Παράδεισος

Καθόμασταν ξαπλωμένοι, σφιχταγκαλιασμένοι, ανασαίνοντας βαριά. Γύρω μας ένα μικρό χάος από ανάκατα σεντόνια, αποτέλεσμα του πρότερου παροξυσμού μας. Η ένταση δεν είχε φύγει ακόμα από τα κορμιά μας, ο νους μας δεν είχε ακόμα ξεθολώσει. Εκείνη είχε κουβαριαστεί μέσα στην αγκαλιά μου. Το σγουρά, πυροκόκκινα μαλλιά της ανακατεύονταν και μπλέκονταν κάτω από το πηγούνι μου. Tο όμορφο, σφιχτό κορμί της κολλούσε πάνω μου. Ένιωθα τον ιδρώτα της, αισθανόμουν τον σφυγμό της, άκουγα το ολοένα και πιο σιγανό λαχάνιασμά της, ανάσαινα βαθιά την οσμή της, το στόμα μου είχε ακόμα την γεύση από τους χυμούς της και το φιλί που της είχα μόλις δώσει. Ήθελα να αισθάνομαι όλα αυτά τα ερεθίσματα στον μέγιστο βαθμό, έτσι είχα κλειστά τα μάτια μου, προτιμώντας να ξεκουράσω την όρασή μου και να διατηρώ σε εγρήγορση τις υπόλοιπες αισθήσεις μου.

Παρ'όλ'αυτά, πού και πού άνοιγα τα βλέφαρά μου, ρίχνοντάς της μια κλεφτή ματιά. Σε μία από αυτές τις φάσεις, την έπιασα να με κοιτάζει κι εκείνη. Τα μάτια της ήταν καταπράσινα αλλά μέσα στο βραδινό ημίφως της κρεβατοκάμαρας φάνταζαν σκοτεινά και βαθιά σαν τον βυθό της θάλασσας - πανέμορφα, είτε έτσι είτε αλλιώς. Η μύτη της, καλοφτιαγμένη, μικρούλα, παλλόταν. Το στόμα της ήταν μισάνοιχτο, σαν να ήθελε να πει κάτι, αλλά δίσταζε. Τα χείλη της, λεπτά και υγρά, ήταν αναμμένα και κατακόκκινα.

Έσκυψα και την φίλησα βαθιά, παρατεταμένα, με τις γλώσσες μας να έχουν γίνει ένα. Ήταν μια κίνηση αυτονόητη, όσο αυτονόητη είναι η αναπνοή. Πώς θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά όταν είχα ένα τέτοιο πλάσμα στην αγκαλιά μου; Αισθανόμουν ο πιο τυχερός άντρας του κόσμου. Το φιλί μας κράτησε ώρα πολλή... αρκετή ώστε να αρχίσω να φουντώνω και πάλι, αν και δεν είχε περάσει πολλή ώρα από τότε που είχαμε τελειώσει... Το κατάλαβε κι εκείνη, και αφού της έδωσα ένα τελευταίο μικρό δάγκωμα στα χείλη της κι εκείνη ένα απαλό χάδι χαμηλά στην κοιλιά μου, μου είπε, με μισόκλειστα βλέφαρα, βαριανασαίνοντας στο πρόσωπο μου, χαμένη στην παραίσθηση της στιγμής, "ξέρεις", με φωνή βραχνή, "αισθάνομαι λες και είμαι στον παράδεισο".

Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω αυτήν την στιγμή.

Έχουν περάσει σχεδόν δυό χρόνια από αυτή την εκστατική εμπειρία και κάτι παραπάνω από ένα από τότε που οι δρόμοι μας χώρισαν. Με πολύ έντονο και άσχημο τρόπο θα έλεγα. Έκτοτε έχουν περάσει από την ζωή μου  άλλες 3 - 4 γυναίκες, όλες διαφορετικές, όλες μοναδικές... έτσι κι αλλιώς καμία γυναίκα δεν μοιάζει ποτέ με την άλλη. Η καθεμιά τους μου άφησε κάτι, παίρνοντάς μου πολλά περισσότερα, όπως άλλωστε και εκείνη, όπως και οι προγενέστερές της.

Δεν θα πω ψέματα. Έχω νιώσει κι έχω περάσει εντονότερα και περισσότερα με άλλες παρά με εκείνη. Εξάλλου, μπορεί να ήμουν μαζί της ένα διόλου ευκαταφρόνητο 7μηνο, αλλά έχω κάνει και (πολύ) μεγαλύτερες σχέσεις... αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αναιρείται η ξεχωριστή δύναμη μεμονωμένων στιγμών. Στιγμών που μπορεί κάποιος να μην της έχει νιώσει κατά την διάρκεια μιας επί μακρών παραμονής μαζί με μια γυναίκα, αλλά να του τις χαρίσει μέσα σε μια νύχτα μια καυτή και άγρια θηλυκή ύπαρξη. Έτσι κι αυτή η στιγμή, αυτή η κουβέντα, αυτή η οπτασία, θα μείνει για πάντα χαραγμένη μέσα μου. "Ξέρεις, αισθάνομαι λες και είμαι στον παράδεισο". Κατά κάποιον τρόπο, είμαι σίγουρος, είμαι βέβαιος ότι το πίστευε. Εκείνη την στιγμή, μαζί μου, εν μέσω της ονειρικής, θολής, μεθοργασμικής νιρβάνας που είχαμε περιέλθει, εκείνη βρισκόταν πραγματικά στον παράδεισο.

Είχα βγει τις προάλλες το βράδυ μια τσάρκα με ένα κολλητάρι από τα παλιά. Αποφασίσαμε να ξελαμπικάρουμε λίγο πηγαίνοντας για μια χαλαρή μπύρα σε καταχωνιασμένη, ημιφωτισμένη αλλά cult τσέχικη μπυραρία, ποτισμένη από την μυρωδιά του παλιού καπνισμένου βαρελιού και τον απόηχο των διονυσιακών κραυγών του Morrison. Κι εκεί, πίνοντας και πίνοντας, αρχίσαμε να ανασέρνουμε από την μνήμη μας τέτοιες φάσεις, σαν κι αυτή που προανέφερα. Παλιές γκόμενες αλλά και πιο πρόσφατες, όμορφες αναμνήσεις, περασμένες συναισθήσεις... πραγματικά, η τελείως στερεοτυπική αντρική εικόνα των δύο φίλων που τα πίνουν και τα λένε. Στερεοτυπική, αλλά τόσο ανεκτίμητη σε όσους είναι αρκετά τυχεροί, όπως εγώ, ώστε να έχουν καλούς φίλους που θα μοιράζονται μαζί τους τέτοιες στιγμές.

Μετά από κάμποση ώρα πέρασε και μας πήρε ένας τρίτος φίλος με το αμάξι του. Είχαμε όρεξη να ρεμβάσουμε και αποφασίσαμε να ανεβούμε ψηλά, πάνω στο παρατηρητήριο του Σέιχ Σου. Από εκεί η θέα της Θεσσαλονίκης είναι εκπληκτική... όλη η πόλη ήταν στο πιάτο μας, φωτεινή, λαμπερή, ζωντανή. Εξίσου εκπληκτική ήταν και η αστροσκεπή από πάνω μας, αφού παρά το τσουχτερό κρύο και την αστική φωτορύπανση, η βουνίσια ατμόσφαιρα έτυχε εκείνο το βράδυ να είναι διαυγέστατη και ιδανική για να μας επιτρέψει να χαθούμε στην πανέμορφη εικόνα του ουρανού.

Οι φίλοι μου έσπαζαν πλάκα με κάτι, δεν είχα αντιληφθεί με τί. Ωστόσο, εγώ ήμουν σιωπηλός, χαμένος στις σκέψεις μου. Αυτή η ανάμνηση δεν έλεγε να μου φύγει. Μέσα στο σκοτάδι, κάτω από τα αστέρια, στην στέψη της πόλης, κι εγώ σκεφτόμουν τα λόγια και την αίσθηση μιας γυναίκας... "Αισθάνομαι λες και είμαι στον παράδεισο". Ναι, το ήξερα ότι είχε πράγματι αισθανθεί έτσι. Το ήξερα και τότε. Και το ήξερα γιατί το είχα αισθανθεί κι εγώ.

Έχουν περάσει λίγα μερόνυχτα από την νυχτερινή μας ανάβαση στο παρατηρητήριο κι όμως συχνά η ανάμνηση εκείνη επανέρχεται στον νου μου. Γιατί άραγε; Μήπως κάποιος, κάπου, θέλει να μου πει κάτι; Και τί είναι αυτό;

Δεν ξέρω. Όπως η συντριπτική πλειοψηφία των αντρών, αφιερώνω ένα τεράστιο μέρος από τις σκέψεις και την ζωή μου γενικά, στις γυναίκες - είτε είμαι με κάποια, είτε όχι. Αλλά δεν μπορεί να είναι μόνο αυτό. Είναι κάτι πολύ περισσότερο. Ίσως να έχει να κάνει κυρίως με την ευτυχία, την ευτυχία στην ζωή. Η ευτυχία δεν προέρχεται μαθηματικά και μεμονωμένα ούτε από τα χρήματα και τα υλικά αγαθά, ούτε από τις επιτυχίες με το άλλο φύλο, ούτε με την εργασία, ούτε ακόμα και με καθ'αυτή την ειρήνη, την υγεία και την ελευθερία. Όλα αυτά είναι ζωτικά και απολύτως απαραίτητα, αλλά είναι μόνο τα μέσα. Τα μέσα για να κατακτήσει κάποιος την ευτυχία. Και μπορεί σαν άνθρωποι να είμαστε μονίμως ανικανοποίητοι, να δημιουργούμε συνεχώς νέες ανάγκες, να εφευρίσκουμε τρόπους να χαλιόμαστε και λόγους να παραπονιόμαστε, αλλά πάντα μέσα σε όλα ξεχωρίζουν κάποιες στιγμές καθαρής ηδονής σε όλα τα επίπεδα, ψυχικό, πνευματικό, νοητικό, σωματικό.

Ένα φιλί. Η στιγμή του οργασμού. Το γέλιο ενός παιδιού. Η αγκαλιά της μάνας. Η καφρίλα του φίλου ή της φίλης. Η πρώτη φορά που δοκιμάζεται κάτι. Το ευχάριστο πρωινό ξύπνημα ακούγοντας ένα γλυκόλαλο αηδόνι. Το γάβγισμα του αγαπημένου κατοικίδιου σκύλου. Όλα αυτά περικλείουν πυρήνες ευτυχίας, που είτε την αισθανόμαστε στη συνολική της έκταση, είτε την κρύβουμε ένοχα πίσω από προκαταλήψεις και ταμπού που κάνουν την ζωή μας ένα άχαρο, δυσκίνητο και μηχανιστικό συνονθύλευμα από "δεν" και "πρέπει". Μήπως σε όλες αυτές τις στιγμές δεν κρύβεται ο παράδεισος; Ένας παράδεισος ατομικός, προσωπικός, και για αυτό πολλαπλάσια έντονος, πολλαπλάσια ζηλευτός, πολλαπλάσια πολύτιμος;

Είναι θέμα συνειδητοποίησης. Ο παράδεισος είναι μέσα μας, κρυμμένος σαν αστραφτερό διαμάντι στις πιο ασήμαντες και ταυτόχρονα σημαντικές στιγμές των ζωών μας. Και το λέω αυτό χωρίς ίχνος διδακτισμού ή ηθικολογισμού. Πώς θα μπορούσε κάποιος που είναι ακόμα στην αρχή της ενήλικης ζωής του να είναι διδακτικός και ηθικολόγος; Απλά, αν σκεφτεί κανείς πόση δυστυχία, πόσος πόνος, πόση απώλεια, πόση φτώχεια, πόσος θάνατος υπάρχουν ανάμεσα στους ανθρώπους, δεν μπορεί παρά να αναζητήσει ψήγματα του παραδείσου και στο τίποτα. Και να τα αναζητήσει τώρα. Αυτήν την στιγμή. Και την επόμενη. Και την επόμενη...

Ο παράδεισος δεν είναι κάτι υπερβατικό, τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που εννοείται από διάφορους, ας μην πούμε ποιούς - καταλαβαινόμαστε. Ούτε έχει νόημα να αναρωτιόμαστε αν υφίσταται σαν μέρος ή σαν υπαρξιακή κατάσταση  και αν θα πάμε εκεί με το που αφήσουμε για πάντα αυτόν τον κόσμο. Άλλωστε, όταν θα έρθει εκείνη η ώρα, ό,τι είναι να μας βρει, θα μας βρει... Πέρα και πάνω από κάθε ελπίδα για μεταθανάτια ζωή και ύπαρξη, εκτός κάθε ορίου και στεγανού, ο παράδεισος είναι εδώ. Μαζί μας. Μέσα μας. Γύρω μας. Κοιτάξτε τον εαυτό σας στον καθρέφτη και πείτε, εννοώντας το: "Ζω. Πιστεύω στον εαυτό μου. Αισθάνομαι τον κόσμο. Και είμαι ευτυχισμένος". Αυτό θα προσπαθήσω να κάνω κι εγώ. Κι ελπίζω να το πιστέψω.