Παραβολή

Οφείλω πάντως να του παραδεχτώ κάτι του Γιώργου Αλκαίου. Μπορεί το τραγούδι του να είναι επιεικώς αδιάφορο, για να μην πω κάτι άλλο (άσχετο αν λόγω της υπερ - υπερ - υπερέκθεσής μας σε αυτό θα το συνηθίσουμε και θα το χορεύουμε όλοι στα καλοκαιρινά clubs, εδώ ακόμα και με την απονενοημένη "μπαλάντα" - ουρλιαχτό της Βίσση το είχαμε κάνει) και να ομοιάζει ύποπτα με παλιότερο τραγούδι του Νταλάρα (έχει βουίξει ο κόσμος, ακούστε εδώ), μπορεί η φωνή του να είναι λίγη έως ανύπαρκτη, αλλά αν μη τι άλλο ο άνθρωπος είναι χαμηλών τόνων. Ούτε πρωθύστερες θριαμβολογίες και διθύραμβοι, ούτε συνεπακόλουθη ελεύθερη και ανώμαλη πτώση. Βγήκε, είπε ότι θα χτυπήσει θέση μέσα στην πρώτη δεκάδα, το έκανε και γειά σας. Άλλες χρονιές γινόταν της πουτάνας από υπερφίαλες δηλώσεις περί αδιαφιλονίκητου φαβορί, σίγουρης πρωτιάς, νίκης από τα αποδυτήρια και λοιπά και λοιπά και λοιπά και τρώγαμε τελικά τα μούτρα μας. Φέτος η κατάσταση εξομαλύνθηκε, πράγματι...

Περιττό να πω ότι θεωρώ την Eurovision ένα κιτς πανηγυράκι για να έχουν κάτι να ασχολούνται τα διεθνή - συμπεριλαμβανομένων προφανώς και των ελληνικών - tabloids και κουτσομπολίστικα talk shows. Θα μου πείτε, εγώ γιατί κάθομαι και τη σχολιάζω αφού το παίζω τόσο ανώτερος και κουλτουρόκαφρος; Δεν είναι εκεί το θέμα. Όπως και κάθε χρόνο, το μυαλό μας πιπιλίζεται τόσο πολύ από ΟΛΕΣ τις πηγές οπτικοακουστικής ενημέρωσης και/ή ψυχαγωγίας - σχετικά με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια για τον αμουσικό αυτό διαγωνισμό -, που στο τέλος όλο και κάτι θα πούμε περί αυτού. Όλοι, μηδενός εξαιρουμένου. Το ζήτημα είναι, όμως, να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Γιατί κακά τα ψέματα, η όλη ιστορία είναι ένα βραδυφλεγές φιάσκο. Τα τραγούδια είναι, στο μεγαλύτερο τους ποσοστό, επιπέδου νηπιαγωγείου. Τόσο στιχουργικά και μουσικά, όσο κι ερμηνευτικά. Επιπλέον, αρκετά είναι ΤΟΣΟ ΜΑ ΤΟΣΟ αντιγραφές παλιότερων σουξέ των '80s, των '90s, ακόμα και των '00s, που όταν τα ακούς δεν πιστεύεις στα αυτιά σου για την εκάστοτε κλεψιτυπία κι έλλειψη έμπνευσης. Τέλος, η περίφημη ιδέα και το βαθύτερο ιδανικό πίσω από το γενικότερο concept του διαγωνισμού της Eurovision (το οποίο είναι στην ουσία η σύσφιγξη των δεσμών φιλίας κι ευγενούς άμιλλας μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών μέσω της μουσικής και των καλλιτεχνικών δρωμένων γενικότερα) στην ουσία δεν υφίσταται, αφού καλώς ή κακώς έχουν δημιουργηθεί εδώ και χρόνια "συμμαχίες" που διαμορφώνουν λίγο εώς πολύ το τελικό αποτέλεσμα με συγκεκριμένο τρόπο και δίνοντας standard βαθμολογίες (Ελλάδα - Κύπρος, οι σκανδιναβικές χώρες μεταξύ τους, η Ρωσία με μικρότερες πρώην χώρες της Ε.Σ.Σ.Δ. κ.ο.κ., με μια συνέπεια και συνέχεια που σπανίως σπάει τα τελευταία χρόνια).

Παρ'όλ'αυτά, πάντοτε υπάρχουν εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Από την Eurovision έχουν ξεπεταχτεί, αν και κυρίως κατά την διάρκεια περασμένων δεκαετιών, ταλέντα όπως η Celine Dion και οι ABBA. Επιπλέον, μια στο τόσο αναδεικνύονται μέσα από την σαβούρα και τραγούδια πραγματικά διαμάντια, όπως το εκπληκτικό "Lane Moje" ("Лане моје") του Σέρβου Željko Joksimović, που βγήκε τρίτο στον διαγωνισμό του 2004 και σύμπλεκε τον λυρικό του στίχο με μια υπέροχη μουσική, αλλά βεβαίως και η δική μας πρωτιά το 2005 με το "My number one" που ερμήνευσε η Παπαρίζου το οποίο, κακά τα ψέματα, και γαμάτο είναι ως χορευτικό κομμάτι, και τον πικάντικο στίχο του έχει, και η μουσική του είναι ενδιαφέρουσα με την προσθήκη της λύρας, και η Έλενα το απογειώνει με την τεράστια φωνή της. Αλλά, όπως είπαμε, αυτά κι ελάχιστα ακόμα αποτελούν εξαιρέσεις.
Στον αντίποδα, αυτήν την φορά θα σας παρουσιάσω ένα δυσκολοχώνευτο, για όσους δεν είναι fan τέτοιου είδους μουσικής, αλλά παρ'όλ'αυτά μοναδικό κομμάτι ενός μοναδικού μέσα στα μοναδικά groups. Μιλάω για τους Tool. Ένα συγκρότημα που οποιοσδήποτε ακούει rock ή metal οφείλει να ανακαλύψει, και όταν αυτό (σίγουρα) γίνει, η ανακάλυψη αυτή θα αποτελέσει σταθμό στην  περεταίρω διαμόρφωση των μουσικών του γούστων. Ένα συγκρότημα που όποτε βγάζει καινούριο album σαρώνει τα βραβεία Grammy, πουλάει εκατομμύρια δίσκους και χτυπάει πρωτιές σε charts, αλλά που παρ'όλ'αυτά είναι αντιδραστικό και αντισυμβατικό με την όλη ανθρωποφάγα μουσική βιομηχανία - σε σημείο που αν και πιέζεται, βάσει συμβολαίου, από τις εκάστοτε δισκογραφικές εταιρείες για την κυκλοφορία καινούριων albums μέσα σε μια καθορισμένη προθεσμία, εν τούτοις τους γράφει όλους στα παλιά του τα παπούτσια και κυκλοφορεί νέο δίσκο όποτε του καπνίσει ή έχει την ανάλογη έμπνευση (χαρακτηριστικό είναι ότι από την δημιουργία της μπάντας το 1990 έχουν κυκλοφορήσει όλα κι όλα τέσσερα albums). Ένα συγκρότημα που παρ'όλη την προαναφερθείσα δισκογραφική του σπανιότητα και την συνθετότατη και σουρεαλιστική μουσική και στιχουργική δομή των τραγουδιών του, έχει καταφέρει παρ'όλ'αυτά να γίνει σημείο αναφοράς.
Ένα ακόμα χαρακτηριστικό των Tool, πέρα από τον εντελώς προσωπικό post - progressive art rock/metal και δεν ξέρω κι εγώ τι στο καλό ήχο τους, είναι το artwork των albums αλλά και των video clips τους. Μιλάμε για ΠΟΛΛΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ! Έχουμε να κάνουμε με γνήσιο υπερρεαλισμό, με σκηνές φαντασίας, Ε.Φ. και φιλοσοφικής ενατένισης, καλειδοσκοπικές εικόνες, παραβολικές προβολές, τοπία α λα Dali, μεταμορφώσεις, παραμορφώσεις και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Πραγματικά, οι άνθρωποι ή δεν την παλεύουν καθόλου ή την παλεύουν πολύ καλά.
Για να μην μακρυγορώ, όλα τα παραπάνω θα τα διαπιστώσετε μόνοι σας παρακολουθώντας το ακόλουθο video. Είναι το official video clip ενός διπλού κομματιού των Tool, του "Parabol/Parabola" από τον δίσκο Lateralus (2001) που προσωπικά τον θεωρώ ως το αριστούργημά τους. Μέχρι το τέταρτο και κάτι λεπτό εκτυλίσσεται το ήρεμο, εσωτερικό και σχεδόν παραισθησιακό κομμάτι "Parabol", που λειτουργεί ως πρελούδιο για το εξαίσιο "Parabola" που ξεσπάει από το 04:07 και μετά. Η μουσική είναι, όπως είπαμε, προοδευτικά εξελισσόμενη από την αρχή ως το τέλος και αρκετά σύνθετη για όσους δεν έχουν συνηθίσει σε τέτοια ακούσματα, όμως πάντα υπέροχη και ιδιοφυής. Οι στίχοι είναι και αυτοί ιδιαζόντως πολυεπίπεδοι και δυσερμήνευτοι, αν και διαβάζοντάς τους κανείς μπορεί να διαπιστώσει την σύνδεσή τους με την φιλοσοφία της υπαρξιακής πολλαπλότητας και του κάρμα. Το ζήτημα όμως εδώ είναι άλλο. Το ζήτημα είναι το ίδιο το video clip. Μα την αλήθεια, το έχω δει πενήντα φορές και δεν έχω καταλάβει ακόμα τί στο διάολο γίνεται. Η πλάκα είναι ότι και στα σχόλια στο YouTube υπάρχει μεγάλη διχογνωμία. Κανείς δεν έχει συνειδητοποιήσει τί παίζει. Αν και με κάποιο διεστραμμένο τρόπο συνδέεται θαυμάσια με το τραγούδι, εν τούτοις ό,τι αναφέρεται στους στίχους δεν αντιστοιχεί ιδιαίτερα στα επί της οθόνης δρώμενα και το τί απεικονίζεται τελικά είναι ένα μεγάλο αίνιγμα.
Τί να πω. Παρακολουθήστε το, απολαύστε την τραγουδάρα και μετά, άμα σας έρθει κάποια έμπνευση και καταλάβετε τίποτα, γράψτε κανένα σχόλιο για το τί μπορεί να είδατε. Εμένα πάντως ο εγκέφαλός μου έχει καεί. Όσο και να'ναι, το να κάνεις ανελαστική βήμα - προς - βήμα ανάλυση σε υπερστατικό φορέα και μετά αντί να χαλαρώνεις βολτάροντας με κάποια φρέσκια θηλυκή ύπαρξη, κάθεσαι και βλέπεις οπτικοακουστικά αποτελέσματα ναρκοληψίας, είναι too much. Έλα όμως που το κάνουμε ΚΑΙ αυτό. (Σημείωση: αν ψάξετε και άλλα video clips των Tool θα ανακαλύψετε πολύ περισσότερο κάψιμο. Αυτό είναι από τα πιο χαλαρά... λίγο έως πολύ.)

Parabol

So familiar and overwhelmingly warm...
this one, this form I hold now.
Embracing you, this reality here,
this one, this form I hold now.

So wide eyed and hopeful.
Wide eyed and hopefully wild.

We barely remember what came before this precious moment,
choosing to be here right now.

Hold on, stay inside...
This body holding me, reminding me that I am not alone in -
this body makes me feel eternal. All this pain is an illusion.

Parabola

We barely remember who or what came before this precious moment.

We are choosing to be here right now.

Hold on, stay inside this holy reality, this holy experience.
Choosing to be here in -

this body. This body holding me. Be my reminder here that I am not alone in -

this body. This body holding me, feeling eternal.
All this pain is an illusion.

Alive, I...

In this holy reality, in this holy experience. Choosing to be here in -

this body. This body holding me. Be my reminder here that I am not alone in -

this body. This body holding me, feeling eternal.
All this pain is an illusion.

Twirling round with this familiar parabol.
Spinning, weaving round each new experience.
Recognize this as a holy gift and celebrate this chance to be alive and breathing.

This chance to be alive and breathing...

This body holding me reminds me of my own mortality.
Embrace this moment.

Remember, we are eternal.
All this pain is an illusion.