία.

Μετανιώνω για όλα αυτά. Όλα. Αλλά ποιός μπορεί, αλήθεια, να μου προσάψει κάτι; Να με ψέξει; Να με επικρίνει;

Εν πάσει περιπτώσει, δεν έχω κάτι άλλο να πω... προς το παρόν. Το υπόσχομαι, αν μη τι άλλο, στον εαυτό μου και εσάς, να μην ξαναπαρατήσω έτσι το blogging. Όχι από υποχρέωση, κανείς δεν έχει υποχρέωση σε κανέναν. Κι εγώ την ζωή μου έχω κι εσείς γραμμένο με έχετε εκτός της λίγης ώρας που αφιερώνετε για να διαβάσετε κάθε φορά τα κατεβατά μου, πράγμα απολύτως φυσιολογικό και σύνηθες. Απλά πιστεύω πως εδώ έχουμε κάτι, μια επικοινωνία, πείτε το όπως θέλετε, που αξίζει να διασωθεί.

Η σύντομη αναφορά στο Δ.Ν.Τ. δεν είχε σκοπό να λειτουργήσει ως έναυσμα για οχετό κραξίματος εναντίον της Τρόικας. Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουμε όλοι, τα λουζόμαστε όλοι, καταλαβαινόμαστε, ας μην επαναλαμβάνω χιλιοειπωμένα πράγματα. Απλά δεν περίμενα ποτέ, πέρα από την τραγική πτώση του βιοτικού μας επιπέδου και την κατακρεούργηση κάθε ικμάδας αξιοπρέπειας που μας είχε απομείνει, ότι αυτή η κατάσταση θα επηρέαζε και την πορεία προς την γνώση και την ανάπτυξη, πορεία στην οποία πάντα πρωτοστατούσαμε και για πάντα θα πρωτοστατούμε εμείς, τα φυντάνια της κοινωνίας - κάτι το οποίο λέω χωρίς το παραμικρό ίχνος ειρωνείας.

Να ξέρετε κάτι, μπάσταρδοι που μας κλέβετε την ζωή. Θα έρθει η στιγμή για να πληρώσετε. Και όπως και άλλοι δεν λυγίζουν, έτσι κι εγώ δεν θα λυγίσω. Αυτό που έχω να κάνω, θα το κάνω. Και θα το πατεντάρω, και θα το δημοσιεύσω, και θα το δω να εφαρμόζεται στην πράξη. Έστω κι έτσι, με αυτόν τον ασήμαντο τρόπο, με την αξιοποίηση μιας ιδέας, με την περάτωση μιας διπλωματικής, θα σας πολεμήσω, μουνόπανα.

Και ειλικρινά το λέω, αν ξανακούσω κανέναν βουλευτή ή κυβερνητικό εκπρόσωπο ή ακόμα και δημοσιοκάφρο να παραπονιέται που οι Έλληνες φοιτητές και ιδίως οι μελλοντικοί επιστήμονες προτιμούν να φεύγουν στο εξωτερικό για μεταπτυχιακές σπουδές και ίσως και για να ψάξουν την απαρχή της επαγγελματικής τους σταδιοδρομίας, αντί "να προτιμήσουν να κάτσουν εδώ, στην χώρα τους, για να βοηθήσουν στην ανάκαμψή της", όπως άκουσα πρόσφατα να λέγεται, θα πετάξω την οθόνη μου από το παράθυρο και θα ανέβω στον Χορτιάτη να ζήσω με τις αρκούδες. Δηλαδή, τί θέλετε να κάνουμε, ζώα; Μετά από όσα περάσαμε, ειδικά εμείς που προσπαθήσαμε να προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα, νομίζετε ότι θα μείνουμε κιόλας; Γιατί; Για να θαφτεί κάθε μας προσπάθεια; Για να ξεσκιστούμε να πετύχουμε κάτι που θα χαθεί τελικά στα γρανάζια της γραφειοκρατίας ή σε κάποιες βαθιές τσέπες; Για να δούμε τις αφεντομουτσουνάρες σας να μας χαμογελούν ψεύτικα σε 5, 10, 15 χρόνια που θα μας έχετε ανάγκη; Αμ δεν σφάξανε, σιχαμένοι φασίστες. Μπορούμε να βοηθήσουμε και από το εξωτερικό στην τόσο πολύτιμή σας "ανάκαμψη", αρκεί να μην βάζετε τα βρωμόχερά σας στην μέση.

Υ.Γ. Αφήνω στην διακριτική σας ευχέρεια την αποκρυπτογράφηση των νοημάτων της ιστοριούλας με τον Μίλτο. Θα τα ξαναπούμε (ελπίζω) σύντομα, τρελιάρηδες αναγνώστες και καυτές αναγνώστριες. Να περνάτε καλά.