Ανάσα στο κλίμα της τρομολαγνείας

Αυτές οι μέρες μου θυμίζουν δυσάρεστα εκείνες του 2002. Τότε, που οι Αρχές είχαν συλλάβει έναν ύποπτο τραυματισμένο αγιογράφο ονόματι Σάββα Ξηρό - μια σύλληψη που ξεδίπλωσε το γαϊτανάκι για την εξάρθρωση της "17 Νοέμβρη". Μια οργάνωση, επαναστατική όπως δήλωναν τα μέλη της, τρομοκρατική όπως δήλωνε το κράτος, δολοφονική όπως συνεπαγόταν από τα αποτελέσματα των πράξεών της. Γιατί όποια δικαιολογία και να προσέδιδε η υπαρκτή ιδεολογία, όποιο άλλοθι και να προέκυπτε από την οικτρή πολιτική και κοινωνική πορεία της Ελλάδας πριν και μετά την Μεταπολίτευση, όση οργή και να δημιουργούσε ο αδυσώπητος μηχανισμός που κατακρεουργούσε στα γρανάζια του κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας, το μόνο σίγουρο είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί έβαψαν τα χέρια τους με πολύ αίμα. Αναίτια, αδυσώπητα, ανελέητα. Μπορεί να ήταν ιδεολόγοι, αλλά ήταν και δολοφόνοι. Και το να είναι κάποιος δολοφόνος αφαιρεί αυτόματα οποιονδήποτε αέρα πολιτικής δράσης θέλει να προσδώσει στα πεπραγμένα του, κατεβάζοντάς τον στο επίπεδο ενός στυγνού εγκληματία. Μην ξεχνάμε ότι και οι δικτάτορες αντίστοιχα, όπου και όποτε αυτοί εμφανίστηκαν (όπως και στην χώρα μας), έβγαιναν πάντα με τον αέρα του πολιτικού ανανεωτή. Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι όλοι ανεξαιρέτως κατέλαβαν την εξουσία με πουστιά και αυτά που έκαναν κατά την διάρκεια των "θητειών" τους επιβεβαίωσαν ότι δεν ήταν παρά μπάσταρδοι βασανιστές.

Τί γίνεται λοιπόν τις τελευταίες εβδομάδες; Η πλήρης εξάρθρωση του "Επαναστατικού Αγώνα" είναι προ των πυλών. Δίπλα στα ονόματα των αδελφών Ξηρού, του Κουφοντίνα, του Γιωτόπουλου, θα προστεθούν και προσθέτονται ήδη άλλα. Δάσκαλοι, μηχανικοί, επιστήμονες, εργάτες, άνεργοι... Από όλα έχει ο μπαχτσές. Μια ματιά στις ειδήσεις (όχι τόσο σε αυτές της τηλεόρασης, όσο στις πολύ πιο αμερόληπτες και άμεσες του διαδικτύου) και μπορεί ο καθένας να πληροφορηθεί για τις τελευταίες εξελίξεις.

Είναι παράξενο, αλλά εγώ ειδικά αυτές τις μέρες δεν αισθάνομαι καθόλου ασφαλής. Θα έπρεπε; Δεν θα έπρεπε; Δεν ξέρω. Ίσως είναι απλά το ότι όταν συλλαμβάνονται άτομα και στοχοποιούνται πρόσωπα, το κλίμα του φόβου, της τρομοκρατίας, της τρομολαγνείας, διογκώνεται. Όσο συμβαίνουν βομβιστικές και άλλες επιθέσεις και γίνονται γνωστές στο ευρύ κοινό είτε από τα τραγικά τους αποτελέσματα είτε από προκυρήξεις με τις οποίες παίρνει την ευθύνη της πράξης η μία ή η άλλη οργάνωση, ο κόσμος φοβάται μεν, αλλά δεν νιώθει πλήρως τον κίνδυνο, όχι σε όλη του την έκταση. Όσο ό,τι συμβαίνει, συμβαίνει σε άλλους, αλλού, όλοι νιώθουν ανακούφιση και μια μικρή κι ελαφρώς χαιρέκακη αδιαφορία. Αφού δεν συνέβη σε εμάς, ποιός νοιάζεται; Κρίμα ο νεκρός πρέσβης, κρίμα ο άνδρας που έχασε τα χέρια του από πρόωρη έκρηξη, κρίμα το κοριτσάκι που έχασε το φως του από τα θραύσματα της βόμβας, κρίμα, κρίμα, κρίμα - αλλά στην ουσία δεν μας καίγεται καρφάκι. Όχι μέχρι να σκάσει κάτι μπροστά στην πόρτα μας. Τώρα όμως είναι αλλιώς. Τώρα ξέρουμε. Τώρα βλέπουμε. Ξέρουμε ότι αυτός και αυτή έκαναν ό,τι έκαναν. Άνθρωποι καθημερινοί, που ίσως και να τους έχουμε πετύχει κάπου, στον δρόμο, στο ψιλικατζίδικο, στην τάξη, στο μπαράκι. Είναι τρέλα. Και πραγματικά, όλο αυτό το σκηνικό συντελεί όχι στο να ανακουφίζεται ο κόσμος, όχι στο να αισθάνεται ασφάλεια από τις εκάστοτε συλλήψεις, αλλά στο να βλέπει πλέον με μισό μάτι τον διπλανό του.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να γίνουν οι συλλήψεις. Προς Θεού. Απλά η προσέγγιση του όλου θέματος από τα Μ.Μ.Ε., τις εφημερίδες, την κοινή γνώμη, το διαδίκτυο, πρέπει να αλλάξει. Δεν πρέπει να δοθεί τόπος στους σπόρους του φόβου για να ανθίσουν. Ας μην επαναληφθούν πάλι οι μέρες του 2002 - 03... Φανταστείτε, εγώ ήμουν τότε 14, με μυαλό μόνο για τα κορίτσια και την Barca (καλά, και τώρα μόνο αυτά σκέφτομαι, αλλά τέλος πάντων), αλλά και πάλι το κύμα της τρομολαγνείας  τόσων μηνών με είχε αγγίξει με τέτοιο τρόπο που το θυμάμαι ακόμη - ζωντανά και ζοφερά. Ας μην γίνει πάλι το ίδιο... Μας φτάνει η οικονομική κρίση, η καταστροφή των ελαχίστων πλέον δασών μας, η απύθμενη βρωμιά της πολιτικής μας σκηνής που βγαίνει τώρα στην φόρα και ίσως όχι στην πλήρη της έκταση, ας μην γαρνιριστούν όλα αυτά και με το μίσος και τον φόβο για τον συνάνθρωπο και συμπολίτη μας. Ας μην γίνουμε Η.Π.Α., που εδώ και τόσα χρόνια οποιοσδήποτε είναι σχιστομάτης, μελαψός, μουσουλμάνος, στιγματίζεται ως ύποπτος και ως πιθανός τρομοκράτης. Μας φτάνουν ήδη τα ντόπια κρούσματα που περιλαμβάνουν άδικες κατηγορίες εναντίον "μαλλιάδων", "μουσάτων", "τζιβάτων", "άπλυτων" και "τύπων που φοράνε πράσινα starάκια" - ας μην γενικοποιηθεί αυτή η κατάσταση σε σημείο μισανθρωπιάς.

Ίσως η λύση να είναι απλούστερη από ό,τι φαίνεται. Ένα χαμόγελο. Ένα γέλιο. Η σάτυρα. Ακόμα και η κάπως πιο χοντροκομμένη πλάκα. Πράγματα χωρίς κόστος, καθημερινά, που δεν προσφέρουν διέξοδο από την κατάσταση καθ'αυτή αλλά αποτελούν ιδανική, αν μη τι άλλο, εκτόνωση στην ψυχολογική πίεση. Και αν όλα αυτά συνδυάζονται με οξυδερκή κριτική, ακόμα καλύτερα...

Στα πλαίσια αυτού του κλίματος, ρίξτε μια ματιά στο παρακάτω video που παρακολουθεί τις περιπέτειες των "Everything is OK", μιας ομάδας Άγγλων ακτιβιστών. Δεν θα χάσετε.

Αν μη τι άλλο, πράξεις σαν και αυτές μπορούν να λειτουργήσουν όχι μόνο ως έμπνευση για να δούμε κάποια πράγματα καθαρότερα, διαυγέστερα, ειλικρινέστερα, αλλά ταυτόχρονα και σαν έναυσμα για να κοιτάξουμε το σύστημα στα μάτια και κόντρα σε ό,τι προσπαθεί να μας πασάρει, είτε αυτό είναι φόβος ενάντια σε καταστάσεις και ανθρώπινα ερείπια που το ίδιο δημιούργησε, είτε η σκιά του φόβου και της αμφιβολίας που πασχίζει να ρίξει πάνω στις ψυχές μας, να το φτύσουμε στα μούτρα και να φωνάξουμε με μια φωνή:

ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΗΣΟΥ. ΔΕΝ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΕΣΥ ΤΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΩ, ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΠΩ.