Εδώ ο κόσμος καίγεται και το παπάρι χτενίζεται

Ο συμπαθής όσο και φαρμακόγλωσσος Tus περιγράφει πολύ γλαφυρά το τί ακριβώς γεννάει στο κοινό αίσθημα η παντελής έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα (όπου πραγματικότητα βλέπε φτώχεια, εξαθλίωση, ανεργία, μηδενική μελλοντική προοπτική σε κάθε τομέα, πολιτική αστάθεια και γαμωτοκεφαλισμός) της ζωής που έκανε και κατά τα φαινόμενα συνεχίζει να κάνει η γνωστή ξανθόψειρα και με υπερβολή εστεμμένη ως εθνική pornstar Τζούλια, που επειδή γύρισε δύο (μετριότατες, θα έλεγα) τσόντες, την είδε και πρωταγωνίστρια των Brazzers και περιφέρει μέσα στα μούτρα μας τα παραφουσκωμένα λεμφατικά της στήθη μουσκεμένα με ακριβή Dom Pérignon. Παρομοίως, το άκουσμα και μόνο των γεγονότων που εκτυλίχθηκαν τις τελευταίες μέρες στην Αθήνα και, πολύ περισσότερο, την Θεσσαλονίκη, προκαλούν τον συνειδητό σχηματισμό (και μάλιστα με μεγάάάάάάάάάάάάάάλη γραμματοσειρά) των εξής απλών, καθημερινών, αυθεντικότατων φράσεων:

ΔΕΝ ΠΑΜΕ ΚΑΛΑ, ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ. ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΛΑ.

Ας μην αναφερθούμε στο τί συνέβη χτες στην Αθήνα. Ήταν κάτι μεμονωμένα, άκυρα επεισόδια - για τα οποία άλλωστε μόλις που έγινε λόγος σε μερικές πρωινές εκπομπές, που κι αυτές άντε να μην πω με τί τόνο και με τί μαλακισμένο υφάκι δημαγωγούν, θεμουσχώραμ' που έλεγε και η γιαγιά μου. Ας επικεντρωθούμε, τουναντίον, στο τί συνέβη την Τρίτη 26/04 στην Θεσσαλονίκη, καθώς και την προϊστορία των συμβάντων αυτών.

Ήδη από την Μεγάλη Εβδομάδα (με επιφύλαξη λέγοντάς το, αλλά ίσως και νωρίτερα) ήταν καθημερινό σχεδόν φαινόμενο στην Θεσσαλονίκη να κλείνουν τμήματα της Αγ. Δημητρίου και της Εγνατίας, τις απογευματινές περίπου ώρες, προκειμένου να λαμβάνουν χώρα συγκεντρώσεις και πορείες διαμαρτυρίας οπαδών της ομάδας του Ηρακλή για την τραγική πορεία της Κ.Α.Ε., αλλά και πολύ περισσότερο, για την πτώση στην Β' Εθνική της Π.Α.Ε. (οι ιθύνοντες του συλλόγου κατέθεσαν αυτές τις μέρες έφεση στην Επιτροπή Αδειοδότησης της Ε.Π.Ο., αλλά δεν φαίνεται στον ορίζοντα κάποιο θετικό για τον Γηραιό αποτέλεσμα). Οι κινήσεις αυτές συνεχίζονταν σχεδόν ανεμπόδιστες (που και που καιγόταν κανένας κάδος, πετιόταν καμιά κροτίδα, συνηθισμένα πράγματα), μέχρι που τα πράγματα εκτραχύνθηκαν την Τρίτη που μας πέρασε, αφού αργά το απόγευμα μαζεύτηκαν στην πλατεία της Καμάρας καμιά κατοσταριά κρανοφόρα άτομα (Π.Α.Ο.Κ.ια, ως επί το πλείστον, ίσως και όλοι) και άρχιζαν να φωνάζουν συνθήματα κατά των ήδη συγκεντρωμένων Ηρακλειδέων. Την ίδια ώρα, άλλοι μάζευαν καδρόνια και πέτρες και να τα εκσφενδόνιζαν προς τους δεύτερους. Εκείνοι, άλλοι κάφροι και του λόγου τους, δεν κοίταξαν να ηρεμήσουν τα πνεύματα και να απομακρύνουν, έστω και κακήν κακώς, τους κρανοφόρους και τελικά, πριν περάσει πολύ ώρα, γινόταν στο κέντρο της Θεσσαλονίκης της πουτάνας. Ξυλίκι, σπασμένες βιτρίνες, κάδοι που φλέγονταν, κλειστοί δρόμοι, μανία, μίσος, παράνοια. Για τους μπάτσους μην μιλήσω, έφτασαν ως συνήθως κατόπιν εορτής και δεν έκαναν τίποτα - φαίνεται πως το χοιρινό τους είχε κάτσει άσχημα στο στομάχι και τους βάραινε, αλλά για να πούμε και την αλήθεια, κι εγώ άμα κανιβάλιζα βαρύ θα μου έπεφτε. Τα επεισόδια τελικά δεν άργησαν πολύ να τελειώσουν, αλλά ήταν αρκετά σφοδρά για να δυσλειτουργήσει για μία ακόμα φορά οποιαδήποτε διαδικασία της πόλης από την πλατεία Ναυαρίνου ως την οδό Ιασωνίδου και ακόμα παραπέρα. Για να πάρετε μια γεύση, ορίστε ένα απόσπασμα από το τέλος περίπου του χαμού:

Μετά από όλον αυτόν τον πρόλογο, μάλλον θα καταλάβατε στο πού θέλω να καταλήξω.

ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ. ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΑΣ. ΤΟΣΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. ΕΧΕΤΕ ΤΟΣΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ, ΝΑ ΧΤΥΠΗΘΕΙΣ, ΝΑ ΕΡΘΕΙΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ. ΤΟΣΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΛΕΨΕΙΣ, ΝΑ ΠΟΝΕΣΕΙΣ, ΝΑ ΚΛΑΨΕΙΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΘΡΙΑΜΒΕΥΣΕΙΣ. ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑ ΓΕΝΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ  ΚΡΑΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΜΕΡΙΚΑ ΚΑΘΙΚΙΑ ΠΟΥ ΣΚΟΠΕΥΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΚΛΕΨΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΕΡΑ ΠΟΥ ΑΝΑΠΝΕΟΥΜΕ. ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΓΙΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ, ΓΙΑ ΣΟΒΑΡΕΣ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙΣ, ΓΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΧΥΣΟΥΜΕ ΙΔΡΩΤΑ ΚΑΙ ΑΙΜΑ, ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΥΡΜΗΓΚΙΑΣΟΥΜΕ ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΥΠΟΚΙΝΟΥΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΜΕΡΙΚΟΥΣ ΕΞΥΠΝΑΚΗΔΕΣ ΚΑΙ ΔΥΣΩΔΕΙΣ ΓΑΜΩΣΠΙΤΟΥΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ...

Ε ΛΟΙΠΟΝ, ΕΣΕΙΣ ΔΕΝ ΕΠΙΛΕΓΕΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ. ΑΝΤ'ΑΥΤΟΥ, ΕΠΙΛΕΓΕΤΕ ΝΑ ΣΥΡΕΤΕ ΠΟΡΕΙΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΛΑΚΩΘΕΙΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΟΤΙ ΠΕΦΤΕΙ Ο ΗΡΑΚΛΗΣ Ή ΓΙΑ ΤΟ ΟΤΙ Ο Π.Α.Ο.Κ. ΦΑΓΩΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΑ ΧΡΕΗ ΤΟΥ Ή ΓΙΑ ΤΟ ΟΤΙ Ο ΑΡΗΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΕΚΤΟΣ ΕΚΕΙΝΟΥ ΤΗΣ ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ Ή ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΛΑΜΟΓΙΟ, Ο ΒΑΖΕΛΟΣ Ή Ο ΓΑΥΡΟΣ.

Ε, ΣΤ'ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ! (ή στις ωοθήκες μας, όσων αφορά τις sexy αγανακτισμένες αναγνώστριες)

ΑΣΧΟΛΗΘΕΙΤΕ ΛΙΓΟ ΜΕ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ, ΖΩΑ!

Ρε καταλαβαίνουμε τί συμβαίνει εδώ;! Το νιώθουμε;! Άρτος και θεάματα γαμώ την Πομπηίο και όλο του το σόι! ΑΡΤΟΣ ΚΑΙ ΘΕΑΜΑΤΑ! Κάθε φορά που ένα κράτος περνάει από το καθεστώς της δικτατορίας, ο εκάστοτε τύραννος ΕΥΝΟΕΙ κι ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ την διαδικασία του αποκοιμίζειν και αποχαυνώνειν τον κοινό νου, την πολιτική λογική, την κάθε διάθεση για σκέψη και δράση, ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΩΝΤΑΣ προς αυτήν την κατεύθυνση κάθε μέσο μαζικού επηρεασμού συνειδήσεων.  Τα ομαδικά αθλήματα αποδεικνύονται τρόπον τινά ιδανικά εργαλεία στα χέρια του κάθε δοσίλογου, ειδικά με την ισχυροποίηση του οπαδικού κινήματος. Και τί καλύτερο για να εξυπηρετηθεί αυτός ο σκοπός, από το λαοφιλέστερο των παραπάνω αθλημάτων, το ποδόσφαιρο;

Make no mistake, αγαπητοί/ές. Η Nationalmanschaft γαμούσε κι έδερνε επί Hitler και οι Γερμανοί ήταν φανατισμένοι όσο ποτέ. Ο Franco έριχνε αμύθητα ποσά στην Real και ακόμα περισσότερα στην προπαγάνδα πειθούς του κόσμου που έμενε στην ισπανική πρωτεύουσα ότι το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να υποστηρίζουν την ομάδα του "λατρευτού τους caudillo". Ο Παπαδόπουλος φρόντισε να κάνει τα αδύνατα δυνατά για την προώθηση του Παναθηναϊκού στο τότε Κύπελλο Πρωταθλητριών, άσχετο αν η ομάδα του Δομάζου έφτασε τελικά στον τελικό με την αξία της. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται κι εμείς δεν το παίρνουμε χαμπάρι.

Δεν λέω να ασχολούμαστε μόνο με την κρίση και την γενική δυστυχία μας. Σαφώς και όχι, στην τελική επιβάλλεται να είμαστε αισιόδοξοι. Ούτε λέω να μην ασχολούμαστε σε οπαδικό επίπεδο με το ποδόσφαιρο ή οποιοδήποτε άλλο άθλημα. Εγώ ο ίδιος συνεχίζω να πηγαίνω στο γήπεδο για να υποστηρίξω την ομάδα μου (οι γνωρίζοντες/ουσες με προσωπικά ξέρουν ποιά είναι, άλλωστε δεν το κρύβω) αν και αυτό που βλέπω δεν είναι παρά κλωτσοπατινάδα και η κατάσταση στις κερκίδες κάνει ακόμα πιο ελεεινή την όλη φάση - μάλιστα, τώρα στα play offs σκοπεύω να μην χάσω match για match. Επιπλέον, γράφω μια στο τόσο κι εδώ. Αλλά είναι μόνο μια ενασχόληση. Μια υγιής ενασχόληση, μια διασκέδαση μπορείτε να πείτε, που δεν τρώει από τον εβδομαδιαίο χρόνο μου παρά μόνο ενενήντα λεπτά για τον αγώνα και λίγες ώρες για όόόόόόλες τις αθλητικές συζητήσεις που υπάρχει περίπτωση να κάνω με τους φίλους και γνωστούς μου. ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ. ΤΕΛΟΣ. ΕΙΝΑΙ ΑΡΡΩΣΤΟ να φανατίζεσαι και να κάνεις πορείες, να πλακώνεσαι, να τα γαμάς όλα για την ομάδα σου ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ.

Και μην ακούσω τίποτα του τύπου "το να είσαι οπαδός της τάδε ομάδας είναι θέμα ιδεολογίας" γιατί θα ξεράσω. Ο σοσιαλισμός είναι ιδεολογία. Ο αναρχισμός ειναι ιδεολογία. Ο διαλεκτικός υλισμός είναι φιλοσοφία που οδηγεί στην ιδεολογία. Ο εθνικισμός είναι ιδεολογία. Ακόμα και ο φασισμός είναι ιδεολογία, άσχετα με το γεγονός ότι αν τον ασπάζεται κάποιος είναι ένα υπανθρώπινο και ανώμαλο καθίκι. ΤΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΟΠΑΔΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ. Είσαι οπαδός της τάδε ομάδας γιατί ήταν και ο μπαμπάς σου, ο μεγαλύτερος αδερφός σου ή οι φίλοι σου. Και αυτό να μην συμβαίνει, μπορεί να επέλεξες την ομάδα που επέλεξες απλά και μόνο γιατί σου άρεσε ο τρόπος που έπαιζε, η ιστορία της, οι επιτυχίες της, οι παίχτες της, οι προοπτικές της ή απλά γιατί έτσι γούσταρες. Για αυτούς τους λόγους - και μόνο. Τώρα το αν κάποιοι no lifers καίνε τα μυαλά τους, τα κορμιά τους και τις ζωές τους με μοναδικό γνώμονα το να αποκτήσουν κοινωνική υπόσταση μέσα από τα βρισίδια και τα μπάχαλα στον αγωνιστικό χώρο, στο όνομα πάντα της ομαδάρας τους, τότε συγγνώμη, αλλά δεν είναι ιδεολόγοι. Είναι ηλίθιοι και κακομοίρηδες.

Από το κράξιμο φυσικά εξαιρούνται οι ειλικρινείς οπαδοί - φίλαθλοι που δίνουν από το υστέρημά τους για να αγοράσουν ένα εισιτήριο, περνάνε σχεδόν κάθε Κυριακή τους μέσα στο εκδρομικό λεωφορείο για να πάνε να υποστηρίξουν τον σύλλογο της καρδιάς τους που παίζει στην Άνω Διαολουμάνα και ρίχνουν κι ένα "άει γαμήσου" στις κερκίδες. Ακόμα και αυτοί όμως, οι ελάχιστοι πλέον, δεν είναι "ιδεολόγοι οπαδοί", ούτε ονομάζουν τους εαυτούς τους ως τέτοιους και οπωσδήποτε δεν βάζουν την ομάδα τους πάω από τις οικογένειές ή την ζωή τους! Μα είμαστε καλά;! Το ποδόσφαιρο και το κάθε άθλημα, εκτός από το ότι υποτίθεται πως προάγει τον πολιτισμό, την ευγενή άμιλλα και την εκγύμναση προκειμένου να γίνει κοινό βίωμα το, τόσο κακοποιημένο, ρητό "νους υγιής εν σώματι υγιεί", αποτελεί, πάνω από όλα, κι ένα είδος διασκέδασης! Δεν γίνεσαι ιδεολόγος ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΡΕΙ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ με κάτι που υπάρχει πρωτίστως για να σε διασκεδάζει! Σαν να λέμε ότι σε 100 χρόνια από τώρα θα κονταροχτυπιέται για την κυβερνητική ηγεσία της Ιαπωνίας το κόμμα PlayStation 12 εναντίον του κόμματος XBOX 7500! Συνέλθετε, ρε!

Το κείμενο λοξοδρόμησε τώρα προς το τέλος επικεντρώνοντας τα βέλη του στην υποκρισία που διαπνέει τα τελευταία χρόνια το φερόμενο ως οπαδικό κίνημα. Δεν χρειάζεται να γράψω κάτι παραπάνω εδώ, άλλωστε άμα αρχίσω να λέω για την παρασκηνιακή, συνδεσμιτική, συλλογική, μαφιόζικη βρωμιά του ελληνικού (και όχι μόνο) πρωταθλήματος, θα χρειαστώ τέσσερα blogs - πιστέψτε, ξέρω εκ των έσω κάποια πράγματα και άμα ανοίξω το στόμα μου, μετά δεν θα τους ξεπλένει μερικούς μερικούς ούτε ο Αλιάκμονας. Ωστόσο, η λοξοδρόμηση αυτή εξυπηρέτησε τον σκοπό της, το να καταδείξει δηλαδή ποιό τελικά μερίδιο της ζωής μας αξίζει να επενδύουμε για μια ασπρόμαυρη, πορτοκαλί ή λευκή μπάλα. Και πόσο μάλλον τώρα, όταν βλέπουμε ότι η ενέργεια, η οργή, η όρεξη και η διάνοια συνομίληκών μου και όχι μόνο ανθρώπων διοχετεύεται στο να τα σπάνε επειδή ένας Ηρακλής πέφτει στην Β' Εθνική ή ένας Π.Α.Ο.Κ. σφάζεται από την διαιτησία και όχι στο να σηκώνουν κεφάλι απέναντι στο κάθε λαμόγιο που θα τους υποχρεώσει να ζουν με μισθό πείνας μέχρι να πάρουν σύνταξη στα 85 και να πεθάνουν δύο χρόνια μετά από τις στερήσεις. Είναι θέμα προτεραιτήτων ρε γαμώτο, πώς να το κάνουμε. Προτεραιοτήτων, κοινής λογικής κι ενός δικαίου αισθήματος εγωισμού. Απέναντι σε κάθε είδους αποχαύνωση, απέναντι στην μαζική οχλαγωγία, πρέπει να αντιπαραβάλλεται η ορθή σκέψη, τόσο σε ατομικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Αλλιώς... χαθήκαμε.

Υ.Γ.1. Το ξέρω ότι θα με διαβάσουν και μερικοί ορκισμένοι/φανατικοί/πωρωμένοι οπαδοί, από φιλικά αθλητικά blogs και μη. Αν καταλάβατε τί θέλω να πω, το νόημα όσων γράφω, το οποίο είναι σαφέστατα ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ και ΠΟΛΙΤΙΚΟ και μόνο επιδερμικά οπαδικό και αθλητικό, τότε το δίχως άλλο θα συμφωνήσετε μαζί μου. Αν πάλι δεν καταλάβατε Χριστό, στραβώσατε γιατί δεν μπορεί να πήξει το μυαλό στο κεφάλι σας και αρχίσετε βρισίδια, trollαρίσματα, spamίδια  και λοιπές ηλιθιότητες, τότε πραγματικά σας λυπάμαι κι εκ των προτέρων σας λέω ότι δεν θα με νοιάξει περισσότερο από το αν κατούρησε ο σκύλος του γείτονα σε ένα πάρκο στην Καλλιθέα. Να'μαστε 'ξηγημένοι.

Υ.Γ.2. Κι ένα δωράκι για να ξυπνήσουμε λίγο. Το video clip είναι λίγο off, αλλά οι στίχοι είναι ταμάμ. Κι έπειτα είναι Megadeth, και οι Megadeth ταιριάζουν πάντα με τα πάντα. 

You take a mortal man

and put him in control.
Watch him become a god,

watch peoples heads a'roll.
A'roll, a'roll...

 Just like the Pied Piper,

led rats through the streets...
We dance like marionettes,

swaying to the Symphony of Destruction.

Acting like a robot...

its metal brain corrodes.
You try to take its pulse

before the head explodes.
Explodes, explodes...
 

Just like the Pied Piper,

led rats through the streets...
We dance like marionettes,

swaying to the Symphony... of Destruction.

 

The earth starts to rumble,

world powers fall.
A'warring for the heavens, 

a peaceful man stands tall.
Tall, tall...

Just like the Pied Piper,

led rats through the streets...
We dance like marionettes,

swaying to the Symphony... of Destruction.