Α ρε καημένε Αλεξάκη... τι σου 'μελλε να πάθεις...

... δεν τους φτάνει που χάθηκες άδικα και αναίτια, που τα δολοφονικά όργανα της κρατικής καταστολής σου έκοψαν τόσο νωρίς το νήμα της ζωής... Τώρα, ένα χρόνο μετά, τον θάνατο σου καπηλεύονται όλες οι μεριές - οι δημοσιογραφίσκοι, οι μπάτσοι, οι αριστεροί, οι δεξιοί, οι μεσαίοι, οι κάτω, οι πάνω, οι μπάχαλοι, οι τραμπούκοι... Αυτοί δεν είναι άνθρωποι. Δεν είναι καν ζώα - είναι προσβολή στα ζώα να τους αποκαλεί κανείς έτσι.

Ελπίζω μόνο εκεί που βρίσκεσαι να μην βλέπεις τι γίνεται εδώ κάτω... δεν σου αξίζει τέτοια αμαύρωση μνήμης ρε Αλεξάκη... δεν σου αξίζει...

Πέρασε ένας χρόνος από τότε. Ένα παιδί που ο τραγικός του θάνατος το μετέτρεψε σε σύμβολο - πιθανώς για μια ολόκληρη γενιά. Αλλά μήπως το'θελε ο ίδιος; Ή οι γονείς του; Ή εκείνοι που τον ήξεραν και τον αγαπούσαν; Όχι βέβαια. Όλοι αυτοί, και όλοι εμείς, θα προτιμούσαμε να μην  είχε πεθάνει ο Αλέξης, και ας μην γινόταν ούτε σύμβολο, ούτε σημαία, ούτε τίποτα. Ποιός, αν μπορούσε να γυρίσει πίσω τον χρόνο και να σταματήσει εκείνη την σφαίρα, δεν θα το έκανε; Ποιός θα προτιμούσε να άφησει τον μικρό να σκοτωθεί, σαν σφάγιο, σαν αποδιοπομπαίος τράγος, για να οδηγηθούμε στην κατάσταση που είμαστε στις μέρες μας;

Έλα μου ντε; Ποιός;

Πολλοί. Πάρα πολλοί. Έχω καταλάβει, χρόνια τώρα, κάτι που κάθε φορά που το σκέφτομαι με ανατριχιάζει. Ότι όσο υπάρχει το σύστημα δεν υπάρχουν ήρωες. Όσο υπάρχει το σύστημα δεν υπάρχουν μάρτυρες. Όσο υπάρχει το σύστημα δεν υπάρχουν σύμβολα και πρότυπα. Υπάρχουν μόνο εικόνες που κατασκευάζονται για να εξυπηρετήσουν και διαλύονται για να πουληθούν. Και ο Αλέξης που θα μπορούσε να γίνει σύμβολο, μάρτυρας και ο θάνατός του να γίνει σημείο αναφοράς, έχει εν τούτοις καταλήξει να είναι κενές εικόνες, που πουλιούνται, αγοράζονται και παζαρεύονται από αυτούς που αποτελούν δόντια του ίδιου μύλου, που σέρνουν τον χορό των κανιβάλων.

Πέρυσι κατέβαινα σε πορείες διαμαρτυρίας για το θάνατο του παιδιού τρεις συνεχόμενες μέρες. Το έκανα γιατί το πίστευα, γιατί ένιωθα ότι το στήθος μου θα σκάσει από την οργή και τον θυμό. Τί έβλεπα όμως κάθε μέρα; Σε κάθε πορεία; Το ίδιο άθλιο, μαλακισμένο σκηνικό: να κάνουμε εμείς, ο κύριος όγκος της πορείες (φοιτητές - μαθητές - εργαζόμενοι - συνδικαλιστές και γενικά κάθε ενδιαφερόμενος και ελεύθερος άνθρωπος) την ειρηνική μας διαδήλωση, κι εκεί που όλα κυλούν σχετικά ομαλά, να παρεισφρύουν στην πορεία τα γνωστά τσογλανάκια (μικρά παιδάκια ήταν, πολλά ήταν μικρότερα από τον Αλέξη) και να κάνουν μπάχαλα. Στην συνέχεια, επειδή οι τραμπουκόμπατσοι δεν μπορούσαν (ή δεν ήθελαν) να τους πιάσουν, αποφάσιζαν να ξεσπάσουν τα νεύρα του πρωτόγονου εγκεφάλου τους εκεί που τους έπαιρνε. Δηλαδή σε εμάς. Πού αλλού; Και καλά, εμείς, φοιτητές και μαθητές, είμαστε "νέοι" και "παιδαρέλια" και πιο ανθεκτικοί στους προπηλακισμούς. Όταν έβλεπα όμως δίπλα μου 50άρηδες κι 60άρηδες ανθρώπους να καταρρέουν, εξαντλημένοι από την υπερβολική χρήση δακρυγόνων και ασφυξιογόνων, και όταν παρατηρούσα γουρούνια έτοιμα να τραβήξουν το όπλο τους, με έπιανε ένα γαμώτο. Μα τίποτα δεν σκέφτονται οι μπάτσοι πια; Τίποτα;

Και αυτό γινόταν σε κάθε πορεία. ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΠΟΡΕΙΑ.

  

  

Αλλά δυστυχώς εδώ πέρα έγινε και το λάθος από την μεγαλύτερη μερίδα του κόσμου. Ένα λάθος που έγινε φανερό τόσο τότε (ακόμα και μέσα από τα συνθήματα που ακούγονταν) όσο και τώρα, στην φετινή επανάληψη του ίδιου έργου. Ποιό ήταν το λάθος; ΟΤΙ ΣΤΟΧΟΠΟΙΗΘΗΚΕ Ο ΜΠΑΤΣΟΣ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΑΝ ΘΕΣΜΟΣ. Αυτό ήταν η αρχή όλων των κακών. Ούτε σε μια πορεία που πήγα δεν άκουσα σύνθημα κατά του κράτους και κατά εκείνης της φριχτής κυβέρνησης που μας έκανε πρόσφατα την χάρη να ξεκουμπιστεί. Ούτε σε μία. Αντιθέτως άκουγα τα κλασικά του στυλ "Μπάτσοι - Γουρούνια - Δολοφόνοι" και τα συναφή. Σύμφωνοι, κι εγώ μέχρι κάποιο σημείο αυτά διαλαλούσα και φώναζα μαζί με όλους τους άλλους. Μετά όμως; Τί γίνεται μετά; Βρε ανεγκέφαλοι, ποιός γαλούχησε τους μπάτσους; Ποιός τους εκπαίδευσε; Ποιός τους έβαλε το όπλο στο χέρι; Ποιός τους έκανε δολοφόνους; Ποιός τους έκανε μικρούς θεούς μέσα στην απανθρωπιά τους; Από μόνοι τους έγιναν έτσι; Όχι βέβαια! Το κράτος τους έκανε έτσι! Η μηχανή του κιμά που μας παίρνει και μας αλέθει! Οι σάπιοι γραφειοκρατικοί μηχανισμοί, το ρουσφετολόι, οι κουμπάροι, όλα αυτά που μας έκαναν ανέκαθεν και θα συνεχίσουν στο μέλλον να μας κάνουν να ντρεπόμαστε για εκείνους που εκλέγουμε! Μήπως ο μπάτσος δεν είναι και αυτός άνθρωπος; Δεν έχει μάνα, σπίτι, οικογένεια, παιδιά; Βεβαίως και έχει. Αλλά οι μηχανοκράτες ρινόκεροι και τα υψηλόβαθμα αρπακτικά θα τον μετατρέψουν, από την στιγμή που θα φορέσει την στολή και θα κρατήσει το γκλομπ, σε τέρας. Λογικό είναι να εκφράσει κάποιος την οργή του για αυτό με μια αγανάκτηση εναντίον του ίδιου του μπάτσου. Μέχρι ποιό σημείο όμως; Μέχρι να τον πλακώσει στο ξύλο; Να τον σκοτώσει μήπως; Ναι, μόνο που έτσι θα γίνει σαν κι αυτόν. Όχι. Μετά από το στάδιο της αρχικής οργής, πρέπει να στοχοποιηθεί και ο πραγματικός ηθικός αυτουργός. Οι σάπιοι πολιτικοί που βιάζουν την δημοκρατία.

Η φετινή κατάσταση όμως είναι πολύ, μα πάρα πολύ χειρότερη από την περσινή. Και εδώ γυρνάμε σε αυτό που ξεκίνησα να λέω στην αρχή. Γιατί οι περσινές καταστροφές (δικαιολογημένες και μη), τα λόγια, τα επεισόδια δεν είναι τίποτα μπροστά στην φετινή εμποροπανήγυρη που στήθηκε από όλα τα σάπια γρανάζια του συστήματος γύρω από το κουφάρι του νεκρού. Από όλους! Όλους πανάθεμά τους! Από τους πολιτικούς, αριστερούς και δεξιούς, φασίστες και κομμουνιστές, αναρχικούς, αντιεξουσιαστές, από τους δημοσιοκάφρους, ακόμα και από τα τσογλάνια τους μπάχαλους! Όλοι εκμεταλλεύονται αυτό το θέμα σαν ευκαιρία για να κάνουν εκείνο που τους γουστάρει! Θέλετε να τα πούμε αναλυτικά; Ας τα πούμε!

- Τηλεόραση και γενικότερα τα κατευθυνόμενα Μ.Μ.Ε.: Τί να πρωτοπεί κάποιος εδώ; Τα αδηφάγα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης έπεσαν πάνω στο μνημόσυνο του παιδιού και το έκαναν φύλλο και φτερό για να γεμίσουν ώρες στα προγράμματά τους και να κάνουν νούμερα τηλεθέασης. Και καλά, οι ειδήσεις και δύο τρία καλοφτιαγμένα ντοκιμαντέρ ας το κάνουν (αν και οι δημοσιοκάφροι ήταν και είναι, όπως πάντα, μια έτσι, μια γιουβέτσι. Οι απόψεις τους είναι σαν το φτερό στον άνεμο, ανάλογα με τα συμφέροντα που εξυπηρετούν). Αυτές όμως οι ηλίθιες μεσημεριανάδικες εκπομπές, τα κουτσομπολομάγαζα, οι ξανθοσφυρίχτρες, τι στο διάολο θέλουν και ασχολούνται; Μωρέ ας το κάνουν αν είναι από ενδιαφέρον, αλλά έλα που δεν είναι! Ασχολούνται με το θέμα με τον κάθε κουτσομπολίστικο τρόπο που μπορούν, λες και μιλάνε για το στήθος της τάδε Playmate και μετά το ξεχνάνε και τριαλαρί - τριαλαρό προχωράνε. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΡΕ; ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΤΕ ΛΙΓΟ; Κορωνίδα φρικαλεότητας σε αυτόν τον τομέα ήταν το και καλά "αφιέρωμα" που έκανε λίγες μέρες πριν την επέτειο η γνωστή πρώην κουτσομπόλα και νυν κλώνος της Oprah. Όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Και όχι, δεν έχω δει ούτε αυτήν ούτε καμία άλλη από τις υπόλοιπες εκπομπές, απλώς έτσι κι αλλιώς το Διαδίκτυο βούηξε αυτές τις μέρες.

- Πολιτικοί: Οχετός! Εντάξει, οι γνωστοί ακροδεξιοί και ρουφιανοφασίστες συνέχισαν αυτές τις μέρες το εμετικό τους υβρεολόγιο κατά του παιδιού ("Καλά έπαθε το κωλόπαιδο!" Ναι, το έχω ακούσει και αυτό). Αμ και οι άλλοι; Οι φερόμενοι ως αριστεροί; Που όπου γίνονταν καταστροφές και προσαγωγές ταραξιών εμφανίζονταν με ανοιχτά τα χέρια σαν τους Μεσσίες και υποστήριζαν "τα καλά τους τα παιδιά", όχι βέβαια γιατί αυτό ήθελαν στα αλήθεια, αλλά επειδή αγωνιούσαν να ζήσουν τα δικά τους γουορχολικά πέντε λεπτά δημοσιότητας; Ποιόν νόμιζαν ότι θα πείσουν με τα υστερικά λογύδρια που έβγαζαν μπροστά στα μικρόφωνα των δημοσιοκάφρων; Αναρωτιέμαι, τώρα που πιάστηκαν τα παιδιά του αντιπροέδρου της Βουλής Γ. Νιώτη να κατασκευάζουν Molotov πόσα στόματα θα βουλώσουν και πόσες καρέκλες θα τρίξουν.

- Μπάχαλοι και ταραξίες: Αυτοί είναι, κατά την γνώμη μου, η μεγαλύτερη τραγωδία αυτής της κατάστασης. Να σας πω κάτι. Έχω γνωρίσει και την κατάληψη της Υφανέτ, και την κατάληψη Δέλτα, και την Terra Incognita στην Θεσσαλονίκη και έχω συναντήσει άτομα και άτομα. Έχω διαβάσει Κροπότκιν και Μπακούνιν. ΠΟΥΘΕΝΑ, ξαναλέω, ΠΟΥΘΕΝΑ, δεν δικαιολογούνται καταστροφές και κλοπές περιουσιών, ακόμα και στην πιο σκληρή οδομαχία. Ε ΤΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ; ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΡΕ ΜΠΑΧΑΛΟΙ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΕ ΜΑΓΑΖΙΑ, ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΠΛΙΑΤΣΙΚΟ;! ΠΛΙΑΤΣΙΚΟ ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΑΣ!!! ΔΗΛΑΔΗ ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΕΞΩ, ΤΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΛΑ ΛΑΜΠΟΓΥΑΛΟ, ΒΑΡΑΜΕ ΜΠΑΤΣΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΣΕΙ ΤΟ ΓΛΥΚΟ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΜΕ ΚΙ ΕΝΑ ΜΑΓΑΖΙ ΜΕ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΕΙΔΗ, ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΙΟ ΤΟΥ ΛΑΟΥ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΛΕΨΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΧΡΥΣΟΠΗΚΙΛΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΠΟΥ ΜΕΤΑ ΘΑ ΤΟ ΜΟΣΧΟΠΟΥΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΕΥΡΩ; Ναι, αυτό συνέβη χτες στην Εγνατία!

 

 

 

Δεν ντρέπονται; Δεν έχουν τσίπα πάνω τους; Τι χρωστάω εγώ να πάω σήμερα το πρωί στο Πολυτεχνείο και να βρω τα αγάλματα διαλυμένα, το ένα τέταρτο των τζαμαριών σπασμένο και το κυλικείο του ρημαγμένο, από πιθήκια που το κατέστρεψαν όχι γιατί είναι προέκταση κάποιας κερδοσκοπικής πολυεθνικής ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΣΕΠΩΣΟΥΝ ΜΠΥΡΕΣ, ΟΠΩΣ ΜΑΡΤΥΡΟΥΣΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΔΕΚΑΔΕΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΜΕΝΑ ΚΟΥΤΑΚΙΑ ΠΟΥ ΥΠΗΡΧΑΝ ΠΕΤΑΜΕΝΑ ΟΛΟΓΥΡΑ;

Πραγματικά, αυτό που με πείραξε πιο πολύ φέτος ήταν και είναι οι μπάχαλοι. Διάολε, τους σιχάθηκα όσο είχα σιχαθεί και τους μπάτσους. Αν είναι δυνατόν να εκμεταλλεύονται αυτήν την συγκυρία για να τα κάνουν όλα καλοκαιρινά χωρίς να σκέφτονται τι χτυπάνε και τί όχι, και, ακόμα χειρότερα, για να βανδαλίσουν και να κλέψουν. Τέτοια απαίσια στοιχεία βγάζουν κακό όνομα σε όσους πραγματικά αγωνίζονται, σε όσους συμμετέχουν στα συλλαλητήρια και τις πορείες γιατί το λέει η καρδιά τους. Είναι ένα τίποτα, ακοινώνητα στοιχεία που συνήθως το γυρνάνε στα μπάχαλα γιατί βαριούνται, γιατί... γιατί... δεν ξέρω κι εγώ γιατί. Εκείνοι που τα κάνουν αυτά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ. ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΕΝΑΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΝΑ ΚΛΕΒΕΙ ΚΙΝΗΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΣΠΑΣΕΙ. ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΙΤΙΚ ΚΑΙ ΑΠΛΑ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΚΑΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΕΝΣΤΕΡΝΙΖΟΜΕΝΟΙ ΜΙΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ - ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΚΗ - ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ. Αμά θες να σπάσεις, σπάσε πολυεθνικά "μαγαζάκια" και τράπεζες. Ενέργειες  όμως όπως το κάψιμο της Ελληνικής σημαίας, το πλιάτσικο και ο βανδαλισμός μνημείων και αγαλμάτων δεν είναι ενέργειες ούτε αναρχικού, ούτε αριστερού, ούτε κομμουνιστή. Είναι απλά επιδείξεις κωλοπαιδαρισμού. ΟΧΙ ΦΙΛΕ, ΔΕΝ ΑΓΩΝΙΖΕΣΑΙ ΟΤΑΝ ΤΑ ΣΠΑΣ. ΔΕΝ ΑΓΩΝΙΖΕΣΑΙ ΟΤΑΝ ΦΤΙΑΧΝΕΙΣ ΒΟΜΒΕΣ. ΔΕΝ ΑΓΩΝΙΖΕΣΑΙ ΟΤΑΝ ΚΛΕΒΕΙΣ. ΔΕΝ ΑΓΩΝΙΖΕΣΑΙ ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΣΑΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΕ ΕΝΑΝ ΜΠΑΤΣΟ, ΟΧΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΜΥΝΘΕΙΣ Ή ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΕΙΣ ΤΑ ΑΤΟΜΙΚΑ ΣΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ, ΑΛΛΑ ΕΞΕΠΙΤΟΥΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙΣ ΞΥΛΟ ΜΑΖΙ ΤΟΥ. Αν ζούσαν ο Λαμπράκης και ο Τεμπονέρας και τους έβλεπαν τί κάνουν, έχοντας σαν σκέπη το όνομα και την μνήμη τους (μαζί με του Αλέξη), το πιθανότερο είναι να αυτοκτονούσαν μόνοι τους από την ντροπή.

 

 

 

Δεν είναι οι κουκούλες το θέμα. Ας κατεβαίνει ο άλλος στον δρόμο, με σωστή και κριτική σκέψη, και ας φοράει κουκούλα, φερετζέ, σωσίβιο και βατραχοπέδιλα, δεν με νοιάζει. Ή ας μην φοράει τίποτα. Είναι δικαίωμα και γούστο του καθενός. Σημασία έχουν οι ΠΡΑΞΕΙΣ. Αν διοχετεύει εκεί που πρέπει την οργή του ενάντια στις αδικίες του συστήματος και φέρεται ανθρώπινα και όχι σαν κτήνος, ας είναι ντυμένος και με αυτοκόλλητα.

Αυτή ήταν (και συνεχίζει να είναι) όλη η ιστορία φέτος. Εκμετάλλευση, δυσώδης και αθέμιτη, από όλες τις μεριές. Από όλους τους πολιτικούς χώρους, από όλα τα Μ.Μ.Ε., ακόμα και από τους μπάχαλους. Έδειξε και η μπατσαρία "μηδενική ανοχή" σύμφωνα με της εντολές του καπετάν Χρυσοχοΐδη κι έδεσε το γλυκό. Δυστυχώς (ή μήπως ευτυχώς;) ήμουν λίγο άρρωστος αυτές τις μέρες και δεν μπόρεσα να κατέβω κι εγώ στις εκδηλώσεις... Όλα τα παρακολουθούσα μέσω Internet, όπως και το σημερινό πανεκπαιδευτικό συλλαλλητήριο. Μην νομίζετε ότι είχα την παραμικρή διάθεση να γράψω εξαρχής ένα τέτοιο κείμενο - σεντόνι. Στον δρόμο θα ήμουν, στις πορείες. Αλλά λόγω των περιστάσεων... αυτό ήταν το καλύτερο που μπόρεσα να κάνω. Δεν με ενδιαφέρει αν συμφωνείτε λίγο ή καθόλου μαζί μου. Απλά σκεφτείτε το. Σκεφτείτε τί ανθρωποφαγικό και νεκροφιλικό όργιο στήθηκε αυτές τις μέρες, την στιγμή μάλιστα που ο άμοιρος πατέρας του Αλέξη παρακάλεσε για μια σεμνή τελετή κι εκδήλωση μνήμης και για ειρηνικές πορείες. Αλλά πού να τον ακούσουν οι μπάσταρδοι - όλων των ψευτοϊδεολογιών.

 

Όλα αυτά, την στιγμή που το Άσυλο έχει σπάσει, λόγω ακροτήτων ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ πλευρές (και των χουλιγκανιών, που θαρρείς και κάνουν ό,τι μπορούν για να θεωρηθούν οι πράξεις τους κακουργήματα και άρα να δικαιολογήσουν το σπάσιμο του Ασύλου, αλλά προφανώς και των μπάτσων, που άλλο που δεν θέλουν). Ένας ιστορικός, με αίμα κερδισμένος θεσμός, σύμβολο της δημοκρατίας, είναι τώρα βορά στα θηρία.

 

Το κείμενό μου είναι ελλειπέστατο. Αλλά άμα ήταν να γράψω όλα όσα ήθελα, θα γέμιζα κανέναν τόμο. Αυτή η κωλοκατάσταση όμως με κάνει να ντρέπομαι τόσο πολύ, που απορώ πως αντέχουν να βλέπουν τις φάτσες τους στον καθρέφτη εκείνοι που την πυροδοτούν.

Αλλά τι στενοχωριόμαστε; Και ο Αλέξης, και τα επεισόδια, και οι καταστροφές, και η αστυνομοκρατία, και οι υποκριτές, και η σαπίλα του συστήματος, και το σπάσιμο του Ασύλου, και όλα τα παρελκόμενα, θα ξεχαστούν μέσα σε λίγες μέρες και θα ξαναρχίσουμε να μηρυκάζουμε το τί είπε ο Θεοφάνους στο X - Factor. Άντε και του χρόνου.